Vakantie en uitdagingen

.......En we zijn weer terug.
Voor het eerst als gezinnetje alleen op vakantie. Het was er eerder stomweg nog niet van gekomen. Tuurlijk, we zijn met de Wilk én Jente meermalen al op pad geweest, maar deze keer was het voor ons als gezin, de eerste keer.
Ik ben denk ik een slechte vader, of in elk geval: niet een echt gewende vader, want hemeltjelief, ik ben gebroken.
Continu achter Jente aanrennen, omdat ze zelf vindt dat ze heel goed zelfstandig naar een speelweide ergens ver weg kan. Daar moet ze heen, want er zijn daar meer glijbanen, meer zandbakken, meer noemmaarop dan bij ons veldje.
En als we dan een hele dag met Jente op pad waren geweest naar Kabouterbossen, Hunebedden, markten, speeltuinen, nog meer sprookjesbossen en klautertuinen, dan was het bij terugkomst nog niet genoeg, en moest ze weer naar de grote speeltuin.
Dus je begrijpt: het eten was gezond, voedzaam doch zeeeeeeer eenvoudig van aard. (Datgene dat we zelf kookten, wel te verstaan). Want we zaten nog nauwelijks aan tafel, of madam moest alweer lopen.
Heel soms wilde ze wel voetballen op het veld, maar meestal was het lopen een opmaat tot weer ettelijke meters achter Jente aan naar dat vermaledijde speelveld. Het is een zeer ondernemende jongedame.
En als ze dan eindelijk in bed lag, was het net te donker om nog goed te kunnen lezen.
Maar het gemekker even laten voor wat het is: het was een prima vakantie.
We hebben genoten van alles waar Jente van genoot, we hebben ons vergaapt aan een vakantiefabriek. Het was namelijk een enorm grote camping (die voor de helft vol was, dus ruimte te over), met enorm grote plaatsen. Het treintje voor de kindertjes ging stipter dan de gemiddelde trein van de NS, en de meeste mensen waren gewoon vriendelijk.

Ik heb op vreemde plekken, en zeker op campings eigenlijk altijd een soort van moeite met poepen.
De eerste dagen lijkt het wel alsof de boel blokkeert. Er komt gewoon niks uit.
Blijkbaar moeten mijn lijf en ziel onafhankelijk van elkaar wennen aan het idee dat je (in dit geval) met een wc-rol onder je arm naar het toilet stiefelt.
En ik vind dat altijd een beetje genant. Iedereen die je ziet lopen met die wc-rol, weet wat je gaat doen. En als je van het persen met een rood hoofd terugloopt, weet iedereen wat je gedaan hebt.
Bovendien: de eerste deur die ik opende toen ik er mijn eerste plasje wilde plegen, opende een soort van helle-kamer van half doorgetrokken mannendrollen ter grootte van een half gesneden volkoren bruin van de Albert Heijn. Maar dan met een lucht waar zelfs de toch best in groten getale aanwezig zijnde vliegen niet op af wilden komen.
Maandag kwamen we aan, en donderdag kwam mijn eerste poepsessie op gang.
En inmiddels zijn we dus weer thuis. Mag ik mijn aanminnige achterste weer op mijn eigen pot vleien.

Al met al dus best een fijne vakantie gehad.

En dan begint het nieuwe seizoen weer, met wat uitdagingen, en wat leuke snabbels.
Niet alleen voor mij, en mijn collega's begint het seizoen met uitdagingen. Ook sommige muziekscholen beginnen met een uitdaging.
Zo is er een muziekschool die voor 10 euro per uur (ja, ik lieg niet) docenten zoekt, die ook nog meerdere instrumenten kunnen lesgeven, op ZZP basis.
Dat houdt dus in, dat je bijna negatief uitkomt.
Te schandalig. Waarschijnlijk wil deze muziek"school" geen professionals, maar van die halve tamme ezels die leerlingen alleen maar naar de vernieling helpen. Voor die prijs, gaan ze niemand vinden. Hoop ik. Toch?

Ook voor een violiste, ergens uit de wereld, begint het nieuwe seizoen met uitdagingen. Zij heeft namelijk haar viool afgegeven, om in het ruim mee te gaan. Mocht blijkbaar niet bovenin.
Resultaat: viool gecrashed.
Ik vind dit raar.
British Airways staat sowieso niet bekend om heel erg veel compassie of zelfs maar meedenken met hun muzikale passagiers.
Maar als je als violist te horen krijgt dat je je instrument af moet staan, dan ga je toch niet mee?
Ik heb inmiddels behoorlijk wat vluchten met mijn instrument gemaakt, en nooit, maar dan ook nooit was het een probleem. Zelfs enorme bastrombone koffers mochten gewoon mee bovenin.
Ik kreeg ooit als tip: als ze ineens moeilijk doen: zeggen dat je niet meegaat, en dan mogen ze niet vertrekken mét jouw bagage, dus levert dat vertraging op, die ze niet willen, ergo: spul mag toch mee.
En als het niet mag: een vliegticket omboeken is altijd goedkoper dan het laten repareren of vervangen van een gecrashte viool. Lijkt mij. Maar misschien heb ik het mis.
Hoe dan ook: toen ik mijn verbazing op de voor mij zo kenmerkende manier kenbaar maakte, kreeg ik te horen dat ik vast niet vaak genoeg vloog, en dus geen mening mocht hebben.
Tja, dat klopt. Maar ik heb wél genoeg ervaring met vluchten die gewoon goed gaan. En vind het oprecht ongelooflijk stom dat je je waardevolle viool afstaat.
Zeker als je weet dat je met British Airways vliegt, dat toch al een slechte naam heeft wat muzikanten betreft.
Maar goed, stupid is, as stupid does, volgens de moeder van Forrest Gump, dus heel erg veel medelijden met zo'n chick heb ik dan toch weer niet.

Ik wens al mijn collega's een mooi muzikaal seizoen toe, en mijn vriendjes een prachtig (school)jaar met mooie nieuwe uitdagingen en leuk werk.

Tot lees!