Gisteren mocht ik voor het eerst "solo" gaan rijden.
Toen liep ik tegen het eerste probleem aan: er rijden daar hoofdzakelijk electrische bussen, maar een aantal piekbussen, die tijdens de spits worden ingezet. Dat zijn diesels.
Alle dieselbussen starten op een andere manier, en bij deze wist ik het echt even niet.
Hoe start je zo'n kreng?
Na wat vijven en zessen slaagde ik erin om het ding te starten en was ik klaar voor vertrek.
Gelukkig zijn de collega's allemaal behoorlijk hulpvaardig.
Toen dat euvel verholpen was, mocht ik de eerste passagiers gaan verplaatsen, en dat ging eigenlijk allemaal heel goed.
Ook hier: als ik het even niet meer zo goed wist, waren er altijd wel collega's die me de juiste weg wezen. Of me erop wezen dat ik vergat mijn lampen aan te zetten.
Stiekem vind ik het nog wel spannend. Want er zijn zoveel fouten te maken. Zoveel kleine routetjes die je dan net ff vergat. Of niet aan dacht.
Dus toch ff een zenuwenplasje vaker dan ik van mezelf gewend ben.
Ook kwam ik erachter dat beleefdheid naar passagiers weliswaar een belangrijk ding is, maar dat het misschien niet heel handig is om te melden dat ik dit werk pas 1 dag doe.
De passagiers die ik oppikte, waren vriendelijk genoeg, en in voor een praatje. In het Engels. Nou, dat Engels ben ik behoorlijk machtig.
Dus er ontstond een gezellige conversatie, waarin ik zei dat het mijn eerste dag "solo" was, en dat ik heel erg mijn best zou doen om ze veilig naar de juiste locatie te brengen.
Maar omdat ik naliet te vermelden dat ik wel al enige ervaring op een bus heb, dachten die mensen dat ik nog nooit op een bus had gereden. En toen er een kruipdoor sluipdoor weggetje was, met wat scherpe bochten, hoorde ik ze slikken.
Mijn vriendelijk bedoelde grapje kwam dus in het Engels niet helemaal over. Zeker niet omdat de ontvangers ook geen Engelse moedertaal hadden.
Gelukkig konden ze er bij aankomst op het juiste punt om lachen.
Vandaag ben ik voor het eerst mee geweest naar een peuterdans lesje van Jente.
Dat is voor een vader een belevenis op zich.
Je mag je dochter er afleveren, en dan moet je een half uur wachten tot ze uitgedanst is.
So far so good.
Komen hoofdzakelijk moeders. De vaders die er komen, zijn toch iets minder 'natural' met hun dochters.
Ik in elk geval niet. Sta ik daar te hannesen met een kind dat overal aandacht voor heeft, behalve het uitdoen van haar kleren (waaronder wij voor het gemak dat roze balletpakje alvast aan hadden gedaan).
En dan tussen al die moeders die dat allemaal super slick en gewoon ff doen.
Moeders waarvan je op het eerste oog denkt: die was er erg jong bij. Moeders die dan in de wachtruimte hun mond opentrekken, en dat er dan gewoon werkelijk niks interessants uitkomt. Maar daar wel een half uur voor nodig hebben. Van die vrouwen die trachten hun kind maar ook hun hele leven samen te vatten.
Mens, ik ben al niet in jou geinteresseerd, laat staan in je kind. Laat me met rust. Dat ene kopje koffie thuis was niet genoeg, en het bocht dat hier uit de automaat komt, is kwalitatief niet dusdanig dat het mijn interesse in jou of je kind aanwakkert.
Kortom: ik zat daar geheel mezelf te zijn. Niet toegankelijk voor random chicks met kids.
Wel ff om het hoekje gluren naar de vorderingen van mijn eigen kind (waarmee ik die andere moeders ook niet lastig val). En dan wat week worden omdat je helemaal trots bent op dat kleine mormeltje.
Dat roze balletpakje is mij een doorn in het oog.
Ik had liever helemaal geen balletpakje, maar Jente vind dat peuterdansen zó leuk, dat er toch een pakje moest komen. En ze waren er in alle kleuren. Ook zwart. Mag van mij best wat stoerder zijn.
Ik had roze al min of meer gevetoot, maar niet duidelijk genoeg, want oma-lief kwam met een roze pakje. En Jente is er enorm mee verguld. En het staat snoepig. Maar toch.
Als rechtgeaarde hetero man is het toch wat lastig om daar heel stoer mee om te gaan. Los van het feit dat zelfs ik, als part-time kleurenblinde zelfs zie dat roze pakjes en rood haar niet de meest geslaagde combinatie zijn.
Vanavond mijn tweede dienst gereden. Alles bij elkaar 23 kilometer. Ik vermaak me opperbest. Vooral wanneer mensen niet naar me luisteren.
Als ik zeg dat ze binnen even moeten wachten, omdat het buiten regent, en ze toch naar buiten rennen, en op de trap naar het vliegtuig in de regen moeten staan wachten.... Tja, dan sta ik breed grijnzend omhoog te kijken. Had nu maar naar me geluisterd.
Maar hey: ik ben maar de buschauffeur, wat weet ik nu van nutteloos in de regen staan wachten, terwijl je ook droog in de bus had kunnen staan wachten.
Maakt niet uit.
Wat wel echt jammer is: het is ons niet toegestaan om foto's te maken. En ergens snap ik dat wel.
