Zomaar wat geraaskal.

Het is winter.
De bomen zitten onder een prachtig wit rijp, en ik ben al wakker, aangekleed en beneden. Mijn oma heeft toch nog wat meer werk om zichzelf dag-vaardig te maken. We gaan namelijk lekker wandelen door een prachtig en ijskoud "Beekse Bos". En dan bij terugkomst een lekkere kop warme chocomel, met koekjes erbij.
Ik ben al beneden, heb het tafeltje gedekt, en de sneetjes krentenbrood liggen klaar om in de broodrooster (ik heb gecontroleerd, er zitten geen muizen in -zie eerdere blog) gepropt te worden.
Omdat het nog eventjes duurt, en er verder voor een knul van 12 weinig te doen is in het popperige, propperige huisje van mijn oma, sla ik de Libelle maar open.
(Ik zou trompet kunnen gaan spelen -die moest ten slotte mee, maar mijn oma heeft ondanks haar leeftijd gevoelige oren-, maar de plafonds zijn van dien aard dat het beter is om dat niet te doen. Ten slotte: ik wil wel dat mijn oma beneden komt, maar dat dan op de gebruikelijke manier, via de trap, en niet dwars door een instortend plafond).
De Libelle is een blad met een zekere doelgroep. 99% van de advertenties gaat over cremes tegen rimpels en andere smurrie om het uiterlijk van de oudere vrouw op te peppen, dus de doelgroep is lelijke, oude vrouwen. Deze redenatie kon overigens de goedkeuring van mijn oma niet wegdragen, ondanks dat ze er hartelijk om moest lachen.
Wat er wél in die libelle staat: Jan, Jans en de kinderen. Of, zoals mijn oma als Franstalige Zwitserse zou zeggen: Jean, Jeanne et les enfants. En dat was altijd erg leuk.
Niet altijd even voorspelbaar, wel vaak erg geestig. En knap getekend door meneer Jan Kruis.
 Sinds ik bij mijn oma deze strip heb leren kennen, heb ik hem altijd even opgezocht, en ja, soms zelfs een paar albums gekocht. Gewoon omdat Jan, Jans en de kinderen herkenbaar zijn. Charmant. De kneuterige kleinburgerlijkheid was herkenbaar en als voorbeeld van hoe ik het later niet wilde (en wellicht toch kreeg). 
Los van de inhoud van de verhalen: Jan, Jans en de kinderen staan voor mij altijd een beetje symbool van hoe fijn het altijd was bij mijn oma. Warme herinneringen aan een geweldig mensje die leerde wat vertrouwen, en compromisloze liefde, naastenliefde en humor was.
Dus als ik dan weer eens een stripje van Jan Kruis las, was het ook altijd met een warm soort gevoel op de achtergrond.
Jan Kruis is overleden.
En dat vind ik jammer. Hoewel de man natuurlijk ook wel de leeftijd had om te mogen hemelen, is het wel de aanstichter van een van de wat vrolijker herinneringen uit mijn jeugd.
Als er een hemel is, weet ik zeker dat Jan daar flink wat humor en kleur zal brengen.

Wie er ook is gaan hemelen deze week:
Michiel de Kreeft. Michiel de Kreeft moest vervellen, deed dat niet handig, kwam klem te zitten tussen zijn oude en nieuwe velletje en stierf van pure verbazing. (En als hij op mij lijkt: van pure frustratie dat het niet even snel en goed kon).
Mijn vissen konden niet blijer zijn. Wat een ruimte hadden ze ineens. Ze konden gewoon overal zwemmen zonder bang te zijn om ineens gegrepen te worden. Ook de planten krijgen hierdoor een eerlijke kans, want Michiel de Kreeft had als hobby ongepast tuinieren.
Gelukkig heb ik inmiddels een heel erg lang pincet gekocht, waardoor ik niet van mijn hand tot mijn oksel die bak in hoef om dat kadaver te grijpen. Ik kan nu heel casual met dat pincet dat dooie dier beetpakken en naar het toilet transporteren.
Met de nieuw bekomen vrijheid van vis 1 - vis 12 bedacht ik me dat een 2e poging tot garnalen wel eens leuk zou kunnen zijn.
Dus mijn water bij de locale aquarium-specialist laten checken (bleek perfect) en maar een paar garnalen uitgekozen.
Gele deze keer. Want dat zou zo lekker opvallen.
Dan laat je ze in hun transportzak rustig even acclimatiseren, en dan kun je ze vrij laten. Zakje openknippen en floeps, daar gaan ze.
Meteen tussen de planten, in en onder de natuurlijke schuilplaatsen en dus uit beeld.... Leuk man, garnalen, echt, je ziet er zoveel van.
Serieus: ik vind het dan wel tof dat mijn bak zo vol leven zit, dat de planten uitschieten, en dat het gewoon een soort van kijkdoos is, waar je goed moet zoeken om specifiek leven te vinden. Ook die garnalen vindt je wel, maar dat vergt wat meer zoekwerk.
Maar omdat het een levende bak is, is het ook geen uur hetzelfde. De slakken die zich langzaam verplaatsen. Vissen die lekker zwemmen, planten die ineens een groeispurt krijgen, garnaaltjes die zich te goed doen aan de voedingsmiddelen die de vissen niet blieven, een koppeltje algeneters die haasje over spelen. Prachtig.

