Vegetariërs en citrofielen.

Er is de laatste tijd nogal wat commotie over het eten van vlees. Die commotie werd heftiger nadat er bepaalde lieden een rechtstreeks vergelijk maakten met de holocaust.
De zogenaamde Godwin.
De slachthuizen worden dan ineens gaskamers genoemd. De boerderijen heten dan concentratiekampen, en diertransport spreekt voor zichzelf. 
En degene die de vergelijking maakt, haast zich meteen te zeggen dat hij/zij heus niet vindt dat een jood/zigeuner/homo vergeleken moet worden met een varken/kip/koe, maar het gaat puur om de omstandigheden.
Jaja.
Gelul van een dronken aardbei natuurlijk, want je kunt de vergelijking niet maken, zonder een rechtstreeks verband met de slachtoffers. Zonder die transporten, concentratiekampen en gaskamers ook geen slachtoffers. Of dat nu om de holocaust gaat, of om een paar kippen.
Los van het feit dat de vergelijking misschien wel of niet compleet mank gaat, vind ik de voorgewende morele superioriteit die eraf spat ("kijk mij eens geen vlees eten, jullie vleeseters zijn de nazi's voor de dieren") echt het toppunt van walgelijkheid.
Bij mensen die dus echt achter dit soort vergelijkingen staan, vraag ik me altijd af of ze wel helemaal recht van de graat zijn, zeg maar.

 Bij mijn weten (correct me if I'm wrong) heeft Nederland geen enorme rijstvelden of soja-plantages. Dus die rommel moet ergens anders geproduceerd worden.
Ergens waar dus plaatselijke fauna plaats moet maken om voor de vegetarische Nederlander de vegetarische maagvulling te telen. Maar blijkbaar tellen die dieren niet mee. Die worden dan weliswaar niet opgepeuzeld, maar of ze heel blij zijn dat hun leefgebied erg veel kleiner word, kun je je afvragen. De vegetarische eter zal dat een spreekwoordelijke worst wezen.
Ergens op een plek waarvan we allemaal ook wel weten dat de mensen die er werken niet helemaal een salaris krijgen dat op het Nederlandse niveau ligt. De vegetarische Nederlander zal dat een worst wezen.
En dan moet dat op een boot naar Nederland. Die boten varen niet op lucht, en stoten dus flink wat ellende uit, om nog maar te zwijgen van het lozen van troep op de oceaan. En de incidentele walvis die zijn kop stoot aan de schroeven van dat bootje, daar hebben we het maar helemaal niet over.
Of per vliegtuig, waarvan we ook allemaal weten dat het niet bijzonder goed is voor het milieu. Maar goed, daar zullen we het dan ook maar niet over hebben, want vleeseters, dát zijn de nazi's.

En uiteraard krijg ik na een dergelijke discussie in het advertentieveld van facebook gelijk een reclame van de fucking Vegetarische Slager te zien. Dat is meer dan mijn toch al door Godwins en andere bedroevende argumentatie-skills geteisterde ziel aan kan.
En eronder allemaal likkebaardende, kwijlende reacties van vegetariërs die het zo heerlijk vlezig vinden smaken.
Ik herhaal, in iets andere woorden: van vegetariërs die het zo heerlijk naar vlees vinden smaken.
Ik herhaal dit nogmaals, in iets andere woorden: vegetariërs die nepvlees van een nepslager zo lekker naar vlees vinden smaken.
HOE DAN? Je bent vegetariër. Je eet geen vlees!
Dus dat vega-volk blieft geen vlees van dieren, maar weet blijkbaar erg goed hoe een lap vlees dient te smaken, wat de textuur is van een heerlijk varkenshaasje of gehaktbal (HOE DAN?) en vindt dat elke rechtgeaarde carnivoor die chemische, met smaakversterkers, kleurstoffen en antibiotica (voor de échte vleessmaak  ;) ) volgepropte vegetarische vlezen moet vreten.
Ja. Nou, nee dus.
Is dit niet gewoonweg het toppunt van doorgekookte hypocrisie? Of van inspraak zonder inzicht, dat leidt tot uitspraak zonder uitzicht?

Zie, dit gebeurt er dus met mensen die een teer zieltje hebben. Ik ben totaal van de kook geraakt.
En dat komt doordat er van mij als nazi wordt verwacht dat ik ga knagen aan een vegetarische lamsbout.
DOES
NOT
COMPUTE.

