Een weekend en verder...

Zo.
Dit is poging 3 van vandaag om een blog te schrijven. Enerzijds blijf ik vinden dat ik niet alleen maar zwartgallige dingen op moet schrijven, anderzijds: wederom, waarom niet? Van me afschrijven is goed.
Maar goed. Op naar afgelopen weekend. Ik was naar Limburg afgereisd. Daar veel gesproken over de dingen. Over Syl, over de naderende dood van mijn ma, over mijn zoektocht naar werk. Over de dood. Geen leuke onderwerpen, maar bespreken moesten we ze toch.
En natuurlijk kwamen we uit bij mijn huwelijk. Neenee, ik ga niet trouwen. Ten minste, voor zover ik nu kan overzien, heeft mijn toekomstige bruid zich nog niet aangediend, dus van trouwen is voorlopig geen sprake. Maar wel dat er dan vast iemand is, die totaal niet kan zingen, en dat dan toch gaat doen. Dat gaf enige aanleiding tot wat grijnzen. En grijnzen gaat me heel moeilijk af de laatste tijd. Overigens: wie dat is, die persoon die totaal niet kan zingen, laat ik even in het midden. Maar als ze deze blog leest, zal ze vast een glimlach van herkenning niet kunnen voorkomen.

Gesprekken die over de dood gaan, zijn soms erg bizar. Dan zie je een terminaliteitsverklaring. En die staat op 3 maanden. Tja, die zijn nodig, voor bijvoorbeeld opnames in een hospice. Maar daaronder staat dan dat die verklaring 100 jaar geldig is. Ik herhaal: 100 jaar geldig. Ik snap de reden dat er een geldigheid aan wordt verleend. Het kost stukken van mensen, om telkens zo'n verklaring te maken. Artsen-uren zijn niet bepaald goedkoop. Maar het cynisme dat er onbedoeld achter zit, is natuurlijk te mooi om waar te zijn. Je sterft binnen 3 maanden, maar daar krijg je 100 jaar de tijd voor.
Maar verder, ik vraag me steeds vaker af, hoe ik het toch voor elkaar ga krijgen om deze hele periode ongeschonden te doorstaan.

Dan is daar de sportschool. Anderhalf uur lang krachttraining, conditietraining, en cardio. Inmiddels ben ik wel aan wat spierpijn toe. Maar dat is goed. Dat is prettig. Deze keer maakte ik niet de fout om te zeggen dat ik iets wel redelijk kan. Ik ga er telkens met open vizier heen. Ik moet er mijn conditie verbeteren. En ik probeer er heel wat op te steken. Maar ik moet toch telkens wel mezelf opzij zetten. Want voor iemand als ik is het geen gewoonte om op een sportschool rond te rennen. Hoewel het dat natuurlijk wel wordt.

Toen ik thuis kwam van Limburg, trof ik the Goonies en American Pie the wedding aan, liggend op de grond, in plaats van staand in de kast. En ook mijn theorie boeken voor mijn D rijbewijs lagen buiten de kast. Ik geloof dat Claus zich verveelde, een boek ging lezen, maar toch maar besloot om American Pie te gaan kijken.
Waarom ik die DVD's in de kast heb staan? Don't even ask...