Kapstokgeneuzel.

Het was 2016. Een jaar om nooit meer te vergeten.
We kochten ons huisje, en maakte het ons eigen. Niet veel budget, dus veel dingen moesten verhuisd worden, of met hulp her en der zelf gerepareerd of aangepast en aangepakt worden.
Zo ook de kapstok. Een simpel, flutterig stalen ding, dat al een paar jaar van huis naar huis meeging.
Wel makkelijk te bevestigen: 2 schroeven de muur in, ophangen, en klaar.
Dat viel wat tegen, want de muur was niet geheel bestand tegen de kapstok. Of eigenlijk: tegen alles wat we aan die kapstok hingen. Per persoon 2 jassen, bodywarmers, een tas, mijn dienstjassen. Kortom: na 2 dagen hing het ding scheef, en uiteindelijk was het meer geluk dan wijsheid dat de kapstok niet met jas en al naar beneden lazerde.
Irriteren deed het me wel. Ziet er niet uit. Dat was geen half zeven meer waar die op hing. Half zes komt dichter in de buurt.
En dan daarbij: als je er je jas nog aan wilde hangen, flikkerde die vaak even rap weer naar beneden, als dat wij hem op hadden kunnen hangen. De haakjes hingen er zó lapzwanzig bij, dat het ophangen van mijn jas, een dagelijks meerdere malen terugkerend frustratie-feestje werd.
Als ik mijn jas dan uit arren moede maar over een stoel kwakte, was dat weer tegen het zere been van Ilse, die niet ten onrechte vond dat we daar een kapstok voor hebben (realiteit: zouden moeten hebben).

