vrijdag 4 november 2011

Van alles veel. En daar een beetje van.

Van alles veel, en daar een beetje van. Toen ik ooit, een jaar of anderhalf geleden begon met bloggen, verzon ik deze titel, omdat ik geen betere wist. Profetisch genoeg lijkt me zo. Van alles veel. Veel emoties. Heel veel emoties. Heel veel stress. Heel veel hooi op mijn vork. Maar ook heel veel mooie momenten gehad, in die anderhalf jaar van bloggen.Die mooie momenten vergeet ik zeer zeker niet. Dat zou iedereen om me heen, maar ook mezelf tekort doen.  En daar een beetje van. Tja, verzin dat zelf maar.

Waarom zou ik blogs schrijven? Er tegen pleit natuurlijk dat dit niet de blogs zijn, die ik normaal gesproken schrijf. Ze zijn doordrenkt met verdriet, gemis, afscheid nemen. En dat zijn vaak niet de dingen die mensen lezen willen.
Of juist wel. Maar Louis vond dat 'ik' er in zat. Een Marnix die vaak voor de buitenwereld niet echt zichtbaar is. Net zoals toen ik eens een hele mooie trompetsolo speelde. En mensen helemaal verbaasd waren. Vaak horen ze alleen maar lompe dingen. Maar toen ineens een hele mooie ingetogen solo. Ze wisten niet dat ik het in me had. Ikzelf ook niet, trouwens.
Ook fijn dat er veel collega's zijn die niet eens lang praten, maar gewoon even hun hand op je schouder leggen, of heel even zeggen, dat ik maar langs moet komen, als ik even weg wil. Dat is ook goud waard. Want het maakt zo duidelijk dat ik er niet alleen voorsta. Tuurlijk, het verdriet, en het stervensproces, en alles eromheen, ik moet het zelf doen. Zonder Syl aan mijn zijde maar een zeer beperkt genoegen. Ow, wacht, het was sowieso al geen genoegen... Maar vrienden en collega's ze zijn er. En ze zijn er voor mij. Dat maakt van mij een rijk mens. Hoewel de financiele situatie op dit moment wel een impuls kan gebruiken. Ik WIL werken, ik WIL NIET thuiszitten... Maar goed, op naar gisteren...

Gisteren was een raar soort dag. Volop afleiding. Volop even niet denken aan verdriet. Even weg. Dat begon in Wageningen, alwaar ik een gesprek had. Een sollicitatie gesprek voor op de bus. Maar helaas; dat werd niks. In verband met bezuinigingen konden ze mij helaas toch niet gebruiken. Ok. Toen naar Den Haag. Eerst even een bakkie pleur (naja bitter lemon gedronken) en gezellig bijkletsen.
Toen was het tijd voor een medaille uitreiking. Een medaille voor verdiensten tijdens uitzendingen voor politiemensen en Marechaussee mensen.
Het was natuurlijk voor die mensen een best wel indrukwekkend moment. Een stukje erkenning voor wat ze deden. Waarschijnlijk onder de indruk van al die praal in de kerk, stortte er al een vlak na het begin van de toespraak in. Die toespraak werd eerst gehouden door Ivo Opstelten. De minister van Justitie. Die man klinkt echt serieus als Sinterklaas, dus toen hij begon (en ik kon hem van daar niet zien) kreeg ik visualisaties van een Sinterklaas, die aan alle gedecoreerden zou vragen of ze wel zoet waren geweest tijdens hun uitzending, of dat hij beter Piet met de roe langs kon sturen.
En natuurlijk mochten de kindertjes onder de 16 ook een medaille in ontvangst nemen. Want zij hadden het toch een x-aantal maanden zonder pa of ma moeten stellen. Een van die kindertjes (een net-niet-meer baby) kon al kruipende tussen al die hoge mensenbenen de weg niet meer terug vinden, dus hier lag een mooi pr-momentje voor meneer Opstelten. Want de fotograaf stond al op de loer...

 Toen ik gistermorgen in alle godsverlaten vroegte beneden kwam, werd ik zoals gebruikelijk door Claus tegemoed gekwekt. Hij vond het wel leuk. Hoe eerder ik beneden ben, hoe eerder hij zijn voer krijgt. En een aai. En wat aandacht. En omdat hij nu een weekje niet meer kotst, ben ik wel nog steeds erg gespitst op geluiden die een vorstelijke kotspartij aankondigen. En gister morgen was het dan zover. DACHT ik. Ik hoorde vieze geluiden vanaf de bank, en als ik iets niet wil, is het kots op de bank. Kattenharen zijn tot daar aan toe, maar kattenkots, gaat me dan weer een straat te ver. Dus ik vloog overeind, uit mijn burostoel, race naar de bank, al roepend dat hij er als de sodemieter afmoet, en niet moet kotsen op de bank. Verontwaardigd mauwend, sprong hij weg. Er was niks aan de hand... Tja, en zie een beledigde kater maar eens uit te leggen wat je bedoelt.

En vandaag, speciaal voor Gerben: als je melk drinkt uit een pak, moet je wel zorgen dat je je pak aan je mond hebt, voor je het kantelt. Anders giet je het ernaast. En witte melk op een blauw tenue. Tja. Ach. Ze zullen vast wel slabbetjes hebben, voor de onhandige recruut...

Op naar het weekend. Even naar Limburg. En op naar morgen. De toekomst. Want die ligt, heb ik besloten, niet in Tiel, niet in dit huis. Maar elders. Maar dat is de toekomst. En daar een beetje van....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...