Blunderend bestaan

De afgelopen week was een week waarin ik mijn "blonde" zelf een paar keer goed ben tegen gekomen. Niet zozeer in de spiegel, want als ik daarin kijk, moet ik bekennen dat ik de 40 echt wel begin te naderen, gezien de hoeveelheid oud-blonde haren die zich in mijn snor en sik menen te moeten manifesteren, maar meer op het praktische vlak.

Dat begon eigenlijk zondag al, toen ik (na het tikken van de vorige blog) opgewekt verder ging klussen aan mijn kar. Gewoon omdat het kan, gewoon omdat het leuk is.
Er zitten aan de voorzijde van die kar, een paar beugels, waarvan ik niet zo goed wist of weet, wat daar nu de functie van was of is. Als ik die weghaal, dan zit ik met 4 gaten in de bak, die ik dan weer dicht moet stoppen. Maar als ik ze laat zitten, ziet het er wat maf uit. Ik verzon ter plekke dat ik met een stuk op maat gezaagde plank, een soort van treeplankje zou kunnen maken. Misschien om een gasfles op te zetten, misschien om weet ik veel wat.
Dus van de oude, zelfgemaakte, modellenkast een plank getrokken, en die op maat gezaagd voor de kar. Daar kwam wel wat meetwerk bij kijken, want de nieuw geplaatste steunpoot en de uitgang van de elektra, zaten danig in de weg.
Maar dat lukte, en om het hout te beschermen tegen weersinvloeden, die plank goed en lekker dik ingesopt met verstevigende verf.
Gaatjes boren in de beugels en de plank en vast maken maar.
Zou je zeggen.
Wat ik echter volslagen vergat, was dat de hendel van de steunpoot niet alleen vast moest kunnen, maar ook los. Het staat namelijk erg slordig als je met een omlaag gedraaide steunpoot, alle stenen uit de straat trekt.
En met de plank op zijn plaats, kreeg ik die hendel van de steunpoot dus totaal niet losgedraaid. Zelfs niet een beetje, nee gewoon helemaal niet.
Gevalletje van kak tot de derde macht.
Veel uren bezig geweest met met dat pokke-plankje om hem uiteindelijk maar weg te donderen.

Een andere blunder was dat ik in de avond even lekker een peukje ging roken buiten. Op zich is dat roken een blunder apart, maar voor het eerst in mijn leven van nu ruim 38 jaar heb ik mezelf buitengesloten.
Ik stap naar buiten, en omdat de voordeur op het laatst voor standje "dicht" een beetje klemt, liet ik hem voorzichtig dicht glijden, tot klem. What could possibly go wrong? Ik steek mijn peuk op, en dat mislukte vanwege een windvlaag. Vanwege die windvlaag hoor ik achter me een "plop-klik". Deur dicht. Kut. Even voelen. Kuttediekut. Nog even voelen. Kuttediekutterdekut. Geen sleutels bij me. En mijn telefoon ligt binnen op te laden.
Op zich zou dat helemaal geen probleem zijn, ware het niet dat Ilse haar dagelijkse 10.000 stappen aan het maken was en Jente lekker lag te knorren.
Sta ik daar, op mijn roze nepcrocs van 7 jaar oud, zonder jas in de bittere kou. Vooruit, dan toch maar eerst eens die peuk roken. Ik sta er toch. En hete rook is altijd warmer als het buiten koud is, dan geen rook.
Je ziet wel nog eens wat. De overbuurvrouw die in die tijd 2x buiten kwam staan om te roken. De overbuurpoes die zich verbijsterd afvroeg waarom ik hem niet weg-shoo'de (wat ik altijd doe, omdat de deur als die wel klemt (het kreng) door overbuurpoes te openen is, waarop hij zich tegoed gaat doen aan het allergievoer van Colette. Op zich vind ik dat niet erg, ik vind het zelfs komisch als hij dat doet, want het levert een verbijsterde en diep verontwaardigde Claus op, die dat zelfde kunstje bij praktisch alle andere katten uithaalt. Maar aangezien dat anti-allergie voer niet heel goedkoop is, stel ik er wel een paar grenzen aan.
Ik had in theorie ook even om kunnen lopen, over het hekje heen klimmen, en via de achterdeur naar binnen. Maar in het donker, met mijn volronde postuur over een niet al te stevig hek klimmen, leek me een recept voor fysieke en mentale ellende die nog jaren (door de buurt) zou naschokken. 
Ik bekijk mijn aanhanger, en fantaseer een beetje door over hoe het verder moet met mijn aanhanger. En met mezelf.
Er is mij opgedragen veel leuke dingen te doen, dit was er niet een van.