Het jaar is goed begonnen, moet ik zeggen.
Niet alleen wordt het waanzinnig druk met muziek maken. Ook ga ik mijn oude hobby (bus chauffeur zijn) weer oppakken.
Mijn beroepsdiploma was door Randstad totaal verwaarloosd, en ook wilden ze geen werk voor me zoeken of vinden. Nadat ik niet één, niet twee en ook geen 10 keer maar wel 100 keer met ze gebeld heb, gemaild heb, kwam ik tot de conclusie dat die hobby dan maar diende te vervallen. Maar met een ander uitzendbureau ben ik nu bezig om te kijken of ik met dat rijbewijs toch nog wat kan.
Een assessment van wel 3 uur (online, thuis te maken. Ik lieg niet, 3 uur lang naar mijn laptop koekeloeren en allemaal bizarre vragen beantwoorden, en allemaal rare figuurtjes en linken leggen tussen allemaal ogenschijnlijk totaal niet bij elkaar passende woorden of zinnen. De nut hiervan ontgaat me een beetje, maar allez, ik speel het spel gewoon mee, want het kan zomaar leiden tot een nieuwe hobby). een paar gesprekken en ik hoop dus in Amsterdam op de stadsbus te gaan karren.
Hoe gaaf zou dat zijn. Het is nog te combineren met mijn muzikale leven ook.
Maar het zou wel handig zijn als een dag -gewoon tijdelijk, niks vasts- 32 uur zou tellen. Dan kan ik Jente af en toe zien, mijn vrouw gedag kussen en dat soort zaken meer.

Over Jente gesproken:
Ik zie om me heen mensen beginnen aan hun 2e kind. En heel af en toe krijg ik dan de vraag wanneer ik aan nummer 2 ga beginnen. Want dat zou zo leuk zijn voor Jente.
Ja, ho eens. Leuk voor Jente. Maar ik moet zeggen: ik vind Jente heel erg lief, en ik zou geen seconde meer zonder haar willen (ze logeert dit weekend bij opa en oma, en ik mis haar dwingelanderij een beetje, haar vrolijkheid, haar kattenkwaad, haar geklets, haar gelach, haar gekke trekjes, naja ik mis haar gewoon). Maar om nu te zeggen dat ik er een tweede bij wil: nee.
Ten eerste: ons huis heeft 2 slaapkamers. Daar zou met passen, meten, breken en zagen wel een derde bij te maken zijn. Maar we hebben net de badkamer verbouwd. Ik vind het goed zo.
Ten tweede: onze caravan kan prima twee volwassenen en 1 kind hebben, maar kind nummer twee zou dan op het dak moeten. Of onder de caravan. Past niet. Dus dan moet er een losse tent mee (ik mag officieel niks in die caravan laden). En een baby leg je nu ook weer niet in een los tentje. Dat is zielig. Liggen wij lekker warm te snurken in de caravan, ligt die baby heel de nacht te jengelen in de kou. Dat doe je toch ook niet echt van harte, lijkt me.
Ten derde: we doen zo gradueel de baby kleren van Jente weg. Die gaan naar het Leger des Heils, vluchtelingen of andere organisaties/mensen die behoefte hebben aan kinderkleedjes. Dus we hebben helemaal geen kleding voor een tweede kind. En om Jente lekker warm in te pakken in de winter, maar een broertje of zusje in een paardendeken over straat te sleuren... Daar gaan de buren vast wat van vinden.
Ten vierde: Reken maar eens uit wat een dagje pretpark kost. Nu is dat nog te overzien. Van die kosten kan ik een week eten. Als er dan een tweede komt, ben ik gelijk mijn maandsalaris kwijt. Zeker aangezien ik niet overal gratis koffie krijg.

Ach, ik zit mezelf ook maar te verdedigen. Helemaal niet nodig. Als er nog een kind komt, zal dat gegarandeerd ook rode haren hebben, en om vriendje Jurgen te quoten: er zijn al genoeg van die mutanten.