Update

Het is weer twee jaar geleden, dus ik mag weer. Ik mag weer een bril gaan kopen. De verzekeraar vindt dat ik elke 2 jaar recht heb op een nieuwe bril. Als ik tussentijds ineens iets aan mijn ogen krijg, heb ik pech, maar elke twee jaar mag ik 250 euro stukslaan op een bril.
Houzee.
Bij de specsavers aangekomen, bleek het volslagen onduidelijk te zijn of ik wel of geen recht had op vergoeding, of dat ik moest voorschieten of dat ze zelf konden declareren.
Ik had telefonisch contact gehad, dus ik wist van wel.
Maar op mijn mooie, niet zo goed ziende, bruine ogen, wilden ze dat niet zonder meer van me aannemen.
Vervolgens volgde er een heel gegoochel met getallen, prijzen en nog meer prijzen, terwijl ik toch vrij duidelijk was in mijn boodschap: 250 euro, bril en zonnebril, precies zoals jullie dat daar aanbieden.
Maar goed, veel vijven en zessen later, kon ik dan toch eindelijk een bril gaan uitzoeken.
De lezers onder u die mij vaker gezien hebben, of zien, weten dat ik getooid met een min of meer rechthoekige bril rondloop. De afgelopen twee jaar dus met een bril van het roemruchte merk Emporio Armani. Vet hip.
Ik wilde eigenlijk in dit montuur mijn zonneglazen hebben. Want, zo redeneerde ik, dat is goedkoper. Ik hoef dan geen montuur te kopen.
Hahahahaha, nee meneertje, zo werkt dat niet. We sturen al die brillen op naar Hongarije, want daar worden ze geslepen. Dat scheelt hier heel veel werk.
En dus kan uw bril wel naar Hongarije, maar dat is bijna even duur, als hier een montuurtje uitzoeken.
Okee.
Daar stond ik dan, met mijn goede consuminder plannetje.
Het uitzoeken van een bril in mijn eentje, is al geen sinecure. En toen ik nog vrijgezel was, had ik ook oprecht de hulp nodig van een brillenboer(in).
Want je wordt dan losgelaten in zo'n brillentent, maar die brillen, hebben om de een of andere reden geen glazen in mijn sterkte. Dus zelfs als ik heel hard knijp, zie ik nog niet of het model dat ik uitzocht met bril op, ook daadwerkelijk goed staat op mijn hoofd. Dus ik voer blind (haha, woordspeling) op de expertise van de verkopende brillenman/vrouw.
De laatste keer was net voor Jente geboren was, dus kon Ilse met mij mee. Ook fijn, want die ziet de zaken vrij helder (weer zo'n lullige woordspeling).
Deze keer moest dus Jente ook mee. En omdat Jente zo haar eigen idee heeft bij de invulling van de term "shoppen", was het bril op, razendsnel naar Ilse draaien, in de hoop dat die niet net aan het voorkomen was dat Jente alle brillen uit de schappen trok om die blindelings door de winkel te gooien. En als ze dat dan wel deed, en daarvoor berispt werd, zette ze het op een brullen.
En dan weer het volgende montuur. Nee, met zo'n ondernemend kind gooi je geen hoge ogen in zo'n brillentent.
Bij een aantal monturen, wist ik zelf al vrij snel dat dit het niet was, in enkele andere gevallen kreeg ik te horen dat ik leek op Harry Potter. En in een extreem geval zelfs dat ik met die bril op een minion leek.
Ik wilde namelijk best wel eens wat anders. Ik wilde iets ronders. En volgens de brillenboerin was dat wat ik wilde, toevallig net hip. Ja, het zal. Over het algemeen loop ik erbij als iemand die de mode wel ergens heeft horen luiden, maar een blinde vlek (ik blijf maar bezig met die woordspelingen) heeft voor de plaats van de klepel. Ergo: mode en wat hip is, interesseert me om de dooie dood niet.
Maar goed, een soort van semi-ronde bril met weinig tierelantijntjes is het geworden. Van het merk.... Osiris. Dus lang niet zo hip als mijn Armani bril. Maar toch, ronder dus hipper.
Om vervolgens dus met mijn waanzinnig hippe bril in mijn veel minder hippe, maar desalniettemin zeer geliefde, gekoesterde, oude, maar zeer betrouwbare madame Jeanette (aka Citroën C5) te stappen.
Een rondere bril. Het zal met name voor mijn omgeving erg wennen worden. En nee, ik wens niet verward te worden met Harry Potter. Of een minion. Mijn minion-shirt gaat vanaf dat moment ook in de ban, om te voorkomen dat ongewenste gelijkenissen al te zeer in het oog springen.

