zondag 1 januari 2017

De eerste: een mooie herinnering.



De eerste van 2017, en meteen maar een dierbare herinnering uit de kast trekken, omdat die helaas toch wel erg actueel is.

Toen ik in 2007 afstudeerde als klassiek trompettist, was ik heel even klaar met muziek kopen. Ik moest heel even eerst rust in de tent krijgen. Want er was nog helemaal niet zoveel werk voor me, en ik moest actief op zoek naar inkomsten.
Dus het kopen van bladmuziek was even niet aan de orde.
Maar tijdens mijn studie vond ik het heerlijk om naar Broekmans en van Poppel te wandelen. De van Baerlestraat oversteken, richting het concertgebouw lopen, en dan was je er. (Heel soms, als ik echt geen zin had om te lopen, of het regende pijpenstelen, én er stopte toevallig een tram, dan nam ik de tram naar de volgende halte. Luiheid zat er toen al wel in, geloof ik).
Broekmans had namelijk niet altijd een hele stapel nieuwe muziek voor trompet liggen, maar van de sfeer kon ik enorm genieten.
De geur van (oude) muziekboeken, partituren. Die geur, dat had iets heel specifieks, oude boeken, nieuwe boeken, en soms een beetje ozon als het heel hard regende. Ik hoef niet eens mijn best te doen om die geur weer een beetje "te ruiken". Er stonden (volgens mij niet om decoratieve redenen, want daarvoor misstonden ze en stonden ze in de weg) ook een paar enorme planten.
Er zat altijd een beetje een mal soort spanning in van het zoeken naar niet al te voor de hand liggende muziek voor trompet. Maar ook gevolgd door dat EUREKA-momentje als je vond wat je nu net niet zocht.
De sfeer van al dan niet erudiete oude heertjes en dametjes die op zoek waren naar een specifiek deuntje van Mozart of een modieus moppie van Chopin (dat schept zo lekker op tegen je artistieke vriendjes). Soms een beetje concurrentie met je mede-trompet-student om dat ene werk van Chaines of Tomasi eerder te pakken te krijgen als hij, want er was er nog maar 1 van op voorraad.
Hoewel niet 100% compleet, was het soms toch nog een uitdaging om te vinden wat ik voor mijn trompet zocht. De stapels muziek reikten letterlijk tot het plafond. En de intens vriendelijke mensen waren altijd dichtbij om te hulp te schieten. En dan pakten ze (alsof het niks was) enorme stapels in hun handen en flip-pe-tie-flip-pe-tie-flap, binnen 3 seconden hadden ze het boek te pakken, waar ik al een half uur naar zocht, maar dat zich blijkbaar vakkundig voor mij verstopt had, en ik er dus al een half uur overheen had gekeken. Als ik dan op diverse stapels had staan zwoegen, klonk naast me de vriendelijke, zachte stem van die grote man (ik ben zijn naam kwijt) die me zijn hulp aanbood, als ik maar even wilde zeggen wat ik zocht.
Vervolgens werd mijn nieuwste aanwinst in een dun, bruin papier verpakt, met enkele plakbandjes dichtgeplakt. Dat was ook wel typisch. Dat heb ik nergens anders zien gebeuren. Een nieuw boek, dat niet zielloos in een plastic tasje werd gerost, maar liefdevol in een bruin papiertje werd ingepakt, alsof het een statig cadeau was. Dat papiertje werd er vervolgens in het studielokaal van het conservatorium vlot afgescheurd, want ik kon niet wachten om (muzikaal) aan het nieuwe mopje te gaan knagen.

Het was er een gezellige warboel, en een goeie plek om even bijeen te komen voor een gezellig praatje met medestudenten, collega's en vriendjes.
Vaak ging het in deze volgorde:
-Studeren in het conservatorium.
-Samen even bij Broekmans op zoek naar een nieuwe uitdaging.
-Naar de Smalltalk voor het lekkerste sateetje van de buurt.
-Nog wat studeren.
-Eventueel concertbezoek in het concertgebouw.
-Naar de Lusthof om af te pilzen.
En zo kon het zijn dat ik soms wel 4 keer per week bij Broekmans binnenstapte. En soms hadden ze niks voor me. Dan liep ik met lege handen weer weg. Maar ik werd er evengoed vriendelijk behandeld. Want kijken mocht ook altijd. Geen scheve blikken. Want de dag erna kregen ze wat nieuws binnen, en kwam ik dat nieuws gelijk weer weghalen, bijna nog voor het prijsstickertje erop zat.