Maar het is wel heul erg indrukwekkend om eventjes oog in oog met een Boeing 747 te staan, of een Airbus A380.
Dat ze het de lucht in krijgen. Moet het met een bus nog maar voor elkaar zien te krijgen.
En Fin. Een welbestede week zo.
Morgen weer lekker muziek maken. Ook leuk.
woensdag 28 maart 2018
woensdag 21 maart 2018
Politiek en beesten. Geen PvDD
Mijn eerste opdrachten liepen allemaal vrij soepeltjes. Geheel in tegenstelling tot het hele aanlooptraject, was het laatste examen bijna een formaliteit.
Ik wil niet zeggen dat ik een vlekkeloze rit heb gereden, maar zowel de theorie als het praktische gedeelte waren ruim voldoende om, zodra ook alle papierwerk binnen is aan de slag te mogen als platform chauffeur.
Ik heb het dan ook ongelooflijk naar mijn zin gehad tijdens de instructie-periode. Toffe instructeurs die op rustige en vriendelijke wijze mij alle kneepjes en alle kruipdoor-sluipdoor routes lieten zien.
En stiekem ook wel gaaf om even naast een Airbus A380 te staan, en je met je bus eventjes heel klein te voelen.
De collega's zijn bijna allemaal heel vriendelijk en vinden het mooi dat je er bent, en staan klaar om je te helpen als je het even niet meer weet. Of hun kennis op hun manier over te dragen.
Er is veel te zien en te beleven op dat platform, en ik hoop toch met enige regelmaat de meest vermakelijke dingen te kunnen verwerken tot een blog.
Ik moet iets bekennen:
De afgelopen tijd ben ik ongelooflijk druk geweest met het behalen van alle kwalificaties en dus zijn de gemeenteraadsverkiezingen een beetje langs me heen gegaan.
Dat is serieus ook een kwestie van gebrek aan interesse. Want als het me wat had kunnen schelen, had ik wel eerder actie ondernomen.
Maar nu is het D-Day voor de locale politieke kletsmajoors, en ik weet niet eens welke partijen er in Almere allemaal vertegenwoordigd zijn, en wat ze willen.
"Een beter Almere". Daar komt het bij al die snuiters op neer, en de ene partij doet dat over rechts, de ander over links, en een enkele partij komt niet verder dan heel Almere te ont-moslimmen.
Ik doe dus maar de stemwijzer. Dat lukt niet via de stemwijzer zelf, maar via een soort schimmige andere site, omdat Almere blijkbaar niet meedoet met de grootste site; stemwijzer.nl.
Er is geen enkele partij die 100% aansluit op mijn visie.
Christenunie komt tot mijn grote verbazing het verste met 71%.
Blijkbaar zijn die heren (en dames? Of is het in die kringen nog steeds bon-ton om vrouwen achter het aanrecht te houden?) toch enigszins redelijk van aard.
PVDA doet het met 70% niet veel slechter. Maar aangezien ik politiek gezien gehandicapt ben, gaat hem dat niet worden.
Ter illustratie: als ik lid zou zijn van de VVD, zou ik tot de linkervleugel van die partij horen. Extreem links.
Als ik lid zou zijn van de PVDA, zou ik tot de extreem rechtse vleugel van die partij horen.
Gezien het feit dat ik een carnivoor pur sang ben, neem ik de Partij voor de Dieren niet serieus (in overweging). Dit omdat ik mijn smaak voor kostelijk voedsel wél serieus neem.
De PVV is niet mijn stijl. Sowieso omdat ik niet geloof dat het deporteren van moslims een oplossing is voor de door de pvv zelf gezaaide angst en haat. De oplossing voor die angst en haat is het opdoeken van de PVV, maar die discussie wens ik met niemand meer aan te gaan. Los daarvan: met de gemiddelde pvv-politicus is discussieren als plassen met een blaasontsteking. Je doet het omdat er een klaarblijkelijke noodzaak toe is, maar het brandt als de pest, en leuk wordt het nooit.
De D66 beschouw ik niet als integer of betrouwbaar, en is daarnaast een soort van tandeloze leeuw. Indrukwekkend op tv, lachwekkend in het echt.
De echt lokale partijen...
Tja. Die kwamen volgens de stemwijzer niet in de buurt van mijn standpunten. En ik ben op zich niet tegen locale politieke brabbelaars, maar partijen met de naam OPA hebben niet bepaald de uitstraling waarvan ik helemaal wildenthousiast word.
Vier jaar geleden (nog maar, of alweer) zat ik voor hetzelfde dilemma. Maar toen in Tiel.
Toen wist ik het ook al niet. Ik kan me ook niet meer herinneren of ik toen wel gestemd had. Ik gok van niet. Ik was een tijdelijke bewoner van een pand dat nog net niet op instorten stond, voelde me op zich wel thuis in Tiel, maar waarom zou ik stemmen in een gemeente op een lokale kwetteraar, als ik niet wist hoelang ik er nog zou wonen?
In Almere is dat anders.
Ik woon hier (hopelijk nog lang) en heb er baat bij om een partij aan de macht te helpen die voor mijn belangen opkomt.
Ilse had een goed idee, althans: dat vond ze zelf.
Zij zou Groenlinks gaan stemmen (oh, die schijnt ook landelijk te opereren) en ik voor haar op de PvdA. Want beide partijen voldeden in hoge mate aan haar wensen.
