Ik klus je niet alleen maar de moeder, maar inmiddels de hele familie.

Een poos terug kwam mijn schoonvader met een hele stapel latten aan. Mijn schoonouders hadden namelijk hun bed voorzien van een nieuwe lattenbodem, kenden mijn houtbouw-driften, en in plaats van het in de haard op te stoken, gaven ze het aan mij.
Want het zou zo leuk zijn als ik er een Rietveld-stoel-junior van zou maken.
Dat leek mij ook superleuk, maar dat is dus mooi mislukt.

Want inmiddels ben ik een aantal bouwsels verder, en zelfs een kruk en een tafel, maar geen Rietveld-stoel-junior.
Ik maakte achtereenvolgens een kruk, een opklapbare tafel, een schatkistje voor Jente, een gereedschapskist voor mezelf en tot slot bouwde ik een modelautootje om naar iets mooiers.
 Dat zit zo:
Ik irriteerde mij mateloos aan de kleine opstapkrukjes die wij, lang geleden, bij de Ikea kochten. Het zijn prima dingen, en ik heb er vaak zeer dankbaar gebruik van gemaakt. (De lijmvlekken, zaagsnedes en aangeplakte verfresten getuigen hiervan). Maar na verloop van tijd gaan ze wiebelen, wankelen, en hoe strak je ze ook aandraait, het wordt nooit meer dan wat het was: een Ikea meubel dat niet echt geschikt is om lang mee te gaan.
Maar met alle gekregen latten (Ikea...) meende ik iets beters in elkaar te kunnen zetten. Ik begon met het voorgenoemde krukje als voorbeeld. Maar omdat mijn bouwtekeningen in mijn hoofd zitten, en ik erg flexibel ben op sommige momenten, stond er toen ik klaar was een soort van barkruk naast me, met rugleuning. Perfect op hoogte om lekker op te leunen, zitten of te hangen. Peukje erbij, koffie erbij en in de voortuin ermee.
Niet echt wat ik voor ogen had, want erg geschikt om als vervanging te dienen voor het krukje dat ik net zo verfoeide, is het niet. Daarvoor is hij te hoog.

Ilse verdwijnt vaak naar boven als ze moet werken, of iets werkgerelateerds moet doen. Daar is het rustiger, want er loopt geen eigenwijsneuzerige Jente rond die zich overal mee wil bemoeien. En daar is geen Marnix die allemaal dingen wil maken. Daar is rust. Maar geen tafel.
Nou is diezelfde Marnix heus niet de lulligste, dus: hoppa, ik maak een tafel. Een opklapbare tafel.
Heel hip: ik kocht daarvoor zwarte scharniertjes. Ja, heel hip, echt suuuuuuupergaaf. Jammer alleen dat die scharnieren op plekken zitten waar je ze niet ziet. Net niet lang genoeg over nagedacht.
Verder functioneert die tafel prima. Volgens Ilse. Heel stevig. Lekker om aan te werken. Ze is er oprecht blij mee, en vindt hem nog mooi ook. Zeker nadat ik het ding lekker in het wit sopte.
Die stevigheid houdt op zodra ze haar naaimachine aanzet. Dan springt die tafel mee met het ritme van de naaimachine. Wat op zich voor het maken van mondkapjes, jurkjes, tangaslips en tentzeilen niet heel handig is, tenzij je vrolijk wordt van stiksels die alle kanten op gaan.

En toen ik dat hout zo zat te bekijken, flitste er ineens een jeugdherinnering door mijn hoofd. Ik had namelijk een houten kistje als kind. Een klein houten kistje, waarin ik mijn snuisterijen kon bewaren. Mijn geheime dingetjes. Zoals een kind dat soort dingen kan hebben.
Ik gunde Jente dat ook. Dus hoppa: aan de klus maar weer. Toen ik vertelde wat ik ging maken, ging haar snoetje glimmen. Dát was nog eens leuk.
Toen ik zei dat ik het kistje zwart ging verven, en uitlegde waarom, kon haar dag helemaal niet meer stuk. Want niet alleen had ze een echt eigen schatkistje, maar die kon ze ook nog eens helemaal naar eigen smaak bekrijten. Gedurende de 2 dagen dat ik ermee bezig was, bleef ze maar vragen wanneer die klaar was. En inmiddels heeft ze die kist ook aan haar smaak aangepast. En kan ze er haar snuisterijen en geheimen in bewaren, zonder dat wij als ouders daar in gaan zitten neuzen.