Ruim 6 maanden aan het tekenen, denken, filosoferen en ook wel een beetje tegen de houtprijs aan aan het hikken geweest.
Want ik wilde het zelf maken. Na mijn modelauto-kast leek me dat het summum van hobby-plezier. (Als ik het erover had, zag ik Ilse een beetje bedrukt kijken. Ik zag haar in gedachten al lijden onder mijn gezweet, gevloek, gezucht, gekap, gehak, geboor, gezaag, gelijm en gescheld. Dat viel uiteindelijk mee, maar aangezien ze niet thuis was, zal ik dit nooit kunnen bewijzen).
Een of andere gezapige kapstok van de IKEA of de Leen Bakker kan altijd. En dan krijg je van die MDF of aluminium onzindingen waar je ook niet echt blij van wordt. Of je moet serieus geld uitgeven, en dan krijg je een hipster-verantwoorde, helemaal "bij jouw levensstijl passende" en voor die paar schroeven, houten latjes, en wat verf veel te dure kapstok. Ik heb ze zien langskomen, voor meer dan 300 euro. Dat gaat me dan ook wel weer een beetje te ver. Sterker nog: in geen 300 jaar koop ik een kapstok van 300 euro. Dat is een principe kwestie.
Gisteren had ik ineens een helder moment. Ik begon te tekenen, te rekenen, Ilses mening en wensen te vragen, nogmaals tekenen en rekenen (dat laatste is wel echt een van mijn tekortkomingen), en ik was er uit. Deels op papier, deels in mijn hoofd was het klaar.
Vanmorgen naar mijn goede vrienden van de Gamma gereden. Al het hout gehaald dat ik nodig dacht te hebben, wat schroeven, een extra potje houtlijm.
En aan de slag.
Set-back 1: ik had 2 planken teveel meegenomen.
Set-back 2: ik bleek het zaagje in mijn elektrische zaag te hebben gemold. Gelukkig had ik er nog 1 liggen.
Set-back 3: door een denkfout, had ik niet 2 planken teveel, maar 1 te weinig meegenomen. (HUH? Ja, echt. Hoe verzin je het...).
Set-back 4: de door mij verzonnen pootjes, bleken toch niet de meest handige optie. Maar daar kwam ik achter toen ze er al lang en breed op zaten, en mijn schroefboor wél in staat bleek om die dingen vast te schroeven, maar om een nog duistere reden niet meer los krijgt.
Set-back.... Ach flikker ook maar op. Door een beetje inventiviteit, creativiteit en een hoop doorzettingsvermogen, ben ik er (ondanks het feit dat mijn rekenkundig, maar ook mijn ruimtelijk inzicht niet bijzonder ontwikkeld zijn) in geslaagd om een mooie, maar vooral ongelooflijk sterke, onwankelbare kapstok in elkaar te zetten.
De bouwtekening zoals ik hem op papier had gezet, bleek uiteindelijk niet meer dan een richtlijn. Leuk om er naast te houden, en vol verbazing naar te kijken. Niks van wat er op papier stond, klopt met hoe het er uiteindelijk staat.
Dat wat ik in mijn hoofd had, was erg leuk. Maar bij vlagen totaal onwerkbaar.
Lang leve de creativiteit, lang leve moed, beleid en trouw.
Waar ik het meest trots op ben: het gefrut dat uiteindelijk nodig was om de bodemplanken mooi (passend) te maken. En het onzichtbaar verankeren in de muur.
Ik ben een hele middag (Jente was bij opa en oma spelen) lekker in de weer geweest met mijn schroefboor, elektrische zaag en soms een hamer om al te eigenwijze planken die echt niet wilden passen, passend te kloppen.
Hierbij moet ik misschien melden dat de mogelijkheid bestaat dat ik nogal wat vulgaire taal heb gebezigd.
Ten slotte moest ik dealen met mijn gebrek aan rekenvaardigheden. Om nog maar te zwijgen van mijn ruimtelijk inzicht. En ook een gat 100% recht boren, is nog best wel een uitdaging. Ook is het zo dat ik nogal wat splinters in mijn tengels te verwerken kreeg. Want dat vurenhout is leuk. Het is stevig, kan tegen een stootje, maar het scheurt snel (boren!) en bij het zagen en boren, komen er nogal wat splinters vrij. Die dan uiteraard heel geniepig op van die rottige plekken in je vel gaan zitten. 
Maar het staat als een huis. Knappe jas, die nu nog op de grond flikkert. Er is ruimte voor veel meer jassen aan en schoenen onder de kapstok.
Ik wil hier meteen bijzetten: IK vind hem mooi. Maar dat heeft eerlijkheidshalve meer te maken met het feit dat ik het zelf, naar eigen smaak, en met redelijk beperkte middelen (en talent) heb gemaakt.
Het is hobby voor mij. De kosten waren 175 euro, en een beetje voor de benzine. Ongelooflijk veel geld voor een kapstok. En ik zou mij nooit inhuren om een kapstok te bouwen.
Maar het is wél mijn kapstok. Mijn bedenksel, mijn bouwsel.
Los van mijn werkhokje in de schuur, is dit project nummer 6 met hout dat ik naar eigen tevredenheid voltooi.
Na afloop ging ik bij mijn schoonouders een hapje mee-eten, en Jente ophalen. Ik had onderweg het gevoel dat het niet alleen wat regenachtig was, maar vooral ook heel erg mistig. Bleek dat al dat zagen ervoor had gezorgd dat mijn bril bijna volledig dichtgekoekt was met zaagsel. Leermoment: aangezien het zagen van planken zonder bril, vragen om afgezaagde vingers, edele delen en tenen is, en het rijden met een met zaagsel overdekte bril, ook niet bepaald verstandig genoemd kan worden, moet ik me dus aanwennen om na het zagen mijn bril eens schoon te poetsen. Want dit gaat natuurlijk nergens over.

Nu ben ik de kamer aan het bestuderen. Wat kan ik nog meer zelf maken. Eetkamer stoelen? Een tafel?
Of misschien gewoon weer eens rustig aan gaan bedenken wat handig, nuttig en leuk is.

Dit weekend ga ik weer lekker operette spelen. Leuk om dergelijke regelmatig terugkerende snabbels te kunnen doen.

Zin in.