Ook dat zie ik niet als ideale oplossing. Zie bovenstaande.
Ik denk dus dat ik maar blanco stem.
Dan is het gras voor de voeten van alle "je-moet-stemmen-vinger-wijzende-politie-agentjes" weggemaaid. En dan heb ik toch weer aan mijn zogenaamde plicht voldaan.
Over verplichtingen gesproken:
Het komt eens in de zoveel tijd ter sprake: een hond. En nu, met mijn voorgenomen plannen tot afvallen en een gezondere levensstijl (inmiddels 5 kilo afgevallen in 4 weken) flitst de gedachte vaker door mijn en onze hoofden.
Voor mij staat de herinnering nog vers in het geheugen: hond Noor. Een lief beest, maar volkomen onbetrouwbaar.
En aangezien al die stichtingen eender zijn, willen we dus gewoon geen hond meer uit het buitenland. Laat ze eerst hier de problemen met honden oplossen, voor ze problemen naar Nederland halen.
Asiel is dus ook niet onze eerste keuze. De meeste honden daar zijn niet geschikt voor een huishouden met een peuter. Typisch genoeg zijn dat allemaal honden van een bepaald ras, die blijkbaar allemaal verneukt zijn, omdat dat ras geen ras is voor zichzelf overschattende "liefhebbers".
Tot zover zijn eega en ik het eens.
Ook zijn we het eens over het feit dat een hond in huis, in elk geval voor Claus niet leuk is. En over het feit dat een hond in huis ongelooflijk veel verplichtingen schept.
Dat het voor ons ook heel gezond is, staat ook buiten kijf.
Maar dan komt het: Ilse wil het liefst een Keeshond. Of een Patrijs. Of een ander soort klein hondje dat men in het donker makkelijk aanziet voor een rat aan een touwtje. Ik wil een hond die je met alle recht hond kan noemen. Een Rottweiler. Herder. Bouvier. Ridgeback. Honden waarmee je lekker op training kan. Waarmee je lekker kan werken. Honden die je met recht hond mag noemen.
Waarvan Ilse terecht of niet het vermoeden heeft dat het wat teveel van het goede is.
Ik weiger om met een Yorkshire terrier of Chiwawa over straat te gaan. Bij sommige grote, stoere mannen zal het vast enig staan, maar ik hoef niet per se met een soort van levend mode accessoire over straat te stappen. Zeker niet in de regen of sneeuw, als die dingen een doekje over hun rug of buik krijgen tegen verkoudheid. Dat ziet er gewoon niet uit.
En gesproken over regen: ik zei al meteen dat dat dan de taak van Ilse zou zijn, maar die was het daar (mijns inziens totaal onterecht) niet mee eens. Die vond dat ook ik door weer en wind met zo'n dier naar buiten moet.
In het geval van de door mij gewenste soorten uit de canis familiaris familie, zou ik het minder erg vinden om door allerhande onguur weer te moeten gaan, dat spreekt voor zich.
Dus voorlopig is het in huize Coster-van der Wal stilletjes rondom de extra aanschaf van beestachtigheden. En dat is misschien maar goed ook. Claus dankt ons stilletjes op zijn harige knietjes.
Ik wil niet zeggen dat ik een vlekkeloze rit heb gereden, maar zowel de theorie als het praktische gedeelte waren ruim voldoende om, zodra ook alle papierwerk binnen is aan de slag te mogen als platform chauffeur.
Ik heb het dan ook ongelooflijk naar mijn zin gehad tijdens de instructie-periode. Toffe instructeurs die op rustige en vriendelijke wijze mij alle kneepjes en alle kruipdoor-sluipdoor routes lieten zien.
En stiekem ook wel gaaf om even naast een Airbus A380 te staan, en je met je bus eventjes heel klein te voelen.
De collega's zijn bijna allemaal heel vriendelijk en vinden het mooi dat je er bent, en staan klaar om je te helpen als je het even niet meer weet. Of hun kennis op hun manier over te dragen.
Er is veel te zien en te beleven op dat platform, en ik hoop toch met enige regelmaat de meest vermakelijke dingen te kunnen verwerken tot een blog.
Ik moet iets bekennen:
De afgelopen tijd ben ik ongelooflijk druk geweest met het behalen van alle kwalificaties en dus zijn de gemeenteraadsverkiezingen een beetje langs me heen gegaan.
Dat is serieus ook een kwestie van gebrek aan interesse. Want als het me wat had kunnen schelen, had ik wel eerder actie ondernomen.
Maar nu is het D-Day voor de locale politieke kletsmajoors, en ik weet niet eens welke partijen er in Almere allemaal vertegenwoordigd zijn, en wat ze willen.
"Een beter Almere". Daar komt het bij al die snuiters op neer, en de ene partij doet dat over rechts, de ander over links, en een enkele partij komt niet verder dan heel Almere te ont-moslimmen.
Ik doe dus maar de stemwijzer. Dat lukt niet via de stemwijzer zelf, maar via een soort schimmige andere site, omdat Almere blijkbaar niet meedoet met de grootste site; stemwijzer.nl.
Er is geen enkele partij die 100% aansluit op mijn visie.
Christenunie komt tot mijn grote verbazing het verste met 71%.
Blijkbaar zijn die heren (en dames? Of is het in die kringen nog steeds bon-ton om vrouwen achter het aanrecht te houden?) toch enigszins redelijk van aard.
