Update.

Het is een terugkerend dingetje en met name sinds Jente er is, maar nog niet helemaal 100% los kan lopen zonder dat het op niet al te lange termijn vol-le-dig uit de klauwen escaleert, is het helemaal lastig.
Een nieuwe bril kopen. Elke 2 jaar mag het, en dus ben ik sinds Jente er is aan mijn derde paar toe.
Ik liet Jente thuis, in de veronderstelling dat de moderne technologie mij wel zou verbinden met Ilse, die dan via whatsapp wel haar mening zou geven over de brillen die ik haar digitaal op mijn snoet presenteerde.
Met mijn eigen bril op, kon ik behoorlijk goed zien of ik een specifiek montuur leuk vond. Deze zette ik dan op, en omdat er in zo'n montuur geen glazen op sterkte zitten, trok ik de meest gekke bekken, omdat een bril op nul-sterkte nu eenmaal erg vervelend loert.
Gelukkig kon Ilse daar doorheen kijken en kon zij me adviseren in welke modellen ik wél en welke modellen ik vooral niet moest nemen.
Ik wilde dolgraag echt iets anders dan het soort vierkant-rechthoekige montuur dat ik normaal gesproken kies. Dus rond. Een complete Harry Potter achtige, ronde bril, daar waren we snel over uit: dat wordt hem niet. Ik heb volgens Ilse niet een hoofd dat vraagt om een rond brilletje. Het maakt me teveel Youp van 't Potter of Harry Hek, en ondanks dat dat best aardig is, is het toch niet helemaal wat mij 'mij' maakt.
Of we zijn beiden gewoon teveel gewend aan het soort montuur dat mijn gezicht opfleurt. Dat kan ook.
Uiteindelijk kwamen we per Whatsapp tot een tweetal mooie monturen, die ik apart liet leggen, want ik kon gelijk opgemeten worden.
De uitkomst was niet daverend. Er was nauwelijks voor- of achteruitgang in mijn ogen, maar mijn brillenglazen waren na 2 jaar wel dermate versleten en bekrast dat een nieuwe bril wel noodzakelijk was.
Ik kan ook niet helemaal voorkomen dat er krassen op komen helaas. Als ik aan het rijden ben op Schiphol, rij ik heel erg vaak van directe (en laagstaande) zon naar het donker en omgekeerd. Dus moet ik vaak vlot en tijdens het rijden van bril wisselen, en dan is het zaak om dat snel te doen, anders maak ik brokken. En met de kostprijs van een gemiddelde Boeing of Airbus in gedachten, is dat niet echt iets waar ik heel veel behoefte aan heb.
De oogmeet-meneer wilde de betreffende monturen even erbij hebben, want dan kon hij de glazen aftekenen op mijn ogen. De eerste die ik opzette, vond hij toch wel erg krapjes. En hij liep even weg om ermee te rommelen. Zodat het wat beter en comfortabeler zat.
Het tweede gekozen montuur bezorgde de meneer een dikke grijns. En hij vroeg me om even wat beter in de spiegel te kijken. En toen zag ik het ook.
Dat montuur was veel en veel te klein voor mijn hoofd. Doordat het montuur zo smal was, vormden de pootjes een soort van wig, naar mijn oren toe, waardoor het leek alsof ik een veel te dik hoofd heb.
Alsof ik een soort van bijziend (en streng) varken ben. Dat was ons beiden niet echt opgevallen. Wellicht kon ook Ilse niet helemaal door mijn gekkebekkentrekkerij heen kijken.
Dus op aandringen van de toch wel zeer meelevende opticiën toch maar gekozen om dit montuur te laten voor wat het is.
Het zijn niet de duurste monturen geworden, maar wel van het merk 'converse'. Nu kan ik wel heel hip tegen de baas zeggen dat mijn werkschoenen niet bij mijn bril passen, dus dat ik echt mijn 'all stars' moet dragen, om een beetje modieus voor de dag te komen als ik de passagiers ophaal. Het oog wil ook wat, nietwaar? 

Het is een donkere tijd. En dat bedoel ik meer letterlijk dan figuurlijk. De nachten zijn lang, de dagen zijn kort. En dat betekent dat ik als ik naar mijn werk ga, ik in het donker vertrek. En als ik pech heb, ik in het donker ook weer thuiskom.
Tijdens een van die ritten, viel het me niet zo op, want het was donker, vond een of andere enorme vogel het leuk om een onbedaarlijk grote kledder poep op mijn raam te deponeren. Op het raam van de bestuurdersdeur.
In het donker viel dat niet op, maar het blijft niet donker, en toen zag ik dus wel dat mijn linker raam besmeurd was met zo'n enorme schuin naar beneden uitgelopen witte vogelkledder. Okee, soit. Kan gebeuren.
Pas toen ik bij de kazerne kwam realiseerde ik me dat die vogel me een nogal nare streek had geleverd. Mijn raam moest namelijk omlaag, om mijn pas voor de lezer te houden. En daarna weer omhoog.
Ja...
Jaha... Daar zit je dan. Met bange voorgevoelens over de afloop van dit kleine debacle, liet ik het raam zakken, en hield ik mijn pas tegen de lezer. Met nog meer bange voorgevoelens deed ik het raam dicht. En jawel. De witte kak werd door het raam-rubber over mijn hele ruit uitgeveegd en gesmeerd. Joepieeeee.
En als ik nu een witte auto had, okee. Maar op een donkerblauw-metallic auto valt witte poep gewoon echt op.

Binnenkort ga ik zelf mijn auto weer een beurt geven. Nee, dat doe ik niet zelf, dat doe ik samen met een maatje. Is het al tijd voor een beurt? Welnee. Die kan nog zeker 15.000 kilometer wachten. Maar nu heb ik even de tijd, en kan ik zelf op een brug de olie doen en dat soort zaken meer. Dit wederom onder kundige leiding van vriendje Bram, wat garant zal staan voor een goede beurt een leerzame dag, en veel onbeschaamde lachbuien en humor op en over het randje.
Nu gaan we ook wat extra deeltjes schoonmaken, en gaan we een brute sportuitlaat monteren.
Een echte Sebring.
Dat heeft natuurlijk totaal geen functie, want mijn auto is helemaal geen sportwagen. Ze zal er geen PK meer door krijgen, ze zal geen seconde eerder bij de 100 km/u wezen. Ze zal er niet stoerder door gaan brullen bij het sportief optrekken (dat ik toch al niet doe).
Maar het gaat er wél echt bizar mooi uitzien. Twee van die pijpjes in rvs ipv een enkel pijpje. 
Ik heb daar nu al veel zin in.