zondag 20 januari 2019

Update :)

Het is zondagochtend, en ik zit tevreden beneden. Mijn weekend is begonnen. Dat komt omdat ik mijn weekend verplaatst heb naar de zondag en maandag. Enerzijds om Ilse te ontlasten, anderzijds om onze portemonnee te ontlasten, want kinderdagopvang is gewoon duur. Dus op deze manier bespaar ik wat geld, hoeven we werk-roostertechnisch niet al te moeilijk te doen, en als bijkomend voordeel: ik zie Jente nog eens. En dat is ook een leuk ding.
Jente wordt al bijna vier, en binnenkort gaat ze naar school. Ze mag eventjes gaan wennen, een paar daagjes in de week, en dan is het ook echt zover.
Ik wil niet zeggen dat ik het spannend vind allemaal. Maar uiteraard heb ik wel al honkbalknuppels klaar liggen, voor als ze thuis komt met verhalen over kindjes die haar pesten. Die kindjes (of liever gezegd: de ouders van de betreffende kindjes) zijn voor mij.
Ook heb ik een opblaasjas voor haar gemaakt, die moet ze aantrekken, en als ze dan tijdens té woeste spelletjes dreigt te vallen, dan blaast die jas zich op, zodat ze zich niet bezeert. Een soort van wandelende airbag. Super praktisch.
Ilse zat even door de digitale schoolgids te praten, en wist me te melden dat Jente ook op schoolreis zou gaan. Mijn eerste reactie was gelijk om te zeggen dat daar niks van in kwam. Ze is pas vier, en nog veel te jong om 3 dagen in het wild te gaan kamperen of naar Walibi te gaan, en dan uit zo'n achtbaan te mieteren. En die juffen en meesters, hoe moeten die al die kinderen in de gaten houden, en zo barstte ik uit in een gemopper en geknotter, tot ik dus beschaamd mijn waffel weer sloot. Loslaten. Het komt wel goed. Ilse had overigens hetzelfde.
Over Jente gesproken: we zaten van de week even gezellig met ons drietjes op de bank. Dat wil zeggen: ik zit zelden op de bank, want ik ben er vaak wat te "doenig" voor. Niet zozeer onrustig, maar gewoon, dat er teveel zaken zijn waar ik dan toch even iets mee wil, kan of moet. En dan sta ik weer op, en ga ik iets anders doen.
Jente was samen met Ilse ergens naartoe geweest, en had haar schoentjes nog aan, Ilse lag bij te komen op de bank, en samen zaten ze naar iets op de tv te kijken. Hoewel Ilses aandacht even bij mij lag, Jente haar aandacht lag bij haar schoen, en mijn aandacht ging uit naar de twee meiden, want ik was zelf nog niet zo heel lang thuis.
Ik wilde iets gaan zeggen tegen Ilse, maar voor ik mijn gedachten goed geordend had, registreerde mijn ogen dat Jente haar voetje in een bizar onnatuurlijke houding omhoog gevouwen lag. Dus mijn gedachten stokten even, mijn vrees voor het volgende tafereeltje werd bewaarheid: madammeke begon, met haar schoen nog om haar voeten, haar voetzolen te likken.
En dus, in het kader van 'dingen waarvan je niet gedacht had ze ooit te zullen zeggen': Jente, niet aan je schoenzolen likken, dat is heel erg vies! Bah! Weer wat nieuws.
Weer wat nieuws: diezelfde avond ging Jente naar bed. Dat op zich is natuurlijk niet nieuw, maar omdat ik de volgende ochtend extreem vroeg op moest, wilde ik me even douchen. Ik was net klaar, had nét de kraan dicht, toen Jente de badkamer binnen kwam. Ze moest een plas. Ik stapte in mijn vol(le) (ronde) glorie de douche uit, toen Jente met een iets te ondeugende blik riep: "papa, waar is je piemel nou?"
Vanuit de overloop hoorde ik Ilse niet een beetje besmuikt giechelen. En zelf wist ik op dat moment niet veel meer te zeggen dan dat ik die per ongeluk met het douchen had af- en doorgespoeld.
Wat moet je dan?