PVDA doet het met 70% niet veel slechter. Maar aangezien ik politiek gezien gehandicapt ben, gaat hem dat niet worden.
Ter illustratie: als ik lid zou zijn van de VVD, zou ik tot de linkervleugel van die partij horen. Extreem links.
Als ik lid zou zijn van de PVDA, zou ik tot de extreem rechtse vleugel van die partij horen.
Gezien het feit dat ik een carnivoor pur sang ben, neem ik de Partij voor de Dieren niet serieus (in overweging). Dit omdat ik mijn smaak voor kostelijk voedsel wél serieus neem.
De PVV is niet mijn stijl. Sowieso omdat ik niet geloof dat het deporteren van moslims een oplossing is voor de door de pvv zelf gezaaide angst en haat. De oplossing voor die angst en haat is het opdoeken van de PVV, maar die discussie wens ik met niemand meer aan te gaan. Los daarvan: met de gemiddelde pvv-politicus is discussieren als plassen met een blaasontsteking. Je doet het omdat er een klaarblijkelijke noodzaak toe is, maar het brandt als de pest, en leuk wordt het nooit.
De D66 beschouw ik niet als integer of betrouwbaar, en is daarnaast een soort van tandeloze leeuw. Indrukwekkend op tv, lachwekkend in het echt.
De echt lokale partijen...
Tja. Die kwamen volgens de stemwijzer niet in de buurt van mijn standpunten. En ik ben op zich niet tegen locale politieke brabbelaars, maar partijen met de naam OPA hebben niet bepaald de uitstraling waarvan ik helemaal wildenthousiast word.
Vier jaar geleden (nog maar, of alweer) zat ik voor hetzelfde dilemma. Maar toen in Tiel.
Toen wist ik het ook al niet. Ik kan me ook niet meer herinneren of ik toen wel gestemd had. Ik gok van niet. Ik was een tijdelijke bewoner van een pand dat nog net niet op instorten stond, voelde me op zich wel thuis in Tiel, maar waarom zou ik stemmen in een gemeente op een lokale kwetteraar, als ik niet wist hoelang ik er nog zou wonen?
In Almere is dat anders.
Ik woon hier (hopelijk nog lang) en heb er baat bij om een partij aan de macht te helpen die voor mijn belangen opkomt.
Ilse had een goed idee, althans: dat vond ze zelf.
Zij zou Groenlinks gaan stemmen (oh, die schijnt ook landelijk te opereren) en ik voor haar op de PvdA. Want beide partijen voldeden in hoge mate aan haar wensen.
Ook dat zie ik niet als ideale oplossing. Zie bovenstaande.
Ik denk dus dat ik maar blanco stem.
Dan is het gras voor de voeten van alle "je-moet-stemmen-vinger-wijzende-politie-agentjes" weggemaaid. En dan heb ik toch weer aan mijn zogenaamde plicht voldaan.
Over verplichtingen gesproken:
Het komt eens in de zoveel tijd ter sprake: een hond. En nu, met mijn voorgenomen plannen tot afvallen en een gezondere levensstijl (inmiddels 5 kilo afgevallen in 4 weken) flitst de gedachte vaker door mijn en onze hoofden.
Voor mij staat de herinnering nog vers in het geheugen: hond Noor. Een lief beest, maar volkomen onbetrouwbaar.
En aangezien al die stichtingen eender zijn, willen we dus gewoon geen hond meer uit het buitenland. Laat ze eerst hier de problemen met honden oplossen, voor ze problemen naar Nederland halen.
Asiel is dus ook niet onze eerste keuze. De meeste honden daar zijn niet geschikt voor een huishouden met een peuter. Typisch genoeg zijn dat allemaal honden van een bepaald ras, die blijkbaar allemaal verneukt zijn, omdat dat ras geen ras is voor zichzelf overschattende "liefhebbers".
Tot zover zijn eega en ik het eens.
Ook zijn we het eens over het feit dat een hond in huis, in elk geval voor Claus niet leuk is. En over het feit dat een hond in huis ongelooflijk veel verplichtingen schept.
Dat het voor ons ook heel gezond is, staat ook buiten kijf.
Maar dan komt het: Ilse wil het liefst een Keeshond. Of een Patrijs. Of een ander soort klein hondje dat men in het donker makkelijk aanziet voor een rat aan een touwtje. Ik wil een hond die je met alle recht hond kan noemen. Een Rottweiler. Herder. Bouvier. Ridgeback. Honden waarmee je lekker op training kan. Waarmee je lekker kan werken. Honden die je met recht hond mag noemen.
Waarvan Ilse terecht of niet het vermoeden heeft dat het wat teveel van het goede is.
Ik weiger om met een Yorkshire terrier of Chiwawa over straat te gaan. Bij sommige grote, stoere mannen zal het vast enig staan, maar ik hoef niet per se met een soort van levend mode accessoire over straat te stappen. Zeker niet in de regen of sneeuw, als die dingen een doekje over hun rug of buik krijgen tegen verkoudheid. Dat ziet er gewoon niet uit.
En gesproken over regen: ik zei al meteen dat dat dan de taak van Ilse zou zijn, maar die was het daar (mijns inziens totaal onterecht) niet mee eens. Die vond dat ook ik door weer en wind met zo'n dier naar buiten moet.
