En door maar!

17 mei schreef ik de vorige blog. Het is inmiddels 5 juni. Ik heb de afgelopen halve maand meer dan eens deze pagina proberen te updaten. Maar soms wist ik gewoon de woorden niet. En andere keren had ik aan zo weinig voldoende dat ik kon volstaan met wat losse kreten op mijn facebookpagina.

Is er al die tijd dan niks gebeurd? Ja, wel degelijk.
Om te beginnen is de nieuwe huisarts van mijn ma een verademing. Een rustige man, die helder uitlegt wat de gang van zaken is. Die zijn mening geeft, en mijn moeder en mij heel erg het gevoel geeft dat we serieus genomen worden.
Pijnlijk is wel dat mijn moeder voor niks ruim een jaar lang onnodig veel pijn heeft geleden. Want de hoeveelheid pijnstillers kon gewoon omhoog. Ik zou de vorige huisarts wel kunnen schieten. Wat een lamlul. Wat een ontzettende klootzak. Scheldwoorden schieten te kort. Ik heb ruim een jaar machteloos moeten toekijken hoe er geleden werd. En het was onnodig. Frustratie. En ik moest dus oppassen dat ik niet tegen de verkeerde arts uitviel. Want die kon er ook niks aan doen.
Het formuleren van een klacht bij het medisch tuchtcollege heb ik laten varen. Ik ben nog te boos. Te zeer ontdaan over de ontwikkelingen. Ik zou een veel te kruidige brief sturen waar ze niks mee kunnen.

Hoe gaat het met mij? Goeie vraag. Ik slaap slecht, ben constant moe, en mijn reserves zitten aan de bodem. "Let goed op jezelf". "Zorg goed voor jezelf". Allemaal goedbedoelde tips, waar ik vrij weinig mee kan. Want ik zal toch door moeten. Hoe dan ook. Het feit dat ik mijn busrijden op een lagere pit heb gezet, is een ding dat het proces van vermoeidheid heeft vertraagd, maar niet zal stoppen. Overbelast, noemen ze dat. Ik ga door, en kom vanzelf wel op het punt uit, dat het niet meer gaat. En dan zien we wel weer verder.

Op de zondagen gebruik ik de avondmaaltijden in het hospice. Die zijn lekker, en niet tijd gebonden. Ik ben een grote eter, daar houden ze rekening mee. Hoogst komisch is het verschil. Mijn ma krijgt een bordje met muizeporties. En daar eet ze vaak maar de helft van op. Ik krijg een redelijk grote portie. En die gaat helemaal op.
Vaak word ik door een van de verpleegkundigen of vrijwilligers gesommeerd om even mee te lopen. Dan dwingen ze me om me uit te spreken. Verbaal kan ik een enorme binnenvetter zijn. Ik ben een ster in acteren. Het gaat goed met me. Het doet me niet zoveel. Uiterlijk. Zij prikken er doorheen, en dwingen me om te praten.

Maar er waren ook leuke dingen. Spelen in de Kuip. ( Nou ja, goed de Kuip is natuurlijk een afzichtelijke creatie). Het Wilhelmus voor het Nederlands elftal. Het stadion was helemaal oranje gekleurd. Zelden speelde ik voor zo'n groot publiek. Niet dat dat publiek ook maar enige interesse had in muziek, of zelfs maar in het Wilhelmus, maar toch. Welk orkest kan nu zeggen dat ze voor zulke volle zalen speelde.
Spelen voor Maxima. Ik heb Maxima in het echt gezien. Ze bestaat! En in het echt is ze veel mooier dan op tv. Saillant detail: ons werd verboden om foto's te maken van het prinselijk paar of op het terrein. Nog geen week later verschijnt er op facebook een foto van het orkest en een applaudisserende Maxima.
Zuipen op een kazerne. Het bier was er goedkoop, en minstens even lekker als in de kroeg. (Na 4 biertjes proef je toch niet meer dat je in hoog tempo Heineken aan het drinken bent). Even dronken worden. Even het leven van alledag vergeten. Even met Paul ouwehoeren over van alles en niks. Zolang het maar niet over thuis gaat. Dat deed goed. Hoewel... De volgende dag namen we afscheid van de hoogste baas, en verwelkomden we de nieuwe hoogste baas. Ruim anderhalf uur lang stilstaan. Dat is al een uitdaging op zich. Laat staan dat je dit moet doen met een lijf dat bezig is de ingenomen alcohol af te breken. Goddank geen bonkende kater. Wel dat ik bij de afmars (EINDELIJK!!!) heel even moest nadenken hoe dat ook weer zat. Rechtsom. Mars. Ehmmmm.

En toen een play-in. Een paar fanatieke muzikanten een gezellige en leerzame dag bezorgen. Om 0600 opstaan, om 0:00 weer thuis in mijn bed kruipen.

En die leuke dingen, geven me dan toch weer de ruimte en energie om weer een weekje door te kunnen.