Ik ben een grote boef! (...met blijkbaar nogal wat schrijf-inspiratie, maar ik heb dan ook nogal wat in te halen).
Als er iemand op facebook loopt te mauwen over een snelheidsboete, dan ben ik snel geirriteerd. Want ik hou daar niet zo van. Dat soort zielige lieden, vinden dan dat zij wel even expert zijn, en dat er volgens hun mening geen gevaarzetting was. Of, nog slapper:"De politie moed maar is boeve gaan fange". (Maar dat is meer de terminologie van de gemiddeld sociaal minder capabele medemensch).
Dus als daar iemand over loopt te jeremiëren, dan krijgt hij/zij van mij in elk geval geen medelijden. Meestal een sneer.
Want als je een boete krijgt, heb je de wet overtreden, ergo: je bent een boef, en verdien je het ook om te pakken te zijn genomen door de politie.
Meestal gaan dat soort simpele waarheden totaal voorbij de verbeeldingskracht van de zielige overtreder.
Maar nu ikzelf.
Ik ga niet lopen zeuren op de politie dat ik wederom fanmail kreeg van het beruchte bedrijf in Leeuwarden.
Wel op mezelf. KAK!, weer 33 euro door de plee. 4 kilometer te hard. Pijnlijk. Dom, zeker gezien het feit dat ik cruise controle heb...
En dan valt me alweer iets op, waar ik moeilijk de vinger op kan leggen.
Ten tijden van mijn eerste auto, de peugeot, was ik nog te verlegen, te onervaren in het verkeer. Dus daar geen boetes. Toen kwamen er 2 Citroëns. Veel boetes. Vooral van die lullige bedragjes. En soms wel 2 per maand ook. Bij de C3 was dat op zich wel logisch, als je bedenkt dat ik die inzette om 2, en vaak wel 3 keer per week naar Limburg op en neer te rijden voor de mantelzorg van mijn ma. En meer kilometers rijden, terwijl je met je hoofd bezig bent met een stervend mens, leidt nu eenmaal niet tot heel veel interesse in de geldende snelheidslimiet. Is dat om mezelf goed te praten? Nee, integendeel, ik voer slechts een reden aan, zonder dat ik mezelf daarmee van de zonde wil schoonwassen.
De mooiste was nog wel de 90 euro die ik (verdiend) kreeg van een agente omdat ik mijn gordel niet droeg. Stomweg vergeten. Ik was in alle vroegte op pad om naar de sportschool te gaan, en reed met slechts één kop koffie achter de kiezen richting de dijk. Totaal niet in de gaten dat ik vanaf de rotonde gevolgd werd door een politieauto. Die politieauto deed alle moeite om mijn aandacht te krijgen. Eerst wat groot-licht-seintjes. Niks gezien. Vervolgens ging blauw-blauw aan. Marnix ziet niks. 2 kilometer verder, blauw-blauw en sirene en ja hoor, Marnix ziet wat, en stuurt de berm in, zodat de politieauto er langs kan. Op een plek waar dus geen ruimte was om eens even rustig aan de boete uit te schrijven... Met de agente in kwestie nog even een poging tot flirten gedaan, en gegrapt dat ze nu mijn nummer had. Maar daar is ze nooit op ingegaan.
Toen volgde de BMW. Waar ik zelf bang was dat het dan helemaal boetes zou gaan regenen (tja, dat stigma rondom BMW.....) viel dat heel erg mee. Om precies te zijn: 0.
De Nissan leverde me 1 boete op, en dat was weliswaar mijn schuld, maar anders hadden we de vlucht gemist. (Hoewel ik van het boete bedrag ook twee nieuwe tickets had kunnen kopen). Bovendien was het Ilse die zich verslapen had, dus eigenlijk moest ik tegen haar slaapkoppigheid op racen. (Sorry lief :p )
De volvo, leverde me geen boetes op. Hoewel ik dat wel verwachtte toen ik Ilse vanuit Tiel midden in de nacht naar het ziekenhuis in Rotterdam moest racen.
De Ford had ik te kort in bezit, dus daar kan ik niks van zeggen.
Met de Citroën saxo van Ilse, heb ik 1 keer een boete gereden. 5 km te hard.
En nu mijn eigen C5. Ook hier regent het boetes. En ook weer van die lullige kak-bedragen. 140 euro omdat ik 3 centimeter verkeerd geparkeerd stond. In mijn eigen straat. Die te weinig parkeermogelijkheden biedt. Met net iets te enthousiaste leeghoofden van parkeerbeheer. Tja, mijn eigen schuld, want ik had zelf mijn auto niet netjes geparkeerd.
33 euro voor 4 kilometer te hard op de A20. 33 euro voor 4 kilometer te hard op de A12.En nog zo'n bedrag voor een overtreding op de A15.
Wat is dat toch? Een Citroën is er in mijn beleving niet voor gemaakt om te hard te rijden. Een C3 niet, een saxo op diesel niet, een Berlingo zeker niet. Maar ook mijn huidige C5, is eerder een comfortabele cruiser, dan een snelheidsmonster.
Van mezelf ben ik geen overtuigde hard-rijder. Vind het niet nodig, en in 99% van de gevallen, is de tijdswinst nihil, en het brandstofverlies maximaal. Bovendien is het met hele hoge snelheden ook al niet goed voor je remmen, want die moeten bij file of tragere voorliggers toch flink aan de bak, meestal redden mensen het niet op alleen het loslaten van het gaspedaal.
Ook rij ik nauwelijks andere routes dan voorheen, en verander ik niet ineens in een Audi-rijder als ik in een Citroën stap.
Misschien is het juist wel dat comfort, dat maakt dat ik niet vaak op de snelheid let, omdat ik zo heerlijk rustig over het asfalt rij.
Er zit een prima werkende cruise controle op mijn auto. Die gebruik ik zelden.
Dat zit zo: (en hier volgt een totaal bezopen redenering) Als ik niet kan roken, dan sta ik vaak mijn mijn handen en armen maar wat te schutteren. Ik weet niet zo goed waar ik die staketsels moet laten, en die slingeren dan maar wat om me heen. Met een peuk in mijn hand, is dat veel vanzelfsprekender. (Nogmaals: een totaal bezopen redenering, maar geef toe: lachwekkend is hij wel).
Nu die cruise controle. Schakel ik die in, dan heb ik niet één (want mijn linkerbeen doet al vrij weinig op de snelweg) maar twee nutteloze hompen vlees onder mijn dashboard liggen. Trek je been dan iets naar achter, weg van het gaspedaal, dan is dat been ook gelijk weg van het rempedaal. Moet je dus eens stevig in de ankers gaan, kost je dat toch extra tijd. Doe je dat niet, dan kan je voet per ongeluk onder de pedalen schuiven, en op het moment supreme, eerst klem komen te zitten onder je pedaal, voor je kan remmen.
Of je moet remmen, en je ramt je voet net even verkeerd, en in plaats van te remmen, trap je het gaspedaal dieper in.
Ik ben geen heel onervaren chauffeur, en dit is ook puur mentaal, maar tja.
Misschien toch eens wat meer gewend zien te raken aan die cruise controle. Gewoon om boetes te voorkomen.
Want ondanks dat ik er zelf gewoon bij was tijdens het verzamelen ervan, vind ik het wel zonde van mijn geld.
Geld dat ik kan steken in nieuwe visjes voor mijn bak. Nieuwe modelautootjes, nieuw speelgoed voor Jente.
vrijdag 29 juli 2016
donderdag 28 juli 2016
update :)
Eindelijk!!!!!
Sleutels ingeleverd, we hebben niks meer te maken met het appartementje in Rotterdam.
Nu zijn alle spullen over (te veel) of naar het stort (te weinig).
Zoals gezegd: dat ging niet zonder slag of stoot. Als laatste ging ik nog even naar Rotterdam om de deuren te repareren. De kattenluikjes moesten eruit. Dus na overleg besloten om de deur niet te verven, maar gewoon een nieuwe deur erin. Scheelde 60 euro aan verf, rollers, bakjes en shit.
Dat moest dinsdag, want woensdag zou ik met behulp van een sterk maatje en twee verhuizers van een meubeltaxi de piano ophalen.
De jongen van de Gamma heeft mij behoed voor vele hoge verf onkosten, en legde me uit hoe ik die deur erin moest jassen.
Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want de oude deur en de nieuwe deur scheelden 1 centimeter in breedte en een halve centimeter in lengte. Dat betekende dat het zaagtalent van Gamma Rotterdam eraan te pas kwam, om precies een halve centimeter in lengte en een hele in de breedte van die deur te zagen.
Daarmee was ik er niet. Want de constructie van de oude deur was op zijn zachtst gezegd nogal dubieus. (Die deur sloot niet helemaal). Dus toen ik de scharnieren één op één over zette, sloot de nieuwe deur ook niet. Kwam zelfs niet in de buurt.
Fuck, wat nu...
Oude deur terughangen, en eens goed kijken of ik erachter kon komen waarom die deur niet sloot.
Bleek dat de klusjesmannen van de verhuurder, die scharnieren te ver naar binnen hadden geplaatst, waardoor die te veel ruimte innamen tussen deur en kozijn.
Alle scharnieren van de deur, alle scharnieren van het kozijn en nog eens passen en meten.
Toen ik ettelijke liters zweet in mijn kleren (en op de grond) had achter gelaten, en die deur door zijn omvang maar bleef wankelen als een dronken vrouw van 50, begon ik zo zoetjes aan mijn geduld (dat toch al niet mijn sterkste punt is) te verliezen. Met de schroefboor het middelste scharnier maar gewoon op het oog in de deur, en vervolgens in de deurpost geramd, en toen ineens, alsof het vanzelf ging, ging de rest dus ook makkelijk mee. Had ik eerder moeten weten. Maar hey, het mag heel gek klinken, tot afgelopen dinsdag heb ik nog nooit een deur moeten vervangen. Laat staan zonder enige vorm van hulp. En het resultaat mag er wezen. Er hangt een prachtige deur. De oude deur heb ik maar laten staan. Die mogen ze hebben.
Dat heeft een reden:
Wij hebben ons een kleine 3 weken ingeschreven in de gemeente Almere. Zoals een goed inwoner het betaamt. Maar toen waren we wat verhuizen betreft nog lang niet klaar. Er stond nog een bank (welke ik gratis wilde weggeven aan een of andere rotterdamse trut, maar die heeft nooit meer gereageerd) een piano en een fornuis en nog wat overige zaken (waarmee ik toch tot 2 keer toe een hele auto heb kunnen afvullen).
Die bank, een matras en vele zaken zoals ijzeren en houten rekjes wilde ik dus niet meer mee naar Almere nemen, maar gewoon als een brave burger naar het milieupark in Rotterdam brengen. Gewoon over het balkonhek op het grasveld achter smijten, staat slordig, tokkie en is niet helemaal mijn stijl. Daar aangekomen bleek dat niet zo vanzelfsprekend. Want mijn kenteken stond in Almere geregistreerd, en ik moest als inwoner van Almere mijn zooi daar maar afleveren. Op zich terecht. Ik legde mijn verhaal voor aan de dienstdoende ambtenaar, en die bleek maar een heel klein beetje te vermurwen. De bank en het matras mocht ik bij gratie van de ambtenaar dan wel in de containers mikken, maar de rest (zeg maar, mijn auto en aanhanger vol) moest maar mee naar Almere.
Ik snap de regels, maar dit is natuurlijk wel de manier om ervoor te zorgen dat de minder brave burger bij zichzelf denkt:"Stik er maar in met je regels, ik flikker die bank in het park, of langs de snelweg of ergens anders!" Niet echt goed te praten, maar ik snap het wel.
Dus toen ik die deur moest vervangen, had ik niet bepaald de wens om de oude deur mee naar Almere te nemen. Regels zijn regels, en dus heb ik hem laten staan voor de volgende inwoner van Rotterdam.
Nadat alles echt over was, was er nog maar 1 klein dingetje. Een klein futiliteitje. Een piano. Van ongeveer 3000 kilo.
Die piano is een erfstuk, dus het was ondenkbaar dat we het ding stomweg zouden vergeten. Of zo. Nee, bij de inrichting van onze nieuwe woonkamer, hadden we (lees Ilse) al rekening gehouden met die piano. De bank een kleine twee meter van de muur, zodat tussen de bank en de muur ruimte was om de piano neer te zetten.
