bonne vacance

 Ik ging op vakantie en had mijn zus nodig om tot deze blog te komen.
Dat zat zo:
Het was voor mij mijn eerste keer naar een naturisten-camping en ik vond daar wat van. En ik zou ik niet zijn als ik geen kansen rook om mijn herinneringen en meningen te spuien. Maar gelukkig was er een Ilse die daarvan zei dat het verstandiger zou kunnen zijn om die meningen even voor me te houden, en ze later netjes (in alle mogelijke vormen netjes) in een blog te verwerken. Dus besloot ik mijn zus (die net zo ongemakkelijk is bij naturisme, als ik) per app op de hoogte te houden van mijn avonturen, zodat ik niet alles hoefde te onthouden, maar slechts de app terug hoef te lezen.

Bij deze.
Het begon allemaal wat awkward. Ilse was van te voren helemaal lyrisch over de camping en eigenaars, waar zij 12 jaar geleden als vrijwilliger had gewerkt. Lieve eigenaars, mooie camping etc.
Awel: we kwamen aan, kregen aan de balie de info en bouwden lekker op. Gedurende dat bouwen, kwam de eigenaar langs, die zich ineens dus realiseerde dat er een oud-werknemer was neergestreken met inmiddels man en kind. Dus die kwam aan geraced met een golfkarretje. Ilse was op dat moment in de tent bezig, ik droop van het zweet van mijn werkzaamheden buiten de tent, dus vroeg vrolijk of hij een fles drank kwam brengen.
Waarop hij mijn vriendelijk bedoelde poging tot intermenselijk contact bruusk afkapte met "Ik kom voor Ilse". Waarna ik stilviel en hem schaapachtig aanstaarde tot Ilse naar buiten kwam.
Dat was ongemakkelijk. Te meer daar ik nog niet had kunnen wennen aan de mores en merites van een naturistencamping en de man voor mij stond, gekleed in een shirtje en sandalen. Verder niks.
Gelukkig voor hem (en ook wel een beetje mezelf) heeft de man zich gerevancheerd en bleek het een prima gespreksgenoot die best veel boeiende zaken en interessante tips te melden had. Blijkbaar moest het ijs even breken, of is de man net zo sociaal onhandig als ik.

De camping zelf was behoorlijk gemoedelijk. Ik heb er geen seconde naakt gelopen (kon maar niet over mezelf heenstappen) anders dan wanneer ik het zwembad in ging om Jente of Ilse wat te doen afkoelen. Deed ook niemand moeilijk over. Vrijheid blijheid. Dat was fijn.
Dus heb ik nagenoeg de hele vakantie in mijn blote bast rondgelopen, tenzij we van de camping af gingen.
Jente en Ilse hebben wel lekker bloot rondgelopen en vonden het net zo fijn als dat ik het fijn vond om dat niet te doen.
Maar er heerst onder de naturisten een soort van onwillekeurigheid. En die viel mij voornamelijk op in de ochtend, want dan denk ik het best na over de onwillekeurigheid van het leven.
Namelijk: men deed kledingsgewijs maar wat. De overbuurman die liep als het zo uitkwam in een gordijn die hij als een rok om zijn middel drapeerde. Prima. Hij blij, zijn vrouw blij. Misstond hem niet. Maar de buurman rechts naast ons (een heel vriendelijke Fransman) die trok een shirtje aan als hij in de ochtend naar het toilet moest. En ook alleen maar een shirtje. Ja. Dat zag ik vrouwen ook doen. De bovenkant bedekken, en de onderkant niet. Als vrouw kom je daar mee weg, maar als man vind ik dat raar staan. Maar goed: vrijheid blijheid.
En zoals Ilse al voorspelde: het went snel. Al die naaktheid. Mooi is vaak anders, maar goed ik ben ook niet moeders mooiste, dus daarover geen oordeel. Bovendien mocht ik van Ilse niet aan body-shaming doen, want dat is niet aardig. Hoewel er soms echt wel reden was. Ik bedoel: moet je al die littekens wel voor de wereld willen tentoonstellen. En als je lijf net zoveel rek heeft als de totaal versleten elastieken van onze binnententjes, moet je misschien overwegen om... Nu ja.
De eerste keer dat ik in de ochtend brood ging halen dat door de lokale boulanger gebracht werd, kreeg ik even heel erg rare visioenen. (Nogmaals: ik ben wat dit betreft dus niks gewend heh). Maar die lokale bakker was een frisse jonge dame. En op het moment dat ze met haar busje arriveerde, stonden er allemaal (half) naakte mannen in de rij om het brood te halen. Half naakt, waarbij ik dus bedoel: helemaal naakt, of sommigen alleen een shirt aan.
En dan net even te dichtbij gaan staan om de prijzen uit je hoofd te leren.
Arm kind. Moet wel deksels stevig in haar schoenen staan.

