Update.

Ik klus je de moeder....
Een uitspraak van mijn betere helft. Een soort van opgehipte kruising tussen Nederlands en straattaal.
Voor wie zich regelmatig bedient van smoelenboek, zal het geen verrassing zijn dat ik de corona-ellende ook gebruik om het een en ander aan ons huis te verbeteren. Of veranderen. Naar onze zin te maken.
Zo vond ik het op een gegeven moment noodzakelijk om de tuintafel een levensverlengende kuur te geven. En daarin ben ik geslaagd. Uiteraard kwam ik toen tot de conclusie dat het buitenspeelgoed van Jente een andere plaats nodig had. Want dat stond onder die tafel vaak maar af te wachten wanneer het weer ingezet ging worden. Maar als we die tafel weer zouden gaan gebruiken omdat die nu eenmaal weer inzetbaar is, zou dat speelgoed maar een beetje in het luchtledige staan te staan.
Tot mijn milde verbazing ging Ilse zonder morren akkoord met mijn idee om een tuinkast te maken om al dat speelgoed en andere tuinzooi in op te slaan.
Precies op het moment dat ik zat te bedenken hoe ik dat dan weer voor elkaar moest krijgen met een bescheiden budget, kwam mijn schoonvader aan met een bizar grote stapel rabat-hout.
Goed, dat in huis, moesten er nog wat balkjes en platen, maar kon ik voortvarend aan de slag.
Binnen anderhalve dag stond het ding, maar dat ging niet zonder slag of stoot.
Een verwoestende trap mijnerzijds (om een stuk hout los te krijgen) resulteerde in een enorme dreun van datzelfde hout tegen mijn knie.
En ook hier geldt dat ik bijzonder hardleers en lui ben: mijn kleine teen schaafde ik langs wat vers gezaagd hout. Ja, ik had al eerder geschreven dat het beter is om te klussen op goed schoeisel, en niet op roze nep-crocs.
Maar alles bij elkaar, staat er nu een stevige, ietwat forse tuinkast, waarin ik bij gebrek aan deurtjes (deze komen nog, zullen deurtjes worden van een Citroen c15, een bedrijfswagentje) in elk geval lekker droog kan staan roken in de achtertuin als het weer eens regent.

Intussen kwam de buurman aan de deur. Of wij ervoor voelden om de enorme coniferenhaag tussen ons weg te halen en te vervangen voor een fatsoenlijke schutting.
Wij konden wel juichen. Die enorme coniferenhaag neemt namelijk een goeie meter, bij 8 meter van onze tuin in beslag. Dit komt omdat de vorige bewoner nooit enige aandacht aan die heg besteedde, waardoor die echt walgelijke vormen aannam, en dus ongeveer 8 vierkante meter tuin verspilde.
We gaan het hele project samen doen. En gisteren begon ik al voortvarend die haag weg te zagen met een kettingzaag.
Boom 1 ging prima, maar wilde niet omvallen. Was helemaal vergroeid met boom 2. Die ging ook nog wel aardig, maar zat vergroeid met boom 3. Bij boom 4 had ik het idee dat ik dan maar lekker door moest gaan, maar uiteraard toen ik onder boom 5 kroop om die om te zagen, flikkerden boom 1 tot en met 4 over mij heen.
En dat was vervelend. Want aangezien ik op mijn kont zat, met mijn benen gekruist naar voren om de kettingzaag te ondersteunen, raakte ik min of meer bekneld onder die bomen. En vier niet/onderhouden coniferen van ruim 2,5 meter hoog, zijn best zwaar.
Uiteraard had ik natuurlijk eerst als een lijpe Lotje al die takken moeten afzagen, voor ik aan de stammen begon. Maar hey, al doende leert men. Na een keer of 2 om hulp geroepen te hebben, kwam de andere buurman van mijn buurman me te hulp. Hij begon me eerst wat tips en tricks te geven (heel lief) en toen hij daarmee klaar was vroeg hij of ik vast zat. En hielp hij me er onder uit.
Goed, tot zover gekomen, ben ik dus als een lijpe Lotje alle takken gaan doen, en toen alle stammen.
De coniferen haag ligt plat, onze tuin ziet eruit alsof er een granaat ontploft is, omdat ik al die coniferenzooi er maar heb opgestapeld in afwachting van een grote aanhanger (nee, dit gaat echt niet passen in mijn Citrokar) die alles in een keer naar het milieupark kan brengen.
Ik dacht dus dat het met een kettingzaag een kwestie van appeltje eitje zou zijn. Het spreekwoordelijke mes door de boter. Maar dat viel vies tegen. Ik begon om 1330 uur, en was om 1730 een keer klaar.
Maar goed, vandaag komen de hulptroepen van de buurman om de zooi te ontwortelen.