In het geval van de door mij gewenste soorten uit de canis familiaris familie, zou ik het minder erg vinden om door allerhande onguur weer te moeten gaan, dat spreekt voor zich.
Dus voorlopig is het in huize Coster-van der Wal stilletjes rondom de extra aanschaf van beestachtigheden. En dat is misschien maar goed ook. Claus dankt ons stilletjes op zijn harige knietjes.
zaterdag 10 maart 2018
Update :)
Ik schreef al eerder dat ik begonnen ben met sporten.
En in die hoedanigheid heb ik vast ook al geschreven dat het telkens weer een zelf-overwinning is, dat ik ga.
Mooi, nu ik dat nog eens extra benadrukt heb, kan ik trots melden dat het niet alleen een continue zelf-overwinning is, maar dat ik inmiddels ook zover ben dat ik weer in staat ben om "onder het dakje" te kunnen kijken.
Of het qua gewicht heel veel uitmaakt, waag ik te betwijfelen, maar het is toch leuk. Ergens. En misschien voor de argeloze lezer ook een typisch gevalletje van: daar had je bij moeten zijn. Of gewoon: t.m.i.
Waar ik tijdens het opstarten van de sportsessie telkens een beetje van schrik, is het feit dat de hartslag meter van het apparaat al op hol slaat als ik erop stap.
Ik bedoel: ik zet mijn eerste stappen in een warming-up tempo en dat apparaat gilt al dat mijn hartslag te hoog is.
Nu kan dat zo zijn, ik voel dat zelf nergens aan. Dus het kan zo zijn dat mijn hart zelfstandig in de stress schiet als ik aanstalten maak om sneller dan langzaam te sjokken, en als een gek gaat pompen.
Dat kan.
Het kan ook zijn dat het apparaat mij begint te kennen, en me een hoge hartslag toegooit om me te motiveren.
Maar mijn motivatie komt eigenlijk vooral van collega's die met me meegaan en het feit dus dat mijn wekelijkse hobbel-uurtje in combinatie met koolhydraat-arm eten zijn weerslag heeft op mijn (naar mijn smaak nog steeds te) ronde vormen.
Dat koolhydraat-arme eten kost me uiteindelijk minder moeite dan ik dacht.
Die koolhydraat-arme wasa knekkebreutjes zijn dan weliswaar droog als een woestijn, maar met hetzelfde beleg, toch goed weg te kanen. Hoewel ik het mentaal gezien wel echt armoedig vind om op zon droge reep granen te knagen. En ongelooflijk frustrerend dat als je een hap denkt te nemen uit die knapperige onzin, je dus in wezen die hele reep aan kleine scherven bijt, waardoor reep en beleg op en naast je bord storten. Een beetje als beschuit met muisjes. Heel leuk, maar na één hap, liggen de muisjes door de kamer, en had je gewenst dat ze iets praktischer voedsel hadden verzonnen als geboorte-hapje. Maar het grote voordeel is: van die wasa-zooi, weet je dat je droge blerf in je mond schuift, maar bij een gewone boterham is dat vaak veel verrassender. Denk je een lekker verse boterham te beleggen met de ingewanden van een varken, is dat brood toch net ff een dagje ouder dan je had ingeschat. Die teleurstelling heb je bij wasa dan weer niet.
Aardappelen mis ik niet. Gewoon een hele struik broccoli, of andere groenten in grotere hoeveelheden en een echt dikke homp vlees, en je komt er wel.
Ik hou het allemaal wel luchtig. Voor mij geen strenge diëten. En er mag best af en toe een chipje in. Of een ijsje. Of een stuk taart (ten slotte werd Jente maar 1 keer 3 en ik maar 1 keer 37).
Want het moet wel een beetje lijken alsof ik dit voor mijn lol doe, en dogmatisch gaan eten of dogmatisch gaan sporten, zit niet in mijn aard.
Maar we houden vol, en wie weet word ik nog eens een adonis van formaat.
Mijn nieuwe baantje is inmiddels ook begonnen. En ik heb het best wel onderschat. Want voor de buitenwereld lijkt het alsof het simpel is. Je brengt een paar poppetjes met een bus van de gate naar het vliegtuig. En omgekeerd.
En omdat dat zo lijkt, is het bewijs geleverd: die chauffeurs doen het goed. Want zo simpel is het allemaal net weer niet.
Ik zal niet ingaan op de procedures. Maar er komt nog best wel wat bij kijken, en op het oog kleine foutjes, kunnen leiden tot best wel grote gevolgen. Het is ook onoverzichtelijk. Met allemaal kruip-door-sluip-door weggetjes. En dan kom je dus vaak net niet helemaal lekker uit waar je had moeten zijn.
Bovendien: Schiphol is klein, dus het is soms wat proppen met een 12 meter lange bus.
Maar het is wel een onwijs gave werkplek. Toffe collega's die naast de vaste instructeur vol tips en vooral geruststellingen zitten.
En als je even de tijd hebt, even naast een Airbus A380 gaan staan. Monsterlijk groot bakbeest. Een opmerkelijk staaltje menselijk vernuft, dat je dat de lucht in krijgt.
Ik heb het er reuze naar mijn zin, en hoop dat ik over een paar dagen zozeer in dat vak zit, dat ik het examen kan halen (ja, ik dacht dat ik alle cursussen en examens wel gehad had, maar er waren er nog een paar... ) en dan lekker aan het sturen kan.
