vrijdag 28 augustus 2020

Gooi maar in mijn pet.

Met grote regelmaat vind ik dat mijn hoofd een deksel kan gebruiken. Dat heeft ermee te maken dat ik veelal kies voor een kort en fris koppie (a.k.a. tondeuse standje kaal) omdat dat onderhoudstechnisch gezien het makkelijkst en goedkoopst is.
Het makkelijkst, want mijn hoofd beschikt over ongeveer 3 kruinen, die in de vroege ochtend met geen mogelijkheid in een sociaal-maatschappelijk geaccepteerde vorm te kleien zijn. Ook niet met (peperdure) haar gel.
Het goedkoopst, want zo door het jaar heen verzamel ik de kadobonnen die ik krijg, en aan het einde van het jaar koop ik (indien nodig) een nieuwe tondeuse, en spaar ik dus de kapperskosten uit.
Het evidente nadeel van een kortgewiekte kop is dat ik in de zomer serieus een pet op moet (ik ben eens dusdanig verbrand dat ik begon te vervellen, en hele lappen opperhuid van mijn kop kon trekken, met daarin allemaal gaatjes van mijn haardos. en jeuken!!!!! Ik kan me herinneren dat ik, nog wonende in een huis met spachtelputz mijn hoofd van pure, jeukende ellende de jeuk op mijn hoofd probeerde te stillen door met mijn kop langs die door mij verder zo verketterde spachtelputz te schuren.
En in de winter is het gewoon net eventjes te fris.
Ergo: een deksel op mijn kop.
Voor wat betreft mijn werk is dat eigenlijk best makkelijk. Defensie betaalt, dus defensie bepaalt. Een baret op mijn knar en ik sta er stoer bij. Of een pet. Of (en dat is wat minder) een kolbak die tijdens het marcheren vaak toch de onhandige wens heeft om verder te zakken dan mijn neus hebben kan, en ik het risico loop dat ik halverwege de militaire wandel-of dans-tocht geen klap meer zie.
Op Schiphol wordt hoofdbedekking ook getolereerd, want er is nauwelijks beschutting tegen de weerselementen, en als je buiten in de zon staat, houdt de pet het een en ander tegen, en als je in de regen staat, zorgt de klep er wel voor dat je bril niet natregent, waardoor je ook gewoon ziet waar je heenrijdt, in plaats van dat je op de gok langs een vliegtuig rijdt, in plaats van er tegenaan.
Ik schrijf getolereerd, want er kleeft een zeker risico aan. Stel die pet wordt door een vileine vlaag wind van je kop gejaagd, en rechtstreeks een motor in geblazen, heb je toch wel een uitdaging van een paar miljoen. Goed vasthouden is het devies.

Je zou zeggen: verstop die drie onmogelijke kruinen dan ook onder die pet. Dat heb ik wel eens gedaan, en dat levert weer heel andere ongemakken op.
Ten eerste moet ik dan de maat van de pet aanpassen. Want die moet dan groter worden gezet. En in de zomer, als het warm is, levert het op dat het onder die pet, in de haarbos, met het zweet van mijn aanschijns, gaat broeien. En dat levert weer jeuk op. Zodat het eruit ziet alsof ik mijn vlooien aan het temmen ben en de luizen aan het opschudden.

Dus een kortgewiekt bolletje, ook onder pet of muts.

