KPN, Chinees en kattenkots

Een nieuw bericht, daar de vorige een compilatie was, geschreven in een periode dat ik internet en tv-loos door het leven ging, en het uploaden van blogs via een, als wifi-hotspot gebruikte telefoon, een eindeloos durende grap was.
Wat een kutzin. Grammaticaal klopt het niet, en als je hem uitspreekt, bekt het niet lekker. Het dekt wel de lading van 3 weken lang geen internet.
Maar goed. In mijn agenda stond voor vandaag een afspraak met een service monteur van de KPN. En met mijn eerdere ervaringen met dit bedrijf, besloot ik zondagavond (welk bedrijf is er zondagavond tot 2200 uur open? KPN! Dat moet ik ze nageven) toch maar even te bellen, of deze afspraak goed was doorgekomen. Het probleem was namelijk dat ik niet wist waar de aansluiting zich bevond in mijn huis zelf. En wat bleek: de afspraak was niet goed doorgekomen. Verbaasd was ik allerminst. Zuur vond ik het op dat moment wel. Want KPN had mij triomfantelijk een mail EN en sms gestuurd waarin ze aankondigden dat de verhuizing gereed was. De meneer aan de telefoon was echter intelligent, en hij heeft mij mijn hele huis laten doorzoeken naar iets dat leek op een telefoonaansluiting. En jawel: de rare losse draadjes in de hoek aan de muur, bleken een telefoonaansluiting te zijn. En jawel: eenmaal ingeplugd, bleek internet te werken. En de tv ook!!! Verrek nu toch, blijk ik helemaal die monteur niet nodig te hebben. Maar goed dat die afspraak niet goed is doorgekomen. Bleef over dat ik een veel te hoge rekening ontving, en ook die werd door een lieve mevrouw rechtgezet. Tot zover KPN.
Dan is er nog Claus. Afgelopen weekend was ik in Den Helder. Bij Syl. Dat was fijn. Even tot rust komen, even wat zorgen aan haar kwijt kunnen. Ze is serieus een rots in een branding. Samen met haar, haar ouders, oma, zusje en aanpalend vriendje zijn we bij een drijvende chinees gaan eten. Het aanpalende vriendje (een marineofficier in opleiding) smeet al meteen zijn autosleutels naar het zusje, en sprak de woorden: "jij rijdt". En zoals een goed onderofficier betaamt, volgde ik zijn voorbeeld ogenblikkelijk. Twee biertjes werden besteld. Heerlijk zitten schranzen. Hoewel op het laatst het nog bijna misging toen Syl een lel bananenijs in mijn toetjesbakje smeet. Banaan is niet te vreten, chemische banaan nog veel minder. Maar ja, om nu met bananenijs te gaan smijten in een drijvende chinees, is wellicht een beetje raar.
De zondag hebben we besteedt aan heel erg weinig. Toen ik thuis kwam, trof ik Claus aan. Enerzijds blij dat ik thuis kwam, anderzijds toch wel ernstig de aandacht vestigen op zijn lege bakjes. Ik had toch serieus volle bakken achter gelaten toen ik vertrok. Alles was op, dus meteen maar bijgevuld. Als een kind zo blij. Niks mis mee verder. Toen ik vandaag wakker werd, lag ik heerlijk bijna lepeltje-lepeltje gezellig met Claus in mijn bed. Op zich heb ik liever niet dat Claus in mijn bed komt, dit in verband met alle haren. Maar goed, Claus is een meester in het negeren van mijn orders, dus ook met dit verbod veegt hij zijn kattenkontje beleefd, doch beslist af. Eenmaal beneden voor koffie, ontdekte ik een plakkaat rood-bruine ellende. Naast het buro. Ik wilde wat verontwaardigd mopperen op Claus, dat hij toch echt een kattenbak heeft, en die ook net schoon is, en dat er dus er geen redelijke reden is om ver naast zijn bak te kakken. Maar gedane zaken nemen geen keer, dus al kokhalzend, proestend en gruwelend raapte ik deze toch wat vreemd onverteerde ellende op, om ze door te spoelen. Einde oefening, dacht ik zo. Tijdens mijn bakkie ochtendtroost hoorde ik ineens wat angstaanjagende geluiden achter mij. Ik zal ze fonetisch noteren: huuaagh... huuuaaaaaaghrr... HUAAAAAAGRHRHHHRFFDFGG. En met deze geluiden kwam een stroom aan onverwerkte brokken naar buiten. Dit proces herhaalde zich een keer of 4, 5. Waarbij dat arme beest telkens de exacte gezichtsuitdrukking had van Puss on Boots uit Shrek. Die scene waarbij hij die haarbal opkotst. Alleen in dit geval bleef het niet bij een haarbal. Nee, wat eruit kwam leek eerder op rul gebakken, doch kleddernat gehakt. En de geur die eraf kwam. Naja. Rozengeur was het niet. In plaats van dat dat beest op 1 plek alles eruit gooit, moet dat blijkbaar op meerdere plaatsen in de kamer. Even nieuwsgierig onderzoeken wat dat precies is, wat hij uitkotste, en vervolgens opgewekt een andere plek in de kamer zoeken om de volgende hoeveelheid te droppen. Maar dat schijnt erbij te horen. Katten schijnen soms haarballen op te braken. En daar schijnt ook voedsel bij mee te komen. Ik vond het geen verfrissende belevenis.
Maar zolang als Claus niet weken achtereen gaat lopen kotsen, is het een leuk beestje.