Gelukkig wist ik een sterke vent te wonen in Krimpen, dus die heb ik gisterenmorgen opgehaald. Kilometers omrijden, zweet tussen de billen, want we zouden mogelijk te laat komen. De enige toegangsweg tot Krimpen via de snelweg, (die sowieso tijdens de spits tot wanhoop leidt, omdat er maar 1 is) was namelijk dicht. Voor onderhoud.
Maar gelukkig de mannen van de meubeltaxi waren ook wat later, en dus konden we (geheel arbo- en piano onverantwoord) dat ding de trap af smijten en vervoeren.
De piano staat op zijn plaats. Gert Jan, was een grote hulp met die piano, en niet te lullig om hier nog even wat tips te geven voor mijn aquarium. Niet alleen delen we de passie voor muziek, maar ook voor drijvende dieren.
Nu wonen we er dus echt helemaal. Zonder voorbehoud.
Wat schertst mijn verbijstering: nog geen 3 dagen nadat vodafone eindelijk eens tijd had om een nieuwe klant aan te sluiten, sturen ze een mail dat we vanwege "betere dienstverlening" een sportpakket krijgen. Nou, krijgen. Nee, dat wordt ons door de strot geramd, en daar moeten we nog 1,50 extra voor betalen ook. Onderaan die heugelijke mail stond dat als we het er niet mee eens waren, dat we dan ons contract konden opzeggen. Ik stond op het punt om het te doen. Die voorgeilende tekst over dat we nu alle wedstrijden van de ere-divisie konden kijken... Blegh, moet er niet aan denken.
Hallo!!! Stel apen, ik heb dat abonnement net, en geen zin om weer een maand te moeten wachten tot er een provider het schikt om een nieuwe klant aan te sluiten. Omdat ik dat dus geen optie vond, heb ik de klantendame maar even om de oren geslagen met wat loze kreten als: "dat is geen klantenservice". Dat is natuurlijk een loze kreet, want ik kon niet anders. En als goedmakertje heb ik dan maar genoegen genomen met een korting van 30 euro op mijn eerste factuur. Die zou volgens de dame moeten compenseren. Ik denk van niet, maar ja. Wat voor keuze heb ik...
Dit soort stunts kan ik maar zeer matig waarderen, dus de lopende periode verwacht ik van vodafone een onberispelijke staat van dienst...
En natuurlijk rest er ons nog een boel inruim werk, en ook een nieuwe vaatwasser. Want de vaatwasser is zeg maar, nog net niet dood. Hij doet het wel, maar dan moet Ilse haar magic-fingers gebruiken, en dat betekent rommelen met emmertjes, ergens frotten, wat knopjes doen, en veel geduld hebben. Nu ben ik over het algemeen niet snel van mijn stuk te krijgen, maar van apparaten vind ik dat ze het gewoon moeten doen. Geen gefrot of gefrummel in- en onder kastjes, maar gewoon op de knop en klaar. Dus als er iemand is die een goed bod wil doen op ons super de luxe fornuis (en niet van die halve gare onzin biedinkjes van 100 euro) dan kan ik meteen naar de media markt om een werkende vaatwasser te kopen.
Sleutels ingeleverd, we hebben niks meer te maken met het appartementje in Rotterdam.
Nu zijn alle spullen over (te veel) of naar het stort (te weinig).
Zoals gezegd: dat ging niet zonder slag of stoot. Als laatste ging ik nog even naar Rotterdam om de deuren te repareren. De kattenluikjes moesten eruit. Dus na overleg besloten om de deur niet te verven, maar gewoon een nieuwe deur erin. Scheelde 60 euro aan verf, rollers, bakjes en shit.
Dat moest dinsdag, want woensdag zou ik met behulp van een sterk maatje en twee verhuizers van een meubeltaxi de piano ophalen.
De jongen van de Gamma heeft mij behoed voor vele hoge verf onkosten, en legde me uit hoe ik die deur erin moest jassen.
Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want de oude deur en de nieuwe deur scheelden 1 centimeter in breedte en een halve centimeter in lengte. Dat betekende dat het zaagtalent van Gamma Rotterdam eraan te pas kwam, om precies een halve centimeter in lengte en een hele in de breedte van die deur te zagen.
Daarmee was ik er niet. Want de constructie van de oude deur was op zijn zachtst gezegd nogal dubieus. (Die deur sloot niet helemaal). Dus toen ik de scharnieren één op één over zette, sloot de nieuwe deur ook niet. Kwam zelfs niet in de buurt.
Fuck, wat nu...
Oude deur terughangen, en eens goed kijken of ik erachter kon komen waarom die deur niet sloot.
Bleek dat de klusjesmannen van de verhuurder, die scharnieren te ver naar binnen hadden geplaatst, waardoor die te veel ruimte innamen tussen deur en kozijn.
Alle scharnieren van de deur, alle scharnieren van het kozijn en nog eens passen en meten.
Toen ik ettelijke liters zweet in mijn kleren (en op de grond) had achter gelaten, en die deur door zijn omvang maar bleef wankelen als een dronken vrouw van 50, begon ik zo zoetjes aan mijn geduld (dat toch al niet mijn sterkste punt is) te verliezen. Met de schroefboor het middelste scharnier maar gewoon op het oog in de deur, en vervolgens in de deurpost geramd, en toen ineens, alsof het vanzelf ging, ging de rest dus ook makkelijk mee. Had ik eerder moeten weten. Maar hey, het mag heel gek klinken, tot afgelopen dinsdag heb ik nog nooit een deur moeten vervangen. Laat staan zonder enige vorm van hulp. En het resultaat mag er wezen. Er hangt een prachtige deur. De oude deur heb ik maar laten staan. Die mogen ze hebben.
Dat heeft een reden:
Wij hebben ons een kleine 3 weken ingeschreven in de gemeente Almere. Zoals een goed inwoner het betaamt. Maar toen waren we wat verhuizen betreft nog lang niet klaar. Er stond nog een bank (welke ik gratis wilde weggeven aan een of andere rotterdamse trut, maar die heeft nooit meer gereageerd) een piano en een fornuis en nog wat overige zaken (waarmee ik toch tot 2 keer toe een hele auto heb kunnen afvullen).
Die bank, een matras en vele zaken zoals ijzeren en houten rekjes wilde ik dus niet meer mee naar Almere nemen, maar gewoon als een brave burger naar het milieupark in Rotterdam brengen. Gewoon over het balkonhek op het grasveld achter smijten, staat slordig, tokkie en is niet helemaal mijn stijl. Daar aangekomen bleek dat niet zo vanzelfsprekend. Want mijn kenteken stond in Almere geregistreerd, en ik moest als inwoner van Almere mijn zooi daar maar afleveren. Op zich terecht. Ik legde mijn verhaal voor aan de dienstdoende ambtenaar, en die bleek maar een heel klein beetje te vermurwen. De bank en het matras mocht ik bij gratie van de ambtenaar dan wel in de containers mikken, maar de rest (zeg maar, mijn auto en aanhanger vol) moest maar mee naar Almere.
Ik snap de regels, maar dit is natuurlijk wel de manier om ervoor te zorgen dat de minder brave burger bij zichzelf denkt:"Stik er maar in met je regels, ik flikker die bank in het park, of langs de snelweg of ergens anders!" Niet echt goed te praten, maar ik snap het wel.
Dus toen ik die deur moest vervangen, had ik niet bepaald de wens om de oude deur mee naar Almere te nemen. Regels zijn regels, en dus heb ik hem laten staan voor de volgende inwoner van Rotterdam.
Nadat alles echt over was, was er nog maar 1 klein dingetje. Een klein futiliteitje. Een piano. Van ongeveer 3000 kilo.
Die piano is een erfstuk, dus het was ondenkbaar dat we het ding stomweg zouden vergeten. Of zo. Nee, bij de inrichting van onze nieuwe woonkamer, hadden we (lees Ilse) al rekening gehouden met die piano. De bank een kleine twee meter van de muur, zodat tussen de bank en de muur ruimte was om de piano neer te zetten.
Gelukkig wist ik een sterke vent te wonen in Krimpen, dus die heb ik gisterenmorgen opgehaald. Kilometers omrijden, zweet tussen de billen, want we zouden mogelijk te laat komen. De enige toegangsweg tot Krimpen via de snelweg, (die sowieso tijdens de spits tot wanhoop leidt, omdat er maar 1 is) was namelijk dicht. Voor onderhoud.
Maar gelukkig de mannen van de meubeltaxi waren ook wat later, en dus konden we (geheel arbo- en piano onverantwoord) dat ding de trap af smijten en vervoeren.
De piano staat op zijn plaats. Gert Jan, was een grote hulp met die piano, en niet te lullig om hier nog even wat tips te geven voor mijn aquarium. Niet alleen delen we de passie voor muziek, maar ook voor drijvende dieren.
Nu wonen we er dus echt helemaal. Zonder voorbehoud.
Wat schertst mijn verbijstering: nog geen 3 dagen nadat vodafone eindelijk eens tijd had om een nieuwe klant aan te sluiten, sturen ze een mail dat we vanwege "betere dienstverlening" een sportpakket krijgen. Nou, krijgen. Nee, dat wordt ons door de strot geramd, en daar moeten we nog 1,50 extra voor betalen ook. Onderaan die heugelijke mail stond dat als we het er niet mee eens waren, dat we dan ons contract konden opzeggen. Ik stond op het punt om het te doen. Die voorgeilende tekst over dat we nu alle wedstrijden van de ere-divisie konden kijken... Blegh, moet er niet aan denken.
Hallo!!! Stel apen, ik heb dat abonnement net, en geen zin om weer een maand te moeten wachten tot er een provider het schikt om een nieuwe klant aan te sluiten. Omdat ik dat dus geen optie vond, heb ik de klantendame maar even om de oren geslagen met wat loze kreten als: "dat is geen klantenservice". Dat is natuurlijk een loze kreet, want ik kon niet anders. En als goedmakertje heb ik dan maar genoegen genomen met een korting van 30 euro op mijn eerste factuur. Die zou volgens de dame moeten compenseren. Ik denk van niet, maar ja. Wat voor keuze heb ik...
Dit soort stunts kan ik maar zeer matig waarderen, dus de lopende periode verwacht ik van vodafone een onberispelijke staat van dienst...
En natuurlijk rest er ons nog een boel inruim werk, en ook een nieuwe vaatwasser. Want de vaatwasser is zeg maar, nog net niet dood. Hij doet het wel, maar dan moet Ilse haar magic-fingers gebruiken, en dat betekent rommelen met emmertjes, ergens frotten, wat knopjes doen, en veel geduld hebben. Nu ben ik over het algemeen niet snel van mijn stuk te krijgen, maar van apparaten vind ik dat ze het gewoon moeten doen. Geen gefrot of gefrummel in- en onder kastjes, maar gewoon op de knop en klaar. Dus als er iemand is die een goed bod wil doen op ons super de luxe fornuis (en niet van die halve gare onzin biedinkjes van 100 euro) dan kan ik meteen naar de media markt om een werkende vaatwasser te kopen.
dinsdag 19 juli 2016
Update. Eindelijk.
Een hele tijd geen blog van mijn hand verschenen. De mensen die mijn schrijfsels al kakkend op het toilet lazen, zullen nu onderhand een slordige 8 kilo zijn aangekomen.
Inmiddels is de verhuizing voor nagenoeg 99% afgerond.
Er is:
Geschilderd (2x)
Geschuurd (2x)
Geschilderd (2x)
Electra gerepareerd
Electra nogmaals gerepareerd (2x)
en uiteindelijk de wasmachine gerepareerd om de electra aan de praat te houden.
De verhuizing is niet zonder slag of stoot gegaan: zo kneep ik met een tang op één vinger drie bloedblaren, voor ik in de gaten had, dat wat ik wilde niet zo handig was. Mijn scheen is meerdere malen in onzachte aanvaring gekomen met de trekhaak kogel van mijn auto, die ik erop laat zitten omdat het zo handig is om een trekhaak op mijn auto te hebben, en het zo'n gedoe is om hem eraf te halen.
Bij het aanbellen, gebeurde er aanvankelijk erg weinig. Dus een briefje op de deur, dat mensen moeten kloppen, want de bel doet het niet.
Een nieuwe draadloze bel gehaald, want om elke keer met Samson en Gert geconfronteerd te worden als ik bezoek ontvang, daar pas ik voor. Uiteraard moest wel het oude drukknopje van de muur af. Terwijl ik dat deed, kwamen de draadjes van dat belletje tegen elkaar, en jawel: "ding dong". Die verrekte bel, deed het dus wel.
