zondag 26 april 2020

Over peinzingen

In tijden van corona, heb ik het idee dat sommige mensen hun fantasie wel erg op de loop laten. Sterker nog: mensen zien hun fantasie als realistisch toekomstbeeld.
Een ander nadeel van corona is dat het niet meer zo vanzelfsprekend is om je boodschappen te doen. Bij ons 3'en ben ik meestal de aangewezen persoon. Jente zou met alleen maar zoetigheden thuiskomen, als ze onderweg niet eerst alle paardenbloemen weg wil blazen, alle zielige diertjes wil redden en elke voorbijganger over haar broer konijn heeft verteld.
Ilse is sowieso niet de meest logische, omdat haar gezondheidstoestand haar tot een "risico-geval" maakt.
Dus ik ga.
Maar soms is het ook wel lekker om de Appie of de Picnic te laten komen.
Al was het maar omdat ik nog steeds een onterecht gevoel van schaamte krijg als ik 1 voordeelverpakking toiletpapier in mijn winkelwagentje leg. Je ziet de mensen op 1,5 meter afstand kijken. Ongemakkelijk.
Een van de laatste keren dat er een bezorger van de Appie onze spullen kwam brengen, betrof het een op het eerste oog vriendelijke, vrolijke snuiter.
En dat was hij ook.
En hij had alle tijd voor een praatje. Wij wat minder. Maar soit, die jongen doet zijn werk, zit om wat gezelligheid verlegen, dus willen wij ook de beroerdste niet zijn.
De lieve man ratelde een eind weg.
Hij dacht, herstel: wist zeker dat corona een van de wapens was die getest werd ter voorbereiding van de derde wereldoorlog.
En dat de Chinezen en Noord Koreanen, en de Russen en de Amerikanen hier in Europa de wereldorde zouden gaan herscheppen.
Niet alleen dat, nee, ik moest mijn vrouw maar goed beschermen. Want niet alleen zouden de Chinezen en Russen hier vreselijk tekeer gaan met allerhande wapens, er zou ook burgeroorlog komen, en mijn vrouw zou verkracht worden. Niet door hem persoonlijk, maar andere, kwade mannen zouden alle vrouwen en kinderen... Oké op dit punt aangekomen, hadden we beiden moeite met de slappe lach te bedwingen, maar gaf het ons ook een wat raar gevoel.
Nogmaals: de bezorger was een vriendelijke kerel, maar de manier waarop hij net zo vriendelijk en vrolijk dat verhaal aan ons opdiste, was toch enigszins awkward te noemen.
Ik moest er eigenlijk een beetje van poepen. En dat kwam op zich goed uit, want bij die bestelling zat gelukkig nieuw toiletpapier.

Over corona gesproken:
die is goed voor mij geweest. En dat klinkt net zo bizar als het oorlogspraatje van de Appie-koerier.
Maar doordat ik tot nu toe gewoon thuis ben gebleven, heb ik ongelooflijk veel tijd, ruimte, rust en lucht gekregen om eens goed na te denken.
Of juist te klussen en totaal niet na hoeven denken, en mijn hoofd eens wat leger te maken.
En ik ben tot conclusies gekomen over hoe ik mijn leven wel en niet wil leiden. Over wat IK wil en hoe ik het zie.
Als ik gewoon maar door was gegaan met werken, was ik daar nooit aan toe gekomen, en het voelt eigenlijk gewoon als een bevrijding.
Het gaat dus veel en veel beter dan een paar maanden geleden.
Let wel: ik ben nog lang niet klaar met therapie, en van het chemisch geluk dat mij door de psychiater is voorgeschreven, zal ik voorlopig nog elke dag blijven smullen.
En net als bij veel andere grote zaken in het leven, zal dit er één blijven van vallen en opstaan.
Maar de weg naar boven is ingezet.
Dus ja, de rust die corona me letterlijk heeft opgedrongen, is erg fijn. Ik snap dat als je zelf gevloerd werd door dat virus, dat je er dan iets anders tegenaan kijkt, maar voor mij was het een zegen.
Omdat ik nog lang niet klaar ben met mezelf, en omdat zowel Ilse als de bedrijfsarts (die verder een teleurstellende clown bleek) me dat meegaven: in overleg met de psycholoog ga ik een onderzoek in om te bepalen of er naast de depressie ook sprake zou kunnen zijn van ADHD. Dit omdat Ilse wel heel erg veel herkenningspunten ziet in mijn gedrag die daarop zouden kunnen wijzen. Aangevuld met de aanbeveling van de bedrijfsclown, leek het ook de psychologe een goed idee om dat te onderzoeken. Omdat een aantal kenmerken van ADHD, mij ook best wel danig in de weg zitten. En dat niet eens heel erg negatief meteen, maar ze zijn wel opvallend.
Ik ben er nu ook wel weer klaar mee.
Het werk op schiphol, de omgang met collega's bij defensie en op het platform: ik mis het. Ik geniet met alle uren met mijn gezin. Ik geniet van de uren die ik besteed aan het maken van allemaal dingen, maar ik wil ook wel weer met een stuur in mijn handen zitten, en met max. 30 km per uur naar een vliegtuig denderen. Ik wil ook wel weer eens lachen en mooie muziek maken met mijn collega's van de KMAR.

Wat ook met vallen en opstaan gaat: het thuisonderwijs.
Ik ben helemaal niet in de wieg gelegd als leraar. Of meester.
Heb daar ook helemaal geen prettige ervaringen mee. Met huiswerk. Mijn moeder sloeg eerst, en begon dan pas met overhoren. Geduld zat en zit niet in de familie.
Toch gaat het mij best aardig af. Ik leg de taakjes uit, en als Jente het goed doet, knuffel en kietel ik haar tot ze giert van pret.
Als ze haar hakken in het zand zet, dan mopper of brom ik, en vertrek naar buiten voor een peuk.
Ik heb geen zin om haar te dwingen, want dat leidt tot een slechte sfeer en een slecht gemoed.
Weglopen lijkt dan een afgang, maar het behoed mijn gezin voor escalatie. En nu is het nog kleuterklas werk, dus kan je er een spel van maken.
Maar ik hoop dus dat tegen de tijd dat het serieus wordt, die corona wel een keer opgehoepeld is.
Ik ben vader, geen onderwijzer. Dat is een vak, waar ik niet voor geleerd heb, wat we als mensheid bij specialisten hebben neergelegd, en waarvan ik vind dat we dat moeten koesteren. Ik moet opvoeden, het onderwijs maakt het af en verdiept en verbreedt. Zoiets.
En alle liefde die ik voel voor mijn dochter ten spijt: ik vind het ook wel weer tijd is voor school. Jente mist de omgang met leeftijdsgenoten (wij kunnen nu eenmaal geen vriendjes zijn voor haar), ze mist de juf, en de sociale activiteiten die bij school komen kijken. En dat is sneu. Maakt het voor ons ook lastig, want soms moeten of willen we dingen bespreken, zonder dat kleine oortjes meeluisteren. Maar dat lukt dus niet echt, vooral ook omdat Jente haar mening dan ook wil geven, over zaken waar ze geen bliksem mee te maken heeft.
En tegen de tijd dat ze op bed ligt, zijn wij afgepeigerd, en soms half vergeten wat we ook alweer te bespreken hebben.

Goed, dat was hem weer.
Ik wens eenieder een goede gezondheid. Blijf uit de buurt van corona, en maak er ondanks alles een mooie dag van.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...