Meer geklets.

Ik vergeet nog wel eens dat ik lijd aan een depressieve stoornis, en op zich is dat goed nieuws.
Echter, ik krijg keihard de deksel op mijn neus gebeukt, als er iets niet helemaal gaat zoals het zou moeten.
Ik noem een overstroming van ons riool, door een treurige kwaliteit van aanleggen onder ons huis.
Dan raak ik van de kook. Gelukkig heb ik dan een Ilse die er op haar blijmoedige manier de moed in houdt.
Want het is natuurlijk niet zo dat we niks beters te doen hebben, dan ons druk te maken over een overstroming van een treurig aangelegd riool.
Goed, dat opgelost.
En verder.
Verder met alle klussen die we (al dan niet met buren links en rechts) willen. En met verbetering van ons huis en woongenot.
Mijn allerliefste besloot op hemelvaartsdag, dat het de dag was om eens wat op te ruimen. Waaronder ook de gang, waar mijn zelf gebouwde kapstok al een paar jaar zeer stevig staat te pronken. Daar zou ze graag wat verandering in zien, en ze zou ook graag willen dat het ding ein-de-lijk eens een wit jasje zou krijgen. (Dat wilde ik ook, maar omdat ik man ben, vond ik niet dat ik mezelf daar elke 6 maanden aan hoef te herinneren).
Maar goed, dus ik aan de slag met de kapstok verbouwing, Ilse aan de slag met opruimen, en Jente met een aangewaaid buurmeisje/vriendinnetje aan de slag om zoveel mogelijk van het werk van Ilse ongedaan te maken en zoveel mogelijk van mijn werk onmogelijk te maken. Heel lief, dat alles.
Ik was goed op weg tot ik op een gegeven moment een soort van drassig geluid voelde soppen onder mijn roze nep-crocs (welke binnenkort vervangen worden door hippe, fleurige échte crocs). Ik keek, en zag dat er wéér een laag water ontstond in de gang, en dat de droogloopmat wederom helemaal doorweekt was met wanstaltig geurend rioolwater.
Het buurmeisje in kwestie heeft nog nooit in zó korte tijd zoveel zaken gehoord die niet voor kinderoortjes bestemd zijn, maar ik was wederom in alle staten en niet tot enige kalmte te manen.
In bijna blinde paniek de rioolmeneer ontboden, die helemaal ontdaan was dat hij twee keer op hetzelfde adres op een feestdag op moest komen draven.
Nogmaals een controle, en toen kwamen we tot de wrange ontdekking dat ons riool nu wel goed is, maar 11 meter bij onze voordeur vandaan (dus op gemeentegrond) er een behoorlijk probleem ligt.
En natuurlijk is op de dag na hemelvaart geen gemeente-ambtenaar aan het werk, dus de rioolmonteur heeft de verstopping daar weggehaald, met het klemmende advies om de gemeente zo snel mogelijk te laten komen.

Inmiddels zijn al onze handdoeken en dweilen twee keer nat geworden van niet zo fris geurig rioolwater, maar ook onze droogloopmat is inmiddels totaal verzadigd met poep, plas, afwas en ander water dat voor consumptie niet meer geschikt is.
En omdat we toch wat laks waren met het binnenhalen ervan, ligt die nu over mijn aanhanger in de regen te drogen.
Die handdoeken zijn met een 90 graden wasje wel weer te redden. Maar die droogloopmat... Laten we zeggen dat er een goede reden is dat het personeel van de Gamma, de Praxis en E-Norm van Driel mij inmiddels bij mijn voornaam kent, mijn koffiesmaak kent, weet van mijn ingebakken Citrofielie, en mij wist te feliciteren met mijn vrouw, 6 mei jongstleden.

Afgelopen week was het zover. Een heusch onderzoek naar of ik wel of niet ADHD heb. Een uitslag is er nog niet, maar sooooo-de-juuuuuuuuhhhhhh wat was ik totaal afgepeigerd na dat gesprek. Maar echt. Ik moest midden op de dag bij gebrek aan luciferhoutjes, wat stokjes uit mijn modelbouw gereedschapskist op maat maken, teneinde mijn oogleden te beletten om op elkaar te vallen. Wat was ik moe. Een flink uur aan de telefoon hangen, heel veel en diep nadenken over antwoorden op vragen die ik misschien niet eens wilde beantwoorden of die zó diep gingen, dat ik mijn ziel tot in mijn kleine teen moest doorzoeken.
Ik kon zelfs geen appel van peer onderscheiden.