Maar goed, nu hebben we een bel die klinkt als een mooi trompetconcert. En toen bleek dat de panelen die tegen ons huis aanzitten, niet bepaald van hout zijn, want de houtboor, die brak spontaan af toen ik het eerste gat van ons nieuwe belletje wilden boren.
Nieuwe gemeente, nieuwe regels: dus helemaal weten wanneer welke bak (ja, alles wordt hier gescheiden, en de voortuin is dus ook niet meer dan een pad tussen de huisvuilcontainers door) aan de straat moet. Dat had als gevolg dat met name onze oudpapier container verdween onder een berg papier en karton, waar de gemiddelde oud-papier handelaar jaloers op zou zijn. Koop voor de grap maar eens een flinke 3-persoons IKEA bank met chaise longue. Dan hou je bekant meer karton over dan bank.
De vaatwasser doet het niet. Dat wil zeggen: die doet het wel, maar als je het water eruit wil halen, moet je de afvoerslang loshalen, die bijna helemaal plat leggen in een emmer en dan voor dat het water weer uit die (ook platgelegd anders is de hoek te hoog, en komt er geen water uit) emmer gooien. Kortom: meer werk dan goed voor ons is. En toen kwam mijn eega tot de ontdekking dat ik in de ruim 2 weken dat we hier nu wonen, nog niet eenmaal de afwas heb gedaan. Ik noem dat intelligent plannen, want sinds we een logeerhond hebben, heb ik wel wat beters te doen dan afwassen. Ergo: er moet gewoon een nieuwe wasmachine komen.
De robotstofzuiger is leuk, maar met drie huisdieren en een kind, moet je vaker stofzuigen. Onze eigen stofzuiger staat nog in Rotterdam, dus op dit moment lenen we een stofzuiger van de schoonouders. Een leuk economisch ding, maar die zuigt zich continu vacuum. En als je hem dan los wil trekken, trek je meestal de zuigmond los, of de slang van de stang. Die daardoor op de grond lazert... Via. MIJN. TEEN. En dat niet éénmaal per zuigbeurt...
De kwantum levert zeer voordelig allemaal spulletjes die je als consument nodig denkt te hebben. Zo ook een tuinbank, die totaal niet comfortabel zit, maar wel erg lollig staat in de voortuin. Die werd geleverd met torxschroeven zo lang als 2 pakjes sigaretten om hem in elkaar te zetten. En zelfs had de kwantum eraan gedacht om het gereedschap er bij te voegen. Een inbussleutel... Die dus niet op die torxschroeven paste.
Zo zoetjes aan zijn we toe aan het leegmaken van de laatste dozen (en dan wil ik de komende 365 jaar geen verhuisdoos meer zien), maar alles wat we tegenkomen: niet de sleutels van de fietsen. Er staat namelijk nog wat in Rotterdam, en dus ook nog onze twee fietsen. Veilig verankerd aan een beugel. Op slot. En ik heb ergens ons hele sleutelrekje in een doos geflikkerd. Maar tot nu toe, en we hebben álle dozen gehad, zijn we die verrekte sleutels niet tegen gekomen. Gezien mijn laatste aanvaringen met parkeerbeheer in Rotterdam, ben ik bang dat ik straks met de slijptol aan de slag moet, en dan gedonder krijg met die ezels.
Het electrisch koken is even wennen. Voor je het weet, ga je te ver, en ben je te traag met het afkoelen van de kookplaat, waardoor je tegen een geblakerd stuk vlees of vegablerf zit aan te staren.
Het verkopen van mijn geliefde bosch-fornuis gaat minder voorspoedig dan ik wil. Mijn vraagprijs is fors, en de bijbehorende tekst is vrij helder. En dan krijg je toch van die halve gare lui die gaan zeuren.
Bieder:"Voor 150 uiro, morgen haal ik op, deze mashine".
Ik:"Voor 150 euro, mag u morgen lekker thuisblijven".
Bieder 2: "150 euro, kom ik hem vanavond nog ophalen".
Ik:"Voor 150 euro mag u vanavond een maaltijd komen eten, die ik erop zal bereiden, maar dat ding blijft dan mooi staan".
Bieder 3: "Gezien het feit dat er een beschadiging op zit, vind ik 250 euro een mooi bod"
Ik:"Plaats maar een bod, dan".
Bieder:"Maar ik kan geen bod plaatsen van 250 euro, want u heeft een vanafprijs van 350 ingesteld".
Ik:"Dus u heeft de tekst gelezen, u heeft gezien dat er niet onder de 350 geboden kan worden, en dan besluit u me maar lastig te vallen met een absurd laag bod, terwijl er in de tekst al staat dat ik daar niet op inga?"
Bieder:"Ja".
Ik:"Ik heb een voorstel".
Bieder:"Laat maar horen"...
Ik:"U komt morgen naar me toe, met die 250 euro. Die overhandigt u me, en dan mag u in onze woonkamer plaats nemen. Ik zet mijn beste zetel voor u klaar, en dan mag u toekijken hoe ik dat apparaat helemaal aan gort trap".
Bieder:"Wat een raar antwoord".
En dat klopt dan ook wel weer.
Gelukkig is me de ellende van in het slecht Engels opgestelde mails over "items" en "agents" die "items" ophalen, tot nu toe bespaard gebleven. Maar heel vlot verkopen doet het niet, zo'n mooi fornuis. Gelukkig, we hebben hier wel wat ruimte over, dus als ik hem niet meteen verkoop, dan verplaats ik hem naar Almere, en dan later een keer. Maar sukkels die ondanks mijn tekst en ondanks de beperkte biedings-mogelijkheden toch zo stom zijn om me lastig te vallen met allemaal beledigende biedingen, daar heb ik wat tabak van.
Er zijn inmiddels wat tegels uit de tuin gehaald, omdat ik dolgraag fruit in de tuin wil. Niet dat ik met het kopen van een huis een klap van de molen heb gehad en inmiddels een grote fruitliefhebber ben geworden, nee, ik wil graag fruit omdat Jente het zo lekker vind om bij opa en oma vers fruit uit de tuin te plukken. Okee, ik geef toe: vers fruit uit eigen tuin, dat lust ik ook wel.
Er staat een heuse zwevende parasol in onze tuin, waaronder het in de zon (dus eigenlijk uit de zon) heerlijk toeven is. En een mooi schelpenbadje voor Jente. En tuinmeubels.
De vissen in mijn nanobakje hebben het allemaal wel overleefd, met uitzondering van 1 die op een gegeven moment ondersteboven ging zwemmen. Nu staat mijn bak op een beschutte plek, met 3 nieuwe planten erin, 3 nieuwe grondwroeters. En hij staat te shinen als nooit te voren. Algen lijken een probleem uit Rotterdam en niet meer voor nu. Ik ben er bijzonder mee in mijn nopjes.
De vuurkorf heeft inmiddels zijn vuurdoop gehad. En wat is dat leuk. Genieten van de eerste warme zomeravonden in mijn eigen tuin, met eigen parasol, met eigen... Naja...
En ik kan nu buiten roken, zonder dat ik me op anderhalve vierkante meter hoef te verplaatsen.
Dus ondanks dat het Almere is, denk ik hier best wel eens gelukkig te kunnen worden.
Inmiddels is de verhuizing voor nagenoeg 99% afgerond.
Er is:
Geschilderd (2x)
Geschuurd (2x)
Geschilderd (2x)
Electra gerepareerd
Electra nogmaals gerepareerd (2x)
en uiteindelijk de wasmachine gerepareerd om de electra aan de praat te houden.
De verhuizing is niet zonder slag of stoot gegaan: zo kneep ik met een tang op één vinger drie bloedblaren, voor ik in de gaten had, dat wat ik wilde niet zo handig was. Mijn scheen is meerdere malen in onzachte aanvaring gekomen met de trekhaak kogel van mijn auto, die ik erop laat zitten omdat het zo handig is om een trekhaak op mijn auto te hebben, en het zo'n gedoe is om hem eraf te halen.
Bij het aanbellen, gebeurde er aanvankelijk erg weinig. Dus een briefje op de deur, dat mensen moeten kloppen, want de bel doet het niet.
Een nieuwe draadloze bel gehaald, want om elke keer met Samson en Gert geconfronteerd te worden als ik bezoek ontvang, daar pas ik voor. Uiteraard moest wel het oude drukknopje van de muur af. Terwijl ik dat deed, kwamen de draadjes van dat belletje tegen elkaar, en jawel: "ding dong". Die verrekte bel, deed het dus wel.
Maar goed, nu hebben we een bel die klinkt als een mooi trompetconcert. En toen bleek dat de panelen die tegen ons huis aanzitten, niet bepaald van hout zijn, want de houtboor, die brak spontaan af toen ik het eerste gat van ons nieuwe belletje wilden boren.
Nieuwe gemeente, nieuwe regels: dus helemaal weten wanneer welke bak (ja, alles wordt hier gescheiden, en de voortuin is dus ook niet meer dan een pad tussen de huisvuilcontainers door) aan de straat moet. Dat had als gevolg dat met name onze oudpapier container verdween onder een berg papier en karton, waar de gemiddelde oud-papier handelaar jaloers op zou zijn. Koop voor de grap maar eens een flinke 3-persoons IKEA bank met chaise longue. Dan hou je bekant meer karton over dan bank.
De vaatwasser doet het niet. Dat wil zeggen: die doet het wel, maar als je het water eruit wil halen, moet je de afvoerslang loshalen, die bijna helemaal plat leggen in een emmer en dan voor dat het water weer uit die (ook platgelegd anders is de hoek te hoog, en komt er geen water uit) emmer gooien. Kortom: meer werk dan goed voor ons is. En toen kwam mijn eega tot de ontdekking dat ik in de ruim 2 weken dat we hier nu wonen, nog niet eenmaal de afwas heb gedaan. Ik noem dat intelligent plannen, want sinds we een logeerhond hebben, heb ik wel wat beters te doen dan afwassen. Ergo: er moet gewoon een nieuwe wasmachine komen.
De robotstofzuiger is leuk, maar met drie huisdieren en een kind, moet je vaker stofzuigen. Onze eigen stofzuiger staat nog in Rotterdam, dus op dit moment lenen we een stofzuiger van de schoonouders. Een leuk economisch ding, maar die zuigt zich continu vacuum. En als je hem dan los wil trekken, trek je meestal de zuigmond los, of de slang van de stang. Die daardoor op de grond lazert... Via. MIJN. TEEN. En dat niet éénmaal per zuigbeurt...
De kwantum levert zeer voordelig allemaal spulletjes die je als consument nodig denkt te hebben. Zo ook een tuinbank, die totaal niet comfortabel zit, maar wel erg lollig staat in de voortuin. Die werd geleverd met torxschroeven zo lang als 2 pakjes sigaretten om hem in elkaar te zetten. En zelfs had de kwantum eraan gedacht om het gereedschap er bij te voegen. Een inbussleutel... Die dus niet op die torxschroeven paste.
Zo zoetjes aan zijn we toe aan het leegmaken van de laatste dozen (en dan wil ik de komende 365 jaar geen verhuisdoos meer zien), maar alles wat we tegenkomen: niet de sleutels van de fietsen. Er staat namelijk nog wat in Rotterdam, en dus ook nog onze twee fietsen. Veilig verankerd aan een beugel. Op slot. En ik heb ergens ons hele sleutelrekje in een doos geflikkerd. Maar tot nu toe, en we hebben álle dozen gehad, zijn we die verrekte sleutels niet tegen gekomen. Gezien mijn laatste aanvaringen met parkeerbeheer in Rotterdam, ben ik bang dat ik straks met de slijptol aan de slag moet, en dan gedonder krijg met die ezels.
Het electrisch koken is even wennen. Voor je het weet, ga je te ver, en ben je te traag met het afkoelen van de kookplaat, waardoor je tegen een geblakerd stuk vlees of vegablerf zit aan te staren.
Het verkopen van mijn geliefde bosch-fornuis gaat minder voorspoedig dan ik wil. Mijn vraagprijs is fors, en de bijbehorende tekst is vrij helder. En dan krijg je toch van die halve gare lui die gaan zeuren.
Bieder:"Voor 150 uiro, morgen haal ik op, deze mashine".
Ik:"Voor 150 euro, mag u morgen lekker thuisblijven".
Bieder 2: "150 euro, kom ik hem vanavond nog ophalen".
Ik:"Voor 150 euro mag u vanavond een maaltijd komen eten, die ik erop zal bereiden, maar dat ding blijft dan mooi staan".
