vrijdag 15 februari 2013

Een klein feestje(s)

Een klein feestje.

Gisteren had ik een snabbeltje in Amsterdam. Vriendje Martijn was ziek, en vroeg of ik voor hem kon spelen. Het ging om een straatachtig orkest dat een balkan-versie van een Amsterdamsch Volksliedje ging spelen in de stadsarchieven.

Het was om twee redenen een waanzinnig feestje:

1) De mensen die speelden waren allemaal toppers. Er moest 1 liedje gespeeld worden, en dat was om de dooie dood geen simpel deuntje meer. En iedereen speelde voor zijn leven. Heel inspirerend. Vooral ook omdat iedereen mee ging dansen tijdens het spelen.

2) Het feestje van herkenning. Allemaal mensen met wie ik ooit gestudeerd heb, en al in geen jaren meer gezien heb. Te gek hoe ze zich ontwikkeld hebben, en om te horen wat ze allemaal zijn gaan doen. De meesten van hen zijn allemaal goed terecht gekomen. En maken naam met de diverse ensembles, of als freelancer die veel gevraagd worden.
De meesten waren toen nog erg jong (ik ook trouwens) en zijn vreselijk leuk opgedroogd.

Ook dat we als volslagen pubers moesten ontsnappen om te kunnen eten (dit met dank aan een totaal overspannen regelneef op het archief) was te leuk om niet te doen.

Op de heenreis was er al het een en ander aan verkeersellende voorspeld, maar het viel reuze mee.
De terugreis was enger. Want door de smalle en zeer gladde straatjes in het centrum van Amsterdam rijden met een achterwiel aangedreven auto is zeg maar bobsleeen voor gevorderden.
Het begon met een bocht naar links, die toch wel heel erg zwabberig was, en het volgende obstakel bleek een typisch Amsterdams grachtenbruggetje te zijn. Aan weerszijden van dat bruggetje stonden twee betonnen palen, om te voorkomen dat vrachtverkeer het bruggetje terminaal zouden verwoesten.
Nu is het op zich geen probleem om met een auto die paaltjes links en rechts van je te houden, maar als dat bruggetje spiegeltjes glad is, dan moet je hopen dat de kont die paaltjes niet gaat omhelzen en kussen. Dat bruggetje liep stijl omhoog en daarna, uiteraard, ook weer stijl omlaag, met weer twee van die paaltjes.
Het omhoog rijden ging aardig. Bij het omlaag rijden, voelde ik de grip verdwijnen. Bijna letterlijk met mijn hart in mijn keel, en dichtgeknepen ogen ben ik naar beneden gerold. Goddank ging alles goed. En met meer geluk dan wijsheid ben ik niet in de gracht gestort, en heb ik geen paaltjes vernield.
Op de snelweg leek alles tot Vianen goed te gaan. Net na het knooppunt gaf men een signalering dat men langzamer moest rijden. Hetgeen de helft van de weggebruikers deed. En de andere helft (ik denk dat die geen ijzel hadden, op die banen) niet. Ik weet niet wat gevaarlijker was. Me aan de geadviseerde snelheid houden, of doen alsof er geen ijzel was en doorgassen.

Hoe dan ook, ik kwam veilig, schadeloos en levend thuis van een toffe gig.

Over feestjes gesproken.
Over krap 3 weken word ik 32.
En zoals elk jaar heb ik er niet bijster veel zin in. Moet ik er aandacht aan geven, of ga ik gewoon weer doen alsof er niks aan de hand is.
Dit probleem heeft zich natuurlijk al deels opgelost omdat ik nu een vriendin heb, die 'cares'. Maar ja. Nu ikzelf nog.
Ik ontkom er niet aan: het is de eerste verjaardag waarbij mijn moeder geen enkele rol meer kan spelen.
Waar ik vroeger nooit echt veel zin had, en meer voor haar plezier er de minimale aandacht aan besteedde, merk ik nu dat ik nu pas weet wat ik mis. Ga missen.
De vanzelfsprekendheid waarmee mijn moeder aandacht aan die dag gaf, de hardnekkige wens om toch iets te doen voor mijn verjaardag, zelfs toen ze doodziek weg lag te kwijnen, dat is er niet meer.
Dat wist ik natuurlijk al. Maar onder het motto: kop in het zand, en doen alsof het niet bestaat, kon ik het negeren.
Maar mijn vriendin vraagt steeds wat ik voor mijn verjaardag wil. En ik vind het lief. Maar het gevoel dat ik nu bij mijn verjaardag krijg is bitter. Had ik er meer van moeten genieten? Ik waardeerde het allemaal heel erg. Zelfs al was het een beetje tegen wil en dank. Dus heb ik daarmee dan geen recht van zeuren? Ik weet het niet.
Misschien moet ik die dag gewoon negeren, en vluchten naar...
Afwachten en het ondergaan.
Toch maar een feestje?




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...