zaterdag 9 mei 2020

En we klussen maar door.

Ik klus mezelf de moeder, deel zoveel (en sowieso "to be continued").
Na het zagen van de heg, kon ik gelijk door met de volgende klus. Die kwam totaal niet gelegen. Integendeel.
Maandag mocht ik eerst eens mijn werk doen op het door mij zo geliefde Schiphol. Ik mocht er namelijk een signaal taptoe spelen, ter gelegenheid van een zeer sobere dodenherdenking. Pal aan een landingsbaan "in het veld" werd ik opgesteld, een camera op mijn smoel, en gaan.
Ging eigenlijk best prima. Tot het moment dat ik de twee minuten stilte inzette, en bleek dat kilometers verderop iemand a) geen klok kon kijken en b) geen idee had wat het "signaal taptoe" zou moeten zijn, en uit arren moede maar de "last post" speelde... Jammer.
Maar goed, thuisgekomen, was ik moe en trots, en had ik het plan om de volgende dag eens lekker met het eindje van de achtertuinse bossages aan de wandel te gaan.
Die moesten namelijk afgevoerd worden, en zo kon ik mijn zelf opgeleukte karretje eens lekker in de praktijk testen. (Ik overwoog om een veel grotere aanhanger te huren, maar aangezien de gemeente Almere het op alle fronten qua afval af laat weten, vond ik dat zonde van mijn geld).
Uiteraard is op 5 mei ook het afvalperron dicht, dus besteedde ik mijn dag lekker aan de puntjes op de i voor wat betreft de tuinkast. Er zitten heuse planken in.
Na een paar uurtjes in de zon te hebben staan klussen, was ik behoorlijk moe, en stapte voldaan eens lekker onder de douche. Eventjes het werkzweet van me af spoelen.
Ik kan daar intens van genieten. Lekker warm douchen. Duurt bij mij dus ook altijd even.
Maar aangezien het om en nabij etenstijd was, kon ik er ook weer geen uren onderstaan, dus opgefrist en welgemutst droogde ik me af en kloste naar beneden, in de zekere veronderstelling dat Ilse al een lekker maaltje had gemaakt. Of daarmee bezig was.
Dat laatste klopte.
Ze was zó geconcentreerd bezig met ons avondprakje, dat ze totaal niet in de gaten had dat er inmiddels een centimeter water op de grond stond.
Mijn vraag aan haar, waarom er in vredesnaam een centimeter water op de grond stond, leidde in eerste instantie tot onbegrip, want zij had niet door dat dat zo was.
Inmiddels speurde ik het plafond af naar lekkage plekken, maar die waren niet zichtbaar.
K.
A.
K.
Het kwam dus uit het toilet.
Gelukkig is het zo dat we plavuizen op de benedenverdieping hebben, dus geen waterschade. En ook gelukkig hebben mijn schoonouders een waterzuiger (die staat hier nu nog steeds, voor het geval ons riool besluit om ons nogmaals te trakteren op een fontein van water, poep, plas en andere ellende die je bij voorkeur NIET in je huis wenst) waarmee we de zooi gemakkelijk konden opzuigen.
Wel is het zo dat ons toilet verstopt was. En wel zo grondig dat de inderhaast opgetrommelde rioolmeneer er met zijn ontstopveer niet door kwam. En met zijn camera ook niet.
Dat lag overigens ook niet helemaal aan de verstopping, want die heeft hij uiteindelijk weten te verhelpen.
Dat lag ook aan de bijzonder kneuzige manier van aanleggen van de afvoer.
Hij stelde ons voor de keuze: zo laten, en mij over een jaar terug laten komen om hem weer te ontstoppen, of het nu in één keer goed doen, uitgraven en een nieuwe afvoer aanleggen.
De volgende dag hebben we gezamenlijk gekeken, en hij wees me op de overvloed aan haakse bochten, verbindingsstukken, verzakkingen en andere bezopen constructies.
Omdat hij meedacht, en vond dat het allemaal wel goedkoper kon, gaf hij me instructies hoe diep en waar ik moest graven, hij zou dan maandag terugkomen om de afvoer verder op orde te maken.
Daar zag ik dus vreselijk tegenop.
Ik ben niet vies van klussen, maar nog geen 3 jaar geleden hebben we de voortuin gedaan en zo hufterproof mogelijk gemaakt naar onze zin, nu konden we dus het pad naar de voordeur weer open leggen, tegels eruit en al die ellende meer. En dan weer dichtgooien, en een nieuw pad aanleggen en al die ellende meer.
Bovendien ken ik mijn eigen krachten niet, want ik heb inmiddels één schep en één spade gebroken op onze tuin.
Gelukkig heb ik een schoonvader die zijn gewicht in goud waard is, en dat keer twee of meer. Die kwam, schepte en overwon.
Met als gevolg dat er nu pal voor de voordeur een gat van bijna een meter diep ligt, en ik morgenochtend dus met mijn slaperige hoofd echt enorm moet oppassen als ik de deur uitloop.
Ik zie mezelf al half comateus met koffie naar buiten strompelen om een peuk te gaan roken, dat hele gat vergeten om vervolgens languit mijn nek te breken als ik in dat gat stort.
Waarom dan niet in de achtertuin staan roken?
Nou, dat heeft dan weer te maken met het feit dat Jente een prachtige tipi tent heeft gekregen voor haar verjaardag, en zij daar op zaterdag in mag slapen. Samen met Ilse beneden, die dan haar kamp op de bank opslaat.
En aangezien ik meestal degene ben die als eerste wakker is, moet ik dus op de gang mijn koffie maken, en door de voordeur naar buiten.
Normaal geen enkel probleem, maar dit weekend dus wel. Of wel. Als ik naast het gat stap, is er ook niks aan de hand, alleen moet ik dus mijn hersens ook even aanzetten morgenochtend. Ik denk zelf dat Ilse het niet kan uitleggen dat ik letterlijk in een schijthol ben geflikkerd, en zij daardoor mijn riante levensverzekering kan opstrijken. Dat gelooft niemand.