Bieder 3: "Gezien het feit dat er een beschadiging op zit, vind ik 250 euro een mooi bod"
Ik:"Plaats maar een bod, dan".
Bieder:"Maar ik kan geen bod plaatsen van 250 euro, want u heeft een vanafprijs van 350 ingesteld".
Ik:"Dus u heeft de tekst gelezen, u heeft gezien dat er niet onder de 350 geboden kan worden, en dan besluit u me maar lastig te vallen met een absurd laag bod, terwijl er in de tekst al staat dat ik daar niet op inga?"
Bieder:"Ja".
Ik:"Ik heb een voorstel".
Bieder:"Laat maar horen"...
Ik:"U komt morgen naar me toe, met die 250 euro. Die overhandigt u me, en dan mag u in onze woonkamer plaats nemen. Ik zet mijn beste zetel voor u klaar, en dan mag u toekijken hoe ik dat apparaat helemaal aan gort trap".
Bieder:"Wat een raar antwoord".
En dat klopt dan ook wel weer.
Gelukkig is me de ellende van in het slecht Engels opgestelde mails over "items" en "agents" die "items" ophalen, tot nu toe bespaard gebleven. Maar heel vlot verkopen doet het niet, zo'n mooi fornuis. Gelukkig, we hebben hier wel wat ruimte over, dus als ik hem niet meteen verkoop, dan verplaats ik hem naar Almere, en dan later een keer. Maar sukkels die ondanks mijn tekst en ondanks de beperkte biedings-mogelijkheden toch zo stom zijn om me lastig te vallen met allemaal beledigende biedingen, daar heb ik wat tabak van.
Er zijn inmiddels wat tegels uit de tuin gehaald, omdat ik dolgraag fruit in de tuin wil. Niet dat ik met het kopen van een huis een klap van de molen heb gehad en inmiddels een grote fruitliefhebber ben geworden, nee, ik wil graag fruit omdat Jente het zo lekker vind om bij opa en oma vers fruit uit de tuin te plukken. Okee, ik geef toe: vers fruit uit eigen tuin, dat lust ik ook wel.
Er staat een heuse zwevende parasol in onze tuin, waaronder het in de zon (dus eigenlijk uit de zon) heerlijk toeven is. En een mooi schelpenbadje voor Jente. En tuinmeubels.
De vissen in mijn nanobakje hebben het allemaal wel overleefd, met uitzondering van 1 die op een gegeven moment ondersteboven ging zwemmen. Nu staat mijn bak op een beschutte plek, met 3 nieuwe planten erin, 3 nieuwe grondwroeters. En hij staat te shinen als nooit te voren. Algen lijken een probleem uit Rotterdam en niet meer voor nu. Ik ben er bijzonder mee in mijn nopjes.
De vuurkorf heeft inmiddels zijn vuurdoop gehad. En wat is dat leuk. Genieten van de eerste warme zomeravonden in mijn eigen tuin, met eigen parasol, met eigen... Naja...
En ik kan nu buiten roken, zonder dat ik me op anderhalve vierkante meter hoef te verplaatsen.
Dus ondanks dat het Almere is, denk ik hier best wel eens gelukkig te kunnen worden.
zondag 12 juni 2016
Geweld.
Van uw verslaggever:
7 zwaargewonden en 1 dode bij gevechten tussen fans van Brassband Rijnmond en Brassband Schoonhoven.
Voorafgaand aan het concours in Tivoli-Vredenburg, zijn groepen fans van BBR en BBS met elkaar slaags geraakt. Volgens ingewijden ging het om een paar hardcore fans die af hadden gesproken om voor eens en voor altijd bepaalde zaken uit het verleden uit te vechten.
Ooggetuigen meldden dat de avond gemoedelijk begon, maar al gauw begonnen fans van beide kanten beledigende liedjes te zingen. Onduidelijk is nog waar het geweld begon, maar al na 15 minuten werden er gericht vuurpijlen gegooid, en er zou sprake zijn van gerichte schoten met carbid bussen.
Doordat de politie totaal niet was voorbereid op gewelddadigheden, duurde het erg lang voordat de ME ter plekke was, en kon niet voorkomen worden dat fans elkaar te lijf gingen met oude instrumenten.
De voorzitter van BBR-fanclub "de Rotterdamsche noot" is het ziekenhuis ingeslagen. Onduidelijk is nog of het wapen een es-cornet was, of een oude althoorn. Volgens de artsen moet het haast wel een althoorn zijn, gezien de aard van de verwondingen. Ook zijn er video beelden opgedoken van een nog onherkenbare man, die als een lijpe Lotje met een sousafoon inhakt op de menigte.
Helaas is er ook een dode gevallen: de kantinejuffrouw van BBS is met een dirigeerstokje recht in haar hart gestoken. De daders zijn in de chaos ontkomen.
De totale schade aan het gebouw en de omgeving loopt in de miljoenen. 28 mensen zijn aangehouden voor openbare dronkenschap, geweldpleging en vernieling.
De burgemeester van Utrecht laat weten dat hij nooit meer brassband-wedstrijden in zijn stad wil.
"Voetbalhooligans zijn hierbij vergeleken halfzachte doetjes", aldus een aangeslagen burgemeester.
Bovenstaande verhaal is natuurlijk flauwekul. Als er al een gelijkenis is met werkelijke gebeurtenissen of personen, dan zou ik van verbijstering omvallen. De enige keer dat er iets van geweld bij muziek kwam kijken, was toen Dave Roelvink bier naar zijn kop kreeg en begon te schelden, maar dat was terecht. Die man moet gewoon opgesloten worden wegens aanhoudende trommelvliesmishandeling.
Jammer dat cultuur toch telkens weer trappen na krijgt van de politiek, terwijl het (de randverschijnselen van) sport is, dat werkelijk nodeloos belastinggeld opslurpt.
Zoals Loesje ooit zei (en ik quote zéér losjes en wat meer actueel):"Ga je mee kijken hoe Engeland en Rusland hun hooligans aanmoedigen?"
Wederom rellen, vernielingen, vechtpartijen en gewonden bij het voetbal. Voetbal en dit soort zaken zijn dus blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden. En voor ik straks te horen krijg, dat het niet de echte fans zijn: helemaal mee eens, maar desalniettemin is het wel weer voetbal, dat ons klauwen met geld kost.
Inmiddels is het ook binnen het amateurvoetbal hip & happening dat je elkaar in elkaar rost. Vooral scheidsrechters zijn voor amateurvoetbal(lers) fans een dankbaar doelwit. Onder het motto: goed voorbeeld doet goed volgen, zullen we dan maar zeggen.
Wie wel heel erg de balen zal hebben van deze rellen: IS.
De leiders van IS hadden eigenlijk al een paar frisse aanslagen gepland, maar nu blijkt dus dat de Engelsen en Russen hen voor waren.
Wij hebben dat hele IS niet nodig voor wat verse ellende. Daar zorgen onze hooligans wel voor.
Het voordeel voor IS ligt er dan wel in, dat ze zich nu geen moeite hoeven getroosten om explosieven, munitie en martelaren over de grens te krijgen. Kunnen ze hun geld en middelen inzetten om hun eigen zandbak-paradijs te bevechten en behouden.
Het gaat me slecht af, de laatste tijd. Ik probeer uit alle macht alle muggen in mijn huis fijn te knijpen, plat te slaan, uit de lucht te graaien en met uiteenlopende wapens te lijf te gaan. De opbrengst blijft magertjes.
Ondertussen zitten wij onder de muggenbulten.
Het helpt ook niet mee dat ons huis steeds verder volgebouwd staat met dozen. Want langzaamaan beginnen we toch te pakken. In de hoop dat we spoedig kunnen verhuizen. Dus net als ik een mug uit de lucht wil graaien, stap ik op of in een half afgevulde doos, kom net niet genadeloos ten val, en ik hoor die mug in de verte gillend van het lachen wegzoemen. Met volle maag. Het kreng.
Morrend krab ik over mijn arm, let niet op en ga op een duplo-blokje van Jente staan. Steeds giftiger loop ik naar de nespresso alwaar ik mijn voet in een vers plasje kattenbraak zet.
Ik moet zeggen dat dit wat teveel is voor 5:30 's ochtends.
Ik besluit bij dezen dat ik geen poot verzet vandaag.
7 zwaargewonden en 1 dode bij gevechten tussen fans van Brassband Rijnmond en Brassband Schoonhoven.
Voorafgaand aan het concours in Tivoli-Vredenburg, zijn groepen fans van BBR en BBS met elkaar slaags geraakt. Volgens ingewijden ging het om een paar hardcore fans die af hadden gesproken om voor eens en voor altijd bepaalde zaken uit het verleden uit te vechten.
Ooggetuigen meldden dat de avond gemoedelijk begon, maar al gauw begonnen fans van beide kanten beledigende liedjes te zingen. Onduidelijk is nog waar het geweld begon, maar al na 15 minuten werden er gericht vuurpijlen gegooid, en er zou sprake zijn van gerichte schoten met carbid bussen.
Doordat de politie totaal niet was voorbereid op gewelddadigheden, duurde het erg lang voordat de ME ter plekke was, en kon niet voorkomen worden dat fans elkaar te lijf gingen met oude instrumenten.
De voorzitter van BBR-fanclub "de Rotterdamsche noot" is het ziekenhuis ingeslagen. Onduidelijk is nog of het wapen een es-cornet was, of een oude althoorn. Volgens de artsen moet het haast wel een althoorn zijn, gezien de aard van de verwondingen. Ook zijn er video beelden opgedoken van een nog onherkenbare man, die als een lijpe Lotje met een sousafoon inhakt op de menigte.
Helaas is er ook een dode gevallen: de kantinejuffrouw van BBS is met een dirigeerstokje recht in haar hart gestoken. De daders zijn in de chaos ontkomen.
De totale schade aan het gebouw en de omgeving loopt in de miljoenen. 28 mensen zijn aangehouden voor openbare dronkenschap, geweldpleging en vernieling.
De burgemeester van Utrecht laat weten dat hij nooit meer brassband-wedstrijden in zijn stad wil.
"Voetbalhooligans zijn hierbij vergeleken halfzachte doetjes", aldus een aangeslagen burgemeester.
Bovenstaande verhaal is natuurlijk flauwekul. Als er al een gelijkenis is met werkelijke gebeurtenissen of personen, dan zou ik van verbijstering omvallen. De enige keer dat er iets van geweld bij muziek kwam kijken, was toen Dave Roelvink bier naar zijn kop kreeg en begon te schelden, maar dat was terecht. Die man moet gewoon opgesloten worden wegens aanhoudende trommelvliesmishandeling.
Jammer dat cultuur toch telkens weer trappen na krijgt van de politiek, terwijl het (de randverschijnselen van) sport is, dat werkelijk nodeloos belastinggeld opslurpt.
Zoals Loesje ooit zei (en ik quote zéér losjes en wat meer actueel):"Ga je mee kijken hoe Engeland en Rusland hun hooligans aanmoedigen?"
Wederom rellen, vernielingen, vechtpartijen en gewonden bij het voetbal. Voetbal en dit soort zaken zijn dus blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden. En voor ik straks te horen krijg, dat het niet de echte fans zijn: helemaal mee eens, maar desalniettemin is het wel weer voetbal, dat ons klauwen met geld kost.
Inmiddels is het ook binnen het amateurvoetbal hip & happening dat je elkaar in elkaar rost. Vooral scheidsrechters zijn voor amateurvoetbal(lers) fans een dankbaar doelwit. Onder het motto: goed voorbeeld doet goed volgen, zullen we dan maar zeggen.
Wie wel heel erg de balen zal hebben van deze rellen: IS.
De leiders van IS hadden eigenlijk al een paar frisse aanslagen gepland, maar nu blijkt dus dat de Engelsen en Russen hen voor waren.
Wij hebben dat hele IS niet nodig voor wat verse ellende. Daar zorgen onze hooligans wel voor.
Het voordeel voor IS ligt er dan wel in, dat ze zich nu geen moeite hoeven getroosten om explosieven, munitie en martelaren over de grens te krijgen. Kunnen ze hun geld en middelen inzetten om hun eigen zandbak-paradijs te bevechten en behouden.
Het gaat me slecht af, de laatste tijd. Ik probeer uit alle macht alle muggen in mijn huis fijn te knijpen, plat te slaan, uit de lucht te graaien en met uiteenlopende wapens te lijf te gaan. De opbrengst blijft magertjes.