Wat mij wel vreselijk tegenviel was het opgelegde gebrek aan privacy. Letterlijk de enige plaats waar geen andere mensen in je bubbel kunnen komen was de wc. Want daar zat een (afsluitbare) deur voor. Hoewel je dan wel moet weten dat beide sloten gebruikt moeten worden, anders staat er alsnog iemand voor je neus, terwijl je net de eerste van een hele serie scheten en keutels richting het riool knalt. Is me 2 keer overkomen. Ook dat is enigszins vreemd. want dan zit ik dus lekker mijn sluitspieren te ontspannen, met alle geluiden en geuren die daarbij horen, staat er ineens een kort-pittige Gerda (ja, daarover later meer) voor mijn neus.
De douches waren niet zo privé. Gewoon een rij buizen uit de muur met tussenwandjes. Nu weet ik dat de NATO standaard wat dat betreft minder is, maar toch. Loop je het douchegebouw binnen, en ben je er getuige van hoe Karel van 68 zijn grijsharige bilnaad staat uit te soppen.

Verder was de camping prima. Het lijkt alsof ik klaag, maar ik heb het reuze naar mijn zin gehad. Jente was 99% van de tijd blij, want veel te spelen met vakantievriendinnetjes, animatie was leuk, zwemmen vond ze heerlijk (en kan ze al behoorlijk goed) dus voor ons was het ook goed.
Dit jaar was het eerste jaar dat we het gevoel hadden dat we niks hoefden. Jente is iets zelfstandiger dus als zij uit spelen (of animatie) ging, hadden wij eventjes rust.
Die animatie leidde tot een heusche circusvoorstelling met alle kindertjes tijdens het open podium op de woensdagavonden.
Uiteraard wilde Jente meedoen. En ze mocht meedoen. De vlinderdans. Geschminked en wel. (Ilse als schmink-mama...). En wat had ze het naar haar zin. En wat was ik beestachtig trots toen ze meteen te hulp schoot toen een klein meisje plat op haar plaat ging tijdens dat dansje, en in tranen uitbarstte. Niks "the show must go on". gewoon haar vriendinnetje oprapen een knuffel geven en motiverend toespreken. Tijdens de voorstelling.  Fuck het publiek, eerst mijn vriendinnetje redden. Mooi kind.
Dat open podium hebben we voor de rest met heel veel respect overgeslagen. Dat kwam hoofdzakelijk omdat we ver van te voren al hoorden dat er een doedelzak mee zou doen. En de enige doedelzak waar ik vrijwillig naar luister is "the badpiper" (zoek op, doet hele gave covers van bijvoorbeeld ACDC). En natuurlijk van een leeglopende doedelzak nadat ik er een mes in stak.
Ik bedoel: de bespeler deed een duetje met een zingmevrouw, en beiden hadden van elkaar niet in de gaten dat ze twee compleet andere liedjes aan het zingen of spelen waren. Of het was gewoon rattenvals. Maar goed, ieder zijn meug.

