Waarschuwing: niet lezen als je iets leuks wil lezen!

Gister. Weer een maandag. Begonnen op de sportschool, en toen vandaar naar Limburg, het hospice. Mijn moeder gaat er steeds slechter uitzien. En nu de kanker in de longen weer welig aan het tieren is, is elke ademtocht een worsteling. Zo klinkt het ook. Een hoestende diesel. Zeker bij de uitademing. Iemand die benauwd is, en niet sterk genoeg meer is, om zelf goed te ademen, die raakt in paniek. Dus de huisarts kwam langs. Haldol. Om de ergste paniek eruit te halen. En nog een spuit. Met een spul dat de longen iets helpt met het afvoeren van het vocht.
Met daarbij gelijk de mededeling dat dit toch wel angstwekkend dichtbij het eindstation is. Want met dat spul kun je de spieren maar zeer beperkt lastig vallen. Ik heb nu ook een antwoord op mijn verwondering over het niet verhogen van de methadon en de morfine. De hoeveelheid is al verdubbeld. En nog meer erin pompen levert alleen maar bijeffecten op, maar geen pijnbestrijding.
Tot zover.
Optie 1 is in slaap brengen, optie 2 is actieve euthanasie. Meer is er niet. En dan wordt er toch een termijn genoemd. Een maand. Give or take a week. Dus het zou sneller kunnen gaan dan verwacht.

Ik slikte. Dat betekent voor 90% zeker dat ik niet mee kan met de club muzikanten naar Frankrijk.
Dus dat maar voorwaardelijk afgebeld. Beter van te voren duidelijkheid scheppen dan op het laatste moment iedereen in verbijstering achterlaten. Ergens had ik die rust, die ontspanning hard nodig.
Maar ik kan niet tegen mijn moeder zeggen dat ze nog maar ff volhoudt tot ik terug ben.
Ik kan haar ook niet in haar eentje dood laten gaan. Dat verrek ik.
Dat betekent ook dat ik Claus niet naar een crematorium, pardon pension hoef te brengen.
Toch wat in de mineur vertrok ik naar mijn slaapplaats.

Toen ik vanmorgen weer in het hospice kwam, keerde mijn maag zich om, mijn hart kwam in opstand, en ik moest alle zeilen bijzetten om niet in tranen uit te barsten. Na een lange nacht zonder slaap, trof ik mijn moeder aan. Hangend in bed. Niet meer in staat tot rechtop zitten. Uitgeteerd. Zwetend. De kanker heeft alle tijd genomen, en neemt alle tijd voor een grande finale. Alle kracht is uit haar lichaam verdwenen. Meer dan een paar slokjes water neemt ze niet tot zich.
Of ik erbij wilde zijn als de dokter er een einde aan maakt. Nee. Ja. Ik vind het doodeng allemaal. Anderhalf jaar geleden, toen ik dingen kon regelen en doen, voelde ik me een stuk prettiger. Maar nu, in het eindstadium, voel ik me compleet machteloos. Ik kan geen gehoor geven aan haar roep om hulp. Want ik ben er al. En ik kan de pijn niet wegnemen. Ik kan haar niet meer zuurstof geven. Ik kan haar niet van de benauwdheid afhelpen. En ook niet van haar alomvattende doodsangst.
Wil ik er wel bijzijn? Het lijkt me vreselijk. Ik heb nog nooit iemand zien doodgaan. En ik heb het vage vermoeden dat dat in realiteit toch net ff anders is, als in de film.
Maar wat me nog vreselijker lijkt, is dat ze in haar eentje, met een (verder hele lieve) huisarts in haar kamer zit, en een spuit krijgt. Ze zei altijd dat ze niet zo goed is in reizen. Ze vond reizen altijd vreselijk. Doodgaan, is natuurlijk een ultieme reis. En ik zou toch niet willen dat ze die reis helemaal in haar eentje moet beginnen.
Dit uitgemergelde zakje botten, vol pijn, vol ellende... Het is een mensonterende karikatuur geworden van dat wat mijn ma ooit was.
Eigenlijk kost het me enorm veel moeite om er mijn moeder nog in te herkennen.
En rustig te blijven. Agressief ben ik niet, maar ik doe er goed aan om morgenochtend toch even wat frustratie van me af te trappen in de sportschool.
Hier zitten tikken, lucht me op. Verscholen achter mijn beeldscherm, waar niemand me ziet, kan ik mijn tranen laten lopen. Tranen van verdriet, frustratie, misschien ook wel angst voor wat er komen gaat.


 Maar ik had je gewaarschuwd.... Dit was niet leuk.