Avonturen.

Middagdutjes. Volgens diverse opvoedkundige experts en papegaaien, is een middagdutje een onmisbaar deel van het opgroeien van een jonge spruit.
Onze jonge spruit daarentegen heeft over élk slaapje wel zo haar eigen ideetjes. Bij elk slaapje moet er geprotesteerd worden. En dat gaat soms gewoon door middel van krijsen, soms is ze wat subtieler, en zijn er talloze dingen die toch écht even eerst moeten. Ze heeft nog honger (buikje puilt uit van de net verslonden bieten en aardappels). Ze heeft nog dorst (dikke zware hangende luiers aan haar billetjes). Ze moet eerst even nog lezen.
Of naar mijn autootjes kijken. Of met de sleutel spelen.

En als ze er dan eindelijk in ligt, en wij inmiddels wél écht doodop zijn, moet er nog een boekje gelezen worden.
Een voetje ingestopt worden.
Een boekje recht gelegd worden.
Een slokje water in.
Een stukje muziek op.
De ventilator aan.
De ventilator uit.
Een voetje onder de deken.
De ventilator aan.
Een bladzijde van het boekje omgedraaid worden.
De speen (die naast haar ligt) moet gevonden worden.
De ventilator uit.
Een voetje onder de deken.
Een slokje water.
De ventilator uit.
Een bladzijde van het boekje moet terug gedraaid worden.
En-zo-voort. En-----zo-----voort.

Gewoon negeren kan, maar ik denk dat ik dan binnen de kortste keren de politie, brandweer, jeugdzorg, ambulance, ME, dierenambulance en de inspectie leefomgeving en transport op de stoep heb staan.

Ilse is inmiddels aan het werk, en ik heb vandaag nog even vrij. Volgende week begin ik op de maandag ook met een tijdelijke invalklus, dus voor vandaag nog even geen extra kinderopvang.
Dus ik dacht bij mezelf: Jente haar middagdutje, ik even de vloer stofzuigen en dweilen. Kan vast geen kwaad.
Inmiddels ben ik dus 3 keer naar boven geweest om mijn kleine "lieve" spruit in haar bed te praten, mopperen en uiteindelijk te bozen. (Geen geweld, hooguit het volume van mijn stem aan de overtreding aangepast).
Het dweilen was gedaan, en ik zat even buiten om de vloer te laten drogen en een peuk te roken, toen ik vanuit het slaapkamerraam boven mij (het raam van onze slaapkamer dus, niet die van Jente) een ijselijk gegil hoorde. Hoezo netjes in haar bed liggen....
Maar goed, het ijselijke gegil ging zelfs door mijn merg, been en milt, dus toch maar even naar boven om de overtreding even goed in kaart te brengen en zeer bestraffend toe te spreken. Oh, en ik was toch ook wel benieuwd naar de reden van dat gegil.
Jente was dus helemaal niet netjes in haar bedje gebleven (dát vermoeden klopte) en op ons bed gaan liggen spelen met de elektrische vliegenmepper.
En hoewel de schok voor vlieg/mug wél dodelijk is, was die voor Jente alleen reden tot ongelooflijke schrik.
Waarop ze dus begon te brullen, en haar wandaad op die manier kenbaar maakte.
Enerzijds boos dat ze haar kamertje uit was gekomen en dus niet lag te slapen, anderzijds ontroerd door haar schrik en pijn, was het toch wat lastig te mopperen. Troostend mopperen, mopperend troosten, iemand daar bekend mee? Iemand die dat kan?

Ettelijke kusjes, knuffels, voetjes instoppen en slokjes water later, licht de spruit nu dan toch eindelijk te slapen. Denk ik. Het is stil boven.

Het is stil boven...
Afgelopen zaterdag moest ik een signaal Last Post spelen bij de opening van de 71e airborne wandeltocht in Oosterbeek.
Prima. Mooie tocht, mooi weer en lekker Chinees eten tussen de middag. (Ik weet niet hoe dat restaurant heet, maar het ligt aan die doorgaande weg in Oosterbeek, en het heeft de lekkerste geroosterde buikspek die ik ooit at, aanrader!).
Maar goed, ik werd keurig en lief opgevangen door de directeur van de wandeltocht die me meldde hoe en wat.
Het hoe en wat ging ook echt zoals besproken, en na haar woordje in het Engels was het mijn beurt.
Halverwege het signaal zag ik ineens voor mijn oogleden, aan de binnenkant van mijn bril iets naar beneden zakken. Iets dat kriebelde. Iets dat iets achter zich aan trok dat ook kriebelde. Mijn wenkbrauwen, mijn wimpers, mijn neus. En dat bleef maar kriebelen achter mijn linker brillenglas.
Zo'n ienieminikleinpetitterig zwart spinnetje. Niet iets waar ik van schrik, bang voor ben, of voor op de loop ga.
Maar wel heel hinderlijk, op die plaats, op dat moment.
Zeker omdat ik toen ik klaar was met de Last Post, ik een minuut stilte moest houden, om de Engelse reveille te spelen.
En met de camera van Omroep Gelderland op mijn bakkes, kon ik ook niet mijn bril afzetten, of al te zeer met mijn oog, neus gaan wiebelen, of met mijn hand gaan friemelen achter mijn bril. Dat zou vreemd zijn.
Dus met een voor mij onkarakteristieke zelfbeheersing heb ik daar een spinnetje van heeeeeel dichtbij zitten beloeren, en binnensmonds zitten vervloeken. En al mijn wilskracht aangewend om mijn spieren de opdracht te geven om toch niet te reageren op het gekriebel van dat ongewenste creatuur.
Volgens de kolonel was er geen valse noot te horen geweest, dus heb ik het goed gedaan.
Tevreden stormde ik weg in de richting van het voorgenoemde restaurant om me als ontbijt tegoed te gaan doen aan een enorme portie geroosterd buikspek.

En met dat avontuur is voor mij het seizoen geopend.

En het is nog steeds stil boven. Ik denk dat ze slaapt....