Ik ben dus heel veel verhalen aan het schrijven. En ergerlijk gehinderd door een nauwelijks meer functionerende 'e' toets, probeer ik hilarische verhalen af te wisselen met eerlijke ervaringen. Ervaringen met de liefde, met kanker, met muziek, met mezelf.
Valt me nu pas op: de 'e' toets is een veelvuldig gebruikte toets. Een groot percentage van onze taal bestaat uit de 'e'.
En als je dan veel schrijft, of in dit geval dus: typt, dan moet je de 'e' vaak aanslaan.
Soms doet hij het meteen, maar zonet, tijdens het typen van het woordje meteen, liet deze klote-toets het weer afweten. Bij het woordje 'weer' ook, trouwens. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dus dat doe ik maar niet. Schrijven is lijden.
Blogs schrijven ook, trouwens.
Afgelopen zaterdag kreeg ik bezoek van een oude vriendin (ze is helemaal niet zo oud!) en haar vriend. Ik had lekker voor ze gekookt, en ook het toetje, keihard ingevroren sinaasappelen, die bij het serveren bijna op de vlucht sloegen, viel in goede aarde (bijna letterlijk dus). Heel gezellig zitten pimpelen. (Die wijn is goddelijk, ik heb gelukkig nog een fles staan) en kletsen, over mijn toekomstige verlof. Ik kan nu al bijna nergens anders meer aan denken. Nog 1 of 2 maanden, en dan heb ik een klein maandje verlof.
De plannen zijn legio, en er komt steeds meer duidelijkheid in.

Gisteren een afspraak met Syl. Daar zag ik huizenhoog tegen op. En het begin vond ik ook echt heel moeilijk. Gelukkig was ze zo intelligent om op een andere plaats af te spreken dan Tiel of Den Helder. Gewoon op een open plek. We zijn in een turks/arabisch restaurantje beland, om daar 'na' te praten. Toen ik haar voor het eerst zag, moest ik de neiging om te vluchten heel erg wegstampen. Maar gaandeweg ging het alsmaar beter, en goddank was dit zo'n gesprek waarbij geen emmers met modder noodzakelijk waren, en er hoefde niet met het mes op tafel gediscussieerd te worden. We hebben alles kunnen zeggen. Heel informeel, heel vriendschappelijk.
De spullen die nog hier liggen: ach, dat komt wel.
Ik heb haar na afloop naar haar kazerne gebracht. Wanneer we elkaar weer zien? Ach, ook dat komt wel.
Er is weer een stukje afgesloten, en ondanks het feit dat dat niet makkelijk is (geweest), heb ik er meer vrede mee gekregen.
Ze komt in mijn mapje: dierbare vrienden. En daar kan een mens er niet genoeg van hebben.

Terug naar kanker. Er zijn inmiddels 3 maanden voorbij. En mijn moeder leeft nog. Nou ja. Leven. Dat is misschien al te positief gesteld. Een douche voor haar is als een week lang sporten voor mij. Een fikse uitdaging.

En verder? Oh ja! Werken. Ik zou heel graag willen. Ik moet ook. Maar... Naja. Ook dat komt wel.
Eerst ook maar eens wat rust in de tent.