Mooi, weekend. Ff naar Luxemburg op en neer voor een concertje. Ook wel eens leuk voor de verandering.
maandag 26 februari 2018
Update
Mijn hele leven lang heb ik last van een wat gevoelige huid. Zeker met scheren is dat vaak een ding. Want wat ik ook geprobeerd heb: alle scheerbeurten leidden steevast tot uitslag, jeuk, pukkels, rooie vlekken en pijn.
Nat scheren met creme/schuim/noem maar op: hielp niks.
Droog scheren met een apparaat: hel.
Nat scheren met een apparaat: hel en zonde van het geld.
Diverse after-shaves van goedkoop tot achterlijk duur: al die kwijlende verhalen over hoe goed dat is voor je huid, en hoe verkoelend en verzachtend dat het is: gelul. Mijn huid wordt knettergek als er messen langs gaan. Misschien ergens wel logisch. In het groot: als iemand met een kapmes mijn leven bedreigt, kan ik ook niet meer logisch denken. Denk ik.
En daar kwam bij: als ik geschoren had, en ik moest trompetspelen: dik kans dat het gewoon niet wilde.
Dat heeft bij een betaald concert tot ongelooflijk veel ellende geleid, omdat ik wel goed wilde spelen, en dat ik dus door de irritatie en uitslag heen moest spelen. Het concert ging goed, maar de tranen op mijn gezicht spraken boekdelen.
Wat een ellende.
Toen ik 24 was besloot ik om in elk geval mijn lippen niet meer te scheren, en zo ontstond dat wat in de volksmond een pratende kut genoemd wordt.
Nog steeds moest ik mij (en ja, dit moest, want mijn werkgever vindt dat ik er representatief uit hoor te zien in een KMar uniform) toch op andere plekken van mijn hoofd scheren.
En met name in de hals was dat serieus pure (opgelegde zelf)mishandeling. Want soms droegen we het zogenaamde 'ceremoniële tenue', en die zijn van wol, en worden met een heel erg nasty spulletje gereinigd. Tel daarbij op dat het ongelooflijk stug tegen je hals klemt, en je kunt je voorstellen dat een scheerbeurt voordat je dat tenue aantrekt, leidt tot overmatig veel pijnlijke, jeukende ongerechtigheden in de halsstreek.
Goed. Leer je mee leven.
Tot ik op een gegeven moment een cadeaubon kreeg. Van de baas. Omdat ik wederom een jaar lang braaf mijn dienstjes heb gedaan. En omdat ik in een bepaalde periode van mijn leven de haren op mijn schedel tot een minimum afschoor, koos ik als kadootje voor de tondeuze.
De resultaten van dat ding waren verbluffend. Het laatste standje bleek nagenoeg kaal te zijn.
En in een vlaag van toenemende intelligentie, bedacht ik me dat dat wel eens de oplossing voor mijn gevoelige huidje zou kunnen zijn.
En jawel: het werkte! Joechei! Hoera! Eureka!
Oke, er was wel iets van flexibiliteit nodig qua strikte regelgeving omtrent representatief voorkomen, maar tot op heden ben ik er nog niet van beschuldigd dat ik er bij loop als een overharige baviaan.
Fast Forward naar een week of 3 geleden.
Ik vond het weer tijd voor een scheerbeurt, ten aanzien van mijn baard, en gewapend met de tondeuse en trimmer, begon ik sjabloontjes te maken in mijn baard haar. Met Ilse als extra spiegel heb ik geprobeerd of er iets leuks, en unieks te maken was van mijn zogeheten kleppende kut, maar eigenlijk was alles wat niet gewoon ringbaard (de nette term) was, gewoonweg ultiem fout. Fout als in porno-fout.
Dus dat kreeg geen fiat.
Uiteindelijk resulteerde dat dus weer in een sik. Want nadat ik alles weg had geschoren rond mijn mond, had ik alleen nog maar het plukje vlak onder mijn onderlip over (die kan echt niet weg, angst voor uitslag en trompetspelen, is en blijft aanwezig). En dus een mooi doorlopend streepje naar beneden, langs mijn kin.
De angst dat ik niet lekker zou spelen omdat ik mijn bovenlip geschoren had, bleek ongegrond. Ik speel er prima mee.
Dus het resultaat is een arty-farty sik-baard-achtig ding, dat mij niet misstaat, al zeg ik hetzelf.
Iets waarmee ik als muzikant, maar ook als chauffeur prima mee voor de dag kan komen.
Want geheel tegen alle verwachtingen in: ik lig behoorlijk op schema. CBR leek tot inkeer gekomen te zijn want het medisch onderzoek (nadat een arbo-arts een medisch onderzoek had gedaan) bleek geen 4 weken te hoeven duren, maar slechts 1. De chauffeurskaart kostte niet 2 weken, maar 1. Het rijbewijs ook.
Dus nu ik mijn hele code 95 binnen heb gehengeld, kan ik zo maar eens eerder dan verwacht aan de slag. (Alsnog 2 maanden na de streefdatum, maar het blijft mensenwerk).
Ik klaag niet, maar dit is de tweede in korte tijd. Ik moet dus echt serieus wat vaker om de snelheid denken. Want dit is gewoon geld verspillen, ondanks dat het een aardig prentje oplevert.
En ja: ik doe het zelf, dus van mij geen hersen- en kansloos gekrakeel over die stoute pliesie die maar boefuh moet gaan fanguh. Het is eerder een feit dat ik nogal hersen- en kansloos daar een beetje te snel reed.