Zoals reeds eerder gemeld: ik heb dus een nieuwe bril. En dat vind ik altijd leuk. Markeert toch weer een periode van twee jaar. En je krijgt er toch een wat ander hoofd van. Niet lelijker, niet knapper. In mijn geval uiteraard wel, en ook een intelligentere uitstraling. Ik weet het zeker.
Nu draag ik het ding sinds donderdag, en ik heb in real life, gewoon 0 aan reactie gehad. En ik weet zeker dat deze bril heel erg anders is als de vorige. De vorige was namelijk wat rechthoekiger, deze is veel ronder.
Gewoon geen reactie. Spijtig.
Er kleeft ook een ander nadeel aan deze bril, hoe mooi ik hem ook vind. De brillenmevrouw, heeft op mijn verzoek de bril echt goed op mijn smoel afgesteld. Niks is hatelijker dan een bril je die continu weer omhoog moet schuiven. En bij mijn vorige bril, moest ik hem continu omhoog schuiven. Als je dat niet doet, ben je met je hoofd achterover, met je ogen omlaag aan het loensen om toch nog wat te zien, maar voor de buitenwereld ziet dat er dan toch wat zwakbegaafd uit.
Dus lekker strak, mevrouw, dat voelt beter.
En dat deed ze. Dat deed ze erg goed. Want mijn bril blijft op zijn door mij gewenste plaats zitten.
Maar dat komt wel met een prijskaartje. Dat is namelijk dat mijn rechter oorschelp nu wat aan het schrijnen is, omdat mijn oor dus nu serieus aan de bak moet om mijn bril omhoog te houden. Links heeft er minder last van, maar rechts, is serieus een protest begonnen.
Maar ik moet zeggen: ondanks dat de sterkte niet beter of slechter is geworden; een nieuwe bril, zonder krassen of vetvlekken, kijkt wel lekker weg.

Zoals gezegd: ik zit tevreden beneden, want mijn weekend is begonnen. Gisteravond al.
Ik ben, en dat is niet onbekend, al was het maar omdat mijn ronde behuizing daar blijk van geeft, een lekkerbek. Hou van lekker (gezond, maar vooral veel) eten.
En gelukkig heb ik een aantal vriendjes die dat ook doen. Een van die vriendjes is Adriaan. Die zich aan het bekwamen was, en is, in het overheerlijke en edele vis-eten, bereiden, fileren etc.
Hij werkt in een vis-speciaalzaak, en schept er genoegen in om klanten naar huis te sturen met een heerlijk stuk vers gefileerde vis. Met alle bijbehorende tips om de lekkerbek (klant) nog meer te laten genieten van zijn of haar vers aangeschafte stukje vis.
Omdat een goed stukje vis, ook spek voor mijn bek is, en omdat we nodig eens moesten bijkletsen, werd het tijd om ons weekend eens gezamenlijk in te luiden met bijkletsen, vis eten, gezelligheid.
En, omdat een stukje kennis-overdracht altijd leuk is, zou hij haring meenemen.
Wat was dat leuk om te doen. Een haring schoonmaken. In het begin wat onwennig, want zo'n dood, glibberig lijf opensnijden, van ingewanden ontdoen, de huid afstropen en de graten eruit halen, is nog niet zo makkelijk. In tegendeel zelfs. Soms voelde het alsof dat beest nog leefde, en zich tot het uiterste verzette. Gelukkig was het beest werkelijk dood. En konden we, met wat oefening mijnerzijds, genieten van een paar overheerlijke haringen. Dit als amuse, want de hoofdmaaltijd bestond uit voor Ilse en Jente werkelijk waar twee enorme lekkerbekken. (Ter vergelijk, de lekkerbek was ongeveer even groot als Jente) en voor ons een pan mosselen om U tegen te zeggen. Met vers gebakken frietjes.
Gesmuld hebben we. En gelachen. En gekletst. En gesmuld. En gesmuld. En gelachen.
Zo begin je het weekend goed.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...