Hoera, joechei, driewerf hieperdepiep

Hoera, joechei, driewerf hieperdepiep en meer van zulke exclamaties.
Het riool heeft het gehouden. Sterker nog: de problemen bij de gemeente waren binnen 2 dagen opgelost. Dat valt mee, en we kunnen de hele schijtzooi nu lekker in de boeken zetten als een tijdelijk ongemakje. Hoewel dat ongemakje toch wel redelijk werd goedgemaakt door het overbuurjongetje die met zijn 2 jaar helemaal lijp is van Jente, en dus met enige regelmaat ons (en de heel erg leuke en empathische werklui van de gemeente) de stuipen op het lijf joeg door zonder veel plichtplegingen als uitkijken, dwars door, over en langs allemaal stenenstapels, gleuven, kuilen en zaagmachines te glippen, om Jente's aandacht op te eisen. De fluffy kater van diezelfde overburen heeft eenzelfde soort genegenheid voor ons (huis), maar die komt dan weer meer voort uit het feit dat hij daar eens een gulle greep in de voerbak kan doen.
U begrijpt vast dat ik inmiddels wel onze complete tafel aan splinters heb "afgeklopt", voordat ik straks weer een terug gespoten baggerzooi aantref op ons toilet.

Hoera, joechei, driewerf hieperdepiep en meer van zulke exclamaties.
Inmiddels hebben we het heuglijke nieuws ontvangen dat het naar behoorlijk grote waarschijnlijkheid toch mogelijk zou kunnen gaan zijn dat onze vakantie in Frankrijk doorgaat.
We zaten immers al een hele poos op elkaars lip door de coronamaatregelen, is het uiteraard bijzonder verlossend om dat dan nog eens dunnetjes over te doen in een tent van 7 bij 4. En gezien het feit dat het om een naturistencamping gaat, geloof ik dat ik mezelf heel erg aan die 10,50 meter ga houden.
Hoe dan ook, het is toch best wel een pittig seizoen geweest, en ik vind dat we die vakantie nodig hebben. Verdiend hebben. We mogen dus ook best gewoon lekker gaan genieten van liters Pastis, kilo's Franse (stink) (schimmel) kazen en ganzenleverpatés en andere versnaperingen. Komt mijn kar (welke ik nu frequent gebruik voor aan- en afvoer van tuinpuin en hout) toch nog voor vakantie van pas, dit jaar.

Hoera, joechei, driewerf hieperdepiep en meer van zulke exclamaties.
Ik kreeg een heuglijk telefoontje van mijn oude uitzendbureau. Mijn tijdelijke werkloosheid zal heel misschien, als alles meezit over niet al te lange tijd zo geleidelijk aan tot een halt komen. Omdat ik het klussen (en we zijn nog lang niet klaaaaar, nog laaaange niet, nog laaaaaaange niet en we zijn nog lang niet klaar, maar 't eind is bijna daar), hoezeer ik er ook van tot rust kom en er van geniet, nu toch wel een beetje zwaar begin te vinden.
Het zou fantastisch zijn om mijn collega's van het platform weer terug te zien. En financieel ook prettig, want hoezeer ik ook begrip heb voor mijn collega's uit de muziek, over uitzendkrachten, hoor je niemand. En het is niet zo dat de ww wél snel of zonder enige vorm van verplichtingen uit betaald word. In tegendeel. De laatste paar weken waren nijpend. En tuurlijk, ik had mijn deeltijd inkomen van defensie, maar je doet je lange termijn aankopen over het salaris dat je overal vandaan haalt. En dan ineens merk je dat je als uitzendkracht toch wel erg makkelijk overboord gekieperd wordt. Ondanks dat ik de reden wel snap. Maar hele volksstammen die als uitzendkracht hun hele inkomen  verdienen, en dus nog veel dieper in de problemen komen. Hoor je niemand over. En ik ga er ook niet al te lang op door. Maar muzikanten en andere kunstenaars zijn niet de enigen die lijden onder de corona ellende.
Maar goed.