Met die drie zaken in mijn gedachten, keek ik eens naar mijn handen.
Telkens als ik een stuk gereedschap nodig heb, graaide ik in een plastikken bak, zoekend naar een specifiek bitje, zaagje etc. En telkens haalde ik mijn klauwen open aan gereedschap dat ik helemaal niet nodig had. Of kwijt dacht te zijn.
De rioolmonteur had een hele mooie, zelfgemaakte gereedschapskist. Specifiek op zijn behoefte als rioolmonteur gemaakt en ingericht.
Verhip, zo dacht ik. Dat wil ik ook. En mijn hout is nog niet helemaal op.
Aan de bouw maar.
En daar waar ik voor Jente en Ilse niet alleen iets leuks/nuttigs, maar ook iets moois wilde maken, gold dat niet voor de gereedschapskist die ik voor ogen had. Die moet vooral sterk en praktisch zijn. Het gereedschap dat ik vaak gebruik, moet op een logische manier erin, zodat ik er snel en makkelijk bij kan, zonder mezelf te verwonden nog voor ik begonnen ben met de klus.
Mooi is hij dus niet geworden, maar wel precies zoals ik hem hebben wilde. Met alle zut op een eigen plaats, en toch ruimte voor wat losse zaken. En die staat dus nu binnen in de trappenkast te pronken.

En meteen kon ik er gebruik van gaan maken, want ook miniaturen hebben mijn interesse. En omdat ik ineens de geest kreeg en een bestaand model ging slopen om er iets anders van te maken, kon ik van mijn gereedschapskist meteen goed gebruik maken. De lijm, de verf, de houtjes, de dremelspullen en de kwastjes... Alles op een logische plek goed bereikbaar, zonder dat ik al morrend, mopperend, vloekend, scheldend en tierend de rest van het gezin sidderend van angst naar buiten joeg.
Jammer was wel dat ik die kist dus op een stoel zette, Jente niet goed uitkeek en met haar hoofd ertegen aan liep. En vervolgens (niet helemaal ten onrechte, die kist had beter op de grond kunnen staan) mij de schuld gaf van het feit dat zij niet helemaal goed keek waar ze liep, en dus naar eigen zeggen een enorme bult op haar hoofd had. Waar dat gevoel voor drama vandaan komt, weet ik niet. Ze moet later maar actrice worden of zo.

Rest mij nog één ding voor het hout echt helemaal op is: een laptop plankje kopen voor op Ilse's tafel. Want ondanks dat de tafel prima op hoogte is: een verhoger voor de laptop is toch wel fijn (werken).
Dat lijkt het makkelijkste klusje, maar mezelf kennende onderschat ik de makkelijkste klusjes als een gek, en ben ik dus relatief langer bezig met een laptop-verhoog-plankje dan met een kruk, tafel, schatkist of gereedschapskist.
Met Jente's kistje ben ik het langste bezig geweest, want die wilde ik echt mooi hebben. Mijn eigen kist duurde vooral lang omdat ik het gereedschap moest uitzoeken, en vervolgens vakjes en bakjes moest maken. Maar goed, de uitdaging voor het plankje van Ilse staat.

Wat mij stiekem een beetje verbaast: ik ga er volledig in op. In het maken van dingen. Zozeer dat ik na het ontbijt begin, en als Ilse me niet af en toe betrekt bij de normale gang van zaken, en me herinnert aan het feit dat ik een dochter heb, of dat het simpelweg gewoon etenstijd is, ik gewoon pas ophou als het te donker wordt. Totale focus op dat waar ik mee bezig ben. Overfocus. Want dan kan het dus gebeuren dat ik voor mijn doen erg weinig rook, maar ook sta te zwaaien van de honger, áls ik dan eens een break neem.
En het gekke is: als ik een boek wil lezen, lukt het me dus niet om te focussen. Of een film kijken. Ik ben er maar mee gestopt. Ik kan me er op geen enkele manier op concentreren.
Ik accepteer het maar voor wat het is.
Want ik heb natuurlijk best wel wat te stellen.
Mijn inkomsten. Verder opkrabbelen en de zwarte hond uitbannen.
En binnenkort een onderzoek naar of ik wel of geen ADHD heb. (Morgen, best wel binnenkort).
En het klussen verzet in elk geval mijn zinnen.

Weer een heel verhaal.
Ik hoef mijn trouwe lezers geen prettig weekend te wensen, want dat is al bijna weer voorbij.
Maar een prettige whatever kan altijd.