Het is niet alleen mijn aanhanger die onder mijn hobbymatige klusdrift lijdt. Ook mijn auto komt aan de beurt. Daar heb ik op sommige punten wat hulp bij nodig. Zoals de elektra, en de voorbumper.
Andere zaken kan ik zelf wel.
Zo besloot ik om een aantal delen van mijn auto aan de buitenzijde te gaan "wrappen".  Voordeel is dat het voordelig is, goed zelf te doen, en als het niet meer bevalt, is het eenvoudig te verwijderen. En anders na 3 jaar wel.
Oke, dus een paar bussen van die spuit-wrap besteld. Voor de hele auto moet ik dus wachten op de nieuwe bumper. Maar omdat ik toch wat wilde oefenen, besloot ik om de naafkapjes van de zomervelgen al eens aan een spuitbeurt te onderwerpen.
Schoonmaken en spuiten maar.
De eerste laag leek er toch best mooi op te zitten. En vanmorgen ging ik voor de tweede laag.
Ziet er best wel heel erg tof uit, moet ik zeggen.
Maar omdat ik geen werkplek heb waarop ik die kapjes ook daadwerkelijk rechtop kon zetten (spuiten met een spuitbus werkt nu eenmaal het beste als je die bus rechtop kan houden), besloot ik in een split-second om die dingen dan maar gewoon zelf vast te houden.
Jawel, je leest het goed: ik hield die kapjes in mijn hand terwijl ik ze ging spuiten.
Wat voor intense vlaag van ongehoorde stupiditeit er in mijn brein was gevaren, kan ik met geen mogelijkheid meer achterhalen, maar ik pakte die kapjes op en begon ze, in mijn handen, te spuiten.
Ja.
Ja, dat was absoluut niet slim. Dat was zelfs voor mijn doen een treurig dieptepunt van onnadenkendheid. Ik moet wel zeggen: mijn hand zag er net zo prachtig blauw-metallic uit als de naafkapjes.
Toch iets om niet nog eens te doen.
Hoe dan ook ben ik met de kleur erg tevreden, en ik denk dat het heel tof gaat staan.

Soms blunderen we ook samen. Ilse en ik.
Blijkbaar (hoe slecht ben ik als vader als ik dat soort dingen dus gewoon nooit weet?) werden er vandaag de rapporten uitgedeeld.
Voor elk kindje in de klas een mooi mapje met daarin het rapport. Ik vind dat zelf wat overdreven voor een kleuterklas, maar soit. Het is ook wel goed als je tussentijds op de hoogte wordt gehouden over het welvaren van je kind in de klas, en wat de juf ervan vindt.
Maar voor Jente lag er geen mapje.
En omdat ik bij het kersdiner ook al bijna tot huilens toe met dat kind aan het leuren was, op zoek naar haar plekje (had gemarkeerd moeten worden met een door haar zelf gemaakte placemat, die simpelweg kwijt was, waardoor er op het allerlaatst een plekje alsnog gecreeerd moest worden, en ik steeds knorriger werd van alle gillende kinderen, en kriskras door elkaar heen beukende ouders die hun kind ook niet kwijt konden of juist al kwijt waren) werd ik toch een beetje argwanend. Ze zullen toch niet weer mijn kind vergeten zijn?
Dus de juf even aan haar jasje getrokken, en die gaf als uitleg dat haar rapportmap waarschijnlijk bij ons thuis was. Ik werd een beetje rood. Van schaamte dus.
Ja, zulke ouders zijn we dan ook. Een mooi rapportmapje, dat verschijnt eerst op de kast (om mee te pronken) en verdwijnt dan vervolgens in de kast.
Uit zicht, dus ook geen idee meer dat we dat hadden, of dat er zelfs maar rapporten zouden zijn, zo vlak na de kerst.
Nu, we doen dit voor het eerst, dus ook daarin zullen we onze weg wel vinden.

Goed. Ik hoop dat ik alle blunders nu wel een beetje begaan heb voor deze week, maand en jaar. En dan wens ik u allen een prettig weekend.