Hard geworden zacht.

Als ik met het kwintet van het TkKMar op pad ga, is er altijd wel tijd voor diverse lachbuien, gezelligheid en onverwachte aangelegenheden.
En het jaarlijkse optreden in het Marechausseemuseum in Buren bevatte alle drie deze componenten.
Buren bij Kaarslicht. Ik doe het nu voor de 6e of 7e keer.
Het schilderachtige dorpje Buren, wordt nog schilderachtiger gemaakt door de straten te verlichten met potten gevuld met waxine lichtjes, fakkels en andere brandbare spulletjes.
Bezoekers volgen de kaarsen en onderweg komen ze langs diverse muzikale, geestelijke en fysieke 'versnaperingen'.

De locatie, hoewel prachtig, is niet echt optimaal voor het spelen van een concert. De deuren staan wagenwijd open, dus spelen is altijd weer "op hoop van stemming". Zwaar, want qua akkoestiek niet helemaal jofel.
We hebben er staan spelen terwijl het buiten sneeuwde, en vroor dat het kraakte (en binnen dus ook). We hebben er gespeeld terwijl het regende. Eigenlijk alle beroerde weersomstandigheden zijn langsgekomen, behalve misschien 35 graden, felle zon en smog, maar goed het gaat om een kerstconcert, dus dat ligt ook niet echt geheel in de lijn der verwachtingen.
Maar de sfeer onderling en de sfeer die bezoekers meebrengen, zijn echt superleuk. En los daarvan is het Marechaussee museum, gevestigd in het oude weeshuis, echt wel een heel mooi karakteristiek pand, met een ruime verzameling aan Marechaussee-gerelateerde zaken, die best wel de moeite is om eens te bezichtigen.

Sinds 3 jaar hebben we met het kwintet besloten om voorafgaand aan dit optreden lekker uit eten te gaan in een restaurant om de hoek. Lekker genieten van een zeer intieme sfeer. (Het restaurantje is zó klein, dat het gevoel van intimiteit nog vergroot wordt door het feit dat je a) nauwelijks door het restaurant kan lopen zonder de borden van de andere gasten mee te sleuren en b) dat je, als je eenmaal zit, praktisch bij elkaar op schoot zit, en moet eten met je armen door die van je buurman/vrouw gehaakt).
We hebben elk jaar een beetje haast. Want om 1930 begint het feest, en om 1700 sluit het dorp. En dan willen we dus ook wel om 1700 uur eten.
Reserveren is een vereiste op die dag, dus ik reserveer ook voor die tijd.
Toen we gisteren binnenkwamen, werden we in eerste instantie vakkundig genegeerd door het personeel. Daar sta je dan. Met je neus op de borden van etende gasten. En als er een ober langs moest met voedsel, stond je met je neus in de borden van gasten. Er zal maar een ongelukkig snotje op het verkeerde moment je neus uitvallen. Dat idee.
Toen we eenmaal mochten gaan zitten, werden we opnieuw genegeerd. En de obers die langskwamen, hadden zeer specifieke taken. De ene was er voor het brengen van de drankjes, maar die mocht beslist geen orders aannemen. Daar was ook zeer zeker niet over te onderhandelen. De ander was er voor het bezorgen van het eten, maar die deed zeker niet aan het ophalen van de glazen. Naja, in mijn ogen inefficient, want als elke ober gewoon alle taken kon doen, hadden er ook minder mensen hoeven rondlopen.
Om even door te zeuren: voor het eerst in die drie jaar, was ik niet zo heel erg blij met hetgeen er geserveerd werd.
De stoofpeertjes leken direct vanuit de vriezer, via de "defrost" van de magnetron, op tafel gezet. Normaal vind ik stoofpeertjes heerlijk, maar deze kwamen gewoon uit een blikje van de lidl. Weinig smaak, en de nattigheid was dun, ijskoud en lafjes.
De kip met spek. Tja. Ik moet bekennen: daar had ik me veel van voorgesteld. Maar dat lag ook wel aan mij. Dat bleken gewoon goedkope kipworstjes van de Aldi te zijn. Je kent het wel: van die wat wazig uitziende vingertjes, waarvan je maar moet hopen dat wat er in zit, ook daadwerkelijk kip is, en niet de restanten van een verdwenen kat of zo. Die worstjes bevatten ongelooflijk veel resten kraakbeen. Waardoor je bij het kauwen de rare sensatie kreeg alsof je kaken ineens uitgerust zijn met schokbrekers. Je denkt lekker te kunnen kauwen, maar je kaken krijgen een terugslag, omdat kraakbeen zich nu eenmaal niet echt lekker laat vermalen tussen je kiezen. Zoals Jurgen dit zou noemen: hard geworden zacht. 
Gelukkig heeft Pepe weinig gevoel voor smaak, dus die wilde mij wel afhelpen van mijn worstjes en at ze genoeglijk op.
Toen we af wilden rekenen, werden we niet genegeerd, dat kon vrijwel meteen.
Ik overdrijf een beetje, want het meisje dat de gerechten uitserveerde was heel lief, vlot en zag er nog best leuk uit ook. Maakt ook wat goed, toch?
Toen we ons gingen omkleden voor aanvang van het concert, viel het me op dat mijn vest meurde alsof we in de keuken van het restaurant hebben zitten eten. 

De nieuwe directeur van het Marechaussee museum wilde eigenlijk non-stop muziek. Maar dat is met een koperkwintet eigenlijk niet te doen. Ik ben zelf niet echt een officiele prater, dus in aankondigingen ben ik niet zo goed (ik schrijf er liever over, maar dat gaat wat lastig bij een live-concert). En omdat we dus redelijk non-stop spelen, moeten we wel wat pauzeren. En dat was niet helemaal zoals de directeur het voor zich zag. Op zich ook wel logisch. Want als wij pauzeerden, liepen de mensen weg.
Dit jaar speelde er daarom een ensemble als wij zouden pauzeren.
Het effect daarvan was dat er minder mensen wegliepen als wij gingen pauzeren. Maar niet veel.
Als wij speelden, zag het zwart van de mensen.
Mensen die oprecht "bravo!!!" brulden als we klaar waren met een liedje.
Mensen die er geen bezwaar tegen hadden als wij speelden terwijl zij praatten (lees: krijsten) tegen elkaar.
Mensen die een soort van dansje deden.
Mensen die, als wij pauze hadden, op onze stoelen plaats namen, onze glaasjes water omstootten, en niks deden om dat op te ruimen, of te vervangen.
Mensen die met een fototoestel tussen het ensemble kwamen staan, als wij wilden inzetten.
Mensen die met of zonder geluisterd te hebben een daverend applaus gaven.

Het was, kortom,  een waardige afsluiter van 2016 voor wat betreft de kapel. 

Nog een paar werkzaamheden om het jaar helemaal af te sluiten, en ik kan ook uitpluggen.

Ik weet niet of er nog een blog volgt, 2016 was niet echt een jaar waarin ik veel inspiratie had om te tikken. Dat had te maken met heel veel dingen, waaronder een verhuizing, en een bovengemiddeld hoog aantal reisjes naar de diverse buitenlanden. En ook heb ik een heel aantal leuke nieuwe mensen mogen ontmoeten.
Ik wil iedereen vanaf deze plek alvast een goed kerstfeest wensen en het allerbeste voor 2017.

(Maar wellicht volgt er nog een blog, je weet t nooit met die inspiratie van tegenwoordig, en dan wens ik iedereen gewoon weer het beste ;) ).