dinsdag 1 januari 2019

Een blanco vel, inmiddels niet meer zo blanco.

Het is weer een vers, blanco jaar en dan kan ik mezelf niet helemaal bedwingen. Handenwringend zit ik tegen het witte vel van het jaar aan te kijken. Net zoals ik tegen het witte "vel" van mijn nog behoorlijk lege blog zit te staren.

Maar daar gaat verandering in komen.

Allereerst wil ik u allen van harte welkom heten in 2019. Een jaar waarin ik nieuwe kansen ga krijgen, zoeken en aangrijpen. Een jaar waarin we hopen het 5 jarig jubileum van ons huwelijk te vieren, het jaar waarin mijn dochter 4 wordt, en dus naar school mag (och heden, daar gaan blogs over komen, hou je hart maar vast en op voorhand alvast mijn excuses voor al te emotionele schrijfsels daaromtrent).

Omdat zowel Ilse als ik baat hebben bij rust en orde in de tent, én omdat de huidige inrichting daar niet toe bijdraagt, hebben we raad gevraagd bij iemand die daar veel meer verstand van heeft.
En uiteindelijk zijn we er dus toe gekomen om het berghok boven eens grondig uit te zoeken, en te mesten, en heel veel zaken gewoon weg te gooien.
Dit doen we, om beneden meer rust te krijgen. Want beneden leven we, en de kast die we maakten van fruitkisten, is absoluut leuk en hip, maar levert ook een hoop onrust, rommel en ongemak op.
Dus de kratten deels naar boven, om wat extra bergruimte te maken. Voor de spullen die we niet naar het stort brengen.
Maar goed.
Eerst dus de troep boven eens sorteren.
Heeeeeeeeel veel kilo's aan oude paperassen, en troep die we verhuizingen lang meezeulden, zonder te weten wat we er in vredesnaam mee zouden moeten.
Ik vond bijvoorbeeld 2 paar houten klompen. Twee paar houten klompen die ik als kind van een jaar of 4-5 droeg. Met een royaal gebaar wilde ik ze in de daartoe klaargelegde vuilniszak werpen, toen Ilse ertussen sprong (die kreeg dus bijna letterlijk klop met een klomp) en ze wilde bewaren.
Ja, godallemachtig, we zouden zaken wegflikkeren, niet eindeloos betasten en bewaren.
Maar inmiddels heb ik Jente er op zien lopen, en het ziet er wel snoezig uit. Dus vooruit, bewaren maar.
Gelukkig hebben we ook inmiddels kilo's aan troep weggegooid, en staat er kilo's aan troep klaar om weggegooid te worden.
Bijvoorbeeld een set tentstokken, behorende bij een voortent. Die voortent, behoorde bij de caravan, die we reeds verkocht hebben. De voortent zelf, is tot op heden vermist, maar die stokken wel. Vreemde zaak. Maar goed, die gaan naar de oud-ijzer-verzamelaar. 
Ik vond tussen alle papiertroep ook een kraslot. Een opengekrast kraslot. Waarop zeer duidelijk mijn winst stond: 2 hele Euro's. Helemaal blij wilde ik het lotje in mijn portemonnee stoppen. Ten slotte, de jackpot van de staatsloterij ging ook al aan onze neus voorbij, dus deze opsteker zou een leuk begin zijn voor het nieuwe jaar.
Ik keek nog eens goed, en mijn euforie veranderde in een diepe droefenis. Dat kraslot had namelijk voor 31 december 2017 ingeleverd moeten worden. Jammer dit. Heel jammer.
Ook hebben we niet minder dan 4 kratten aan boeken weggebracht. We hadden er te veel. Waar laat je in vredesnaam 4 kratten boeken?
Het ziekenhuis in Almere heeft een soort van bibliotheek, en we hadden het leuke idee om die boeken daar te doneren.
De vrouw aan de telefoon was best blij toen ik belde.
"Hallo, met Marnix Coster, ik bel om te vragen of jullie blij worden van een paar boeken voor de patientenbibliotheek".
"Nou! Heel graag, als ze een beetje in goede staat zijn, willen we best een paar boeken hebben. Hoeveel boeken gaat het om?"
"4 Albert Heijn kratten vol".
"Oh my GOD!!!! Dat zijn niet een paar boekjes... Dat is echt een beetje te veel. Zou u misschien 2 kratten kunnen komen brengen? Want vier kratten vol, kunnen wij ook niet kwijt. Hihihihi".
"Geen probleem, ik kom er zo aan".
En de rest van de boeken zijn naar de kringloop gegaan.

Alles om ruimte te krijgen voor een nieuwe kast. Met deuren. Een kast die door Ilse op de site van de Ikea met heel veel pijn en moeite is samengesteld, precies naar onze wens.
En met pijn en moeite bedoel ik letterlijk, want die site werkt echt ongelooflijk slecht. En op haar zenuwen.
Gelukkig maar dat Ilse het deed, ik had na 2 keer proberen de site met laptop en al door het raam naar buiten gekeild. Al scheelde het bij Ilse niet weinig, moet ik daaraan toevoegen. Regelmatig zag ik haar ogen vuur spuwen, en die zuiltjes van rook die verdacht dicht bij haar oren omhoog kringelden, waren niet van mijn sigaretten, want binnen rook ik niet.
Het feit dat ook Jente met een angstvallig grote boog om Ilse heen stapte, sprak ook boekdelen. En dan vloekte ze nog niet.
Maar.... We zijn er in geslaagd om een kast samen te stellen waar we blij van worden.
(Ja, bij die zweedse boevenbende, maar soit. Principes zijn er om vanaf te stappen).
(Nee, geen zelfbouw, want daar heb ik nu even geen tijd of energie voor).

En dan is het tijd om naar de schoonouders te gaan om oud en nieuw te vieren. Jente inladen, Ilse inladen, spullen inladen en gaan.
Uiteraard, net toen ik mijn eerste biertje naar binnen had geslingerd, kwam mijn aanminnige echtgenote er achter dat ze haar insulinepompje vergeten was. Dus toch nog (het kon nét) even naar huis gieren om dat pompje te halen. Waarbij ik Claus, die zijn kans schoon zag om naar buiten te glippen, naar binnen moest bulderen. (Katten hou ik binnen met oud en nieuw, sinds ik weet dat er verziekte untermenschen rondlopen die het leuk vinden om vuurwerk in katten-anussen te proppen).
Jente lekker op bed, met de belofte haar wakker te maken voor het vuurwerk. Dat leek haar machtig mooi.
En inderdaad, even voor 12 haalden we een nog steeds half slapende Jente uit bed, die rond twaalven even niet meer wist hoe ze het had met alle kletsende-zoenende-drinkende-etende-proostende mensen om zich heen.
Maar naar buiten wilde ze wel. En wat was ze onder de indruk (en zelfs een beetje bang) voor het vuurwerk. Ze wist gewoon niet waar ze moest kijken, hoewel ze uiteindelijk liever in papa's auto zat, om het vuurwerk te zien, maar minder te horen.
Het gevolg was wel dat ze toen wel erg over haar slaap heen was, en het even later toch best een toer was om haar weer in haar bed te krijgen.
Om van vandaag maar te zwijgen.
Ach ja. Wakker worden om 5 voor 12 in de nacht, je doet het maar één keer per jaar. Als het goed is.

Gelukkig nieuwjaar allemaal.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...