Ondertussen zitten wij onder de muggenbulten.
Het helpt ook niet mee dat ons huis steeds verder volgebouwd staat met dozen. Want langzaamaan beginnen we toch te pakken. In de hoop dat we spoedig kunnen verhuizen. Dus net als ik een mug uit de lucht wil graaien, stap ik op of in een half afgevulde doos, kom net niet genadeloos ten val, en ik hoor die mug in de verte gillend van het lachen wegzoemen. Met volle maag. Het kreng.
Morrend krab ik over mijn arm, let niet op en ga op een duplo-blokje van Jente staan. Steeds giftiger loop ik naar de nespresso alwaar ik mijn voet in een vers plasje kattenbraak zet.
Ik moet zeggen dat dit wat teveel is voor 5:30 's ochtends.
Ik besluit bij dezen dat ik geen poot verzet vandaag.
woensdag 8 juni 2016
Ik ben een drama-queen.
Ik ben behoorlijk autistisch aangelegd, en daarnaast een verschrikkelijke faalangstige haas als het op financiën aankomt.
En nu komen die twee gruwelijk samen door ons voorgenomen idee om te gaan verhuizen. Ik hou niet zo van veranderingen in mijn leefomgeving, hetgeen zich uit in een berustende wanhoop als mijn vrouw weer eens opgewekt meldt dat we de woonkamerslaapkamergangkeukenbadkamertoilet gaan veranderen. Ik gooi het er dan steevast op dat het zo sneu is voor Claus (die ook al niet echt van veranderingen houdt) maar zelf ben ik er ook niet echt van gecharmeerd.
Als ik thuiskom, wil ik gewoon lekker op de bank ploffen. En als die bank daar dan niet meer staat, land ik met mijn achterste dus onverwacht op een salontafel of tv-meubel.
Het aanlooptraject was er een van veel financiële zaken aanleveren, grijze haren krijgen van de onbarmhartigheden en absurditeiten. (Alleen al de hoeveelheid papier, inkt en slijtage aan de printer en scanner zijn bijna even duur als het huis dat we kopen). Waarvan ik de helft maar snap en de andere helft naar mijn idee bestaat uit volslagen krankzinnige eisen. (Formulieren ondertekend met blauwe inkt, want anders zou het wel eens nep kunnen zijn. MAG ROZE DAN OOK???!!!?!?!).
Gevalletjes van interne miscommunicaties waardoor we maandag al bijna de champagne opentrokken, dinsdag te horen kregen dat die bubbels toch dicht moesten blijven want de bank wilde nog een formuliertje Y, dinsdagmiddag bleek dat dat al aangeleverd was, dus mocht de champagne open, maar dinsdagavond moest de kurk er weer op, want er moest nog een gewaarmerkte kopie van de id bewijzen komen, waarvan woensdag bleek dat dat niet nodig was, want die had de adviseur al gemaakt, dus kon woensdag de kurk toch echt van de (inmiddels wat uitgebubbelde) bubbels af.
...en laat ik nu net niet van champagne houden...
En bij elke gevraagde formulier, uittreksel, kopie van dit, uitdraai van dat en toiletpapiertje zus-of-zo kreeg ik meer maagzuuroprispingen. Sommige paperassen had ik niet, dus die moesten opnieuw opgevraagd worden. Uiteraard wilde de hypotheekverstrekker ook dat we een speciale bankrekening openden. Dat leverde ons wel 0,4% rentekorting op. Dus naar een filiaal alwaar tot mijn verbijstering het geen kwestie was van wat knoppen indrukken was. Een bankrekening openen bleek een heuse aangelegenheid te zijn, die wel een uur in beslag kon nemen. Een uur!!! Tegenwoordig is de service van een bank nog iets uit de jaren stilletjes, en mag je genoegen nemen met online je dingen zelf maar regelen. Maar het openen van een rekening moet een uur duren.
En omdat we daar beiden bij aanwezig moesten zijn, moest Jente mee. Die het daar na 10 minuten wel gezien had, en dus wat weerbarstig werd. (Overigens: hulde aan de medewerkers daar, die voortdurend bij elk geluidje van Jente aankwamen met speelgoed in de huiskleuren van de betreffende bank, en vriendelijk tegen haar koerden en praatten, in de hoop dat ze haar smoel zou houden...).
En intussen kregen we steeds meer tijdsdruk, want over minder dan een week dienen we het koopcontract te tekenen. En eind van de maand hopen we verhuisd te zijn.
Uiteraard nadat de bank het taxatieoordeel van een andere makelaar heeft toegevoegd aan het inmiddels ruim 10.000 pagina's tellende dossier. (Of ze dit nu nog goed moeten keuren, is me even ontgaan. Het zal haast wel, dus dik kans dat we nog niet echt de bubbels open mogen trekken).
Overigens: als het allemaal lukt, doorgaat en goedkomt, is de timing weer echt iets voor ons. Net in de week dat ik voor mijn werk naar Curacao moet (bepaald geen straf, hoor) moeten we dan alles maar gaan verhuizen. Of daaromtrent.
Ik heb alle respect voor Ilse, die dit hele traject zo goed heeft afgelegd, en mijn ge-drama-queen voor lief nam. Het verhuizen zelf, zal dan weer meer mijn pakkie-an zijn. Het is die praktische inslag waar ik meer mee kan. Slepen, sjouwen, rijden. Dus daar kan ik haar weer wat ontlasting in geven.
Gesproken over Jente: die heeft inmiddels ontdekt hoe ze op de bank kan klimmen. De eerste keer dat ik dat ontdekte, kwam ik terug van het toilet, en zat ze me stralend vanaf de bank aan te kijken. Ik weet 100% zeker dat ik haar niet op de bank had gezet. Dus verbluft staarde ik haar aan, terwijl ze met een brede lach op haar snoet terugkeek.
Die eerste dag klom ze er twee keer op, en om eraf te komen, gooide ze zichzelf stomweg eraf. De eerste keer ging dat pijnloos. De tweede keer helaas niet. Dat was gewoon een onvervalste face-plant. Erg komisch, tot ze na 2 seconden een keel opzette.
En sinds dat moment is er dus geen seconde meer dat je je ogen dicht kan doen. Om de haverklap klimt ze op de bank, kijkt eens ondeugend om zich heen, graait naar en bekant in de vissenbak, trekt aan alle draden, wil via de bank op tafel of vensterbank klauteren en schuwt daarbij niet om desnoods OP poes Colette te gaan staan, als dat toevallig handig uitkomt.
Gelukkig weet ze nu ook min of meer hoe ze weer van de bank af kan komen zonder zichzelf in het diepe te storten.
Lopen aan 2 handen doet ze inmiddels wel, maar zelfstandig lopen niet. Ten minste, daar heb ik haar nog niet op kunnen betrappen.
Binnenkort komt de haringvloot binnen. Een van de heugelijke momentjes in het jaar. De Hollandse Nieuwe arriveert. En uiteraard ben ik er dan als de kippen bij om er 1 (haha, grapje, het is er helemaal niet één) te scoren.
Dit jaar gaat Jente mee. Ik wil haar een hapje van dit kostelijke visje laten proeven. Uiteraard ga ik niet een hele haring tegen wil en dank achter haar huig proppen, maar ik ben zo benieuwd of ze behalve de haarkleur meer van mijn genen heeft meegenomen. Ikzelf was ook belachelijk jong toen ik mijn eerste haring achterover sloeg, en stiekem hoop ik dat dit schattig uitziende meisje de omstanders helemaal gek maakt van vertedering door net als haar vader te smullen van een verse haring (al dan niet met uitjes). Dat is het moment waar ik al sinds de geboorte naartoe leef. Samen met mijn dochter een haring happen. Gewoon omdat het kan, en omdat we het lekker vinden.
En nu komen die twee gruwelijk samen door ons voorgenomen idee om te gaan verhuizen. Ik hou niet zo van veranderingen in mijn leefomgeving, hetgeen zich uit in een berustende wanhoop als mijn vrouw weer eens opgewekt meldt dat we de woonkamerslaapkamergangkeukenbadkamertoilet gaan veranderen. Ik gooi het er dan steevast op dat het zo sneu is voor Claus (die ook al niet echt van veranderingen houdt) maar zelf ben ik er ook niet echt van gecharmeerd.
Als ik thuiskom, wil ik gewoon lekker op de bank ploffen. En als die bank daar dan niet meer staat, land ik met mijn achterste dus onverwacht op een salontafel of tv-meubel.
Het aanlooptraject was er een van veel financiële zaken aanleveren, grijze haren krijgen van de onbarmhartigheden en absurditeiten. (Alleen al de hoeveelheid papier, inkt en slijtage aan de printer en scanner zijn bijna even duur als het huis dat we kopen). Waarvan ik de helft maar snap en de andere helft naar mijn idee bestaat uit volslagen krankzinnige eisen. (Formulieren ondertekend met blauwe inkt, want anders zou het wel eens nep kunnen zijn. MAG ROZE DAN OOK???!!!?!?!).
Gevalletjes van interne miscommunicaties waardoor we maandag al bijna de champagne opentrokken, dinsdag te horen kregen dat die bubbels toch dicht moesten blijven want de bank wilde nog een formuliertje Y, dinsdagmiddag bleek dat dat al aangeleverd was, dus mocht de champagne open, maar dinsdagavond moest de kurk er weer op, want er moest nog een gewaarmerkte kopie van de id bewijzen komen, waarvan woensdag bleek dat dat niet nodig was, want die had de adviseur al gemaakt, dus kon woensdag de kurk toch echt van de (inmiddels wat uitgebubbelde) bubbels af.
...en laat ik nu net niet van champagne houden...
En bij elke gevraagde formulier, uittreksel, kopie van dit, uitdraai van dat en toiletpapiertje zus-of-zo kreeg ik meer maagzuuroprispingen. Sommige paperassen had ik niet, dus die moesten opnieuw opgevraagd worden. Uiteraard wilde de hypotheekverstrekker ook dat we een speciale bankrekening openden. Dat leverde ons wel 0,4% rentekorting op. Dus naar een filiaal alwaar tot mijn verbijstering het geen kwestie was van wat knoppen indrukken was. Een bankrekening openen bleek een heuse aangelegenheid te zijn, die wel een uur in beslag kon nemen. Een uur!!! Tegenwoordig is de service van een bank nog iets uit de jaren stilletjes, en mag je genoegen nemen met online je dingen zelf maar regelen. Maar het openen van een rekening moet een uur duren.
En omdat we daar beiden bij aanwezig moesten zijn, moest Jente mee. Die het daar na 10 minuten wel gezien had, en dus wat weerbarstig werd. (Overigens: hulde aan de medewerkers daar, die voortdurend bij elk geluidje van Jente aankwamen met speelgoed in de huiskleuren van de betreffende bank, en vriendelijk tegen haar koerden en praatten, in de hoop dat ze haar smoel zou houden...).
En intussen kregen we steeds meer tijdsdruk, want over minder dan een week dienen we het koopcontract te tekenen. En eind van de maand hopen we verhuisd te zijn.
Uiteraard nadat de bank het taxatieoordeel van een andere makelaar heeft toegevoegd aan het inmiddels ruim 10.000 pagina's tellende dossier. (Of ze dit nu nog goed moeten keuren, is me even ontgaan. Het zal haast wel, dus dik kans dat we nog niet echt de bubbels open mogen trekken).
Overigens: als het allemaal lukt, doorgaat en goedkomt, is de timing weer echt iets voor ons. Net in de week dat ik voor mijn werk naar Curacao moet (bepaald geen straf, hoor) moeten we dan alles maar gaan verhuizen. Of daaromtrent.
Ik heb alle respect voor Ilse, die dit hele traject zo goed heeft afgelegd, en mijn ge-drama-queen voor lief nam. Het verhuizen zelf, zal dan weer meer mijn pakkie-an zijn. Het is die praktische inslag waar ik meer mee kan. Slepen, sjouwen, rijden. Dus daar kan ik haar weer wat ontlasting in geven.
Gesproken over Jente: die heeft inmiddels ontdekt hoe ze op de bank kan klimmen. De eerste keer dat ik dat ontdekte, kwam ik terug van het toilet, en zat ze me stralend vanaf de bank aan te kijken. Ik weet 100% zeker dat ik haar niet op de bank had gezet. Dus verbluft staarde ik haar aan, terwijl ze met een brede lach op haar snoet terugkeek.
