Een muzikaal en veel voortbewogen weekend.

Toen ik 24 was, was ik nog jong, lomp en min of meer onbedorven. Ik zette mijn eerste stappen in de wondere wereld die 'StudentenOrkest' heette.
Het vu orkest. Ik werd gevraagd voor een toernee naar Slowakije, en ben de eerste 5 jaar niet meer weg gegaan.
En het was het waard: ik scharrelde er twee leuke meisjes op (die inmiddels om velerlei redenen exen zijn), ik speelde er ontzettend veel gave muziek, en had er waanzinnig leuke reizen naar allemaal bijzondere bestemmingen.
Ik was in dat orkest niet de jongste, maar ook zeker niet de oudste. Met enige schaamte bedenk ik me dat ik wel een van de luidruchtigste was, maar niet zo dat de dirigent er geen raad mee wist.

Maar goed, zoals dat hoort te gaan bij studentenorkesten: je bent student af, suddert nog wat na in het vu orkest, gewoon omdat afscheid nemen van een studentenorkest nu eenmaal echt aangeeft dat je te oud bent om nog met goed fatsoen voor student door te gaan, en uiteindelijk geef je ook daar de brui aan. Niet omdat het niet meer leuk is, maar omdat je te oud bent geworden. Of omdat je inmiddels een baan hebt, die het woensdag avond repeteren (en doorzakken na het repeteren) onmogelijk maakt.

En vaak denk ik met wat weemoed terug aan die tijd. De tijd dat ik zonder gene op toernee zo dronken werd, dat ik bijna werd doodgereden. De tijd dat ik zelf toernees organiseerde, en genoot van alle leeftijdgenoten, het ongecompliceerde muziekmaken, en alle gekkigheid.

Afgelopen weekend werd ik gevraagd om een paar concerten over te nemen van een collega. Toen het woordje mozart requiem viel, was ik gelijk minder enthousiast. Mozart Requiem is weliswaar een prachtig stukje muziek, maar je moet er wel van houden. Ik hou er persoonlijk niet zo van.  Dat heeft ermee te maken dat ik er zo weinig in te doen heb. Mozart hield niet van trompet, en als straf moeten trompettisten in dat requiem hoofdzakelijk uit hun neus eten, en tellen.

Mijn hart maakte echter een klein sprongetje. Het orkest waar het om ging, heet Lundi Bleu. Een door Carel den Hertog bij elkaar geraapt zooitje muzikanten, uit diverse (maar volgens mij hoofdzakelijk het vu orkest, mijn oude clubje) studenten orkesten. En ik herkende ze bija allemaal. En zij mij!. En hoe leuk was het om al die mensen weer eens te zien. De laatste keer dat ik ze zag, was zeven jaar geleden. Toen zij wel al afscheid namen van het vu orkest en ik nog lang niet.
En wat zijn ze wel en niet veranderd. De koppies zijn nog allemaal gelijk en ook nog steeds allemaal vriendelijk aardig, dat wat ik me kon herinneren, klopt dus. Maar nu zijn ze geen studenten en beginnende carriere makers meer. Nu hebben ze een baan, en kinderen. Huizen en nog meer kinderen.
Hoe gaaf was het om bij te praten, en in een warm bad van wederzijds interesse te stappen.
En hoe gaaf was het ook om met ze mee te spelen. Ze hebben een heel mooi eigen geluid, een eigen stijl van muziekmaken. Geen probleem om daar die paar noten in Mozart overheen te leggen. Ik heb dat bij de diverse beroepsmatige orkesten veel slechter meegemaakt.

Ook het koor verraste mij zeer. Het was "maar" een studentenkoor. Maar wat zongen ze mooi. En zuiver. En nog lekker overenthousiast op sommige momenten.

Dat waren twee bijzondere concerten dit weekend. Om meerdere redenen heb ik daar heel erg van genoten. Ik heb mijn geld dit weekend op een heel mooie manier mogen verdienen.

Zondag mocht ik mijn 'geld' verdienen met het rijden van lijntje 81 en 85.
Lijntje 81 gaat van Gorinchem naar Utrecht, langs het Merwedekanaal. Allemaal pittoreske dorpjes kom je dan doorheen. Je rijdt over de dijk. En zeker als het zonnetje schijnt, of het begint te schemeren is het een hele erge mooie route om eens te rijden (al dan niet met de fiets, brrrrr).
Zondag is meestal een erg rustige dag, en de eerste passagier vroeg ik gekscherend of hij wel goed verzekerd was. Daarna kostte het me toch 3 minuten om hem ervan te overtuigen dat ik slechts een grapje maakte. Ik en mijn grote bek...
Wat mij wel opviel, was een jong gozertje in een opgesnolde opel corsa die heel stoer de voorrangs regels negeerde. Waardoor hij klem kwam te zitten tussen mij en zijn achterligger. Zijn scheldkanonnade begon met een middelvinger en een welgemanierd "ho....." de rest hoorde ik niet, want de claxon van een bus is best wel oorverdovend. Zeker als je er vlak naast staat met je roestige corsa. Uiteindelijk wist hij door wat steek werk zijn gebakje op wielen weg te manoeuvreren en zijn weg te vervolgen. Uiteraard hielp ik hem niet door eventjes een metertje achteruit te steken. Hij creeert een probleem, mag hij het ook oplossen.
Als je een lintdorpje langs een dijk in wil rijden, heeft uitgaand verkeer (in dit geval ik met mijn bus) voorrang. Als je dan toch probeert om ervoor te gaan, terwijl de bus bij de versmalling al de ruimte heeft geclaimd, ben je niet slim bezig. En jammer voor hem, maar noch zijn middelvinger, noch zijn ho... (wat dat ook mocht wezen) bracht mij uit mijn humeur. Hem wel. Hij was in zijn mannelijkheid geraakt. Mijn passagiers (3) en ik reden ginnegappend om zoveel gebrek aan inzicht en fatsoen verder.
Later nog even gezellig met een collega gebabbeld over van alles en nog wat.
De avond kreeg wel een wat aparte wending toen ik in al mijn vriendelijkheid mijn vader een sms stuurde voor vaderdag. Ik typte het bericht, klikte op verzenden, en zag dat het verstuurd werd naar de dienstleider van het busbedrijf. Dat voelde een beetje ongemakkelijk. En ik denk dat ik dat nog wel ga horen. Gelukkig voor mij was het geen hitsige sms aan mijn vriendin, want dan denk ik dat de ellende niet te overzien was geweest...

Deze week is het wat rustiger. Tijd om te gaan bedenken of we een bod gaan doen op het huisje dat we op het oog hebben, en zoja, wat dat dan wezen gaat.
Nog steeds vind ik het doodeng. Maar goed. We slaan ons er samen wel doorheen.