Mnozil Brass, euthanasie en een weggegeven Milkshake.

Maandag. Een dag om niet snel te vergeten. Zomaar eventjes naar Mnozil Brass gegaan. Omdat het kon. Ze speelden in een weiland naast een boerendorp in Zuid Limburg, en omdat ik daar toch was, besloot ik samen met een collega maar weer een kijkje te nemen. De vorige show die ik van ze gezien heb, was geweldig, dus de verwachtingen waren hooggespannen.
Vroeger, toen ik nog bij de plaatselijke dorpsfanfare speelde, was het fenomeen weidefeesten mij niet onbekend. Je parkeert je auto in weiland A, en stiefelt naar weiland B alwaar de legendarische Geulthaler Holzhakkerbuben speelden. Of willekeurig welke plaatselijke bende herrie. Maar we leven anno 2012 en de plaatselijke legenden zijn inmiddels aan hun 2e rollator toe, dus wordt uit Oostenrijk een topband gehaald. En top waren ze. Weergaloze show. Waanzinnig spel, afgewisseld met dolkomische grappen.

Het gaat niet goed in Limburg. Of wel. Het is maar net hoe je het bekijkt. De scenarts heeft het groene licht gegeven. Als de pijn zo blijft, en het leven wordt nog ellendiger (wait???? WHAT???) dan is mijn ma gerechtigd om euthanasie te vragen.
Ik wist bij deze mededeling niet zo goed of ik nu moet lachen of huilen. Tuurlijk, het is fijn. Nu is er weer keuze vrijheid. De onzekerheid is weg. Ik val van de ene realitycheck in de andere. Want het is heel maf, dat over niet al te lange tijd mijn ma dus zelf gaat kiezen om dood te gaan. Mooi, we kunnen nog afscheid nemen. Maar ze is pas 64. Had ze niet nog oma moeten worden van mijn kinderen? Had ze niet haar ongewenste meningen nog wat vaker aan me moeten doorgeven?
De afwikkeling is ook zoiets waar ik huizenhoog tegenop zie. De crematie. In mooie kleren netjes handjes schudden, en plakken uitgedroogde cake en waterige koffie aanbieden aan gasten. Om nog maar te zwijgen van de administratie.

Vandaag had ik een try out concert met DSWO. Het orkest waarmee ik naar Frankrijk ga. In het altijd zo bruisende Zoetermeer. Daar aangekomen, waren we erg vroeg, dus vriendje Matthijs en ik togen naar de dichtstbijzijnde FEBO om te genieten van een heerlijk bakje patat. Bij die Febo stond ook een heel klein surinaams mannetje, die een milkshake besteld had. Maar het bleek dat hij toch de centen niet had meegenomen, want hij stond te schutteren en beschaamd te stamelen dat hij zijn portemonnee vergeten was.
Ik ben niet altijd even aardig, maar ik vond dat knulletje zo aandoenlijk, dat ik voor hem zijn milkshake betaalde. Zelden iemand met zulke enorm grote ogen van verbijstering naar me zien kijken. Na een verbaasd 'dankuwel' drentelde hij weg. Geniaal moment.
Try Out was leuk om te doen. Achteraf een paar biertjes en wat frisdranken in mijn mik gegoten. En klaar voor de grote reis door Noord-Frankrijk.
Ik heb er zin in. Dat is de ontspanning die ik broodnodig heb.