Over dat klussen gesproken: in goede harmonie met mijn buren, zijn we begonnen met het plaatsen van een schutting tussen onze huizen. Daar stond eerst een vermaledijde coniferenhaag, en daar komt een mooi stukje schutting tussen.
Die werden pas gisteren geleverd, en dus zijn we vandaag begonnen. Geweldig. Die krengen zijn dus onverwacht zwaar.
En omdat we het wel goed willen doen, moesten we het eerste deel toch een paar keer opnieuw zetten, voor het goed en naar ons zin stond. Dat blijkt voor 2 daarin onervaren jonge kerels toch een hele opgave.
Aan het einde van de middag moest buurman werken, ik douchen (van hard werken in de zon ga ik zweten en meuren, en om Ilse niet te zeer van haar eetlust te beroven ging ik dan eerst maar even onder een verfrissende douche) dus vonden we het gezegend.
Morgen verder.
En dan als dat af is, heb ik al weer een heleboel andere klussen op mijn bord. Ik wil de tuin achter aan kant maken. Dan een hoger werktafeltje dat past bij mijn grumpy-old-Citroën-driver-krukje, dan een paar aanpassingen aan mijn hoogstpersoonlijk gebouwde gereedschapskist, etc... etc...
Snapt u dat ik graag weer aan het werk wil?
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik het mezelf allemaal opleg. Want als het aan Ilse ligt, doe ik het gewoon kalm aan. En dus zou werken ook wel weer iets van rust kunnen betekenen als.... Naja. Hoe dan ook.

Over Ilse gesproken:
Die sprak een kleine week geleden de wens uit dat ze toch weer een kleiner autootje wilde, want die Xsara station was toch wel groot, zwaar en stond veel stil en dat was zonde van het geld.
Het zweet brak me uit. Ze zal toch niet weer zo'n kliko met koplampen willen? Zo'n Ron Brandsteder mobiel?
Maar nee, het moest dan maar een Citroën Saxo worden. (Hoera, joechei, driewerf hieperdepiep en meer van zulke exclamaties). Liefst met airco, en als het even kan ook nog met 5 deuren.
Het budget: liefst gratis, of geld toekrijgen.
Dat laatste is me op een paar honderd euro na, niet gelukt, de rest wel. En zo kon het dat we afgelopen donderdag naar Zaltbommel reden om eens te kijken of de aangeboden auto, ook daadwerkelijk iets zou kunnen zijn dat voor ons budget goed genoeg was.
En dat was zo. De airco blies na even nadenken, zo erg koude lucht dat we terstond bevroren, alle 5 de deuren gingen open, en de motor is zó gretig dat ik bij het wegrijden moet oppassen dat ik tijdig instuur, omdat ik anders bij de overburen de tuin verwoest.
Dus hebben we onze tweede Saxo, en ik ben weer een beetje verliefd. Het is klein, aandoenlijk en behoorlijk luxe, met airco, elektrische ramen, centrale vergrendeling met afstandsbediening en een trekhaak. (Wat je ermee zou kunnen en mogen trekken, is me een raadsel. Volgens mij moet je dat helemaal niet willen, zelfs mijn kleine karretje is al groter dan die hele Saxo, maar soit. Er zit nu eenmaal een trekhaak op).
Het rijdt heerlijk. Ik ben zelfs een beetje jaloers. Beetje jammer was wel dat de ruitenwissers zó oud waren, dat ik de rechter pontificaal afbrak, toen ik ze los wilde halen. En diezelfde stunt herhaalde ik bij de Xsara, omdat die weggaat, en dus vond dat die ruitenwissers wel even geruild konden worden.  Soms is mijn intelligentie wat trager dan de materialen waarmee ik werk.

Goed, dit alles geschreven hebbende, wens ik u allen een goed weekend.
Blijf veilig, en doe niets dat ik wel zou doen....