zondag 10 september 2017

Discipline...

Toen ik 18 was, verdween ik met gezwinde spoed naar Amsterdam. Op naar de vrijheid, op naar een nieuw leven als muzikale student.
En om dat te vieren, ging ik maar eens even lekker roken. (Dat deed ik eerder al, stiekem, maar de hoeveelheid kilometers en uren die de studie in Amsterdam opleverde, maakte het mogelijk om het stiekeme om te zetten in openlijk. Ten slotte: wie kent daar nu mijn moeder).
Inmiddels ben ik geen 18 meer, maar 36, en rook ik nog steeds.
Voor de cijfer-fetisjisten onder u:  39.312 Euro. Dit bedrag is gebaseerd op een gemiddelde van 6 euro per dag aan roken. Exclusief aanstekers en asbakken. Tot op de dag van vandaag, en het bedrag loopt op.
In dit bedrag heb ik de 12 pogingen die ik ondernam om te stoppen maar niet opgenomen, want de besparing ervan zou te verwaarlozen zijn geweest.

39.312 Euro.  Dat laten we even bezinken. 

En toch stop ik niet. We gaan dus opgewekt dampend naar de 40.000 euro. Dat heeft twee redenen. 

Reden nummer 1: ik vind het lekker. Mensen die roepen dat roken vies IS, liegen. Want het IS niet vies, men VINDT het vies. Dat is een groot verschil. Je kunt allemaal redenen oplepelen om iets tegen het roken te hebben, zelfs dat je het vies vindt, maar niet dat het vies IS, want dat is een kwestie van smaak. 
En meteen moet ik het een beetje nuanceren van mezelf. De eerste 2 à 3 sigaretten van de dag, zo bij mijn eerste kopje koffie, vind ik heerlijk. De laatste, zo na het avondeten, vind ik heerlijk. De rest is puur een gewoonte. En ook de verslaving aan nicotine die me doet graaien naar het welbekende witte pakje Lucky's.
Reden nummer 2 is dat ik 12 eerdere pogingen gedaan heb, die allemaal mislukt zijn. Falen op zich is niet erg, maar 12 keer op 1 onderwerp falen, is zelfs voor mij wat gortig. 
Toegegeven: het waren niet allemaal volledig uitgekiende pogingen, maar toch. Ik zou het heel naar vinden om wederom te falen. 
Bovendien: als ik nu blij ga roeptoeteren dat ik weer eens ga stoppen met roken, moet ik dat dus ook weer waarmaken naar de buitenwereld. Vrienden en collega's die vol interesse aan me vragen hoe het gaat en hoe het vlot. 
Jente en Ilse moeten zich hoeden voor stomme dingen en uitspraken, want ik ben niet te genieten. Mijn zenuwen hunkeren naar nicotine, en niet naar gesprekken over werk, of spelen met een bal. Een verkeerd woord, en ik schiet uit mijn slof, Jente huilend van de schrik, Ilse boos en bang op het toilet. Claus al blazend in de kast en Colette sidderend in de gordijnen. Uiteindelijk ga ik dan maar stiekem roken, ergens waar het niet opvalt. En weer wat later verklaar ik poging 13 tot mislukt, en ga ik gewoon weer roken, (moet dus weer aan iedereen melden dat ik weer eens gefaald heb happyhappyjoyjoy) en ben ik weer mijn oude vertrouwde, vriendelijke, lompe zelf. 
Bijzonder, want met deze nogal belachelijke cirkelredenering heb ik mezelf dus veroordeeld tot stiekem stoppen. Maar hoe stop ik in vredesnaam stiekem? Opgewekt doorroken, terwijl ik stiekem niet rook? Heh, wát???? 
Dat schiet niet op. 
 

39.312 EURO.....

Van dat bedrag had ik: 
1) Een hele nieuwe auto kunnen kopen. 
2) Een paar trompetten kunnen kopen.
3) De hele kosten koper, plus een nieuwe keuken en een nieuwe badkamer voor mijn huis kunnen kopen. 
4) Een nieuwe caravan kunnen kopen. 
5) Jente van een complete uitzet kunnen voorzien en haar hele studie kunnen bekostigen. 

