Je hebt van die dagen.

Goed. Je hebt zo'n dag dat niet alles zó loopt, als je van te voren gedacht had.
Dat kan gebeuren.
Zo'n dag dat je eigenlijk al niet zo lekker opstond. Die ondanks de koffie toch wat stroperig begint, en je dus continu achter de feiten en jezelf aanrent.
Zo'n dag waarbij je niet alleen door jezelf en de traag lopende feiten gehinderd wordt, maar ook lijkt alles en iedereen erop uit te zijn om de vaart uit jouw dag te halen.
Dat had ik gisteren.

Mijn dag begon gisteren om een uur of 7. En daarmee eigenlijk al een half uur te laat, want ik heb gewoon in de ochtend even mijn tijd nodig. Maar omdat ik dus wat later opstond, miste ik mijn rust en ruimte.
En daarmee begon de hel die donderdag 12 oktober heet.
Om te beginnen waren mijn mede-verkeers-deelnemers ongelooflijk traag, niet-begrijpend en gespeend van elke vorm van verkeersinzicht. Links rijden als dat totaal onnodig is (en ik er langs wil). Invoegen met een tussenruimte waar zelfs een blinde nog van had kunnen zien dat het nauwelijks ging passen. Enfin. Niet echt dat je zegt: wauw, wat een verkeershelden...
Daarna volgde een repetitie met de kapel. Ik wil niet zeggen dat ik echt slecht speelde, maar heel veel reden tot uitzinnigheid was er niet.
Toen moest ik een dikke twee uur wachten, want ik zou met de nieuwe bazen een klein gesprekje hebben.
Dat was een fijn en constructief gesprek, maar het liep wel een half uur uit. En dat halve uur had ik eigenlijk nodig om als een gek naar Almere te rijden, Jente bij het kinderdagverblijf weg te sleuren, haar bij opa en oma af te leveren en door te scheuren naar Rotterdam, alwaar ik interim wat repetities dirigeer.
En dat kwam dus allemaal een beetje in de knel te zitten.
Want ik moest ook nog tanken. En bij het veel te drukke tankstation had een paardenpenis zijn Volkswagen Amaruk bij een pomp gezet, en was koffie gaan drinken. Inmiddels had er zich naast en vooral ook achter mij een hele file gevormd.
En ik kon dus niet tanken. En niemand kon er langs.
Na 3 minuten was ik het zat. Binnen in de zaak kijken, staan er twee van die halve gare hipsters koffie te drinken.
Ik vond dit zo asociaal dat ik niet eens de moeite heb genomen om te doen alsof ik op vriendelijke toon wilde vragen of ze dat lelijke klerehok van een Sjoemeldiesel Amaruk wilden weghalen.
Dat, in combinatie met mijn neutrale gezicht bleek afdoende.
Eenmaal bij het kinderdagverblijf aangekomen, was ik niet de enige ouder die zijn/haar spruit wilde ophalen. En normaal heb ik een engelengeduld, maar na 30 seconden wachten, trok ik Jente achter haar puzzel vandaan ("ik ben BLIJ op jou papa") en nam haar spoorslags mee naar opa en oma.
Die niet thuis bleken te zijn.
Jente op de huisvuil container geparkeerd, en eerst oma, toen opa en toen (beiden namen niet gelijk op, en het zitten op de steeds heter wordende, doch spreekwoordelijke kolen werd onverdraaglijk) Ilse. Jente had al snel door wat ik deed, en wilde dolgraag op het rooie knopje drukken. Dat begreep ik even niet zo snel, dus na een onbevredigend gesprek, begon Jente te krijsen alsof er een hongerige krokodil happen uit haar nam. En nee, ze wenste geen genoegen te nemen met de zwarte "home" toets...
Goed, opa arriveerde, "je ziet er slecht uit". En bedankt...
Ik mikte Jente in zijn autostoel (er moesten nog boodschappen gehaald worden), en ik scheurde weg naar Rotterdam.
Dat wil zeggen: ik scheurde van file via file en nog eens file naar Rotterdam.

En toen, terwijl ik mopperend en scheldend op al die mensen die hun rempedaal voor gaspedaal aanzien, kwam het afgrijselijke bericht dat Anne Faber dood gevonden is.
Relativeert toch een beetje je eigen ongemakkelijke dag.
Zelf vader zijnde van een prachtige dochter, kan en wil ik me niet voorstellen waar die familie nu doorheen gaat.
Een of andere ranzige untermensch heeft op monsterlijke wijze hun dochter geroofd.
Een groot deel van Nederland heeft op de een of andere manier meegeleefd, en doet dat nu nog.
Vaak niet op een manier die ik deel, overigens.
Ik vraag me wel af, of het met sommige van die lui wel helemaal goed gaat. En of sommige van die lui, die zo verdrietig doen, stiekem niet net zoveel neiging tot psychopathie hebben als de dader.
Want alles en iedereen krijgt de schuld. Maar niet de dader. En er is zelfs een mijns inziens nogal walgelijke petitie opgestart. Met een behoorlijk politieke ondertoon. Over de rug van dat meisje.
En de dader word nu al "bedreigd" met net zulke handelingen. Hoe kun je dan stellen dat je beter bent dan die dader. Als je dit al iemand toewenst...
Laat ik heel helder zijn: ik heb geen greintje sympathie voor dat ranzige roofdier. En wat mij betreft mag die tot zijn dood ergens in een piepklein donker celletje zitten.
Maar ik heb evenmin veel begrip of sympathie voor mensen die zo'n griezel hetzelfde toewensen. (En even heel hypocriet: als dit om mijn eigen dochter gaat, zou ik ook op minder geoorloofde wijze wraak wensen).
En wederom de roep om hogere straffen. Want we straffen te weinig.
Die wens snap ik, en steun ik.
Maar we moeten ons wel realiseren dat dit soort untermenschen totaal niet bezig zijn met de straf die ze eventueel krijgen. Dat zit niet in hun aard. En dus zal het ook geen afschrikwekkend voorbeeld zijn.
Hoe dan ook: de schuld ligt niet bij de politiek. Niet bij de rechters, en niet bij de psychiaters (die door een veel slechter en intelligenter beest om de tuin zijn geleid). De schuld ligt niet bij de asielzoekers of de klarinettisten van de harmonie van Schubbekutteveen. De schuld ligt bij de dader. Bij de wezenloze die er bewust voor koos om een onschuldige vrouw op beestachtige wijze te vermoorden.

En na deze overpeinzingen, kwam ik vanmiddag na weer een veel te korte nacht en een lekker dagje werken thuis, om daar een heerlijke stoofpot aan te treffen. In de crockpot alvast voor mij klaar gezet door mijn onvolprezen echtgenote.
Weekend.
Tijd voor leuke dingen.

Je hebt van die dagen...