Claus' verhaal.

Als Claus kon praten, had hij vandaag wat te vertellen. Zijn verhaal gaat ongeveer zo:

Die Marnix, dat is een beste vent. Hij haalde me uit het asiel in Ede, waar ik opgesloten zat tussen allemaal soortgenoten. Sommigen waren wel lief, anderen snaaiden het eten voor mijn bek weg. De onverlaten. Ik moest eerst in een klein mandje, waar ik eigenlijk niet zoveel zin in had. Want laten we wel wezen: een klein hokje, daar wil toch niemand in, zelfs niet als hij gestraft is? Maar goed. In Ede heb ik nog 2 maandjes prettig kunnen wonen. Allemaal vierkante kamers, waar ik naar alle hartelust op onderzoek uit kon gaan, en mijn speeltjes doorheen kon meppen, als ik daar zin in zou hebben. Toen werd ik ziekjes. Ik bleef maar niezen. Zozeer dat de vlokken om Marnix' oren vlogen. Dat was niet zo prettig, dus Marnix besloot voor mij, dat het goed voor mij zou zijn als ik naar de dierenarts zou gaan. Dus haalde hij dat blauwe bakje weer tevoorschijn. Gruwel oh gruwel!!! Ik verzette me met hand maar zonder tand. Marnix moest echt proppen om me erin te krijgen. Mauwend van ongenoegen moest ik dus wel mee, in de auto, naar de dierenarts. Daar aangekomen, werd ik op een hoge tafel gezet, en een vreemde vent begon in mijn neus te knijpen, en hij schoof een ijskoud dun pinnetje in mijn reet. Waarom, zal ik nooit achter komen. Maar de logica ontgaat mij volledig. Ik nies me een ongeluk, en de dierenarts schuift een koude spijker in mijn kont. Ik nies toch uit mijn neus, of heb ik dat nu weer verkeerd? Eind goed al goed. Nog geen 15 minuten later mocht ik mijn hok weer in, en mee naar huis. Dat wil zeggen: Marnix had als opdracht meegekregen om mij pillen te voeren. Eerst dacht hij dat ik het niet zou merken als hij ze in mijn brokjes zou doen. Maar die at ik natuurlijk op zonder pil! Ben toch niet gek!. Maar ja, die pillen vond hij zo belangrijk dat hij me in de houdgreep nam en die pil hardhandig door mijn strot drukte. Naja nogmaals: eind goed al goed. De pillen waren op en ik leefde nog lang en gelukkig bij die roodharige gek.
Niet helemaal. Want de vent besloot dat hij ging verhuizen. En mij werd niks gevraagd. Ik Prins Claus van de Prins Maurits Kazerne!!!. Ik wilde daar helemaal niet weg. Dus wederom werd ik in dat blauwe mandje geduwd, en voor straf poepte ik dat mandje tijdens de reis vol. Wat zullen ze geleden hebben onder de stank. Ikzelf ook trouwens, maar dat was even van ondergeschikt belang. In Tiel kan ik aardig aarden. Het is een huis met 2 verdiepingen, en ik mag zelfs tegen het ochtendgloren, even bij Marnix op bed komen liggen. Dat is feest. Want als de wekker gaat, en hij nog slaap dronken is, kan ik lekker tegen hem aan kwekken. En voor zijn voeten lopen als hij de trap af komt. Maar ook in Tiel werd ik niet lekker. Mijn eten smaakt me prima, en ik voel me prima, maar ik kots het wel telkens uit. Verbazend wat een hoop ellende er uit mijn kleine lijfje kan stromen, als ik mijn best doe. En Marnix er op handen en knieen achteraan om het op te ruimen. Ook dit was niet naar de zin van Marnix. Vandaag vond hij het tijd worden om een bezoekje aan de dierenarts te brengen. Weer in dat verrekte mandje. Tijdens de heenreis slaagde ik er bijna in om het deurtje open te krijgen. Maar die lomperd van een Marnix drukte het deurtje zo tegen mijn snuit dicht. Klojo. Bij de dierenarts werd ik wederom bevoelt, beklopt en beknepen. En ik herkende dat stuk ijzer waarmee de vorige dierenarts in mijn poepert prikte. Meteen wilde ik vluchten, maar Marnix' houtgreep was helaas bijzonder effectief. Mijn verontwaardigde gemauw helaas niet. Ze deden maar, alsof MIJN wil er niet toe deed! En toen kwam nog het ergste: die dierenarts liet een vrouw aanrukken, met enorme handschoenen aan. Dat meisje nam mij in een nog steviger greep, om vervolgens een stuk huid te pakken, en mij heel HEEEEEEL erg pijnlijk te prikken. Dat was dan voor het eerst dat ik vrijwillig mijn mand invluchtte. Ik ben zeer ontstemd over deze gang van zaken. Maar ja, Marnix is wel degene die mij eten geeft.
Ik ga hier maar eens een nachtje over slapen.