Dat Broekmans, in dat mooie pand aan de van Baerlestraat in Amsterdam is niet meer. Weggeconcurreerd door het wereldwijde web.
En nu heb ik toch een beetje spijt. Want nadat ik afgestudeerd was, was er eigenlijk weinig reden om er nog wat te kopen. Ik woonde ook niet echt meer in de buurt, en in het conservatorium had ik niks meer te zoeken.
Zo af en toe belde ik ze (ik vond hun site altijd wat omslachtig) en dan bestelde ik wat. Of ik liet er leerlingen wat bestellen. Ik zal dus waarschijnlijk nooit meer die sfeer proeven, die geur echt ruiken. Want hoewel ik naar hun magazijn in Badhoevedorp kan, of het die sfeer heeft, waag ik te betwijfelen.

Ik snap dat het bedrijf moest verkassen. Een pand aan de (kunstmatig duurgehouden) van Baerlestraat is lastig als je concurrentie dat niet hoeft, want internet. Vakkundig personeel in dienst hebben, is duur. Zeker als de concurrentie gewoon orderpickers in dienst heeft die geen noten hoeven te lezen, maar alleen maar ISBN-nummertjes moeten scannen.
Ondanks dit, waren de prijzen bij Broekmans toch altijd heel eerlijk.
En dan ontkom ik er niet aan om te stellen: dit hebben wij, als musici zelf ook gedaan.
Want zeg nu eens eerlijk: als het via internet voor 3 euro voordeliger kan, wie kiest er dan niet voor die 3 euro minder? En hebben we zelf niet vaak zat voor leerlingen een paar kopietjes gemaakt, want de ouders zitten te mekkeren over 18,50 voor een nieuw lesboek? Even dat stuk uitlenen, zodat een collega er een kopietje van kan maken, in plaats van het zelf te kopen?
Investeringen maken in je hobby of beroep. Het lijkt wel alsof dat een vies woord aan het worden is.
Tijd om te oefenen? Nee, het moet maar op les.
Een goed instrument? Nee, een trompet van 100 euro van de Lidl is ook een trompet.
Een nieuw lesboek? Nee, want je kunt er ook een kopietje van maken.
Aan de andere kant: van de 740 vrienden die ik op facebook heb, van de zoveel 100 collegae denk ik zeker te weten: zelfs als we op maandelijkse basis bij Broekmans hadden gekocht, hadden we dit niet kunnen voorkomen. Het is gewoon de tijd er niet meer voor.
Maar ik blijf het jammer vinden. Een instituut verdwijnt. De herinneringen blijven, en die zijn bij dit bedrijf 100% positief.

2016 is voltooid verleden tijd, en 2017 staat te beginnen. En ik ga meteen al een aantal uitdagingen aan. BHV cursus, EHBO cursus, en wellicht komen er nieuwe uitdagingen op mijn pad. In elk geval ga ik weer een cd-opname doen, en ook in huis is er een uitdaging op ons pad gekomen: de kit in de badkamer laat los.
Dit ontdekten we, toen we met onze brakke hoofden besloten om Jente haar ledikantje te vervangen voor een heus grote-kleine-meiden bed.
In de hoek die grenst aan de badkamer troffen we (naar wat we eerst dachten) schimmel aan. Maar schimmel is eigenlijk nooit roestbruin van kleur. Roest is wel roestbruin van kleur, en laat er in die hoek dus een stalen profiel zitten. Even de badkamer goed bekeken, en jawel: de kit in de hoeken is wel heel erg sleets. Dus dat betekent: schoonmaken, kit los, schoon en droog maken en nieuwe kit.
Voor iemand met 2 linkerhanden, toch een uitdaging van formaat, want ik weet niet eens hoe ik kit moet loshalen.
Ik vermoed dat Jente aan het einde van de week een paar nieuwe scheldwoorden kent.

Hoe dan ook: ik wens iedereen een mooi nieuw jaar toe. Dat alles maar positief mag uitpakken. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...