Jente.

Je wordt er als jonge ouder regelmatig op gewezen: Pas op met hete dranken en je kind. Een welgemikte graai, en je kind heeft een probleem. En jij ook.

Dus braaf volgden wij alle raadgevingen keurig netjes op. Koffie en thee ver buiten bereik van grijpgrage Jente-armpjes.
Heel soms gebeurde het nog wel dat we nét op tijd waren om de koffie of thee uit haar grijpbereik te redden, maar over het algemeen gebeurde er dus vrij weinig.
Tot dat ene moment dat het wel mis ging.

Jente proefde vandaag voor het eerst noten-vruchten-rijst met geroerbakte (of roer-gebakte?) groenten met wat verse gember en een scheutje ketjap.
Dat ging niet helemaal zonder slag of stoot. Dat wil zeggen: 90% van de door mij met alle liefde bereidde maaltijd belandde op de grond. (We hebben een logeer-hond, dus die kwam niks te kort).
Zonde, want zowel Ilse als ik smulden ervan.
Dus omdat ik het vermoeden had dat Jente van die paar rijstkorrels die haar slokdarm wel wisten te bereiken niet echt met een voldaan gevoel naar bed zou gaan, maakte ik toch maar een potje warm. (Gemaksvoer, maar wel lekker praktisch bij dit soort avondmaaltijden) Een potje spaghetti bolognese (waarbij ik me oprecht afvraag wat die doperwten daarin te zoeken hadden, aangezien in geen van mijn kookboeken bij dit gerecht wordt gerept over doperwten, maar dat is een heel ander onderwerp).
En dat ging er in als zoete koek.
En niet alleen in haar mond, maar ook in haar haren. En in haar truitje. En in haar broek. En op de grond. En, omdat ze moest niezen tijdens het voeren, ook in mijn gezicht. En in mijn trui.

Kortom: tijd om de maaltijd de maaltijd te laten. Even een kopje koffie drinken, en dan Jente in bad.
Dat kopje koffie drinken we meestal zittend op de bank. En daar ging het dus mis.
Beiden keken we even niet heel secuur toe, en beiden waren we even vergeten om het verse kopje troost buiten Jente's bereik te houden.
Pats! Klonk het achter me.
waAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!! Klonk het achter me.
En jawel. Mevrouw had een kopje koffie te pakken weten te krijgen, en dat zonder pardon op de grond gekegeld. Kopje stuk, koffie over de witte tegels, en een geschrokken Jente die zich met haar schrik geen andere raad wist, dan maar een keel op te zetten.
Gelukkig geen hete koffie over haar lichaam(sdelen), dus geen nachtelijke rit naar het brandwonden centrum in Beverwijk.
Op naar het bad. 

Badderen is voor Jente iets heel dubbels. Volgens mij vindt ze het prima om lekker een beetje te kliederen met water. Maar kom niet op het onzalige idee om haar haren te wassen, want dan weet ze de galmende akoestiek van onze badkamer ten volle te benutten. Uit ervaring weet ik dat ze dan tot het einde van de straat te horen is.
Die spaghetti moest er toch uit. Je kunt zo'n kind toch niet met een kop vol beschimmelde pasta naar een kdv brengen. Dat meurt, en het ziet er niet uit. Gaan ze denken dat je er niet goed voor zorgt, en dan krijg je de kinderbescherming aan de deur. Wat zullen de buren dan wel denken.
Dus nee, dat koppie moet toch echt schoon.
En dan begint het gelazer. Eerst even mijn oordoppen in, want gegil in de badkamer doet pijn aan mijn gevoelige oren, en dan een bekertje pakken om voorzichtig haar hoofdje nat te maken met water.
Zodra ze dat bekertje ziet, begint ze al te piepen. Niet gehinderd door enig besef van hygiëne, wil ze gewoon geen nat koppie krijgen. Papa is de baas, dus het koppie wordt nat. En er gaat ook shampoo in. Van die niet prikkende Zwitsal shampoo. Die -omdat Jente gewoon niet stil kan zitten- voor een groot deel in mijn trui gaat zitten. (Op zich wel een aparte geursensatie: pasta bolognese, met doperwten en Zwitsal shampoo in 1 trui. Als je daar niet helemaal zen van wordt, weet ik het ook niet meer).
Goed. De haartjes zijn gewassen, meteen maar even uitspoelen.
Dit doe ik met opzet, dan blijft ze aan één stuk door huilen, in plaats van dat er een pauze tussendoor komt. Ook hier weer om de buurt te ontzien: ik wil liever niet dat ze denken dat ik mijn dochter twee keer achter elkaar alle hoeken van de badkamer in ransel.

Hehe, fijn Jente is schoon. Niet helemaal. Haar tandjes moeten nog gepoetst worden. Waar ik bij het haren wassen nog redelijk wegkom (het vergt soms even wat vouw- en grijpwerk om alle ledematen onder controle te houden, en vooral om te voorkomen dat ze vanwege alle glibberigheid van badschuim en shampoo niet letterlijk in een hoek van de badkamer belandt) is het bij het tandenpoetsen échte strijd.
Brullen, schoppen, krijsen, draaien, meppen, worstelen, boxen, en nog meer krijsen.
En toch moet het gebeuren. Papa is de baas.
Maar Jente ook. Wat kan dat kind zich in de meest bezopen bochten wringen om maar niet die tandenborstel in haar giechel te krijgen.
Vaak doen we het samen. Een van ons houdt Jente in een nekklem, terwijl de ander met die tandenborstel in Jente's mond tekeer gaat. Snel raggen, want haar linkerarmpje is nog een beetje gladjes van het badschuim, dus die kan elk moment losschieten, tegen mijn mond aan. Of die van Ilse.
Ondanks al het tegen-gestribbel, lukt het uiteindelijk wel om haar mond enigszins toonbaar en fris ruikend te krijgen. (Parodontax, heerlijke tandpasta, en net als met eten ben ik van mening dat je ook zo jong mogelijk moet wennen aan volwassen tandpasta!).

En dan is het tijd om ons kleine boefje haar pyamaatje en slaapzakje aan te trekken.
Nog eventjes stoeien en kietelen, zodat ze al schaterend na alle doorstane ellende lekker op bed kan ploffen.
Wij zitten inmiddels beneden, aan een nieuwe bak koffie. Door de babyfoon horen we nog wat geklets, een beetje gezang (ja, Jente zingt zo af en toe al een heus liedje, dat zal ze van haar moeder hebben, want haar vader zingt als een schorre uil met poliepen op zijn stembanden) en dan is het stil.

Jente...
Wat is ze leuk en lief...
Ook als ze niet slaapt.