Bussen en katten

Reisgids tegen wil en dank.
Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Is helemaal niet erg. Overkomt de beste. Op Schiphol is de stelregel dat mensen zo kort mogelijk in de bus moeten zitten, en dat is een regel waar ik me zo veel mogelijk aan hou. Ten slotte komen de mensen niet voor een busreis, maar voor een vliegreis. (Even tussendoor: soms verwachten mensen niet dat ze eerst nog even met de bus moeten, en dan zie je ze vaak vreselijk overdreven rollen met hun ogen, en hoor je ze bewonderenswaardig diep zuchten. Ze zuchten nog net hun longen niet uit hun karkas zo diep, ik vind dat grappig). Maar goed, het kan voorkomen dat alle betrokken partijen iets te snel willen werken om het de reiziger zo comfortabel mogelijk te maken, en dan kan het voorkomen dat iemand in die keten zich vergist. Niks aan te doen, het blijft mensenwerk.
Zo ook gisteren. Ik zou een vlucht afrijden van een grote, niet nader te noemen luchtvaartmaatschappij, en die begonnen al met 10 minuten vertraging te boarden. Maakt niet uit, dat haalt de piloot in de lucht wel weer in, dacht ik.
Dat dacht ik, want toen ik af moest rijden, en om de kop van de pier een lusje moest maken om op de juiste route te komen, werd ik door de collega van de volgende bus staande gehouden. De mededeling luidde ongeveer als volgt: "Ze zijn vergeten de crew te informeren dat het toestel gaat vertrekken, dus die zijn er nog niet. Je moet heeeeeel erg langzaam rijden". Zo zout heb ik het nog niet eerder gehad. Dat de crew door omstandigheden wat later komt, oke. Dat is niet nieuw. Maar dat ze in de haast om een vliegtuig op tijd weg te krijgen, gewoon die hele crew maar vergeten, is toch wel een dingetje. Een vliegtuig vliegt nu eenmaal gewoon niet zonder piloot. Dat wil zeggen: technisch zal het mogelijk zijn, maar we zijn nog steeds erg gehecht aan het feit dat een vliegtuig op zijn minst voorzien wordt van mensen die weten wat ze met zo'n enorm vliegend apparaat aan moeten. Geeft toch een fijn en veilig gevoel, lijkt me zo.
Oke, nu wilde het toeval dat tussen de gate en het vliegtuig erg weinig afstand zit. Een gevalletje van 3 keer niezen, en je bent er. Ik kan wel heel langzaam rijden, maar als ik die afstand in 20 minuten moet rijden, sta ik zowat stil.
Daarbovenop kreeg ik vanuit de regie te horen, dat het nog wel even kon duren, en dat ik desnoods maar een toeristische rondleiding over Schiphol moest maken.
De meneer die het dichtste bij mij stond, had alles meegekregen, en moest erom grinniken. In mijn beste Engels (ten slotte weet ik niet van welk pluimage en welke afkomst mijn passagiers zijn) legde ik uit dat ik tot mijn spijt moest mededelen dat het vliegtuig in goede staat was, maar dat de crew nog niet aanwezig was, en ze op kosten van hun luchtvaartmaatschappij een gratis rondleiding op Schiphol aangeboden kregen, ingaande per direct. En dat ik hoopte dat ze zouden genieten van het uitzicht. Dat leidde gelukkig tot algehele hilariteit in de bus (er zijn, ongelooflijk genoeg, mensen die dan helemaal door het lint kunnen gaan, maar deze lading passagiers zag er de humor wel van in) en ik kon inderdaad een klein rondje Schiphol doen.
Toen ik bijna zover was, dat ik kon vertellen over het mortuarium van Schiphol (Ik was op dat punt nog even met mezelf in discussie of dat nu wel een goede "bezienswaardigheid" zou zijn, voorafgaand aan een wintersport-vakantie-vlucht) kreeg ik na ongeveer 30 minuten te horen dat de crew was gearriveerd. Dus hoe dan ook waren mijn passagiers 'saved by the bell'...
Bij het uitstappen kreeg ik van veel mensen te horen dat ze het leuk hadden gevonden.


Sinds wij Colette toevoegden aan onze kleine veestapel, was het regelmatig duidelijk: Claus is de baas. En aldus joeg en mepte hij Colette het hele huis door. Grof geschut werd daarbij niet geschuwd.
En Colette, toch al de meest vriendelijke, maar ook de kleinste van die twee moest zich maar schikken in de rol van ondergeschikte.
