Rauw nieuws

Het is uit. 
Het nieuws is inmiddels de wereld al wel in geslingerd, en ik ben nu wel toe aan het schrijven van een blog erover.
Het ging zo:

Ik kwam vrijdag thuis, en het licht brandde, Syl was er. Daar had ik me heel erg op verheugd. Want dat zou een fijn samenzijn worden na elkaar 2 weken niet gezien te hebben.
"Ik moet met je praten". Ik was even bang dat ze nog een Seat Marbella had gekocht, mét dak, voor in de winter. Dus mijn hart zakte alweer naar mijn schoenen.
"Ik weet niet of ik verder met je wil". Toen kwam mijn hart niet meer omhoog. Ze vond de verschillen te groot, en kon daar niet meer echt mee leven. Voor haar was het afscheid denk ik makkelijker, want voor haar lag de beslissing al vast. Desalniettemin hebben we een potje kunnen huilen samen, en een beetje praten. Voor ze wegging.
We praatten over de verschillen die zij ervoer als veel te groot. En niet meer overbrugbaar waren voor haar. We zijn bijna in alles anders. Zij is op en top militair. Ik ben militair-musicus. Zij is verpleger. Ik ben buschauffeur. Zij gaat op uitzending. Ik niet. Zij is vele malen nuchterder. Ik ben emotioneler. Zij is geordend. Ik ben wat chaotischer. Zij bekijkt de dingen vaak in het groot, ik ben wat gedetailleerder. En dat botste. Nog een laatste knuffel kreeg ik van haar.
En toen ging ze. Ze had de spullen die hier lagen, en makkelijk mee te nemen waren, al ingepakt. Klaar voor vertrek. Ik liep nog even mee naar haar autootje. Ik weet hoezeer ze Tiel maar niks vond.
Toen ik afscheid had genomen, en de deur van mijn huisje opende, kreeg ik een enorme dreun tussen mijn ogen. Letterlijk alles hier, ademt de sfeer uit die Syl hier gemaakt had. Ze had een hele grote hand in het inrichten van mijn huis, zodat zij zich er (terecht) ook fijn zou voelen. Schilderijen, planten, lampen, gordijnen, de inrichting van mijn pc hoek,zelfs Claus, die we min of meer samen uit hadden gezocht.
De slaapkamer en de badkamer, waren inmiddels ontdaan van alle kleren en vrouwenspulletjes die hier lagen. En dat zag eruit als een gat. Een soort van extra bevestiging van de leegte die ze achterliet.

En dat doet pijn.

Tot het laatste moment had ik het niet aan zien komen. Veel reacties van vrienden waren dan ook verbaasd:
"Maar je was zo gek op haar"
"Het ging zo goed tussen jullie"
Misschien had ik het wel aan moeten zien komen, maar had ik mijn kop in het zand gestoken. Of wilde ik het misschien niet aan zien komen?
De timing is absoluut beroerd. In Limburg ligt mijn moeder te sterven, waarvoor ik heel wat kilometers maak, zorgen heb, en stress ervaar. Syl was hierin degene die mij staande hield, de me soms een schop onder mijn kloten verkocht, en een arm om me heen sloeg. Aan de andere kant: wat is een relatie waard, als die alleen maar gaat om het mij zo makkelijk mogelijk te maken? Dan is die relatie ook een leugen. En dat is net zo min prima, en dan escaleert het alleen nog maar harder. Dus naast mijn diepe verdriet, voel ik ook respect dat ze zo volwassen is om een klote keuze, op een klote moment te maken.

Goddank waren de reacties op facebook genuanceerd. Ik wil namelijk benadrukken dat ondanks dat het uit is, ik toch blijf vinden dat Syl een fantastisch mens is. En eigenlijk moet ik zeggen dat ik uit deze relatie alleen maar mooie herinneringen koester. Nu, op dit moment, is dat heel erg pijnlijk. Maar ik vind positieve herinneringen toch belangrijk. Zeker in deze periode, kan ik zonder liegen zeggen, dat Syl me heel erg gesteund heeft in een heel zware periode.
Kleine dingetjes die ze voor me deed, maar ook de grote dingen, zoals een prachtige vakantie samen, met als toetje een prachtig fotoboek ervan.