Jammer. Dit. Niet meer doen, Coster.
En er moet me iets van het hart.
Afgelopen vrijdag ben ik voor de tweede keer naar de sportschool geweest.
Eigenlijk had ik geen zin. En eigenlijk had ik al besloten om toch maar niet te gaan.
Eigenlijk wilde ik gewoon naar huis.
Maar ja.
Collega R. zou mee gaan, en eigenlijk collega M. ook. Die laatste was wat koortsig en zou die avond naar wintersport rijden, dus die had besloten om toch niet te gaan. Die is sportief zat, dus hoeft ook niet zonodig.
Wél drukte hij me op het hart om toch maar te gaan. "Is goed voor je".
En collega R. ging toch ook. Dus alleen was ik niet.
Dus toch maar gegaan, schoorvoetend. Met lood in mijn schoenen. En daar, in die kleedkamer was ook collega C.
Het is niet mijn hobby. Ik heb er serieus geen lol in. Maar met ons drietjes was het wel gezellig, en was het een uurtje overkomelijke ellende.
En ik heb maar weer mijn best gedaan op die loopband.
Toch ben ik stiekem wel trots. Dat ik mijn tegenzin overwonnen heb, en dat ik een uur lang in beweging ben geweest.
En dit uiteraard met dank aan mijn collega's die me erheen schopten, die meegaan. Fijn dat ik het niet helemaal alleen hoef te doen.
Volgende week wordt Jente 3.
Wat is ze gegroeid. Bijna niet bij te houden. Ze kletst de oren van je hoofd. Kan echt op een verbijsterende manier drama maken om (in mijn ogen, maar dat zegt niet veel) helemaal niks. Begint ook te merken dat fysiek geweld een middel zou kunnen zijn om haar zinnetje te krijgen, maar heeft nog niet door dat ze daarmee het tegendeel bereikt.
Gooit er soms volzinnen uit die helemaal niet bij haar leeftijd of ontwikkeling passen.
En, wat genanter: ze laat scheten die (in navolging van haar vader) tot de bio-chemische oorlogsvoering gerekend mogen worden.
Ze heeft van opa en oma voor haar verjaardag alvast een enorme trampoline gekregen. 305 cm in doorsnede.
Voor zover we nog plannen hadden met de achtertuin, zijn die de komende 10 jaar in elk geval naar de ijskast verbannen, want die trampoline neemt de helft ervan in beslag.
Tjampojine... Daar wil ze vaak op. Soms met haar knuffelkonijn. Soms alleen. Vaak met papa of mama.
Ze is er bijkans niet vanaf te meppen.
Papa durft niet zo goed met Jente op de trampoline. Want ondanks dat er een valnet omheen zit, als ik mijn krappe 100 kilo (en dalend, als het goed is want zie vorige alinea) neerkom, ben ik bang dat Jente het luchtruim kiest, en per ongeluk aangezien wordt voor een Noord-Koreaanse lange-afstandsraket, met alle nare gevolgen van dien. Maar ze is er flink mee in haar sasje.
En: ze is nagenoeg zindelijk. Als er in een week tijd 1 ongelukje gebeurt, is het veel.
Inmiddels heeft ze ook geleerd dat het niet handig is om daar grappen mee uit te halen.
Ik kwam thuis, met Jente, en moest nog avondeten maken. Dus Jente op de bank gezet met een boekje, en ik aan de kook.
Terwijl ik bezig was met de piepers, hoorde ik glimlachend hoe Jente lekker voor zich uit zat te kletsen, tot ze opeens zei dat ze een plas had.
Fuck.
Ik moet bij ons kookstel echt alle aandacht erbij houden, want voor je het weet heb je je maaltijd verkoold. En om nu te moeten koken en een natgezeken bank los te trekken en verschonen, was meer dan mijn hongerige hersens aan konden.
Dus ik riep naar Jente of ze een plas moest, of al gedaan had. Waarop zij stralend meldde dat ze dat al gedaan had.
Dus in een flits stond ik voor de bank, tilde Jente op om te controleren, en barstte ze in tranen uit. Geschrokken van mijn snelheid (ik moest ten slotte niet te lang wegblijven bij de potten en pannen).
En er was niks aan de hand. Broekje droog. Bank droog.
Gezichtje van Jente was nat van de tranen.
Toen heb ik haar toch maar proberen duidelijk te maken dat het niet handig is om grappen te maken als papa aan het koken is.
Het gekke kind.
Heeft ze van haar moeder.
vrijdag 16 februari 2018
Nieuws
Ik ben naar de sp... Spo...
Spor...
Sportsssss*kuch*school geweest.
De dag begon met een beëdiging van allemaal kakelverse marechaussees, en toen die allemaal hun belofte hadden afgelegd, hun diploma hadden gekregen was het even lunchtijd. Paresto had zijn best gedaan om malse spare-ribs te maken, en toen was het tijd om me over mijn gene heen te zetten, en me naar de fitnessruimte te begeven. Gelukkig niet alleen, collega van mij ging met me mee.
Mijn gene wat betreft sportscholen is vanwege mijn ronde vormen bij normale sportscholen al behoorlijk aanwezig.