Die eerste dag klom ze er twee keer op, en om eraf te komen, gooide ze zichzelf stomweg eraf. De eerste keer ging dat pijnloos. De tweede keer helaas niet. Dat was gewoon een onvervalste face-plant. Erg komisch, tot ze na 2 seconden een keel opzette.
En sinds dat moment is er dus geen seconde meer dat je je ogen dicht kan doen. Om de haverklap klimt ze op de bank, kijkt eens ondeugend om zich heen, graait naar en bekant in de vissenbak, trekt aan alle draden, wil via de bank op tafel of vensterbank klauteren en schuwt daarbij niet om desnoods OP poes Colette te gaan staan, als dat toevallig handig uitkomt.
Gelukkig weet ze nu ook min of meer hoe ze weer van de bank af kan komen zonder zichzelf in het diepe te storten.
Lopen aan 2 handen doet ze inmiddels wel, maar zelfstandig lopen niet. Ten minste, daar heb ik haar nog niet op kunnen betrappen.
Binnenkort komt de haringvloot binnen. Een van de heugelijke momentjes in het jaar. De Hollandse Nieuwe arriveert. En uiteraard ben ik er dan als de kippen bij om er 1 (haha, grapje, het is er helemaal niet één) te scoren.
Dit jaar gaat Jente mee. Ik wil haar een hapje van dit kostelijke visje laten proeven. Uiteraard ga ik niet een hele haring tegen wil en dank achter haar huig proppen, maar ik ben zo benieuwd of ze behalve de haarkleur meer van mijn genen heeft meegenomen. Ikzelf was ook belachelijk jong toen ik mijn eerste haring achterover sloeg, en stiekem hoop ik dat dit schattig uitziende meisje de omstanders helemaal gek maakt van vertedering door net als haar vader te smullen van een verse haring (al dan niet met uitjes). Dat is het moment waar ik al sinds de geboorte naartoe leef. Samen met mijn dochter een haring happen. Gewoon omdat het kan, en omdat we het lekker vinden.
dinsdag 31 mei 2016
Een veelbewogen taptoe deeltje zoveel.
Normaal zou ik de titel "een veelbewogen taptoe" kunnen hanteren, maar aangezien we hoogstwaarschijnlijk minder meters hebben gemaakt dan in Rotterdam, zou dat niet helemaal correct zijn. In de Ahoy in Rotterdam moeten we meer meters maken om van de kleedruimte naar het square te komen, dan in Oslo, waar ons hotel letterlijk op rol-afstand van het square lag.
Eerst even over dat hotel. Het Radisson Blu hotel. Blijkbaar bedoelen ze daar iets moderns en hips mee (blu is namelijk volgens mij noch in het Engels, noch in het Nederlands een officieel bestaand woord), maar afgezien van de naam, was er weinig hip, en heel erg weinig modern aan dit hotel. Wellicht had het te maken met de staking of hadden wij gewoon pech, maar onze kamer was een prachtig voorbeeld van inefficient schoonmaak gedrag. Onder de TV (nee, ik ben geen Rob Geus, maar die tv stond nu eenmaal niet zo heel erg vast op zijn plek) lag een laag stof bijna dikker dan het matras waar we op lagen. De laag stof in de vensterbank was er ook één die langer dan 3 weken nodig had om te groeien. Terwijl we toch met enige regelmaat een dametje met een stofzuiger over onze verdieping zagen banjeren.
Ook de toiletrollen werden niet spontaan aangevuld, en toen ik de congierge om nieuwe vroeg, kwam er 3 kwartier later een wat sjaggerijnige vrouw naar onze kamer, die me twee rollen in mijn handen drukte, en bijna woedend weer vertrok. Klinkt het heel raar als ik zeg dat dat niet heel erg past bij de allure die het Radisson Blu wil uitstralen? Stiekem vind ik dat nogal armoedig. Net als de bedbanken waar sommige collega's op moesten slapen (en, tot grote hilariteit van allen zonder pardon doorheen zakten. Afvallen, Gertjan, jij dikzak!)
Vergane Glorie. Het bier is in Noorwegen niet te betalen, maar als ik er een glas bier bestelde, dan kreeg ik een glas, waar vele scherven al uit gehapt waren. De panorama lift, gaf niet echt een solide gevoel: de "marmeren" bodem was gebarsten en gescheurd, en ook van de glazen wanden, leken mensen forse happen genomen te hebben.
Dat hotel lag met zijn achterste in een gedeelte van Oslo waar je als brave borst niet gezien moet willen worden. Drugsdealers en schimmige snuiters hielden zich daar op. En uiteraard heb ik mijn portie daar ook van meegekregen in de vorm van een zwerver die meende dat ik eerder moest stoppen dan mijn sigaret op was. Hij wilde mijn brandende sigaret zó graag hebben, dat hij hem uit mijn handen wilde graaien. Helaas voor hem was ik niet genegen om mijn verse, eerste ochtendpeuk los te laten, hetgeen erin resulteerde dat hij vloekend in het Noors (het klonk in elk geval niet heel erg blij, wat hij liep te koeterwalen) met verbrande fikken wegliep. Maar goed, dat was dan weer iets dat je het hotel niet echt kon aanrekenen.
Maar deed dat er werkelijk toe? Welnee. Het hotel was onze uitvalsbasis, want voor de rest van de week waren we bezig met wat potjes militair huppelen over het taptoeveld, of onderweg naar waar we ook naartoe moesten.
Oslo is een soort van Rotterdam, met een scheutje Utrecht, een snufje Almere, overgoten met een flinke portie Weert. En dat dan aan het water. Een boottocht over het Oslofjord is een aanrader, want de winkelstraten zijn er zoals in Weert, of Almere. Gewoon niet zo boeiend. Dezelfde zooi als in Nederland, maar dan met Noorse teksten en prijzen. Maar als je dat achter je laat, op een mooie houten boot, dan waan je je in het buitenland. Dat klopt ook wel aardig. Prachtige rotsige heuvels, met leuke huisjes aan het water. Flink wat om te bekijken. En Oslo is voorzien van veel vriendelijke mensen. En op zich prima eethuisjes, waar hamburger-bakken tot een kunst verheven is, in plaats van het lopende band werk van een niet nader te noemen Schots Specialiteiten Restaurant.
Zoals overal ter wereld had ik in Oslo ook wat moeite met drempels. Het is niet zo dat ik overdreven slof, maar richeltjes, drempels en oneffenheden in de weg lijken er allemaal op uit om mij oncharmant ter aarde te doen gaan. Ik heb het deze toer maar eens bijgehouden. Ik ben in totaal 9x bijna op mijn gezicht gevallen, en 1x helemaal.
De ingang, alwaar wij verplicht waren om ons te identificeren, kende zo'n richeltje. En zeker 7 van de 9 keer, donderde ik daar nogal lomp overheen, bijna letterlijk in de armen van de bewaking.
De keer dat ik echt op mijn gezicht ging, was in de zijgang. Om de een of andere reden had de organisatie besloten om daar vele lagen zacht en dik rubber neer te leggen.
De hel, want die lagen waren niet mooi opgestapeld. Waardoor je dus al moeite had met je evenwicht te bewaren, als je erin slaagde om er zonder vallen op te gaan staan.
Mijn voet tilde ik niet hoog genoeg op. In het pikkedonker was dat ook lastig inschatten (dit ter verdediging), maar ik schoof mijn voet dus niet OP die platen, maar ertussen. En dus zwaaide mijn bovenlijf met een rare beweging plat op de grond. Die dus gelukkig heel zacht was. Uiteraard was dat grappig. En vriendje PePe liep bulderend van het lachen achter me aan. Overigens de rest van het helaas talrijke publiek om me heen bulderden (heel terecht, overigens) ook van het lachen.
Een van mijn collegae heeft nogal hoogtevrees. En voor haar was de panorama lift een serieuze overwinning. Dat wil zeggen: met een paar biertjes op. En uiteraard gefilmd met behulp van Steve Jobs. De termen die op dat filmpje voorbij kwamen, en de algehele angst, waren niet voor herhaling vatbaar, maar wel uitermate komisch.
Toch vonden we dat als het met bier kon, het ook zonder bier kon. Dus hoppa, wij die lift weer in. Collega zo nuchter als maar kon, na een lange week taptoe.
En verrek: het ging best aardig. Jammer was wel dat er meer mensen waren die op dat moment die lift wilden hebben, want bijna elke etage stopte dat kreng. Niet echt goed voor een mooi, vloeiend filmpje.
Nadat we van onze boottocht terug waren, waren er twee (min of meer alfa) mannen die de weg terug wel wisten. Aangezien ik noch een alfa-man, noch behept ben met een goed richtingsgevoel, was het voor mij dus even kiezen wie ik ging volgen. Dat bleek collega GJ te zijn. En die had er ferm de pas in. Dat was geen wandelen meer, het was zelfs geen lopen. Nee, het was rennen. En toen we terug waren bij de taptoe-arena om te gaan eten, vond hij dat we niet met de lift omhoog moesten. Nee, het moest de trap worden. En met wat zachte aandrang duwde hij mij bij de lift vandaan, richting trap. Was gezond voor me.
Jaja, ik ben dan misschien een paar grammetjes te zwaar. HIJ zakte door zijn bed. En IK niet. Dat heeft misschien ook wel een beetje te maken met het feit dat hij op een wat gammele bedbank sliep, maar dat feit negeer ik maar gewoon even.
Als je militair-musicus bent, in een taptoe, sta je dus ook mooi te wezen bij de finale van die taptoe. En tenzij er heel erg uitdrukkelijk is gemeld dat je solo hebt, heb je geen solo. Iedereen doet hetzelfde. De kracht van de massa, zeg maar.
Omdat ik bij de laatste finale mijn marsenboekje niet goed klem had, was ik met mijn concentratie bezig met het goed vasthouden van mijn marsenboekje, en niet zozeer bij de dirigent die de inzet gaf voor het laatste stuk. Dit resulteerde in een inzet die een complete tel te vroeg was. En dus ook heel erg duidelijk te horen was. Heeeeeeel erg duidelijk. Toch jammer, want ik wil gewoon mijn werk goed afleveren, en dan is zo'n menselijke misser toch een misselijke smet op het blazoen. Kwalitatief uitermate Tegenvallend. Dus.
Uiteraard waren er meer deelnemers. Een Poolse band die echt een hele toffe show hadden, en dat ook echt heel erg goed konden brengen. (Een van hun bassisten lijkt angstwekkend veel op Shrek, en het was derhalve jammer dat ze geen filmmuziek van Shrek hadden geprogrammeerd). Een Zweedse band die een hele toffe medley hadden, en de Duitse Bundeswehr band die echt goed konden spelen, maar los daarvan ook ontzettend toffe collega's bleken. Veel mee gelachen, veel fijn mee samengespeeld.
In eerste instantie had ik niet echt veel zin in Oslo. Weer een week weg. Weg van thuis. Ik moet toegeven dat ik wat dat betreft gewoon een watje ben, want ik mis mijn meisjes dan gewoon. Zeker als ik allemaal filmpjes en foto's krijg toegestuurd.
Maar wat was het een toffe week. Goed georganiseerd, veel gezelligheid, veel lekker eten. En veel tijd om gewoon even op bed te liggen en eventjes niks te doen.
Op naar de volgende denk ik dan maar! Met frisse tegenzin vertrekken, en vol met leuke ervaringen weer thuis komen.
Eerst even over dat hotel. Het Radisson Blu hotel. Blijkbaar bedoelen ze daar iets moderns en hips mee (blu is namelijk volgens mij noch in het Engels, noch in het Nederlands een officieel bestaand woord), maar afgezien van de naam, was er weinig hip, en heel erg weinig modern aan dit hotel. Wellicht had het te maken met de staking of hadden wij gewoon pech, maar onze kamer was een prachtig voorbeeld van inefficient schoonmaak gedrag. Onder de TV (nee, ik ben geen Rob Geus, maar die tv stond nu eenmaal niet zo heel erg vast op zijn plek) lag een laag stof bijna dikker dan het matras waar we op lagen. De laag stof in de vensterbank was er ook één die langer dan 3 weken nodig had om te groeien. Terwijl we toch met enige regelmaat een dametje met een stofzuiger over onze verdieping zagen banjeren.