Uit elkaar gaan is bijna nooit leuk. Maar dit is wel een van de meer positieve manieren. Eerlijk, vriendschappelijk, geen ruzie, geen haat. Maar gewoon, twee mensen die samen een eindje oplopen, en er vervolgens achter komen dat de match toch niet helemaal aanwezig is. It wasn't meant to be. De herinneringen blijven voor ons. En die zijn gewoon goed.

Gisteren, ben ik een eind gaan rijden. En god, wat was dat de meest stomme beslissing. Ik begon met een tochtje door de Betuwe. Zeer smalle dijkjes, langs de uiterwaarden van de sloot die hier stroomt. Dat hield ik nog wel, toen maar in een zotte vlaag van gekkigheid besloten om naar Kleef te rijden (herinneringen ophalen?). De snelweg op, en daar begonnen mijn ogen weer te lekken. Ik kon er niks aan doen. Ben een emotioneel mens. Alleen dat is niet handig bij een snelheid van 120 km/u. Bij Nijmegen besloten om terug te rijden, en ik snap nu waarom het Keizer Karelplein zo'n ellende is. Overal afslagen, maar geen wegbelijning, dus iedereen rijdt elkaar in de weg. Dat ding wel 3 keer rond geweest, voor ik de terugweg gevonden had.
Toen ik terugkwam, besloten om vandaag op bezoek te gaan bij een vriendinnetje in Antwerpen. Even met mijn hoofd elders zijn.

De paniek slaat soms wel heel hard toe. Want wie zal er voor mij zorgen, in deze aankomende periode. Waar kan ik mijn ei kwijt. Rationeel weet ik dat mijn vrienden klaarstaan voor me. Maar zonder ze tekort te willen doen: dat is anders dan "mijn Syl". Dat went vanzelf. Denk ik. Ze zeggen vaak:"Je redt t wel". Maar hoe dan?
De dominee met wie ik veel sprak zei dat ik bij een psycholoog misschien wel heel goed af zou zijn. Om het verdriet, de rauwe paniek, de (onterechte) eenzaamheid, en angst een beetje te kanaliseren, en in goeie banen te leiden. Wederom: rationeel weet ik dat dat waarschijnlijk de beste optie is die ik heb, en ga ik dit ook zeker doen. Emotioneel vind ik het een afgang. Aangeven dat ik het zelf niet meer op kan lossen. Dat ik er zelf niet meer uit kom. Maar goed, als het moet dan moet het. Dinsdag maar even regelen.

Er gloort ook een heel klein beetje hoop: aanstaande donderdag mag ik op gesprek in Wageningen. Om daar op de bus te rijden. Met een beetje goeie wil, nemen ze me aan, en dan kan ik wat tijd doorbrengen met werken. Zodat ik niet alleen maar met mijn kop of hier, of in Limburg zit. Maar gewoon een bus besturen, passagiers, die het echt geen flikker kan schelen hoe het met mij gaat, vervoeren van A naar B.
En ik ben ook weer gaan rennen, en morgen mezelf maar aanmelden bij de sportschool. Samen met het liefdesverdriet-dieet (nee, geen zorgen, ik eet bruine boterhammen, appels, en genoeg om niet dood te gaan, of tekorten op te lopen) moet dit er toch voor zorgen dat ik de DCP ga halen. (En gek genoeg: daar begon het ooit allemaal mee. Sara en Syl vonden dat ik als militair mijn DCP moest halen. En zo zijn we bij elkaar gekomen....) Mede als eerbetoon aan een vrouw waarvoor ik veel respect heb, heel veel warme gevoelens koester, ga ik die verrekte conditieproef gewoon halen.