zaterdag 22 oktober 2011

Verdi, stoppenkast en het weggesleepte dekbed.

Als iemand Verdi roept, krijg ik rillingen. Veel mensen die ik spreek over dit onderwerp, vinden het prachtige muziek. 'Ohhh jaaaaaaah, het Requiem. Dat is prachtig!!!!" Of: "Zijn opera's, heerlijk".
Juist. Ik krijg bultjes als ik denk aan Verdi. Het requiem is dodelijk. Saai. Ik bedoel: het zal vast prachtig zijn, maar ik denk meteen aan de buhnepartij, waarin je als trompettist gewoon te lang niks zit te doen. En als je pech hebt, niet eens de mogelijkheid om tussentijds te vertrekken en een pilsje te drinken. Zijn opera's. Tja, je moet er van houden. Er zitten zeker mooie dingen in. Maar dan moet je dus transponeren. In B, nee in A. Nee, in Bes. Maar er staat toch duidelijk E. Echt niet, het staat in D. OW, kut nu staat het weer in As.
Ik ben absoluut fan van romantische muziek, maar dit is vaak zo vreselijk over de top, dat de romantiek er in dikke slijmerige klodders vanaf druipt.
Waarom ik het dan doe? Gewoon, ik speel weer eens met een leuk begeleidingsorkest. De musici zijn aardig, en er valt geregeld wat te lachen. Van een verkeerde inzet, die toch erg goed klinkt, ondanks dat het niet op de goeie plek is, tot diverse pogingen van het koor achter ons, om NIET een terts lager uit te komen. Van een dirigent, die gewoon compleet vioolles staat te geven (dit tot hilariteit van eenieder) tot een verkeerde transpositie die erg leuk uitpakt. Van losse blaadjes die overal naartoe wapperen tot een net niet lekker getimede inzet. Ja, er valt genoeg te lachen. Maar los daarvan, wel met ons allen proberen een zo goed mogelijk product neer te zetten. En op het concert is het gewoon goed.

Afgelopen week kreeg ik voor het eerst van mijn leven in Tiel, te maken met een stroomstoring. In de vroege ochtend (jemig, het was gewoon nog donker toen ik opstond) tapte ik mijn kopje senseo, en met dat de laatste druppels in mijn mok vielen, viel de pc uit, het licht uit, en de kachel. Ik meteen naar de stoppenkast gelopen. Maar ik had niet goed opgelet, dus ik kon niet zien of die schakelaars nu wel of niet naar boven dienden te staan. Daar kon ik niks mee. Maar eens buiten kijken. En nog eens kijken, want het leek erop alsof heel Tiel gewoon niet meer bestond. Het nummer van Liander stond in mijn stoppenkast, en na een telefoontje kwam ik erachter dat er algehele stroommalaise was in de Betuwe. Claus kan erg goed zien in het donker. Een verontwaardigd gemauw, bewees dat ik niet goed kan zien in het donker.

Die dag zou ik voor het eerst een repetitie hebben met een nieuw gevormd koperkwintet. Dit koperkwintet bestaat voor 90% uit mensen van de tkkmar, aangevuld met 1 dame van daarbuiten. En allemaal hebben we zo onze eigen redenen om een nieuw kwintet op te zetten. Geld verdienen. Muziek maken. Die twee combineren. En verrek als het niet waar is, de eerste repetitie klonk al eigenlijk best leuk. De grootste lol gehad. Volgende repetitie staat gepland. Prijsvraag: verzin een leuke naam voor een kwintet. De winnaar krijgt een drankje naar keuze, en gratis toegang bij ons eerste concert.

Over Claus gesproken: Ik weet niet of hij helemaal beter is. Voor ik gister mijn huis in het pikkedonker verliet, vond hij het noodzakelijk om maar weer eens zijn maaltijd achterstevoren te verteren. Dus of de medicamenten geholpen hebben weet ik niet. Gisteraaf, na zijn bakje, deed hij dit niet. Ander voer geprobeert. Wellicht helpt dat. Maar volgens de boekjes, is Claus met zijn 3 jaar een beetje aan het puberen. Hij was altijd tuk op een aai, op een knuffel en wat spelen. De laatste week niet. Dan rent hij hard voor me weg, alsof ik de hulk in eigen persoon ben. En er wordt veelvuldig gezeurd. Maar aaien, neeeee, brrrr dan rent hij weg.
Dit in mijn achterhoofd hebbende, is het natuurlijk lekker dubbel, dat als ik wakker wordt, ik een kater op mijn bed aantref. Dicht tegen me aan genesteld. Lekker warm. Maar owee als we beiden wakker worden. Dan is hij meteen weer de stoere mannelijke kater (zonder ballen) die niks van knuffels weten wil. Jaja, maar ondertussen. En helaas, heeft hij tegenwoordig ontdekt hoe hij zijn nagels kan gebruiken om mij sneller uit bed te krijgen. Nee, niet tegen mij, absoluut niet. Nee, hij zet zijn nagels in mijn dekbed, en trekt vervolgens mijn dekbed van me af. Dit onder het uiten van de diverse kreten, dat het maar goed duidelijk is, dat hij zijn bakje gevuld wil zien. Rillend van de kou, kleed ik me dan maar aan. Mompelend, half struikelend over een kater die er met succes in geslaagd is om als wekker te fungeren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...