En dan komt Jente weer thuis van school.
Ik geloof dat het mijn brave zuster was, die me op een gegeven moment eens influisterde dat zo'n kind tussen haar 5e en 9e in een fase komt waarin je je afvraagt of dit nu echt het snelste zaadje had moeten wezen.
Waarin je je afvraagt of het nu echt allemaal aan jou ligt, of dat er toch iets grondigs mis aan het gaan is. Waarin je je afvraagt of en waarom je het allemaal nog wel zo leuk vindt.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van mijn dochter, en iedereen die haar vreemd bekijkt, zal niet lang gebruik kunnen maken van zijn of haar ogen.
Maar de fase waarin ze zich nu bevindt, is er een van ongekende brutaliteit. En niet een keer per dag. Maar aan de lopende band. Bijna niet te corrigeren zonder dat het gepaard gaat met brulpartijen waar de oprichters van Farmers Defence Force nog een puntje aan kunnen zuigen. En het egocentrisme staat op een hoogte waar Geert Wilders en Thierrie Bodet nog een dikke punt aan kunnen zuigen.
En als de boel dan weer gesust is, tot rust gekomen is en nét als we denken dat we door kunnen met de alledaagse gang van zaken, jawel: dan volgt er weer een staaltje brutaliteit waar je u tegen zegt.
Niet van het soort waar je om kan lachen, omdat het zo lekker schattig en spitsvondig is. Nee, echte, gemeende brutaliteit... Vermoeiend en onzeker makend.
Ik snap ergens dat het ook zo is dat ze gewoon de contacten met haar vriendjes mist, en dat ze ons misschien wel een beetje als vervangers daarvan ziet. Maar waar doen we goed aan? Als ik elke brutaliteit ga bestraffen, kan ik beter een kippenhok in de tuin voor haar bouwen. En dan is het heel de dag door ruzie. Als ik te weinig reactie geef, dan wordt het normaal.
Vragen, zoveel vragen.
Ze schijnen er ook weer uit te groeien, en dan wat leuks te krijgen. Ik kan niet wachten.
Hoewel dat ook wat overdreven is, want er zijn ook leuke momenten met haar. Zo rond slaaptijd.... En zo rond het ontbijt, als ze net wakker is.
En los van haar brutaliteit komt ze ook wat vaker een kus of knuffel geven. Maar toch.

Met voorgenoemde zus had ik een telefoongesprek over haar containers, en hoe ze die zo voordelig mogelijk kon wegwerken. Dat wil zeggen: uit het zicht krijgen.
Omdat zuslief nogal veel noten op haar zang heeft, ging ik ondertussen even een peukje roken, netjes op mijn rookkrukje gezeten.
Op het smoelenboek zie je, als je een beetje op gekkigheid zoekt, soms pagina's die gewijd zijn aan de modieus gezien minder valide mens. Vooral de mode-gehandicapte-Wallmart-bezoeker, komt veelvuldig aan bod.
En voorop gesteld dat ik op roze nep-crocs loop, die vervangen gaan worden voor hippe, fleurige echte crocs, moet ik bekennen dat ik wat mode betreft ook niet vooraan stond toen de goede smaak werd uitgedeeld.
Maar tijdens dit gesprek met zusterlief, liep er een volronde vent voorbij, met een chiwawa (of zo'n soort enkelbijter), gekleed in een donkergroen shirt, ballenknijper (waar flappen van zijn shirt onderuit bungelden en een soort van birkenstocks aan zijn voeten.

Groen shirt
Ballenknijper (met flappen van shirt uit de beengaten flapperend)
Soort van birkenstocks

U kunt zich voorstellen dat ik afgeleid was, en vreesde dat er ergens in Almere ook een Wallmart was geopend. En dat ik bijna onpasselijk werd van deze weinig verheffende aanblik.
Heel bizar.

Goed.
Morgen de gemeente maar eens op hun plichten wijzen. Ten slotte betaal je je blauw ook aan rioolrechten, dus daarvoor mag ik dan ook verwachten dat er prompte actie ondernomen wordt. Ik hoop niet dat ik al mijn excrementen in een forse emmer moet deponeren, die ik vervolgens op straat flikker. Dat is wel heel erg middeleeuws.

Omdat het weekend reeds bijna voorbij is, wens ik u allen een mooie (werk)week toe.