zondag 14 juli 2013

Een beestachtige week.

De mazelen. Arme kinderen. Omdat hun ouders min of meer geloofsgestoord zijn, moeten die kinderen maar lijden. Waar is de kinderbescherming als je hem nodig hebt.
En hoe leggen die ouders dat uit?

"Pietje, wij geloven in een god, die vindt dat jij lekker moet lijden aan de mazelen. Want vaccinaties zijn van de duivel."

 Volgens de bijbel heeft god de mens op aarde gezet, ieder met zijn eigen talent en taak. Waaronder dus mensen die in staat waren om vaccinaties uit te vinden.
Ik vraag me af wat god dan zou vinden van mensen die hun kind mishandelen door het bewust ziek te laten worden, terwijl er vaccinaties beschikbaar zijn.
Als ik god was, zou ik dat tuig mijn hemel uitflikkeren.

En het mooie is (of eigenlijk is het natuurlijk diepdroevig): die mensen leven om de een of andere reden allemaal in redelijk agrarische gebieden. En wat gebeurt er daar: men propt duizenden kippen in een hokje, om zo snel mogelijk lekker groot te worden. Om te voorkomen dat ze allemaal ziektes krijgen, geven ze ze antibiotica.
Ik herhaal dit: men geeft die kippen antibiotica om te voorkomen dat ze ziek worden.

Dit heb ik niet zelf verzonnen.

Dus een kind mag lijden aan de bof, polio, mazelen, rode hond, maar een kip mag niet ziek worden, want daar kan geld aan verdiend worden. En dat mag dan wel. Dus: volgens de god van die lui, is een kip meer waard dan een kind.


Het was afgelopen week flink bal in huize vanderWal-Coster.
Mijn stuitje speelde na drie jaar weer eens op, en omdat ik een uur moet rijden voordat ik een huisarts kan spreken, stelde ik het maar uit.
Woensdag ging het echt niet meer. Alle beweging deed me zeer, dus toch maar in de auto gekropen om mijn stuit aan de huisarts te laten zien. Ilse ging mee, voor het geval ik doorverwezen zou worden naar het ziekenhuis en gelijk geholpen kon worden.
Maar het liep anders.
De huisarts verwees me wel door naar het ziekenhuis, maar dan dat in Tiel. Dus terug.
Op de terugweg, werd Ilse niet goed. Iets met te hoge suiker en ketonen, of katonen. Nadat ze 3 kwartier heeft zitten bellen met allemaal instanties, is ze erin geslaagd om een spoedverwijzing voor de spoedeisende hulp in Tiel.
Daar werd ze gelijk aan de infusen gelegd, bloed werd geprikt, en de conclusie was: je had geen tien minuten later moeten komen. Dus die bellende verpleegkundigen, die haar maar rustig op het telefonisch spreekuur wilde laten wachten, hadden mijn vriendin bijna de dood ingeholpen. Lang leve de zorg...

En de conclusie voor wat betreft mijn stuit: "meneer over 4 weken hebben we misschien eens tijd om die ontstoken stuit te opereren. Leeft u maar lekker verder met de pijn. Komt goed."
Van de weeromstuit is dat abces zelf tot de conclusie gekomen dat hij maar beter een beetje leeg kan lopen. Zodat de druk niet al te veel pijn oplevert. Met als gevolg dat ik aan het redderen ben met kussens om op te zitten, verbanden om de troep een beetje op te vangen en badjes met biotex.
Desalniettemin gaat het mes in mijn stuitje. Dit is al de 2e keer in 3 jaar tijd dat er daar een abces zit, en nu is het welletjes.

Toen vond Claus het ineens tijd om de kuierlatten te nemen.
Midden in de nacht, kreeg ik ineens forse aandrang. Dus ik met mijn slaperige hoofd naar beneden, het toilet opzoeken.
En omdat het allemaal wat moeizaam ging (ga maar eens charmant zitten met een abces aan je stuit) dacht ik na afloop even een sigaretje te roken. Ik lette denk ik niet goed op, of ik zag Claus in het donker volslagen over het hoofd, dat kan ook, maar de volgende ochtend was Claus weg.
Dus in alle ongerustheid maar de dierenambulance en al dat soort lievelingen gebeld die zich over verloren dieren ontfermen, en hopen dat Claus (toch niet de meest slimme of handige kater) niet door 6 vrachtwagens overreden zou worden. Of door een holbewoner getrapt of vergiftigd. Of zou verzuipen in 1 van de vele sloten die tiel rijk is.

Dus in relatieve stilte van alles gedaan in het huis, en vooral: tot rust proberen te komen. Het was best een drukke tijd en een druk seizoen.
Net toen ik mijn nieuwe boek bijna uit had, besloot ik de deur (die we open lieten om Claus toch de mogelijkheid te geven om binnen te komen) dicht te doen. Slaapjestijd. En toen hoorde ik een verontwaardigde mauw. En jawel: daar lag hij dan. Gepikeerd dat de deur dichtzat. Koning Claus has returned.
Die klootzak heeft ons heel de dag in ongerustheid gelaten. In angst dat hij dood zou zijn, niet meer terug zou komen. Maar nee. Hij was er weer, had de dag van zijn leven, wilde naar binnen, en bliefde wel een knuffel, eten en rust.

Voorlopig hoop ik dat ik wat rust krijg. Maar dat gaat goed komen. Denk ik. Hoop ik.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...