Nummer 500

Ik had het idee om mijn 500ste blog groots te vieren, maar aangezien de inspiratie tot grote feesten wat laag is dit jaar, doe ik dat maar niet. Het "tjingt" toch wat ongemakkelijk, zo virtueel tegen je beeldscherm, in de hoop dat aan de andere kant iemand dat ook doet.
Bovendien hebben we financieel toch wel wat dompers gehad, die ervoor heeft gezorgd dat de benodigde pecunia voor een dergelijk feestje ontbreken. Ik noem het afschrijven en aanschaffen van maar liefst 3 auto's als voorbeeld.

Het was een week waarvan je je kunt afvragen hoe het in vredesnaam mogelijk is.
Op woensdag was er een herdenking, waar ik niet was. Maar wel had moeten zijn. Ik zat keurig netjes geknipt te worden bij de kapper, terwijl er op dat moment allemaal mensen zenuwachtig aan het rondbellen waren, naar waar ik bleef.
Ik wist van niks. Zat gewoon gezellig met de kapster te keuvelen over halve garen met een rijbewijs en hoe het weer komende zaterdag zou zijn.
En tot op de dag van vandaag weet ik niet waar ik wél had moeten zijn. Ergens op de digitale snelweg heeft die informatie zelfstandig besloten om een afrit te nemen, waar ik niet bij kon.
Donderdag hadden we een herdenking, en had ik per abuis een verkeerd boekje meegenomen.
Ik was in de veronderstelling dat het boekje dat ik wél mee had, het goede boekje was, maar dat was dus niet zo.
Gelukkig bleek collega B. niet voor één gat te vangen, en hij loste mijn faalhazerij groots en meeslepend op, door gewoon net te doen alsof. En de mensen vonden de koralen wederom prachtig.
Zaterdag stonden we met de hele kapel op een atletiekbaan opgesteld.
In de zeikende regen.
2 marsen gespeeld, en vervolgens in rust gezet.
In de zeikende regen.
Te luisteren naar een dappere Pief die het publiek toesprak. En daarbij opgewekt het feit negeerde dat de geluidstechniek hem in de steek liet. Want Pief had veel te melden. En Pief had niet in de gaten dat de regen en het gebrek aan functionerende geluidsapparatuur zijn publiek rap decimeerde.
In de zeikende regen.
Wij stonden er. Een beetje te grinniken.
Gewoon in de lach te schieten om alle 836 coupletten van het Apeldoornsch Volkschlied, gezongen door mensen die er ongelooflijk veel plezier in leken te hebben.
In de zeikende regen.
Maakt niet uit. In geen enkele baan is alles 100% leuk. Want wél leuk is, dat we er samen stonden.
Maar als je dan thuiskomt:"Goh lief, wat heb jij vandaag gedaan?"
"Nou, schattepatatje, ik heb een atletiekbaan geopend.
In de zeikende regen".

En die zeikende regen, maakte even dat ik dacht dat mijn geplande barbecue niet zou doorgaan. Want ik had met een stel geestverwanten afgesproken om samen te komen en lekker te kletsen, lachen en eten.
Dit verwantschap gaat niet over mijn politieke geaardheid, noch mijn seksuele geaardheid, noch mijn religieuze, maar over mijn voorkeur voor Franse auto's, en meer specifiek de C5.
Zet 10 (of meer, naar believen) mensen bij elkaar die niks anders met elkaar delen dan hun specifieke voorliefde voor een bepaalde auto, en je krijgt een ongelooflijk leuke avond, vol met slap geklets, gelach, lekker eten, leerzame momenten en mooie plannen.
Plus natuurlijk mooie prenten van al die bolides bij elkaar. Typisch zo'n bijeenkomst waar je, als je in een C5 rijdt, bij moet zijn.
Die BBQ was in Lage Vuursche.
En volgens Garmin bestaat Lage Vuursche niet. Ik kon wel naar diezelfde straat in Baarn. Maar Lage Vuursche was er gewoon niet.
Zoek het maar uit met je Lage Vuursche.
Volgens de kaarten in mijn Iphone bestond het gewoon wel, en dus heb ik maar wat vliegende MB's van T-Mobile gebruikt om op mijn locatie te komen. Ik ben wat dat betreft behoorlijk eenkennig. Ik wil niet naar Freakin' Baarn als ik in Lage fukking Vuursche moet wezen. Autisme light, zeg maar.
Uiteraard ben ik toch ergens in Baarn verkeerd gereden, maar dat maakt me de pis niet lauw. Ook het feit dat meneer Garmin me bij het verlaten van het terrein, op weg naar huis, via de lange weg wederom door Freakin' Baarn stuurde, kon niet wegnemen dat ik gewoon een topavond had.

Dan wil ik graag afsluiten met een oproep.
Toen ik ruim een jaar geleden (dat is dus 2, want inmiddels ben ik al 2 jaar bezig met mijn aquarium) mijn aquarium kreeg, kon ik niet bevroeden dat ik het uiteindelijk zó goed zou gaan doen.
Mijn trots, mijn huiskamerjuweel, loopt zó goed, dat mijn garnalen fokken als konijnen. Sterker nog: konijnen fokken nog beschaafd. Deze beesten weten gewoon niet van ophouden.
Ik begon met 10 garnaaltjes, en nu kan ik ze met goed fatsoen niet meer tellen. 
Wat hebben garnalen nodig:
Een bak met water, planten en mos, de juiste bacteriën en blerf, en dat allemaal rond de 26 graden.
Kortom: een lekker lopend aquarium.
Deze zoetwater garnalen zijn erg klein (centimeter max) en dus niet nuttig voor consumptie.
Ik heb ze in alle soorten en kleuren.
En zijn gratis af te halen. (Wél uitsluitend aan mensen die aantoonbaar een aquarium hebben, want sommige mensen zijn zó schraal dat ze dan alsnog alleen maar langskomen om die beesten dan in de pan te gooien).
Ik doe er zeker 10 weg.
Roep maar.