Pech, en toch maar weer kleding-gerelateerd gelamenteer.

De grille in de bumper verwoest, kentekenplaat krom, bumper krom en ontwricht.
Dat was de opbrengst van een vrijdagmorgen.
En als ik 3 minuten later was geweest, was er niks aan de hand.

Zoals wel vaker, was het aan mij de taak om Jente op het KDV af te leveren. En dan moet er van alles even snel. Even snel douchen, even snel Jente aankleden, even snel die fles erin, even snel mijn spullen bij elkaar graaien, even snel de ruiten krabben, en gas erop!
Ik reed het krappe, donkere parkeerplekje van het KDV op, moest een beetje manoeuvreren, om hem achter een BMW te parkeren, graaide Jente uit de auto en liep rap naar de deur toe.
De eigenaar van de BMW kwam inmiddels het KDV uit, stapte in en reed achteruit. Terwijl ik Jente aan de leidster overhandigde, hoorde ik een doffe, pijnlijke klap. Met een ruk draaide ik me om, en zag dat de bestuurder van de BMW de kont van zijn auto in mijn voorbumper geparkeerd had. Vloekend overhandigde ik Jente (die uiteraard wat schrok) aan de leidster, en ging kijken naar de schade.
Gelukkig: de bestuurder van de BMW nam gelijk zijn verantwoordelijkheid, en nam meteen (ondanks zijn haast) de tijd om alle gegevens uit te wisselen.
In eerste instantie leek de schade mee te vallen. Bij madame Jeanette. De BMW had een hele lelijke deuk opgelopen.
Maar toen ik bij daglicht wat foto's ging maken, bleek hoe lelijk de klap toch wel was. Bovenstaande is de opbrengst.
Toegegeven: ik ben niet de meest trouwe poetser van het ding, maar inmiddels heb ik met een maatje zelf het onderhoud en reparaties (indien nodig, want nodig is er eigenlijk maar heel erg weinig) ter hand genomen. Het is mijn auto, en ik ben er ontzettend blij mee, en trots op. Zelf gekocht, van zuurverdiend geld. Zelf onderhouden, en zelf op de weg houden. Geen lease voor mij, het is mijn eigendom. En dan natuurlijk mijn wat malle voorliefde voor het merk.
Dus ik was best even van slag. Tuurlijk, de schade (die geschat wordt op een 600 euro) valt best wel mee, als je kijkt naar hoe sommige auto's er bij staan na ongelukjes. Maar toch. Het deed wel even pijn.
En het zette me wel weer even met twee benen op de grond. Het is daar krap. En het is daar donker. En onoverzichtelijk. Dus het had mij ook kunnen gebeuren. Het is vroeg, je moet toch op tijd op je werk zijn, en dan gebeurt dat. We zijn allen mensen, en ook die meneer had al een hele poos zijn rijbewijs. En is heus niet bewust en moedwillig met zijn ook niet al te goedkope BMW op mijn auto ingereden. En gelukkig, de man nam gelijk zijn verantwoordelijkheid en de schuld op zich. Deed niet moeilijk.
Dus nadat ik er een flink dagdeel mee heb lopen tobben, heb ik het toch op de een of andere manier van me af kunnen zetten.
Het had veel erger kunnen zijn. Laat ik daar maar niet op doorfantaseren...
Maar als ik straks de ruiten ga krabben, denk ik dat als ik de schade weer zie, dat ik toch heel even een klein krampje voel...
Wat ben ik blij dat ik een tussenpersoon heb, die me rustig en professioneel door de hele rompslomp heen loodst. Die luistert, me duidelijk vertelt wat ik doen moet, en die orde aanbrengt in de chaos die ontstond toen ik bij het schadebedrijf was (die hele andere informatie gaf, waardoor ik in verwarring raakte en bijna dingen deed die niet handig waren). Die me behoedde voor te snel afspraken maken, en eerst de verzekeraar van de tegenpartij aan het woord te laten komen.
Dat is goud waard. Ik het iedereen aanraden. Waarom zou je zelf gaan lopen rotzooien met verzekeringen, als je via een tussenpersoon kan werken. Die je werk en shit uit handen neemt? (Ik kan het iedereen aanraden: de Noord, in Sliedrecht. En nee, ik krijg geen geld voor deze reclame, maar ik ben gewoon blij dat ze er (voor mij) zijn, en me al een aantal jaren per maand flink geld besparen). 

Ik had eigenlijk half en half beloofd dat ik niet meer zo vaak over dameskleding zou praten.
Na twee jaar huwelijk, wat samenwonen, en een flink aantal relaties met vrouwen van zeer divers pluimage, ben ik inmiddels wel gewend aan kilo's kleding, schoenen die niet per paar, maar per rek worden gekocht en dan nog mekkeren dat er te weinig is.
Ik ben eraan gewend geraakt dat mijn mening over kleding wordt gevraagd. Ik kan goed laveren tussen eerlijk zijn (en vervolgens een boze reactie krijgen) en stroop smeren (meen je dit nu of zeg je dit alleen maar om er vanaf te zijn).
In 80% van de gevallen lukt het me om op het juiste moment "ohhh" en "ahhh" te koeren als er weer een pakketje snoezige kleedjes voor Jente arriveert. (Terwijl ik inwendig kreun, omdat ik hoogstwaarschijnlijk in het begin heel veel moeite zal hebben met het ontwarren van die rare lappen, en een boos worstelende Jente er maar half goed in krijg, of dat ik die lappen ondersteboven en binnenstebuiten om haar lijfje drapeer).
Maar gisteren (ja, gisteren, dus nadat ik de verwonding van madame Jeanette moest verwerken) kreeg ik toch wel het meest rare "verwijt" ooit naar mijn kop geslingerd. Raar, want ik kan er maar niet aan wennen dat alle vrouwen álles onthouden, behalve Ilse, want die onthoudt niet zo veel.
Het was vlak voor bedtijd, en ik ging nog even een laatste peukje roken.
Dat doe ik buiten.
Achter mij ging de deur open.
"Heb jij een minnares op bezoek gehad?"
"...."
"Er hangt hier een blauwige damesjas"
"Is die niet van Rick, die hier net gerepeteerd heeft?"
"Nee, het is een dámesjas".
"is die dan niet van jou, de laatste keer dat ik keek, leek je me toch echt wel heel vrouwelijk?"
"Nee, ik heb geen blauwe jas, is hier echt geen vrouw op bezoek geweest, de afgelopen dagen? Deze jas hangt hier zomaar ineens, en ik zou niet weten van wie die is".
"... Ik ook niet, ik koop zelden damesjassen".
Deur dicht.
Raar verhaal. Ik rookte verder, en wilde een spelletje bubbles op mijn telefoon spelen, toen de deur weer openging.
"Ik weet het weer! Die heb ik ooit eens in de uitverkoop gekocht, weet je nog wel, toen ik die en dat en zus en zo ook kocht".
"...facepalm..."
Maar ondertussen wel eerst denken dat ik zo dom zou zijn om een minnares haar jas hier te laten hangen.