Onze wasmachine heeft al eens de geest gegeven. Dit was tijdens operatie "Red de badkamer, red het huis". Toen, om onverklaarbare redenen, besloot Indesit om toch maar weer te gaan werken. Fijn, zo dachten we. Dat scheelt.
Gisteren besloot meneer Indesit om deze stunt nogmaals uit te halen. Alle lichtjes gaan op standje knipper, en het apparaat verrekt het om te doen waarvoor ik hem gekocht heb. Dit was (net als de vorige keer) nadat we een kookwas deden.
Blijkbaar is kokend reinigen een soort van doodssteek voor normaal functioneren bij meneertje Indesit.
Gelukkig kregen we het aanbod om een nieuwe wasmachine als verjaarskado te krijgen voor Ilse en mijn verjaardag samen.
Dat is fijn.
Dus meneer Indesit lomp van de trap af sodemieteren (eindelijk, het mag!!!) en een nieuwe laten komen.
Op het wereldwijde web zoeken naar een kwalitatief goede vervanger. Blijkt dus dat in de testen geen enkele Miele voorkomt. Wel Bosch, Siemens, AEG, Samsung en LG. En uit alle testen blijkt dat de beste uit de test, niet meer dan een 7 krijgt. Blijkbaar is middelmatigheid troef. En mijn vooringenomen idee dat Miele de beste is (waar reclame al niet goed voor is: Miele, er is geen betere) bleek dus niet te kloppen, want Miele kwam niet één keer voor zelfs maar een middelmatige 7 in aanmerking.
Dan vraag ik me af of de consumentenbond heel erg laks test, of dat wasmachinefabrikanten gewoon genoegen nemen met middelmatigheid.
Hoe dan ook: Indesit gaat naar een oud ijzer handelaar die zijn winst zal zien oplopen door het gewicht van het betonblok.

Niet alleen de wasmachine geeft de geest, de computer doet dat, na bijna 6 jaar ook. Ik moet bekennen: ik heb nog nooit zo lang met een pc gedaan. Nadat mijn moeder was gaan hemelen, deed de vorige hetzelfde. Dus tijdens de afwikkeling van de crematie en shizzle moest ik ook nog ff een nieuwe laptop kopen.
Maar dit exemplaar heeft een veel geniepiger manier om dood te gaan. Hij is ongelooflijk traag aan het worden. (Alsof ik met windows 95 werk). En soms besluit het ding om gewoon maar uit te vallen. Terwijl ik met de administratie bezig ben. Terwijl ik een blog aan het tikken ben. Terwijl ik 's ochtends glazig voor me uit zit te staren, met een kop koffie in mijn handen.
Terwijl Ilse bezig is met dingen voor haar opleiding. Gewoon eigenlijk altijd als het net niet uitkomt, het loeder.
Ik kreeg eigenlijk de printer niet werkend op mijn account. Dus mijn eerste reactie was: het werkt niet, het raam uit met die k-u-t-printer. Maar ik verdenk inmiddels gewoon deze computer van muiterij. En ook hier begint mijn redeloze agressie om falende apparatuur die klauwen met geld kost, het te winnen van gezond verstand. Weg met dat kreng. Ik schop hem het raam door. Ik leg hem op straat, en ga proberen om er met spinnende banden overheen te rijden. Ik verzuip hem in mijn aquarium (zielig voor de vissen). Gebruik hem als trampoline voor Jente. Met alle fysieke kracht tegen de tegelvloer.
Gelukkig is Ilse vrij vaak in de buurt, en die snauwt mij dan op mijn plaats. Want het is natuurlijk veel gezond verstandiger om het allemaal niet te doen. Er eventueel naar te laten kijken door iemand die er echt verstand van heeft. Of gewoon het ding heel vreedzaam, zonder diepe haatgevoelens te vervangen.
En daar heeft ze gelijk.
Maar toch.
Het kan zo vreselijk opluchten om zo'n geniepige loeder-pc gewoon keihard aan stukken te smijten. Net als vloeken. Zeer ongepast, maar het lucht gewoon meer op dan het toch wat tamme "sapperloot" als je je teen stoot tegen de massief houten tafelpoot. 
Als er in het nieuws verschijnt dat er een laptop op onverklaarbare wijze kilometers lang door de lucht vloog, en daarbij het vliegverkeer op Lelystad Airport totaal ontregelde, weet u dat het gezonde verstand het uiteindelijk toch moest afleggen tegen de opluchting van iets driestere acties.