Maar ja. De ervaring leert me ook dat als je stopt, je dat geld niet ineens overhoudt. Sterker nog: het gaat net zo makkelijk op aan andere dingen, dus nee. Ik had net zo goed kunnen uitrekenen wat mijn voorliefde voor vlees me in de afgelopen jaren heeft gekost. Of mijn voorliefde voor marmite... Of mijn voorliefde voor lekker brood in plaats van dat fabrieksmatig gebakken karton dat de meeste supermarkten voor brood verkopen. 
En daarnaast: 18 jaar geleden was er echt nog geen sprake van een Ilse, Jente of zelfs maar de wens tot het kopen van een huis of caravan. Sommige dingen wil je als 18-jarige gewoon nog niet aan denken. Dan dus maar gewoon lekker roken. 

Dus nee, er is nauwelijks een financiële prikkel om te stoppen met roken. 
Maar inmiddels ben ik dus wél vader geworden, en hoe graag ik ook zou willen stoppen: dat lukt me nog niet. En ik zou het echt heel erg vinden als Jente zou gaan roken. Ik hoop maar dat als ze de leeftijd heeft om met dat soort onzin te gaan experimenteren, dat ze zich zozeer van papa af gaat zetten, dat ze juist niet gaat roken. 

Los van dit alles, heb ik mezelf wél op een dieet gezet. Want zo kan het niet langer. Het feit is, dat ook ik roken eigenlijk helemaal niet zo lekker meer vind. 
Sterker nog: met uitzondering van die paar in de ochtend en avond, vind ik het gewoon vies worden. Mijn bek stinkt, mijn kleren meuren, en Jente's neus rimpelt van ellende als ik haar na het roken wil knuffelen. Bovendien begin ik een beetje van mezelf te balen, dat ik om de haverklap naar buiten stiefel om te roken. Tuurlijk; ik kan mezelf vergoeilijken, geen probleem. Het is nu eenmaal een verslaving. Een gewoonte. En verslaafd gewoontedier dat ik ben, doe ik ook precies dat: gewoontegetrouw heel verslaafd elke x-tijd naar buiten om mijn naar nicotine hunkerende zenuwen hun dosis te geven. 
Om dan binnen mezelf weer eens bedenkelijk te proeven. Die wat muffige, scherpe smaak van sigarettenrook in mijn bakkes. (Dat vind ik in de vroege ochtend nooit zo'n probleem. Want dan meur ik toch al naar CPAP vanwege de apneu. En daaroverheen koffie, dan maakt de extra meur van een sigaret geen donder uit. Er is toch in de vroege ochtend niemand in huis zo vrolijk dat ze meteen met me willen tongzoenen).
Mijn vingers die naar gerookte sigaret ruiken.
Plus dat ik merk dat ik toch wel een wat narig rokersblafje begin te krijgen. Niet uit verkoudheid, maar gewoon omdat mijn longen, bronchiën en luchtpijp de blerf eruit willen hoesten. 
Het kan dus best minder. Gisteren een klein experimentje met mezelf gedaan. Niet meer op pad met een vol pakje sigaretten. Maar mijn sigaretten op een onbereikbare plaats, en gewoon mijn dienst doen, zonder continu mijn sigaretten onder handbereik. Dat scheelt toch al een half pakje. 
Ook vandaag 3 sigaretten in de ochtend, een stuk of 3 in de middag, en vanavond na het eten nog 2 of 3. 
Toch valt dit me al zwaar. Want ik merk nu voor mezelf het verschil tussen bewust en onbewust iets doen, en welk effect dat op een verslaving heeft. 
En dat is dan ook gelijk de reden dat ik geen stoppoging onderneem. Maar wel even wat gedisciplineerder om wil gaan met de materie. 

 

 

 

 
 



 



 
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...