Messiah in White Satin.

Er zijn een aantal stukken waar trompet inzit waar veel trompettisten niet echt op zitten te wachten.
Mijn persoonlijke lijst bestaat uit praktisch alles van Verdi, Paulus Passion van Mendelssohn en nog meer van die urenlange werken waar je als trompettist niet veel meer doet dan rusten tellen.

Je telt hoofdzakelijk rusten.
Vervolgens moet je na ruim een uur een keer inzetten.
Je zit op een net iets te oncomfortabele stoel.
Je instrument is koud.
Je instrument is redelijk ontstemd, want de kerk waar je speelt, is niet voorzien van een verwarming die op zijn taak is berekend.
Je loopt dus het grootste risico dat de noot die je in gaat zetten, niet helemaal zuiver meer is. En daar is weinig aan te doen, want als je hem speelt, is het reeds te laat. Vervolgens krijg je (tot mijn verbazing ook van beroepsmusici, die mijns inziens beter zouden moeten weten) allemaal loos kritiek dat het vals is. Ja.... Hallo... Alsof ik heb verzonnen dat ik onder dergelijke lullige omstandigheden eens een liedje moet inzetten in zo'n stuk.

Onder deze categorie valt dus ook de Messiah van mijnheer Händel. Prachtig stuk. Dat vond mijnheer Händel zelf ook, want elk deeltje wordt tot in den treuren herhaald.
En voor de pauze, zit je als musicus een dikke anderhalf uur op je stoel. En specifiek: voor de pauze zit je als trompettist een dikke anderhalf uur op je stoel, waarvan je precies 4 minuten wat mag spelen. En daarna moet je dus weer in een soort van coma wegzakken, tot je mag opstaan om daadwerkelijk pauze te houden. (Ter verdediging van mijnheer Händel: als het glorieus en vrolijk moet zijn, schrijft hij trompetten voor. Daaraan kun je volgens mij vermoeden dat die hele Messiah geen vrolijk mopje is, want dat komt precies 5 keer voor, gedurende bijna 3 uur.)

Afgelopen week mocht ik een Messiah spelen, voor de Evangelische Omroep. Dat betekende dus een week met veel wachten, en af en toe wat nootjes schieten.
Alles wat ik hierboven over de Messiah schreef, ging ook voor deze editie op, met dat verschil dat ik een waanzinnig gezellige sectie had, en het orkest voor de (mijn) verandering eens onder leiding stond van een dirigent die wel een bepaalde visie had, en dat kon uitdragen. Een dirigent die gewoon voor de verandering eens geen moeite had met koor en orkest. Een dirigent die zijn vak gewoon verstaat. Ook wel eens fijn.
Met dat verschil dat het orkest en koor gewoon ontzettend goed speelden. Dat heb ik in de afgelopen jaren, bij andere orkesten veel erger meegemaakt. Erg prettig ook.
En met dat verschil dat ik nu nog een beetje buikpijn heb van het lachen.  Mijn collega, Maurice, speelde niet alleen een heel mooie aria, maar was in staat om met weinig woorden met grote regelmaat mij een enorme lachstuip te bezorgen. Vaak door net op ongepaste momenten iets te hard iets te zeggen of te doen, dat eigenlijk net niet kon.
Typisch van die gevalletjes waar je bij had moeten zijn.
Het feit dat het zo gezellig was, en dat het kwalitatief goed was om mee voor de dag te komen, maakt alle bovenstaande punten eigenlijk al geen issue meer.

Wat ik erg grappig vond: iedereen moest voor de concerten langs de visagisten. Dus ook ik. Want er werden tv-opnames gemaakt, en dan moet iedereen er op zijn paasbest uitzien. Dus ook ik.
Kansloze missie als je het mij vraagt, want ik had al weken geleden naar de kapper gemoeten. Mijn haar had last van verregaand escapisme. Of een paar volt teveel door mijn lijf, dat kan ook.
Aanvankelijk dacht ik nog dat ze een grapje maakten, maar nee. Ik moest in zo'n stoel plaatsnemen. Die dame dacht daar de eerste avond het hare van, pakte een poedertje en een kwast en bepoederde uitgebreid de inhammen op mijn voorhoofd. Wellicht om de kaalslag aldaar nog wat te accentueren. (Kale mensen zien er altijd wat intelligent uit, zeker in mijn geval). Dat was het dan ook. Met een opgemaakt voorhoofd kon ik nog net een peuk roken, voor we het compleet witte podium moesten betreden.
De tweede dag van de opnames, waren de visagistes veel serieuzer. Mijn voorhoofd werd niet alleen bepoederd, maar ook mijn wangen, en er werd heel achteloos met een potlood een streep door mijn wenkbrauwen gezet. Heel casual. En er werd ook een spulletje op mijn haar gespoten, waardoor dat plat zou gaan liggen. Want zo zei de dame:"de camera gaat daar dwars doorheen".  Juist.
En om nu te zeggen dat het veel beter was: Nee. Zoals ik al zei: kansloze missie.
Sowieso. Er zaten best wat appetijtelijke meiden in het orkest, maar ik durfde spontaan niet meer te zeggen dat ze er leuk uitzagen. Ik bedoel: de meeste vrouwen hebben al die make-up niet nodig. Dus als je dan zegt dat ze er na de visagie mooi uitzien, is dan toch een beetje alsof je bedoelt dat ze voor de visagie er uitzagen als een stel trollen.

Door de aankleding van het geheel (helaas: met de muziek werd niet echt rekening gehouden, want het koor en orkest zaten mijlenver uiteen, en ook het orkest was nogal verbrokkeld opgesteld, waardoor stemming en samenspel alleen maar lastiger werden) zagen we eruit alsof we op gingen treden op het Sensation-White feest. Alles was (in elk geval de eerste dag) sneeuw-wit. We kregen een witte broek (welke voor mij een marteling was, aangezien het een slim-fit broek was, die ik dus al nauwelijks over mijn kuiten kreeg, en toen dat eenmaal gelukt was, bleek het onmogelijk om dat ding met goed fatsoen dicht te krijgen. Iets met het overschatten van maten), de stoelen waren wit, de microfoons waren wit, het podium was wit, alles was wit.
Om het podium te beklimmen had men provisorisch trapjes gemaakt. Maar die waren wel elk een halve meter hoog.
Zie daar maar eens charmant op of af te klimmen als je broek zo strak zit, dat elke stap of ademhaling de doodssteek kan betekenen voor het ding.
Dat lukte dus niet. Gelukkig hadden we het zo voor elkaar dat de cameraman even ergens anders ging wieberen met dat ding, zodat wij na ons eerste liedje redelijk op het gemakje voorzichtig en zo charmant mogelijk het podium konden verlaten.

Maar wat was het leuk. En wat heb ik gelachen. En wat was het eten lekker! Elke avond weer de lekkerste gerechten opgediend gekregen. En niet 1, maar wel twee keer mogen opscheppen.
Zo wil ik elke dag wel een Messiah in white satin spelen.

Morgen staat met hetzelfde orkest een Weihnachts op het programma. Meer te spelen, iets andere trompetsectie, maar desalniettemin: ik verheug me er nu al op.