Ook de toiletrollen werden niet spontaan aangevuld, en toen ik de congierge om nieuwe vroeg, kwam er 3 kwartier later een wat sjaggerijnige vrouw naar onze kamer, die me twee rollen in mijn handen drukte, en bijna woedend weer vertrok. Klinkt het heel raar als ik zeg dat dat niet heel erg past bij de allure die het Radisson Blu wil uitstralen? Stiekem vind ik dat nogal armoedig. Net als de bedbanken waar sommige collega's op moesten slapen (en, tot grote hilariteit van allen zonder pardon doorheen zakten. Afvallen, Gertjan, jij dikzak!)
Vergane Glorie. Het bier is in Noorwegen niet te betalen, maar als ik er een glas bier bestelde, dan kreeg ik een glas, waar vele scherven al uit gehapt waren. De panorama lift, gaf niet echt een solide gevoel: de "marmeren" bodem was gebarsten en gescheurd, en ook van de glazen wanden, leken mensen forse happen genomen te hebben.
Dat hotel lag met zijn achterste in een gedeelte van Oslo waar je als brave borst niet gezien moet willen worden. Drugsdealers en schimmige snuiters hielden zich daar op. En uiteraard heb ik mijn portie daar ook van meegekregen in de vorm van een zwerver die meende dat ik eerder moest stoppen dan mijn sigaret op was. Hij wilde mijn brandende sigaret zó graag hebben, dat hij hem uit mijn handen wilde graaien. Helaas voor hem was ik niet genegen om mijn verse, eerste ochtendpeuk los te laten, hetgeen erin resulteerde dat hij vloekend in het Noors (het klonk in elk geval niet heel erg blij, wat hij liep te koeterwalen) met verbrande fikken wegliep. Maar goed, dat was dan weer iets dat je het hotel niet echt kon aanrekenen.
Maar deed dat er werkelijk toe? Welnee. Het hotel was onze uitvalsbasis, want voor de rest van de week waren we bezig met wat potjes militair huppelen over het taptoeveld, of onderweg naar waar we ook naartoe moesten.
Oslo is een soort van Rotterdam, met een scheutje Utrecht, een snufje Almere, overgoten met een flinke portie Weert. En dat dan aan het water. Een boottocht over het Oslofjord is een aanrader, want de winkelstraten zijn er zoals in Weert, of Almere. Gewoon niet zo boeiend. Dezelfde zooi als in Nederland, maar dan met Noorse teksten en prijzen. Maar als je dat achter je laat, op een mooie houten boot, dan waan je je in het buitenland. Dat klopt ook wel aardig. Prachtige rotsige heuvels, met leuke huisjes aan het water. Flink wat om te bekijken. En Oslo is voorzien van veel vriendelijke mensen. En op zich prima eethuisjes, waar hamburger-bakken tot een kunst verheven is, in plaats van het lopende band werk van een niet nader te noemen Schots Specialiteiten Restaurant.
Zoals overal ter wereld had ik in Oslo ook wat moeite met drempels. Het is niet zo dat ik overdreven slof, maar richeltjes, drempels en oneffenheden in de weg lijken er allemaal op uit om mij oncharmant ter aarde te doen gaan. Ik heb het deze toer maar eens bijgehouden. Ik ben in totaal 9x bijna op mijn gezicht gevallen, en 1x helemaal.
De ingang, alwaar wij verplicht waren om ons te identificeren, kende zo'n richeltje. En zeker 7 van de 9 keer, donderde ik daar nogal lomp overheen, bijna letterlijk in de armen van de bewaking.
De keer dat ik echt op mijn gezicht ging, was in de zijgang. Om de een of andere reden had de organisatie besloten om daar vele lagen zacht en dik rubber neer te leggen.
De hel, want die lagen waren niet mooi opgestapeld. Waardoor je dus al moeite had met je evenwicht te bewaren, als je erin slaagde om er zonder vallen op te gaan staan.
Mijn voet tilde ik niet hoog genoeg op. In het pikkedonker was dat ook lastig inschatten (dit ter verdediging), maar ik schoof mijn voet dus niet OP die platen, maar ertussen. En dus zwaaide mijn bovenlijf met een rare beweging plat op de grond. Die dus gelukkig heel zacht was. Uiteraard was dat grappig. En vriendje PePe liep bulderend van het lachen achter me aan. Overigens de rest van het helaas talrijke publiek om me heen bulderden (heel terecht, overigens) ook van het lachen.
Een van mijn collegae heeft nogal hoogtevrees. En voor haar was de panorama lift een serieuze overwinning. Dat wil zeggen: met een paar biertjes op. En uiteraard gefilmd met behulp van Steve Jobs. De termen die op dat filmpje voorbij kwamen, en de algehele angst, waren niet voor herhaling vatbaar, maar wel uitermate komisch.
Toch vonden we dat als het met bier kon, het ook zonder bier kon. Dus hoppa, wij die lift weer in. Collega zo nuchter als maar kon, na een lange week taptoe.
En verrek: het ging best aardig. Jammer was wel dat er meer mensen waren die op dat moment die lift wilden hebben, want bijna elke etage stopte dat kreng. Niet echt goed voor een mooi, vloeiend filmpje.
Nadat we van onze boottocht terug waren, waren er twee (min of meer alfa) mannen die de weg terug wel wisten. Aangezien ik noch een alfa-man, noch behept ben met een goed richtingsgevoel, was het voor mij dus even kiezen wie ik ging volgen. Dat bleek collega GJ te zijn. En die had er ferm de pas in. Dat was geen wandelen meer, het was zelfs geen lopen. Nee, het was rennen. En toen we terug waren bij de taptoe-arena om te gaan eten, vond hij dat we niet met de lift omhoog moesten. Nee, het moest de trap worden. En met wat zachte aandrang duwde hij mij bij de lift vandaan, richting trap. Was gezond voor me.
Jaja, ik ben dan misschien een paar grammetjes te zwaar. HIJ zakte door zijn bed. En IK niet. Dat heeft misschien ook wel een beetje te maken met het feit dat hij op een wat gammele bedbank sliep, maar dat feit negeer ik maar gewoon even.
Als je militair-musicus bent, in een taptoe, sta je dus ook mooi te wezen bij de finale van die taptoe. En tenzij er heel erg uitdrukkelijk is gemeld dat je solo hebt, heb je geen solo. Iedereen doet hetzelfde. De kracht van de massa, zeg maar.
Omdat ik bij de laatste finale mijn marsenboekje niet goed klem had, was ik met mijn concentratie bezig met het goed vasthouden van mijn marsenboekje, en niet zozeer bij de dirigent die de inzet gaf voor het laatste stuk. Dit resulteerde in een inzet die een complete tel te vroeg was. En dus ook heel erg duidelijk te horen was. Heeeeeeel erg duidelijk. Toch jammer, want ik wil gewoon mijn werk goed afleveren, en dan is zo'n menselijke misser toch een misselijke smet op het blazoen. Kwalitatief uitermate Tegenvallend. Dus.
Uiteraard waren er meer deelnemers. Een Poolse band die echt een hele toffe show hadden, en dat ook echt heel erg goed konden brengen. (Een van hun bassisten lijkt angstwekkend veel op Shrek, en het was derhalve jammer dat ze geen filmmuziek van Shrek hadden geprogrammeerd). Een Zweedse band die een hele toffe medley hadden, en de Duitse Bundeswehr band die echt goed konden spelen, maar los daarvan ook ontzettend toffe collega's bleken. Veel mee gelachen, veel fijn mee samengespeeld.
In eerste instantie had ik niet echt veel zin in Oslo. Weer een week weg. Weg van thuis. Ik moet toegeven dat ik wat dat betreft gewoon een watje ben, want ik mis mijn meisjes dan gewoon. Zeker als ik allemaal filmpjes en foto's krijg toegestuurd.
Maar wat was het een toffe week. Goed georganiseerd, veel gezelligheid, veel lekker eten. En veel tijd om gewoon even op bed te liggen en eventjes niks te doen.
Op naar de volgende denk ik dan maar! Met frisse tegenzin vertrekken, en vol met leuke ervaringen weer thuis komen.
woensdag 18 mei 2016
Kamperen en tranen van Jente.
Voor sommige mensen staat kamperen voor ongemak. Wedstrijdjes doen wie het eerste met samengeknepen billen nét op tijd (of leuker: net te laat) het toilet weet te bereiken.
Bijna hetzelfde doen als thuis, maar dan op 1/8 van de normale ruimte. Je continu zorgen moeten maken of de (voor)tent wel droog mee kan naar huis, en zo nee: waar je dat kreng dan in vredesnaam te drogen moet hangen. De buren die hetzelfde doen als thuis, maar dan geen enkele rekening houden met het feit dat de "muren" van een tent of caravan weinig tot niks tegenhouden. En geloof me: van mensen die de rimpels achter zich aan slepen, wil je geen bedpret-geluiden horen. Echt niet.
Kortom: voor sommige mensen is kamperen de hel op aarde.
Voor ons is kamperen iets fijns. Omdat onze caravan met voortent ongeveer even groot is als ons appartementje in Rotterdam (sterker nog: doordat we wel 80 meter moesten lopen naar het toilet of de douche, is het groter!) maakt het dat we een veel ruimtelijker gevoel hebben.
Ook al omdat het veld waarop we stonden erg kindvriendelijk was, kon Jente ook echt alle kanten op. Aan Jente geen kind. Je knikkert een handvol speelgoed op het gras, zet Jente ernaast, pakt een boek, een biertje en een knabbel en je komt volledig tot rust.
We stonden dit jaar op een camping in Chaam. Chaam ligt bij Baarle-Nassau, en dat is Belgie. Dus daar konden wij heel goedkoop de lekkerste bieren en heel goedkoop sigaretten en benzine kopen.
De groep waarmee we stonden, zijn fervente Jeu-de-Boelers. Jeu de Boule, of Pétanque is een spel dat, al dan niet in teams, gespeeld wordt met zware ijzeren ballen. Je gooit een klein balletje weg, en vervolgens is het de bedoeling dat je je zware ballen daar zo dicht mogelijk opgooit. En als het even kan, de ballen van de tegenstander er bij wegketst.
Mijn kwaliteiten als Jeu-de-Bouler, laten nogal wat te wensen over. Nee, wees gerust: bij mijn weten hebben alle omringende tenten en caravans het schadeloos overleefd, en ook de bejaarden die tegenover ons stonden, heb ik niet krakkemikkiger achtergelaten dan ze al waren. Leuk is het spel echter wel.
Gewoon een beetje gedachtenloos wat ballen werpen. Mooi toch?
Er was ook wel een groot nadeel aan deze camping: muggen. En niet zomaar wat standaard huis-tuin-en-keuken-muggen. Kanonnen, wat waren die krengen groot. En waar de prik van een normaal, klein etterbak-muggetje niet echt voelbaar zijn, waren de prikken van deze krengen gewoon voelbaar. En pijnlijk. Leken haast wel mussen die op je been landden om eens lekker te gaan dineren. Ilse hield er forse blauwe plekken aan over, en bij mij verschenen onderhuids complete dikke en harde opgezwollen plakken ellende. Die jeukten.
En dan krijg je te maken met een moreel dilemma. Zo'n baby duif landt op het hoofdje van Jente.
Mijn vaderlijke beschermingsdrift krijgt een enorme boost. Blijf met je ranzige angel van mijn dochter af, en met vlakke hand nader ik de onverlaat. Die dus nog steeds op het hoofd van Jente zit. Ik wil uithalen, zo hard ik kan. Een ferme zwiep en het beest is dood. Een ferme zwiep en Jente waarschijnlijk ook. Fuck, wat nu.... Moet ik Jente laten schrikken, maar behoeden voor een ellendige mussenbult, of moet ik mijn dochter maar gewoon laten steken. Dan maar de 'touch-and-go methode toepassen. Rakelings met mijn hand langs die mug, en weg is hij. Op weg naar een ander slachtoffer. Jente taalde er niet naar, en dacht dat ik wilde spelen. Een gulle lach was mijn deel.
Zo komt natuurlijk ook het moment dat je de hele santenkraam weer af moet breken. Dus voortent van de caravan af, droog- en schoonmaken (goddank was het droog-achtig toen we opbraken), spullen pakken en in de auto mieteren.
Het weer was ons redelijk gunstig. Soms brandden we letterlijk het veld af, en dan was het weer behoorlijk fris. Een buitje zo hier en daar, maar het viel voor Nederlandse begrippen alleszins mee.
Maar die buitjes lieten wel zo hun sporen na.