Dan blijkt dus dat ik qua depressie echt nog niet beter ben. Want dit soort akkefietjes hakken er toch meer in, dan normaal.
Zeker ook omdat het qua kosten ook allemaal nogal lekker oploopt, en het uwv besloot dat de ww voor mij toch nog even uitgesteld moest worden, want er kan blijkbaar niet rechtstreeks gecommuniceerd worden.
Ik ben van mezelf al een doemdenker, maar nu had ik mijn betere helft toch net even wat vaker nodig om me te zeggen dat het wel goed zou komen.

Dat gaat het ook wel, maar dat moet toch even indalen, dat idee.
Gelukkig doet mijn schoonvader ook niet moeilijk, en komt die, als het riool ligt, de boel weer dichtgooien.
Ik liet me ontvallen dat het dan wel fijn zou zijn om een klein extra paadje aan te leggen voor mijn aanhanger. Doen we ook gewoon.

Een en ander leidde ertoe dat we de verjaardag van Ilse, die een nieuwe mijlpaal bereikte (haar vierde pubertijd ingaat, zeg maar) toch wat mineur achtig begonnen.
Want doordat de voortuin open ligt, is het ook best wel een tyfuszooi in huis.
Ik onderbreek mijn gejammer over alles. Want het komt goed.
Het komt goed.
Het komt gewoon goed.
Als ik dit maar vaak genoeg zeg, komt het goed.
Het komt goed.
Het komt goed.

Inmiddels ook alweer twee beedigingen kunnen spelen. Die ook zeer sober waren van opzet. Toch ook wel weer leuk om te doen, moet ik zeggen.

Morgen is het moederdag, zo meldde Ilse mij. Ik zag het al aan Jente, toen die van de BSO terugkwam, want een ingepakt dingetje, rond deze tijd, betekent meestal dat er iets speciaals is.
En dan mag Jente weer naar school. Ik moet zeggen: hoezeer ik mijn dochter ook helemaal geweldig vind, stiekem vind ik het ook heel erg geweldig voor haar dat ze weer naar school mag. Lekker ravotten met haar vriendjes. Is goed voor haar, want ze miste het contact met haar leeftijdsgenoten.
En wij weten inmiddels niet meer zo goed wat we met haar eigenwijsheidheid aan moeten. Onze verbazing (en hilariteit ook) over haar wijsneuzerigheid kent inmiddels bijna geen grenzen meer.

Dit alles maar weer van me afgeschreven hebbende, wens ik u allen een goed weekend toe.
En voor alle vaders die net als ik erg laat tot de conclusie kwam dat het morgen moederdag is: ff snel naar de texaco voor een bosje bloemen. Nachtje verstoppen op de wc (NIET doorspoelen, om ellende als bij ons te voorkomen, heus dat wil je...) en morgenochtend lekker vroeg de vrouw wakkerknuffelen met een kopje thee, een croissant en die verse blommen.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...