Dit alles gezegd hebbende: dieren hoeven voor mij niet onnodig te lijden. En griezelige psychopaatjes die in het slachthuis menen een dier nog te moeten pijnigen en mishandelen voor ze verwerkt worden, mogen wat mij betreft met eeuwigdurende jeuk op onbereikbare plekken opgenomen worden op een gesloten afdeling in een dwangbuis (zodat ze niet kunnen krabben). Maar ik zal er mijn schnitzel, biefstuk, worst en fileetjes niet om laten staan. Ik vind het lekker, het is voedzaam en in normale porties gezond. (Al was het maar mentaal, want ik zal mezelf nooit moreel superieur vinden vanwege mijn eetpatroon, noch zal ik op welke wijze dan ook een ander mens tot nazi bestempelen, om wat voor reden dan ook).
En gelukkig: ik ken maar heel weinig vegetariërs persoonlijk die op bovenstaande wijze menen te moeten kwebbelen. De meesten eten hun bloedeloze prakje stilletjes op en genieten daarvan.
Prima. Op dezelfde wijze heb ik ook respect voor vegetariërs die niet als een soort van doorgesnoven jehova-getuigen mij proberen te overtuigen van hun morele superioriteit.

Er is toch iets waar ik een hele kleine disclaimer voor wil opvoeren.

Ilse heeft een nieuwe auto.
Haar auto is tot twee keer toe door onvoorzichtige chauffeurs geraakt. Dit wellicht in het (onwetende) kader van: Is een Suzuki Wagon R+ nóg lelijker te maken?
Het antwoord daarop laat ik in het midden.
Inmiddels heeft dat tot gevolg gehad dat de uitgekeerde schade 2x het aanschafbedrag is.
Mooi.
Ilse voelde zichzelf al een poosje niet meer veilig in dat kleine autootje. Oke, dat snap ik. De achterbank is de kreukelzone, en laat daar toevallig Jente zitten. Dus werd er na de tweede aanrijding uitgekeken naar een iets grotere auto. Gewoon voor het gevoel van veiligheid. 
De nieuwe auto is een Citroën. En ja, ik ben daar als Citrofiel natuurlijk zeer mee in mijn nopjes.
Maar boze tongen beweren dat Ilse geen keuze had, in haar nieuwe auto.
En dat steekt me.
Natuurlijk had ze de keuze.
Elke keuze heeft consequenties, en die heb ik haar ook duidelijk laten weten. Een andere Suzuki, zou leiden tot een Harry Potter-achtige slaapkamer voor haar alleen in de trappenkast.
Een Audi had geleid tot een luchtbed en straalkacheltje in het schuurtje.
Een Volkswagen tot bovenstaande minus het straalkacheltje.
Etc. Etc.
Uiteraard met alle liefde, want ik hou zielsveel van mijn meisje, maar soms moet je gewoon grenzen trekken, en proberen met zachte hand iemand te overtuigen van het feit dat er altijd betere keuzes zijn.
Zonder gekheid: we hebben samen gekeken naar een auto die qua gewicht niet te gek zou worden, maar wél lekker veilig zouden voelen. In dat keuzeproces konden we geen Citroën vinden die ons beiden aansprak. (Mij dus wel, maar goed, het is Ilse's geld en dus ook haar beslissing).
We gingen kijken voor een Ford Focus, maar tijdens de testrit bleek er zoveel te rammelen, piepen en kraken, dat we dat toch niet lekker vonden. Toen tijdens de testrit de motor uitsloeg en niet meer aan ging vanwege een lege accu, was het oordeel geveld: deze Focus ging het niet worden.
Maar geheel uit eigen beweging, zonder dat ik ertoe aanzette of pushte vroeg Ilse zelf of ze een rit mocht maken in een Citroën Xsara Picasso. Een MPV. En die beviel haar, los van de stoel en het feit dat de meters het niet deden erg goed.
En huiswaarts gekeerd, zocht en vond ze zelf een exemplaar dat er beter uitzag. Een testrit bevestigde haar eigen oordeel: rijdt heerlijk. Zit prima. Voelt veilig, voelt goed. Die koop ik.
Ik heb haar nog gevraagd of ze niet heel even moest nadenken. Maar, dit was hem.
Dus nee, ze had de keuze. En als ze wel met een Focus of Honda Jazz was thuis gekomen, was ze me even lief geweest.
Ook vanuit de trappenkast.