Het is alweer bijna einde van de vakantie. Sterker nog: mijn vakantie is al ten einde. En omdat het weekend is, nu maar weer de gewoonlijke weekendse blog patronen gaan volgen, anders word ik helemaal gek, en de trouwe lezer ook.
Na 4 maanden te hebben zitten klussen als een malle, en mezelf zitten vervelen, al starende naar onze net niet helemaal hel-witte muren (off-white, ral 9010, omdat alles wat witter is, pijn aan je ogen doet) ben ik dus met vliegende vaart (figuurlijk) weer op het platform begonnen.
En wat ik kan niet genoeg benadrukken hoe fijn het is. Niet alleen dat ik weer kan werken, maar ook het platform zelf. Wat is het fijn om terug te zijn (hopen dat ik nu voorlopig weer kan blijven). Lekker bijkletsen met ouwe collega's. Herinneringen ophalen, en samen hopen op betere tijden.
Want geluk heb ik wel. Er is nog lang niet genoeg verbetering om alles en iedereen terug te halen, en dat is dan toch wel een massaslachting. We missen collega's, en hopen dat ook zij weer terug in kunnen stromen.
Ondertussen zit ik met een grote grijns van oor tot oor achter het stuur van mijn bus te genieten van mijn werk.
De eerste coronagolf is dus goed voor me geweest. Ik hoop niet op een 2e etc, want daar zitten we met ons allen niet op te wachten. Maar ik denk dat ik er beter uitkom dan dat ik er in ging, en dat is ook iets dat met de verplichte rust te maken heeft gehad. Tijdens het klussen maakte ik mijn hoofd leeg, en kwam tot de conclusie dat mijn passie en talent zich al een poosje richt op het stuur van mijn bus, en op het prutsen in en om huis.
Op vakantie had ik een leuk gesprek met de overbuurvrouw die eigenlijk als eerste heel erg plompverloren de volgende vraag stelde:"Maar vind je het dan niet zonde dat je in wezen over gekwalificeerd met je HBO papiertje op de bus werkt?"
Daar moest ik over nadenken.
En de conclusie daarvan voor mezelf is dat de opleiding wel zegt dat ik HBO werk- en denkniveau heb, maar dat alleen dat erg weinig te maken heeft met of je gelukkig wordt met wat je doet.
Ik verbrand dus voorlopig ook geen schepen achter me, maar ik ga wel steeds meer focussen op zaken die ik kan controleren. Op zaken die goed zijn voor mij als mens. Op zaken waar ik gelukkig van word, en daarmee dus ook mijn gezin.
Deze denkwijze wordt ook ondersteund door mijn betere helft, die van mij de eerst komende 80 jaar geen toestemming krijgt om van mij te scheiden.
Let wel: het lijkt erop alsof ik mijn trompet helemaal de grond in zou willen trappen, maar de eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat ik er veel goeie dingen aan heb overgehouden. En als ik op 4 mei dat signaal op een bijzondere plek sta te spelen, geniet ik daar van met volle teugen. En met de collega's een concert neerzetten waar we met trots op kunnen terugkijken, is serieus een mooie zaak. Maar een mens groeit en verandert, en dat soort zaken veranderen mee.
Hoe de toekomst daarin gaat lopen, weet ik niet. En dat hoef ik ook niet te weten, dat blijkt wel zodra het daar de tijd voor is.
Totdat het tijd is voor definitieve veranderingen blijf ik gewoon mijn beide professies uitvoeren naar beste kunnen.
Wat betreft al dat klussen: één van de uitzonderingen daarop, is tuinieren. Nu moesten we wel, dus feitelijk zonder al te veel keuze, heb ik toch het snoeimesje en tuinschepje ter hand genomen.
Samen met mijn onvolprezen wederhelft plantjes uitgezocht en die her en der in de tuin begraven, in de hoop dat er wat uit zou komen.
De zaden 'ter lokking van nuttige insecten zoals bijen en vlinders' doen het goed. Met minder dan een week staken er groene friemeltjes uit de aarde, precies op de plek waar ik ze geplant heb. De zaden die een meloen plant-struik-boom-heg moesten opleveren, blijven echter ongemoeid in de grond zitten. Geen enkel teken van iets dat in de verste verte op een meloen lijkt.
De komkommer echter, is een heel ander verhaal.
Toen we op vakantie gingen, was dat al een struise plant, maar bij thuiskomst moest ik de bessenstruik en de tomatenplant redden uit een veel te innige omhelzing van de komkommer.
De bessenstruik was dusdanig opgegeten door de komkommer, dat ik even het idee had dat de komkommer naar bes zou gaan smaken, maar dat was niet aan de orde. Inmiddels vier komkommers kunnen plukken, en het smaakt heerlijk.
Veel steviger en voller dan de strakke sier-geteelde bezemstelen van de supermarkt. Beetje zout erop en smullen maar.
Ook de braam (die alweer een paar jaar oud is) heb ik een beetje bijgesnoeid. De dikke takken eraf, en ook die gaat als een jekko.
Inmiddels al heel wat mandjes geplukt voor ons gezin, en ook die smaken heerlijk fris-zuur-zoet (de bramen, niet mijn gezin). En ook nog eens gezond.
De munt is heerlijk om een paar bladeren te gebruiken voor een fris watertje of een lekkere salade, en de verse rozemarijn gaat ook supergoed.
Van de andere tomatenplant heb ik nu twee tomaten gezien, lekker vol, rond en groen. Maar door toedoen van kleptomane creaturen met meer poten dan aantrekkelijk is, helaas niet meer voor menselijke consumptie geschikt.
In de nadagen van de hittegolf hebben we eindelijk het rolluik voor Jente's kamer gekregen. Omdat wij dit soort investeringen doen van de meevallertjes als vakantiegeld, eindejaarsuitkering, bonussen en belastingteruggave, was het overlijden van Ilses Saxootje extra zuur. Daar hadden we geen rekening mee gehouden. Maar het rolluik past perfect bij het schilderwerk dat we vorig jaar lieten doen, en levert heel erg veel koelte op in huis, en dat is voorwaar geen overbodige luxe in een huis met een plat dak.
Gelukkig heb ik ergens karmapunten gescoord, want ik word dus, als eerder gemeld, geholpen. En ik hoop dat als dit allemaal weer geregeld is (eigenlijk zou ik vandaag met zwarte handen, armen, benen en hoofd bezig moeten zijn met de levensverlengende kuur voor het Saxootje) die karma weer doorgeven aan iemand die mijn hulp weer kan gebruiken.
Het was me bijna ontgaan: de tweede kamer die wegloopt uit de kamer om te ontkomen aan een stemming over salarisverhoging voor het zorgpersoneel.
Persoonlijk ben ik van mening dat al die klootzakken, die als ze vertrekken een dikkere zak met wachtgeld meekrijgen dan het hele jaarsalaris van een verpleegkundige, gewoon ontslagen dienen te worden. Weglopen voor je taken, is werkweigering, en dient bestraft te worden met ontslag, zonder wachtgeld en zonder pensioen. Zoals we bij defensie zeggen: ONGESCHIKT.
Wat een blamage. Wat een lafheid. Wat een afgrijselijke clowns. Walgelijke smeerlappen die met dit soort wanprestaties hun geld verdienen. Geen goed woord over voor die klootzakken die zogenaamd de stem van de kiezers moeten laten horen.
Maar ik geloof dat dat wel duidelijk is nu.
Dus ga ik door met zeggen: het weekend is begonnen. Ik mag morgen lekker op t platform mijn kunstje vertonen, maar voor alle lezers die nog lekker van de vakantie genieten: fijn weekend allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten