update, dcp, en verder?

Het gaat nog steeds niet denderend. Ik sta in regelmatig contact met vrienden, Mieke, Sarah, Sara, Gerben, Lotte, Wilbert en Matthijs. Bij hun kan ik mijn verhaal kwijt, en zij zijn niet de enigen, maar wel de genen die er het eerste bij waren. En er zijn. Het is jammer dat ik nog niet genoeg verdien om hun gewicht in goud te kopen...

Volgens de maatschappelijk werker met wie ik al eerder in contact stond, leek ik niet depressief. Nou, dat is in elk geval al wat. Nee, maar verdriet en depressie zijn twee hele verschillende dingen. Ik ben wel moe, en mijn draagvlak is door het wegvallen van mijn liefde, toch wel drastisch beperkt geraakt. Ik noem dit specifiek liefde. En niet op de persoon. Want wat daar uit verder groeit, of niet, is nog een vraagteken. En die laat ik open.
De man vond het goed als ik eens wat gesprekken met een therapeut zou gaan houden. Enerzijds om de angst voor de toekomst, te handelen, anderzijds om het verdriet te beteugelen. Hoewel dat nu al een heeeeeeeeeeeeeeel, heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel klein beetje beter gaat. Maar dan ook echt maar een heel klein beetje. Nauwelijks waarneembaar. Maar toch.

Maar toch, ben ik vandaag naar de sportschool gegaan. Zoals ik mezelf beloofd had. Omdat ze pas om 900 uur open waren, kon ik van te voren nog even naar de Appie schieten. Want ik vermoedde dat ik afgebeuld zou worden, en na afloop van het sporten geen fut meer zou hebben in tochtje naar de Appie. Het afknijpen viel wel mee. Cardiofitness. Ik moest op een bepaalde hartslag lopen, en met een bepaalde hartslag een aantal dingen, zoals toeren per minuut, of meters lopen. Dat ging vrij aardig. Ik ben geen moment buiten adem geraakt, of geen moment dat ik dacht: "ik stop ermee". Na een uur lang op die apparaten moest ik maar eens even wat sit-ups gaan doen. 60. 3 x 20. Dat was bijna letterlijk appeltje-eitje. Dus dat aan de instructeur gezegd, dat dát voor mij niet zo'n groot probleem is. Nou, dan wist hij nog wel wat. Met mijn voeten in een beugel, van de grond af, in de voorligsteun, en gaan. Godver, ik was af. Dat was het punt dat ik echt even niet meer kon. Naja van 915 tot 1130 toch bezig geweest. Dus maandag verder. Het moet toch.
DCP here I come.
En eerlijk gezegd, ik ben wel moe, maar niet al te. Ik was alleen met mijn suffe hersens vergeten dat ik ook douchespullen mee moest nemen. Dat is een lesje voor de volgende keer. Intake geregeld en klaar.
Vrijdag zou ik spierpijn krijgen. Dus dat wordt een interessante dag. Medaille uitreiking, lesgeven, me voorbereiden op de nieuwe busroutes die ik moet gaan leren. Met zeurende spieren. Die maandag alweer aan de bak moeten, want maandag om 0900 uur sta ik weer in de sportschool. Voor ik naar de huisarts moet. Voor een doorverwijzing voor de therapeut.

Dus met een beetje goeie wil, heb ik morgen nog geen spierpijn, en kan ik zonder kraken, en steunen mijn sollicitatie in Wageningen afhandelen. En dan wellicht volgende week beginnen met routeverkenning, en me weer eens nuttig maken voor de maatschappij. Klinkt allemaal heel stoer. Het moet nog even zo gaan voelen.