De plaatselijke supermarchés of hypermarchés zijn elk jaar weer een bron van verwondering. Wat je er allemaal kan kopen. Als je niet oppast, verdwaal je er, of als je alles wil bekijken, heb je aan 2 weken vakantie nog niet genoeg.
Maar omdat voor mij een vakantie niet geslaagd is, zonder dat ik ten minste 1 modelauto heb weten te vinden, was het voor mij een must om elke winkel die eruit zag alsof ze zoiets zouden verkopen, even binnen te stappen.
Bij winkel 4 ergens een kleine 70 kilometer verderop, had ik beet. En meteen maar een paar exemplaren meegenomen, omdat deze in Nederland slecht verkrijgbaar zijn, en ik er vast wel mensen een lol mee kan doen.
Gelukkig verkopen ze er ook drank. Ook onze lievelings: pastis. Bij onze eerste strooptocht, pakte ik een klein flesje, om mee te beginnen, zo dacht ik.
De blik van Ilse toen ik met dat kleine flesje aankwam, deed me denken aan Martien Meiland. Niet dat mijn onbetaalbare wederhelft nu een alcoholica van dat formaat is, maar zelfs zonder wat te zeggen, wist ze me zeer duidelijk te maken dat een kleine fles echt niet afdoende zou zijn.

Ik noemde net al een Gerda. U weet wel: boomer-generatie-vrouwtje met kort pittig haar, dat zelfingenomen altijd meent gelijk te hebben, en mensen aanspreekt alsof iedereen haar bediende is.
Naast onze tent was er door jaren lang oneigenlijk gebruik een pad ontstaan. Een pad dat sommige plekken op de camping sneller bereikbaar maakte.
Een pad dat uitkwam tussen twee andere plaatsen.
Die twee andere plaatsen waren de afgelopen 10 dagen leeg, dus konden wij naar alle hartelust gebruik maken van dat pad. Erg prettig als je je vuilzak omlaag naar de containers wilde brengen, of de zware boodschappen naar de tent, zonder om te lopen.
De laatste dag stonden er ineens tenten. Wat versuft door de hitte liep ik in de richting van dat pad, toen mij door Gerda die er net stond, werd gemeld dat dat geen pad was, en ik maar om moest lopen.
Op zich, helemaal geen onredelijke vraag, hoewel aan onze kant van dat pad, iedereen gewoon langs mocht lopen. Ik doe daar niet moeilijk over. Leven en laten leven, het is vakantie, nietwaar?
Geen onredelijk verzoek, als het redelijk verzocht wordt. Maar zoals ik zei: Gerda kwaakte mij toe, met een stem doordrenkt in verongelijktheid en azijn.
Dat streek mij tegen alle haren in.
Maar goed, nadat ik haar meldde dat er met stroop meer te halen was, dan met azijn, heb ik aan dat verzoek voldaan.
Tot de volgende ochtend wij aan het afbreken waren, en Gerda met haar laffe pannenkoeken-man van de andere kant, ineens langs ons slagveld (we waren aan het afbreken) dat paadje betrad.
Toen heb ik Gerda gemeld dat ze een hypocriete klootzak was. Haar pannenkoekenman stamelde iets over de scheerlijnen, maar daar kom je niet mee weg. Zeker zij niet.
let it go, en dat deed ik. Ik moet zeggen: ik had het simpelweg niet verwacht op vakantie. Loslopende Gerda's. En ik had ze ook nog niet in levende lijve (naakt dus sowieso te veel van dit soort kort-pittige-schimmelkaaskroketjes) meegemaakt.

Onze overburen waren zo lief om terwijl wij de laatste resten inpakten (hulde en shout-out en thumbs-up voor mijn vrouw die inpakken tot een wonderschone kunst heeft verheven) koffie voor ons te maken.

En nu zijn we weer thuis. Dat is ook fijn. Weer mijn eigen douche, toilet, keuken. Heerlijk ook.
Maar het was een onbetaalbaar fijne vakantie. Hadden we nodig.

Maandag mag ik tot mijn grote vreugde weer op t platform gaan rondrijden. Eindelijk.

Blijf allemaal gezond, doe wat de experts zeggen, en we kunnen lekker ons leven leiden zonder dat we weer geconfronteerd worden met allemaal ellende.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een goed weekend.