Marnix de bouwer.

Vaak zat heb ik lopen koketteren met mijn onhandigheid. Vraag mij om een distributieriem van een auto te vervangen, en dik kans dat je auto rijp is voor de sloop.
Vraag mij om een badkamer van lekkages te ontdoen, en ik heb hulp nodig, want ik heb stellig het idee dat ik de lekkage alleen maar erger maak.
Een wasmachine of koelkast repareren? Nou, doe maar niet, want dat is vragen om ellende.
De oude koelkast die we hadden, hebben we dus ook vervangen voor een tijdelijk exemplaar. En dat exemplaar maakt soms geluiden alsof hij helikoptertje speelt.
De wasmachine hebben we, dankzij mijn vader, vervangen voor een exemplaar dat zó stil is, dat we ons afvragen of hij het uberhaupt wel doet.

Maar eigenlijk vraag ik me wel eens af of ik wel zo onhandig ben als ik denk.

Met het opdoeken van mijn "mancave" (ik vind dat zo'n truttig Libelle/mijn geheim/Linda woord. Mancave. Alsof de man in een gezin maar blij mag zijn dat hij zich af en toe even terug mag trekken. De burgerlijke truttigheid van dat soort ongeemancipeerde kutblaadjes druipt van dat woord af, daarom heb ik het omgenoemd naar mannen-terugtrek-hol, gewoon om Libelle/mijn geheim/Linda/andere damesblerf blaadjes- lezende vrouwen te stangen. Er gaat namelijk iets vreselijk ranzigs, iets vreselijk ongeemancipeerds van uit) staan mijn modellen en de Citoën-bank olijk in de slaapkamer te pronken. Niet heel erg optimaal, dat moet ik zelfs toegeven.
Die bank (hoezeer ook gaaf) staat eigenlijk totaal ongepast vreselijk veel ruimte in te nemen. En helaas: vrouwlief wil het ding niet in de woonkamer hebben. Gek genoeg vindt ze hem niet mooi.
Mijn modellen staan in een grote kast op de slaapkamer. Ik krijg nogal eens wat bezoek van vriendjes uit de kringen van de verzamelaars/Citrofielen wereld, en om die mensen nu gelijk mee te tronen naar de slaapkamer, is toch wat "awkward". Ze zullen er maar rare ideeën bij krijgen.
Iemand wees mij op de toch wel heel erg grote, lege muur tussen eettafel en keuken, maar ook hier werd Ilse niet meteen denderend enthousiast.

Omdat ik toch niet helemaal overtuigd was van de huidige locatie van mijn verzameling, ben ik maar eens gaan nadenken. Het idee voor die locatie heb ik van een vriendje die een mooie en bomvolle vitrinekast heeft op de overloop van zijn huis.
Alleen: koop maar eens een vitrinekast. Die krengen zijn gewoon stervensduur als je ze nieuw koopt, en tweedehands zijn ze vaak (altijd) gewoon net niet naar mijn zin. Te hip, of te weinig planken. Te ouwelijk en te duur. Of te beschadigd. En altijd de hoofdprijs, zelfs voor een tweedehands.
Toen ik op een goede wintermorgen naar de voordeur liep, viel mijn oog op wat sloophout dat er lag van onder andere het project "citroen-bank". BOEMMMMM!!!!! Waarom zou ik niet zelf een kast bouwen?
Met een meetlint ongeveer bepaald hoe groot ik het zou willen hebben.
In verband met Jente, kan ik dus niet echt op kinderhoogte modellen stallen, dus de onderkant van die kast moest een dichte kast worden.
Ruwweg gemeten wat dan de hoogte moest worden, wat de maximale breedte mocht zijn, en de maximale diepte (ten slotte wil ik niet dat die kast zó groot wordt, dat diverse deuropeningen geblokkeerd zouden worden).
En toen ben ik, met het sloophout (ook zeker met dank aan de leverancier van de vaatwasser, want dat ding werd ingepakt bezorgd, en in dat verpakkingsmateriaal zaten heel veel hardhouten latten die perfect waren voor het frame) een frame gaan maken.

Eigenlijk wat onhandig, aangezien het een kast is die gemaakt is uit planken, had ik beter eerst de planken op maat kunnen zagen, en die vervolgens met kleine latjes aan elkaar schroeven. Maar goed al doende leert men.
Al doende leert men. Bij het maken van dit frame, had ik niet genoeg aan die hard houten latten, maar gelukkig stonden er in de schuur nog lange, vurenhouten balken. Daarmee uiteindelijk het frame weten af te maken. Staat als een huis.
Vervolgens dus bij de Gamma een stapel planken gehaald.
3.30m is erg lang. Zelfs mijn lange, grote auto krijgt dat niet weggeslikt. Goddank staat er na de kassa bij de Gamma een tafel met een zaag, zodat je je aankopen kunt inkorten. (Wat een slechte baggerzaag, probeer het maar. Het ding is gewoon zó bot, dat je evengoed de achterkant van het ding kan proberen te gebruiken, werkt waarschijnlijk even goed).
Eenmaal weer thuis kwam ik erachter waarom vurenhout redelijk goedkoop is. De knoesten flikkeren eruit als je de zaag (thuis een hele goeie zaag!!!) hanteert, en als je begint te schroeven, splijt het hout.
Al doende leert men: voorboren en het splijten is niet meer een probleem. En zelfs met wat onverwachte spleten: het misstaat niet in een handgebouwde kast. Geeft het juist wat extra "cachet".