Over mijn crocs gesproken:
Men vindt daar wat van. Ik ook.
Ik had ooit in een niet-zo-heel-heldere bui tegen mijn lief gezegd dat als ze roze crocs kon vinden, in mijn maat, ik ze zou dragen.
Dat was in 2013. En verdomd, ze kwam terug van de Ikea met een paar roze nep-crocs in mijn maat.
Ik heb woord gehouden.
Vanaf die dag draag ik met grote regelmaat intens lelijke roze nep-crocs. Uitsluitend thuis. En als ik toevallig met wat containers naar de straat moet.
Ze liepen in eerste instantie ongelooflijk lekker, maar na een jaar of 7 zijn ze plat geworden, en eerlijk gezegd: alleen maar lelijker. Zo lelijk dat ik overwoog om nieuwe te kopen. En dat doe ik nog.
Maar ja. Ik kom er niet aan toe, en dus ben ik er tijdens een van de eerdere klussen al eens mee in een spijker gaan staan (auw).
Op een gegeven moment ontdekte ik dat er een heel klein spijkertje in de zool zat. Nog nét niet helemaal door. Maar voor mij niet meer de moeite om moeite te doen om te kijken of ik hem eruit zou krijgen.
Dus dit (toch wel enigszins opgelucht) aan Ilse gemeld. Ik kon eindelijk een paar crocs kopen in een wat beschaafdere kleur. (En ja, ik zou zo maar weer een paar crocs kopen, want ze lopen gewoon ongelooflijk lekker. Boeiend dat het eruit ziet alsof je een niet helemaal afgestorven verpleegster bent uit "The Walking Dead". Het draagcomfort is ongeevenaard.
Maar goed, weggooien dus. Dat was even buiten Jente gerekend. Die zag mij natuurlijk veel klussen, hoorde mijn verhaal over de kapotte crocs, bekeek de zaak aandachtig en pulkte zomaar dat spijkertje eruit.
Helemaal trots was ze.
Had zij zomaar iets gerepareerd.
Okeeeeee. Dat was op zich natuurlijk prijzenswaardig. En voor haar is roze geweldig, en "nep", zegt haar nog niet zoveel. Dus heeft ze oprecht een goede daad verricht.
Na 7 jaar trouwhartig mezelf voor lul gezet te hebben met roze nep-crocs, omdat ik een iets te grote bek had, vind ik dat ik lang genoeg gestraft ben, en wil ik gewoon een paar nieuwe, in iets geciviliseerder kleuren.
Nog ff een paar weken wachten, want ik wil Jente ook wel een beetje eer van haar succesvolle reparatie geven.

Het zal niemand ontgaan zijn: 4 mei, het komt eraan. Morgen al. En waar ik eerst enorm vreesde dat ik aan zou moeten horen hoe heel blaasinstrument Nederland het signaal Taptoe gezamenlijk om zeep geholpen wordt, ga ik toch mijn aandeel geven.
Op Schiphol. In een zeer sobere zetting, zal ik daar een herdenking gaan opluisteren.
Dat is fijn. Want ondanks dat ik het "de moeder klussen" erg bevredigend vind, mis ik het werken wel.
Dus met enorm veel plezier zal ik mezelf maandag naar Schiphol begeven.

Want ondanks dat de rust van corona me echt goed heeft gedaan: het is wel weer tijd dat ik aan het werk ga.
Ik ben een heel eind opgeknapt. De depressie is niet weg, maar niet meer continu op de voorgrond. De medicatie en therapie doen me goed. De rust doet me goed, maar ik ben er nog niet.
Wel zover dat ik sociaal en collegiaal te pruimen zal zijn. Niet zover dat ik definitief kan zeggen dat ik weer helemaal de oude ben.
Maar gelukkig dat de zwarte hond (zie het filmpje dat ik eerder plaatste) niet meer zo groot is, en zich al wat beter laat wegsturen.

Blijf alsjeblieft gezond mensen. Ga niet zelfstandig denken dat je het beter weet dan de mensen die ervoor geleerd hebben. Blijf slim.
Ik wens eenieder een goed weekend toe.