Het schrijven van Etudes.

In de afgelopen weken heb ik nogal wat etudes geschreven. Voor de niet-kenners: een etude is een speelstukje waarin bepaalde technische aspecten door middel van een voordracht geoefend kunnen worden. Maar wat voor mij als docent boven water staat, is dat er ten allen tijde muziek gemaakt dient te worden. Ook al gaat het om de technische foefjes van het trompetspelen.

Ik begon mooi. A3 formaat muziekpapier. Twee pagina's aan notenbalken naast elkaar, in de gezellige kleur oud geel.
Vaak is het zo dat als ik een blog ga tikken, ik ook best lang aan kan hikken tegen de witte leegte op mijn scherm.
Voor wat muziek schrijven betreft: die notenbalken lachen me soms even genadeloos toe. Mijn doel is om iets leuks op papier te knallen, en dat is soms best lastig.
Al vele malen werd mij gevraagd waarom ik het met de hand doe. Het antwoord is simpel. De opstart voor een nieuwe etude duurt met de hand even lang als digitaal. Maar als de uiteindelijke versie geschreven gaat worden, ben ik met de hand in 10 minuten klaar. Mijn vriendin, die toch echt bedreven is met muziekprogramma's doet er een half uur over om het digitaal te maken. Ergo: de tijd die het kost om iets digitaal te doen is 3 keer zo lang.
Dit nog los van het feit dat ik de kosten voor Finale of Sibelius schandalig hoog vind. Waar ik voor een office pakket 80 euro moet betalen, is dat voor Finale of Sibelius vaak het 3 of 4 voudige. En dat vind ik dus onzin.
Nu had ik toevallig dus een gekraakte (en dus illegale) versie van een van die twee op een pc staan. Ik bleek er geen talent voor te hebben. Dan moest ik iets met mijn nummertoetsen, maar andere dingen weer met de muis, en veranderen of opslaan kon dan weer niet of wel.
Uiteindelijk werd ik dus gek van dat zogenaamd waaan-ziiiiinnnige programma, heb het van mijn pc gesmeten, en keek jaren niet meer om, naar alle melodieen die in mijn hoofd sluimerden.

Tot dus een week of twee geleden. Ergens in mijn hoofd zei "het": "PiNG!!!!!", en kon ik zo met een vulpen een hele reeks noten achter elkaar op papier zetten. En het leek nog ergens op ook.

Weer zo'n rare keuze. Een vulpen. Als jochie op de basisschool moest ik verplicht met een vulpen leren schrijven. En omdat ik volgens de juf linkshandig was ( jaja, van de 10 keer begon ik 5,5 keer met links, dus moest ik maar links schrijven) moest ik dus mijn hand in een verkrampte houding zetten, om niet al te veel te vlekken.
Dat dit dan weer ten koste van de leesbaarheid ging, werd me vaak vreselijk aangerekend. Want de inkt van een vulpen, is nu eenmaal niet snel droog, en schrijven met een balpen, waarmee ik niet vlekte en comfortabel kon schrijven, mocht niet. Ergo: hel op aarde. (Flauwe woordspeling, want ik zat op een streng Christelijke basisschool).
Maar inmiddels ben ik geen kind meer, en vind ik hoe dan ook wel dat een vulpen, zelfs met mijn hanepoten toch het mooiste resultaat geeft. Ook voor het muziek schrijven. Juist voor het schrijven van muziek.

Inmiddels heb ik een opzet gemaakt voor etude nummertje 13. Aan muziek papier geen gebrek. Want die A3 vellen hebben ergens onderin een merkstempel staan. En ik vind dat geen porum, dus gebruik ik dat gedeelte als klad, voordat ik het in het 'net' uitwerk.
Er is inmiddels al wat interesse geweest van diverse mensen. Dat is leuk. Wellicht komt het tot uitgave. Je weet het maar nooit. In elk geval denk ik toch weer iets leuks, iets nieuws aan het toch al bijna eindeloze repertoire voor de solistische trompettist toe te voegen.

Dit gezegd hebbende, besef ik dat ik met de hond uit moet. En dat is de plek waar het allemaal gebeurt. Ik loop een beetje in de rondte, de hond kuiert achter me aan, verheft soms zijn poot, soms hurkt hij om zijn grotere behoefte te doen, en dan ineens is ze daar. Een nieuw melodietje. Of een fragmentje. Dan lijn ik de hond aan, ren als een gek naar huis (de hond verbijsterd met me meesleurend, die denkt dat de dood ons op de hielen zit) om daar tot de treurige conclusie te komen, dat het melodietje wat me eerst leuk leek, totaal uit mijn geheugen gewist is.
Of als ik onder de douche sta. Wat wezenloos voor me uit te zingen. Tot ik denk:"verrek, dat moet ik opschrijven". En als ik dan kleddernat mijn bureau onderdruppel, bedenk ik toch dat het eigenlijk helemaal geen leuk melodietje is, en kruip bibberend terug onder de nog stromende douche.
Maar ook schaamteloos leentjebuur doen bij andere componisten. Niet zozeer dat ik hun muziek één op één jat, ik zou niet willen, maar sommige fragmentjes zijn best goed te recyclen.

Schud ik dit zomaar uit mijn mouw? Nee. Ik denk dat de dingen die ik opgeschreven heb, al heel lang ergens in de krullende, grijze massa rondwaarden, maar dat ik nu eindelijk de tijd en rust gevonden heb, om het allemaal eens echt op te schrijven.
Dit gaat allemaal niet zonder vallen, getuige de vele weggegooide kladjes met onzin. Maar inmiddels met beter opstaan, dan ooit.
Het is nog lang niet af, maar ik durf dit wel aan collega's voor te leggen.

Dus wellicht wordt het Marnix 'Duhem' Coster...