Uiteraard heb ik me bij het opmeten van de wat meer cruciale delen vergist: De deurtjes bijvoorbeeld waren eigenlijk iets te kort. Korter dan ik me had voorgesteld, korter dan ik in eerste instantie had opgemeten. Blijkbaar had ik iets anders in mijn hoofd dan ik had opgemeten.
Al doende leert men: dan verplaatsen we toch een dwarsbalk een beetje. Dan lijkt het net alsof het geen meetfout is.

Al doende leert men: schroeven gebruiken die een fractie te lang zijn... Jammer is dat. Dan steken er dus twee van die geniepige punten uit. Die moeten we (als ik alle onderdelen weer gevonden heb) maar wegdremelen met de dremel. 

Inmiddels is dus de onderkant van de kast klaar, heb ik niet één, niet twee, maar wel tien splinters uit mijn beide armen kunnen pulken, maar hij staat. En veel gebruik gemaakt van technieken die ik ooit bij het vak "techniek" op de middelbare school, leerde. Of die ik van technischere mensen om me heen oppikte.
Of gewoon, afgekeken van oude meubels, die ik zo her en der aantref.

Toegegeven: het kan vele malen mooier. Ik heb bijvoorbeeld gebruik gemaakt van vurenhout, ipv de duurdere houtsoorten. Ik heb geen houtlijm gebruikt, louter schroeven (en inmiddels ben ik erachter gekomen dat schroeven van 3 euro voor 100 kilo, echt ondingen zijn, die je al sloopt als je met een handschroevendraaier in je handen er naar kijkt), want vurenhout is (waarschijnlijk net als alle andere houtsoorten) niet heel erg recht.
En als ik wat meer discipline had gehad bij het opmeten en het zagen, was het allemaal misschien nét ff wat rechter.
Maar zo ruw en met zijn kloeke voorkomen, heeft het ook wel iets "pionier-achtigs". Of zo.

Er staat nu dus een prima zware en stevige kast op de overloop, die door het overmatige (en wellicht in de ogen van échte meubelmakers onlogische) gebruik van hout en schroeven nog met geen 10 sloopkogels te slopen is.
Omdat ik op een enkele platte kast mijn modellenverzameling alsnog niet kwijt kan, moet er nog een stellage bovenop met heeeeel erg veel planken. En daar ga ik de komende maand over broeden. Hoe ik dat wil gaan aanpakken. En het geheel eindigt (speciaal voor Ilse, want ik hou wel van een houten uiterlijk) met een mooie whitewash eroverheen

Deze kast was ook een beetje een test. Want....
We hebben in de muur in de gang beneden een kapstok. Wie heeft er nu geen kapstok. Maar onze kapstok is zo'n lullig metalen haakjes-rekje. In de muur geschroefd, die dat eigenlijk niet echt aankan. Bovendien is die kapstok te klein voor alle volwassen jassen die eraan gehangen worden, dus het ding hangt niet eens meer op half 7, maar op half 6.
En dat terwijl ik juist wel van zo'n robuuste houten kapstok hou, met veel hang mogelijkheden.
Dus een lange roede met veel knaapjes eraan, veel plankruimte erboven voor van die mandjes, en veel plankruimte eronder om veel schoenen kwijt te kunnen.
Deze kast heeft me in dat opzicht ook het zelfvertrouwen gegeven dat ik niet alleen een toonbare kast kan maken, maar dat een kapstok ook wel gaat lukken.
En wat meer is: ik vind het ook echt ontzettend leuk om te doen. Heel bevredigend.

Hoewel... Mijn lijf is het daar niet helemaal mee eens. Ik zit dit epistel namelijk te tikken met behoorlijk wat spierpijn. Ik heb tijdens het bouwen van die kast namelijk spieren aangesproken, die tot dan toe redelijk weinig emplooi hadden. En nu, vanwege veelvuldig zagen, schroeven vanuit wat rare posities ineens vol aan de bak moesten. Ook de plekken op mijn armen waar ik splinters uit heb getrokken, voelen behoorlijk geirriteerd aan.
Maar in het algemeen: ik ben behoorlijk blij met en trots op het resultaat.