Tussendoorse update :)

 Ik ben inmiddels weer thuis van vakantie, en ik heb alweer genoeg voer voor een blog.
Niet dat ik achterliep, het moet ten slotte wel een hobby blijven.
Ik ben weer in volle vaart (een slordige 30 kilometer per uur), op mijn zo geliefde platform van Schiphol begonnen, en ik hoop dat Covid zich gedeisd houdt, anders vrees ik voor mijn voortbestaan. Als chauffeur.
Maar wat is het geweldig om weer terug te zijn. Mijn collega's weer te zien. Af te zien in de absurde hitte in de blakerende zon. Mekkeren over rokerstoeslag als we naar ons zin iets te lang in het airco-loze rookhokje zitten.
Wat heb ik het gemist. De gezelligheid, de mensen, het toffe werk. 

Toegegeven: morgen komt er een rolluik voor Jente's raam, en dat is voorlopig de laatste investering in ons huis. Tijdens covid heb ik mijn huis, tot mijn grote vreugde, toch een tonnetje in waarde doen stijgen, met alle klussen enzo.
Maar niet alle klussen gingen goed.
Voor we op vakantie gingen had ik namelijk de stofzuiger gebruikt, en ik vond dat de zak vol genoeg was. Dus die in de kliko geworpen, en onnadenkend genoeg ging ik verder met andere zaken.
Ilse, zich van geen kwaad bewust, pakte vervolgens die stofzuiger om er andere dingen mee te gaan doen. In haar goedheid ging ze er vanuit dat er een zak in zou zitten. In mijn haast, had ik de zak niet vervangen. Ergo: troep in de motor. En rammelen als een gek.
Bij thuiskomst maar eens een poging ondernomen om het rammelen te stoppen. Onder het motto: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan.
Dat bleek een misvatting. Sowieso: die dingen zitten echt compleet gestoord in elkaar. Je krijgt hem niet uit elkaar zonder dat je iets moet verwoesten. Slechte zaak.
Uiteindelijk wel gelukt, maar ik vond niks dat een rammel in de motor zou kunnen veroorzaken.
Ding dichtmaken is ook al een ding. Lukt niet zonder iets te verwoesten. Slechte zaak.
Sindsdien maakt de stofzuiger erg veel herrie, maar de zuigkracht is nihil. En dat is jammer, want ik was fan van onze AEG. Die kon ik in toeren instellen, zodat je voor elk oppervlak de juiste zuigkracht had. Een van de laatsten, voor alle eco-stofzuigertjes verplicht in de schappen liggen, die wél heel zuinig zijn, maar niet consument vriendelijk, omdat je ze dus niet in toeren kan laten varieren.

Er moest nog iets.
Ilse haar autootje bleek toch wel wat meer ziektes onder de leden te hebben dan we hoopten.
De airco en de elektrische ramen, samen met de radio en de remmen doen het erg goed. De motor zelf was minder fris.
Redelijk in zak en as, omdat ook de benodigde pecunia ontbreekt om een hele motor te reviseren, wisten we ons even geen raad.
Die raad kwam er uit onverwachte hoek van Sjoerd en René. Die lazen mijn relaas over onze twijfel en dilemma, en stortten zich boven op ons met aanstekelijk enthousiasme om de Saxo een levensverlengende kuur te geven.
Vanaf moment 1 ben ik begeleid in het aankopen van de onderdelen, het zoeken van een vervangende motor, en alle zooi, en zodra alles binnen is, wordt de Saxo naar de werkplaats gebracht om daar een dagje te kuren.
Welke gek gaat er nu een saxo van 500 euro oplappen.
Ik. Want enerzijds: Wat ik nu heb, daarvan is bekend wat het gaat kosten om het goed op de weg te houden. Als ik wat anders koop voor het budget van de reparatie, loop ik tegen dezelfde, zoniet hogere kosten aan.
Anderzijds: vind maar eens een redelijk goed uitziende Saxo, met werkende airco, 5 deuren, elektrische ramen. Dat is niet te doen. Meestal is het andersom: de airco doet het niet, maar de auto rijdt wel.
Dus met dit saxootje hebben we wel iets bijzonders in handen. En er is me best wel wat aan gelegen om deze auto op de baan te houden, en bij ons de status als oldtimer te laten bereiken. Dat is al over 20 jaar.
Dus ergens in de komende weken zal er een leuke fotoreportage komen over dit project waar ik ongelooflijk veel zin in heb. 

Als we dan door Franse stadjes lopen, kunnen we het niet laten om bij de lokale makelaar in de ramen te turen of er iets tussen zit, waar we blij van zouden worden.
En meestal zitten er wel panden bij die in diverse staten van ontbinding verkeren, die we zouden kunnen kopen. En met de stijgende overwaarde van onze woning, zouden we steeds mooier panden kunnen kopen, met steeds minder werk.
Dit jaar liet ook Jente zich horen. Het huis dat wij wel wilden, wilde zij niet (zelfs niet met een roze gevel), en omgekeerd.
Telkens doen we het niet, want ja, Jente is nog maar 5. En we willen haar gewoon hier in Nederland op laten groeien. En hier studeren. En wonen.
Bij thuiskomst dit jaar toch maar even "ik vertrek" ge-binge-watched. Geniaal programma waarin diverse mensen naar diverse buitenlanden vertrekken om daar een totaal onbezonnen, avontuur te beginnen. En alleen al de mate van complete onvoorbereidheid van mensen vind ik werkelijk te zot om los te lopen. Het had allemaal veel makkelijker gekund als mensen zich goed inlezen. Sommigen hebben zelfs nog geen huis of land. Gaan gewoon. En dan maar hopen dat ze iets vinden, niet al te zeer opgelicht worden, en de wetten van het land kennen. Vaak niet. Dat had met voorbereiden voorkomen kunnen worden, zou je zeggen.
Net zo verbazend is het om dan te zien dat ze er vaak wél komen. En dan hebben Ilse en ik zoiets: als zij dat kunnen, zouden wij het ook kunnen.
En dan kriebelt het.
Jente zal er niet om zitten te springen, en dat weerhoudt me. Plus dat ik nu, met alles wat er op het programma staat, niet heel erg veel tijd of energie over heb om te steken in een emigratie naar het door mij zo geliefde Frankijk.

Wie weet ooit.

Ik ga me zo maar eens opmaken voor een late dienst op het platform. Heb ik zin in.

Zet m op allemaal.