Een paar weken geleden kwam Claus ineens thuis met een behoorlijk groot abces op zijn kop. En dat ding deed hem pijn. Zeer tegen wil en dank, toch maar weer dat reismandje tevoorschijn gehaald, en Claus bij kop en kont erin gepropt. Dat klinkt heel zielig, maar er is werkelijk geen andere manier om Claus in dat mandje te krijgen. Als hij het ziet, vertrekt hij, en kun je het uitzoeken. Hij weet namelijk wat er gaat gebeuren, als dat mandje tevoorschijn komt, en hij weigert er vrijwillig aan mee te werken. De tijd dat hij zich met kattenkruid liet paaien is net aan niet voorbij, maar hier trapt hij toch echt niet meer in.
Dus we moesten hem met lichte dwang en op hoop van ongeschonden zege hem in die mand zien te werken.
De dierenarts keek ernaar en haalde het abces leeg en weg. Voor straf kakte hij zijn reismandje nog even vol. En als boosheid te ruiken was, had hij ons heel erg heftig bestraft.
Maar goed, we kregen pilletjes mee, en ik was de aangewezen persoon om die te geven. Dat lukte vrij aardig, helaas is het nu wel zo, dat telkens als ik Claus vriendelijk een aai over zijn bol wil geven, hij mij argwanend aankijkt, en een paar meter verderop gaat zitten.
En met dat akkefietje lijkt het erop alsof er een verschuiving heeft plaats gevonden. Want ineens is het niet meer Colette die lukraak alle hoeken van de kamer te zien krijgt door toedoen van Claus, maar is het Claus die zich serieus moet verdedigen tegen een woeste Colette. Het is niet meer Claus die heel casual Colette te kennen geeft dat ze op moet lazeren, het is Colette die Claus weg mept van dat lekkere stukje warme bank.
Toen we nog in Rotterdam woonden, was Claus heer en meester van de wijk, en elke poes of kater die dat ter discussie wilde stellen, had een hele taaie en zeker een kwaaie aan hem. Soms kwam hij thuis met verwondingen, maar hij leek altijd wel de winnaar te zijn.
Nu zijn we een paar jaar verder, en de vechtlust zit er nog steeds, alleen lijkt het erop dat hij niet meer zo krachtig is als toen. We hebben zelfs al eens gezien dat hij het moest afleggen tegen een andere kat.
En het begint ook op te vallen dat hij niet meer zo snel en soepel is als het aankomt op het traplopen en het springen op de bank. Alles lijkt in een rustiger tempo te gaan.
Nu is Claus al vanaf 2010 bij me, en toen was hij al vier of vijf, dus hij is ook alweer een jaar of veertien. Best een leeftijd voor een kater. Alleen lijkt hij soms niet altijd door te hebben dat hij wordt ingehaald door zijn leeftijd.
Enerzijds vind ik het wat sneu voor hem. Altijd heer en meester geweest, en nu moet hij zich steeds vaker verdedigen tegen een steeds feller wordende Colette en uiteraard wat hij buiten tegenkomt.
Anderzijds is het ook wel een beetje de natuur.
Claus is natuurlijk een beetje een schooier. Altijd al geweest. Hier in de buurt, is hij een bekende, want overal waar een kattenluikje zit, gaat hij naar binnen om de aanwezige kattenbrokken op te eten. En als er geen kattenluikje is, maar alleen een vermoeden van woonachtige kattenliefhebbers, gaat hij voor de deur zitten, net zo lang tot hij een snoepje, een aai of een knuffel krijgt. Zo weet dus heel de buurt wie hij is, en wordt hij door heel de buurt ook (aan mensen dan) vriendelijk bejegend (en vetgemest). Geen wonder dat hij alleen maar thuis is, als Ilse hem daar vriendelijk toe uitnodigt.
Een van de overburen heeft op die manier een hele fijne band met hem opgebouwd. En zelfs een hokje voor hem buiten gezet. (Dit deed ze toen wij er nog niet zolang woonde, en Claus op verkenning ging, en bij hun bleef hangen, om wat voor reden dan ook). En gisteren kwam die overbuurvrouw even langs. Ze ging verhuizen, en wilde een klein cadeautje voor Claus achterlaten. En ze was haast in tranen, zozeer zou ze Claus gaan missen. Ik vond het aan de ene kant erg lief en vriendelijk van haar, aan de andere kant moest ik op mijn tong bijten om niet te zeggen dat ze hem voor een tientje mee mocht nemen. Maar ik denk dat dat nogal harteloos had geklonken. En wie ben ik om vriendelijkheid te bestraffen met cynisme, nietwaar?
En daarmee is voor mij het weekend alweer begonnen.