De voortent was droog. Het dak van de caravan zelf, echter niet. Daar kwam Ilse achter toen we de caravan aan de auto gingen koppelen. Ik trok de caravan aan de dissel van zijn plek, Ilse duwde achter tegen de caravan. En met die beweging, kwam het regenwater dat op het dak van de caravan lag, ook in beweging.
Naar achteren.
Naar beneden.
Om daar Ilse tot op het bot toe te doorweken.
Dat was koud. Wat hebben we gelachen. Alle losgewaaide boombloesems die zich op het dak van onze kleine Wilk hadden verzameld, spoelden samen met het regenwater in Ilses haar waardoor ze eruit zag als een frisgewassen hippie.
Toch een mooie anderhalve week weer lekker kunnen genieten van ons kleine huisje op wielen.
En zoals altijd is er altijd wel wat te verbeteren in de caravan. Vorig jaar had ik tot mijn schande (en schade) de electrakabel niet goed vast gemaakt, waardoor die kilometers lang over het asfalt sleepte. Dat is niet bepaald goed voor een kabel. Ook niet voor de onze. Met wat kunst en vliegwerk slaagden we erin om die kabel provisorisch te repareren. Maar dit jaar bleek de verlichting het echt niet meer goed te doen. Omdat de aanschafprijs van de Wilk toch niet denderend hoog was, vond ik het niet de moeite om de originele kabel te gaan doormeten. Dan hadden we erachter kunnen komen waar het probleem zou zitten, maar dat was waarschijnlijk een bezopen dure operatie geworden. Dus bij de halfords een lichtbak voor een aanhanger gekocht. Dat was de goedkope optie. Die vastgenageld aan de caravan, kabel door de caravan naar voren, en we hebben verlichting. De koelkast gebruiken we toch niet tijdens het rijden. Is het mooi geworden? Nee, zeker niet. Ook al omdat ik met wat kit de lichtbak vast en dichtgekit heb, maar dat niet zo mooi kon als een professional die dat voor zijn dagelijks brood doet. Maar het werkt afdoende. En tegen de tijd dat de Wilk echt niet meer kan, is de inruilwaarde toch nihil, dus daarvoor hoef ik het niet te doen. Functie boven vorm, zeg maar.
Vandaag moest Jente alweer naar het consternatieburo. Alwaar duidelijk werd dat:
1) Jente een beetje achterblijft qua lengte.
2) Jente een beetje achterblijft qua gewicht.
3) Jente nog steeds last heeft van reflux
4) Jente 2 behoorlijk pijnlijke spuiten in haar been en arm kreeg.
Wat betreft punt 1 en 2 maak ik me niet zo zorgen. We geven haar voldoende te eten, ze kruipt en beweegt veel. Dus tja.
Wat betreft punt 3. Das heel vervelend, en de kinderarts zal daar onderzoek naar moeten doen, want zelf ben ik niet in staat om een camera in haar strotje te douwen om eens te kijken wat er loos is met haar maagklepje.
Los van het feit dat ik het niet kan, zou ik het niet willen ook, want hoe stoer ik ook ben, punt 4 zorgt ervoor dat mijn zorgvuldig opgebouwde, stoere imago smelt als sneeuw voor de zon. De eerste spuit zag ze niet aankomen, en deed haar in brullen uitbarsten. Die was in haar beentje. De tweede spuit was in haar armpje en die zag ze wel aankomen. Dus dat werd worstelen. En nog harder huilen en brullen. En mij boos aankijken, waarom ik haar niet beschermde. Echt man. Dan krijg ik een dikke keel, en moet ik alle zeilen bijzetten om mijn ogen droog te houden. Zeker ook omdat ikzelf al geen hele held ben met naalden en spuiten.
Deze week mag ik lekker een operette spelen. Een komische opera. Gezellig in de bak met leuke mensen. 1001 Nacht van Johann Strauss. Jammer dat de dirigent bang is voor het orkest. Alles moet maar zacht, zachter en zachtst. Zelfs al staat er dat het hard moet, is de man nog bang dat zijn koor er niet bovenuit komt.
Maar ach, het gaat om de muziek en het einddoel, en dat is gewoon waanzinnig leuk.
En volgende week naar Oslo. Dat is (behalve de alcoholprijs) ook leuk.
Bijna hetzelfde doen als thuis, maar dan op 1/8 van de normale ruimte. Je continu zorgen moeten maken of de (voor)tent wel droog mee kan naar huis, en zo nee: waar je dat kreng dan in vredesnaam te drogen moet hangen. De buren die hetzelfde doen als thuis, maar dan geen enkele rekening houden met het feit dat de "muren" van een tent of caravan weinig tot niks tegenhouden. En geloof me: van mensen die de rimpels achter zich aan slepen, wil je geen bedpret-geluiden horen. Echt niet.
Kortom: voor sommige mensen is kamperen de hel op aarde.
Voor ons is kamperen iets fijns. Omdat onze caravan met voortent ongeveer even groot is als ons appartementje in Rotterdam (sterker nog: doordat we wel 80 meter moesten lopen naar het toilet of de douche, is het groter!) maakt het dat we een veel ruimtelijker gevoel hebben.
Ook al omdat het veld waarop we stonden erg kindvriendelijk was, kon Jente ook echt alle kanten op. Aan Jente geen kind. Je knikkert een handvol speelgoed op het gras, zet Jente ernaast, pakt een boek, een biertje en een knabbel en je komt volledig tot rust.
We stonden dit jaar op een camping in Chaam. Chaam ligt bij Baarle-Nassau, en dat is Belgie. Dus daar konden wij heel goedkoop de lekkerste bieren en heel goedkoop sigaretten en benzine kopen.
De groep waarmee we stonden, zijn fervente Jeu-de-Boelers. Jeu de Boule, of Pétanque is een spel dat, al dan niet in teams, gespeeld wordt met zware ijzeren ballen. Je gooit een klein balletje weg, en vervolgens is het de bedoeling dat je je zware ballen daar zo dicht mogelijk opgooit. En als het even kan, de ballen van de tegenstander er bij wegketst.
Mijn kwaliteiten als Jeu-de-Bouler, laten nogal wat te wensen over. Nee, wees gerust: bij mijn weten hebben alle omringende tenten en caravans het schadeloos overleefd, en ook de bejaarden die tegenover ons stonden, heb ik niet krakkemikkiger achtergelaten dan ze al waren. Leuk is het spel echter wel.
Gewoon een beetje gedachtenloos wat ballen werpen. Mooi toch?
Er was ook wel een groot nadeel aan deze camping: muggen. En niet zomaar wat standaard huis-tuin-en-keuken-muggen. Kanonnen, wat waren die krengen groot. En waar de prik van een normaal, klein etterbak-muggetje niet echt voelbaar zijn, waren de prikken van deze krengen gewoon voelbaar. En pijnlijk. Leken haast wel mussen die op je been landden om eens lekker te gaan dineren. Ilse hield er forse blauwe plekken aan over, en bij mij verschenen onderhuids complete dikke en harde opgezwollen plakken ellende. Die jeukten.
En dan krijg je te maken met een moreel dilemma. Zo'n baby duif landt op het hoofdje van Jente.
Mijn vaderlijke beschermingsdrift krijgt een enorme boost. Blijf met je ranzige angel van mijn dochter af, en met vlakke hand nader ik de onverlaat. Die dus nog steeds op het hoofd van Jente zit. Ik wil uithalen, zo hard ik kan. Een ferme zwiep en het beest is dood. Een ferme zwiep en Jente waarschijnlijk ook. Fuck, wat nu.... Moet ik Jente laten schrikken, maar behoeden voor een ellendige mussenbult, of moet ik mijn dochter maar gewoon laten steken. Dan maar de 'touch-and-go methode toepassen. Rakelings met mijn hand langs die mug, en weg is hij. Op weg naar een ander slachtoffer. Jente taalde er niet naar, en dacht dat ik wilde spelen. Een gulle lach was mijn deel.
Zo komt natuurlijk ook het moment dat je de hele santenkraam weer af moet breken. Dus voortent van de caravan af, droog- en schoonmaken (goddank was het droog-achtig toen we opbraken), spullen pakken en in de auto mieteren.
Het weer was ons redelijk gunstig. Soms brandden we letterlijk het veld af, en dan was het weer behoorlijk fris. Een buitje zo hier en daar, maar het viel voor Nederlandse begrippen alleszins mee.
Maar die buitjes lieten wel zo hun sporen na.
De voortent was droog. Het dak van de caravan zelf, echter niet. Daar kwam Ilse achter toen we de caravan aan de auto gingen koppelen. Ik trok de caravan aan de dissel van zijn plek, Ilse duwde achter tegen de caravan. En met die beweging, kwam het regenwater dat op het dak van de caravan lag, ook in beweging.
Naar achteren.
Naar beneden.
Om daar Ilse tot op het bot toe te doorweken.
Dat was koud. Wat hebben we gelachen. Alle losgewaaide boombloesems die zich op het dak van onze kleine Wilk hadden verzameld, spoelden samen met het regenwater in Ilses haar waardoor ze eruit zag als een frisgewassen hippie.
Toch een mooie anderhalve week weer lekker kunnen genieten van ons kleine huisje op wielen.
En zoals altijd is er altijd wel wat te verbeteren in de caravan. Vorig jaar had ik tot mijn schande (en schade) de electrakabel niet goed vast gemaakt, waardoor die kilometers lang over het asfalt sleepte. Dat is niet bepaald goed voor een kabel. Ook niet voor de onze. Met wat kunst en vliegwerk slaagden we erin om die kabel provisorisch te repareren. Maar dit jaar bleek de verlichting het echt niet meer goed te doen. Omdat de aanschafprijs van de Wilk toch niet denderend hoog was, vond ik het niet de moeite om de originele kabel te gaan doormeten. Dan hadden we erachter kunnen komen waar het probleem zou zitten, maar dat was waarschijnlijk een bezopen dure operatie geworden. Dus bij de halfords een lichtbak voor een aanhanger gekocht. Dat was de goedkope optie. Die vastgenageld aan de caravan, kabel door de caravan naar voren, en we hebben verlichting. De koelkast gebruiken we toch niet tijdens het rijden. Is het mooi geworden? Nee, zeker niet. Ook al omdat ik met wat kit de lichtbak vast en dichtgekit heb, maar dat niet zo mooi kon als een professional die dat voor zijn dagelijks brood doet. Maar het werkt afdoende. En tegen de tijd dat de Wilk echt niet meer kan, is de inruilwaarde toch nihil, dus daarvoor hoef ik het niet te doen. Functie boven vorm, zeg maar.
Vandaag moest Jente alweer naar het consternatieburo. Alwaar duidelijk werd dat:
1) Jente een beetje achterblijft qua lengte.
2) Jente een beetje achterblijft qua gewicht.
3) Jente nog steeds last heeft van reflux
4) Jente 2 behoorlijk pijnlijke spuiten in haar been en arm kreeg.
Wat betreft punt 1 en 2 maak ik me niet zo zorgen. We geven haar voldoende te eten, ze kruipt en beweegt veel. Dus tja.
Wat betreft punt 3. Das heel vervelend, en de kinderarts zal daar onderzoek naar moeten doen, want zelf ben ik niet in staat om een camera in haar strotje te douwen om eens te kijken wat er loos is met haar maagklepje.
Los van het feit dat ik het niet kan, zou ik het niet willen ook, want hoe stoer ik ook ben, punt 4 zorgt ervoor dat mijn zorgvuldig opgebouwde, stoere imago smelt als sneeuw voor de zon. De eerste spuit zag ze niet aankomen, en deed haar in brullen uitbarsten. Die was in haar beentje. De tweede spuit was in haar armpje en die zag ze wel aankomen. Dus dat werd worstelen. En nog harder huilen en brullen. En mij boos aankijken, waarom ik haar niet beschermde. Echt man. Dan krijg ik een dikke keel, en moet ik alle zeilen bijzetten om mijn ogen droog te houden. Zeker ook omdat ikzelf al geen hele held ben met naalden en spuiten.
Deze week mag ik lekker een operette spelen. Een komische opera. Gezellig in de bak met leuke mensen. 1001 Nacht van Johann Strauss. Jammer dat de dirigent bang is voor het orkest. Alles moet maar zacht, zachter en zachtst. Zelfs al staat er dat het hard moet, is de man nog bang dat zijn koor er niet bovenuit komt.
Maar ach, het gaat om de muziek en het einddoel, en dat is gewoon waanzinnig leuk.
En volgende week naar Oslo. Dat is (behalve de alcoholprijs) ook leuk.
Abonneren op:
Posts (Atom)