En dat komt op zich goed uit, uit alle werelddelen heb ik wel een pet als aandenken aan een leuke (werk)trip. Dus er is altijd wel iets voorhanden om mijn hoofd mee te verfraaien.
Helaas is het zo dat de meeste toeristische petjes kwalitatief gezien weinig voorstellen, dus die belandden al snel als reserve in de kast, en zo kocht ik een paar maanden geleden een heel erg leuke pet. Camouflagekleuren, een kleine Garfield (u weet wel: die dikke, cynische, luie kat. Ja, ik weet het, zeg maar niks, ik doe het zelf wel: past bij mij) voorop, en de eerlijke tekst "I hate mondays" achterop.
Paste dikke prima.
Veel gedragen, nooit commentaar op gehad. Was ook kwalitatief gezien een erg goede pet. Was ook best prijzig. Ik had er 3 toeristenpetjes van kunnen kopen. Dat idee.
Vlak voordat we op vakantie zouden gaan naar Frankrijk, zocht ik dus mijn pet op. Het zou namelijk heel erg zonnig worden, en ik wilde mijn kale bolletje beschermen, ondanks dat we op een zeer schaduwrijke plek stonden. Ik heb het hele huis 3 keer overhoop gehaald, die pet was weg. Goed, ik ben de moeilijkste niet, een zonnehoedje is zo gekocht. Frustrerend is het echter wel. Je koopt iets voor goed geld, en dan neemt het de benen.
Bij thuiskomst mocht ik rap het platform weer op, en om ook daar mijn bolletje te beschermen tegen een toch wat onbarmhartige zon, wilde ik toch dat petje weer hebben. Dus nogmaals, meerdere keren alle huisraad overhoop gehaald, maar mijn Garfield-pet was en bleef zoek.
Nu is Ilse normaal gesproken degene die goed is in dingen vinden, maar ook zij is die sakkerse pet niet meer tegen gekomen.
En ik pijnig mijn geheugen tot in de kleine uurtjes om te achterhalen waar ik dat klereding het laatst heb gelaten.
Nu heb ik als reserve een hele mooie kwalitatief erg goede pet van de taptoe in Finland (ding kostte verhoudingsgewijs niet eens veel, voor die kwaliteit) maar die is pikzwart. En na één dag in de zon op het platform, kan ik zeggen: eens maar nooit weer. Zwart is een erg onhandige kleur, zo in de zon, vlak op je hersenpan.
Dus ten langen leste maar weer eens gaan kijken voor een goede pet. En jawel: ik vond er een. Ik vond er wel meer. Mijn eerste keuze viel op een pet van Bugs Bunny. U weet wel: dat compleet geschifte Looney Tunes konijn. In het crème-wit. Met als tekst erop: "What's up, doc?".  heel erg gaaf, maar met het oog op mijn werkzaamheden als buschauffeur niet heel handig. Je straalt er ook wat mee uit.
De tweede keus was een rode pet, ook met dat geschifte konijn erop (jeugdsentiment, denk ik) maar dan zonder tekst en een wat meer bedachtzame uitstraling. Dat leek me wel wat.
Hoppa, besteld en klaar.
Inmiddels een goeie 4 dagen in huis, en normaliter als je iets vervangt omdat je het kwijt bent, vind je het zomaar weer terug. Omdat je toevallig op een plek komt, waar je niet zocht, waar het kwijtgeraakte ding ook logischerwijze nooit zou moeten kunnen liggen.
Maar tot op heden, is de Garfield-pet gewoon weg.

Zo, een hoop gezeur over een pet. Dat moet je maar kunnen. (En als je tot hier gelezen hebt: petje af)

Hoe gaat het nu met de saxo?
Nou, die rijdt. en die rijdt als een (spreekwoordelijke) tiet.
Alleen bij thuiskomst ontdekte ik dat dat kreng toch nog koelvloeistof lekte. We hadden één kleine pakking vergeten. Hoe dat kon gebeuren, gaat mij boven mijn pet. We hadden er echt niet met de pet naar gegooid toen we haar afbouwden, maar blijkbaar waren we vergeten om goed te controleren of alles goed zat.
Dat heb ik van de week opgelost. Nieuwe pakking ertussen, weer flink wat koelvloeistof erin, en ze gaat veilig als de brandweer.
Omdat we in het proces een brakke stappenmotor tegenkwamen, en niet zo snel een vervanging hadden, moesten we dus wel een brakke stappenmotor terugzetten. En dat is goed merkbaar. De saxo schommelt vreselijk in de toeren, en als je op schakelt, gilt ze het uit, en als je bij het stoplicht stopt, wil ze nog wel eens afslaan.
Gaan we ook oplossen.
De Saxo heeft nu namelijk zoveel tijd en energie gekost dat ze dus, zoals eerder gemeld gewoon een oldtimer wordt bij ons. Ze heeft geen keuze. Al is het het laatste wat ik doe. Het is een beetje haat-liefde tussen ons. Alle ellende en alle moeilijkheden: ik haat die kar erom. Maar als ik haar dan bekijk, en ik rij erin, met de airco op standje "bevries het kabbelend kontwater" dan hou ik van haar. Ook omdat ze er voor haar leeftijd nog zeer patent uitziet.
Dus ik ga op diverse plekken maar wat offertes opvragen voor het onvermijdelijke laswerk. Zo'n Saxo wil nog wat roesten. Welke auto uit het jaar 2000 doet dat niet?

Aankomende week begint ook mijn muzikale seizoen weer. Een beetje pepperen met de collega's.
Ik moet zeggen: ook dat begint wel weer te lonken. Hoewel....
Collega R en collega M hebben de onhebbelijke drang om met hun vingers in mijn zij te porren. Gewoon at random. Om mij te horen dames-gillen, want ik kan er dus niet zo goed tegen.
Met het in acht nemen van de coronamaatregelen en dus ook de verplichte anderhalve meter was ik helemaal blij dat me dat voorlopig bespaard zou blijven, tot collega R vond dat ze dan maar een telescopische plumeau moest kopen, om mij corona-proof lastig te kunnen vallen met prikken in mijn zij.
Ik heb er nu al zin in...
Ik denk dat ik maar een nerf-gun meeneem om mijn lieve collega's van me af te houden.
Of een paar zelfgekweekte komkommers, om ze (wat minder corona-proof) mee af te ranselen als het zover komt...
Gaat weer gezellig worden.

Goed, mijn weekend begon gisteren, en eindigt vandaag, want morgen mag ik weer met een maximum van 30 kilometer per uur wat mensen over Schiphol razen.
Ik wens eenieder een prima weekend toe. Blijf verstandig en blijf gezond.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...