Laat staan in militaire sportscholen, waar allemaal overmatig afgetrainde en gespierde kerels acrobatische toeren uithalen met hun lijf en de ter beschikking staande apparaten. Kom ik daar aan met mijn vol-ronde lijf.
En zie je hartslag maar eens laag te houden terwijl je een fris tempo wil pakken op die fietsjes die er staan. Dat lukt gewoon niet.
Ik heb het precies 15 minuten volgehouden op die fiets. En toen begon mijn bilpartij te protesteren. Blijkbaar heb ik wel een ronde buik, maar hebben mijn billen gewoon niet genoeg zitvlees om op zo'n fiets enigszins comfortabel de kilometers te maken die nodig zijn om een paar kilootjes kwijt te raken.
Ik denk dat een en ander ook wel te maken heeft met het feit dat ik niet ervaren genoeg ben om echt dat zadel in een voor mij optimale stand te zetten.
Later vertelde die collega me dat op die toch wel saaie fiets, het heel prettig is om dan gewoon je telefoon met netflix erop voor je neus te zetten, en dan lekker doortrappen, terwijl je kijkt naar zombie-slachtende-mensen, mensen-slachtende-gladiatoren of zuipende tieners op "band-camp".
Dus na 15 minuten mijn billetjes te hebben mishandeld, wandelde ik (ja, echt, alsof ik onvrijwillig ongenadig hard anaal te pakken ben genomen door de vaste clientèle van de fitnessruimte) naar de loopband. En daar begon voor mij de lol pas echt.
In plaats van als een halve gare hard te gaan hollen, begon ik te spelen met de helling-functie van het apparaat. Veel toffer om je tempo te handhaven, terwijl je steeds stijler omhoog gaat.
Goed, er is zoveel vocht uit me gekomen in dat uurtje, dat ik me afvraag waarom ik er niet bij zit als een extreem verrimpelde krent.
Het uurtje sp...
spor...
Sporten was eigenlijk best lekker. Ik zal het morgen wel voelen.
Wat ik morgen ook zal gaan voelen, is mijn geteisterde huid. Ja, normaal gesproken blesseren mensen hun spieren bij het sporten.
Het leek me een prettig idee om al dat verloren vocht even lekker onder de douche af te spoelen. En in mijn verlangen naar een lekker spetterende douche, draaide ik de kraan vol open.
Ik werd wederom geconfronteerd met het feit dat geduld een schone zaak is, want het warme water is op die kranen gekoppeld aan het openen van de kraan. Hoe verder open, hoe heter de straal.
En daar kwam ik op uiterst hete manier achter.
Godsammekrake, wat was die straal lekker, en wat had ik niet door dat ik op het punt stond om mezelf te frituren.
Vloekend vloog ik achteruit, en ik was ongelooflijk blij dat ik de enige was, anders was ik niet alleen rood van het kokende water, maar ook van schaamte.
Uit het nieuws:
30.000 mensen hebben zich als donor uitgeschreven, omdat ze donor zijn geworden.
Ik herhaal:
30.000 mensen hebben zich als donor uitgeschreven, omdat ze donor zijn geworden.
Dus....
Je schrijft je via de overheid of weet ik veel wat voor pagina in als donor, omdat je bewust de keuze maakt om donor te worden. Op het moment dat de overheid het stelsel omdraait: je kiest ervoor om geen donor te worden, ipv dat je kiest om wél donor te worden, zeg je je donorschap op.
Dan ben je mijns inziens alleen maar aan het protesteren tegen die "stoute" overheid. Die "stoute" overheid die allemaal regeltjes oplegt. En dan ben je stiekem toch niet zo begaan met mensen die mogelijk je organen nodig hebben, als je om de een of andere reden van plan bent te gaan hemelen.
Ik ben het in beginsel ook niet eens met de overheid. Het is een geldverslindend ding, en het bedenkt de meest stupide regels, die het leven in het land vaak alleen maar moeilijker maken.
Maar dit is een goeie regel. In Spanje doen ze het al jaren zo, en werkt het prima.
Maar de zogenaamd "intelligente" Nederlander, die zo lekker zelfstandig is, en altijd álles beter weet, moet het weer totaal verzieken, met die arrogante betweterige houding.
Chapeau!
De meest bizarre vergelijkingen en de meest bizarre complottheorieën komen langszeilen, de een nog lachwekkender dan de ander.
Het is niet de overheid die je organen wil oogsten als aanvulling op uw jaarlijkse aanslagbiljet inkomsten belasting. Heus, ze gaan die lappen vlees echt niet verpatsen op de illegale organenmarkt in China of India.
Het zijn zieke mensen die die organen willen.
Jamaar... Zelfbeschikking, zullen sommigen zeggen. Nieuwsflits: als je (hersen)dood bent, beschik je niet meer. Dan ben je namelijk dood. En je hebt nog steeds (als je in leven bent, en intelligent genoeg om met een pc om te gaan) de mogelijkheid om een keuze te maken. Maar dan moet je wel even de bewuste keuze maken, om jouw perfect functionerende levertjes, niertjes en ander organisch vlees onder de zoden te stoppen of te verkolen in een oven, liever dan dat iemand er nog goed gebruik van kan maken.
Ik kan er nog wel meer woorden aan vuil maken, maar die 30.000 mensen maken wat mij betreft geen kans op de titel: medelevende burger van het jaar.
Morgen weer een dagje code 95. BHV. Met AED. Reanimatie, om te voorkomen dat ze donor worden (gewild of niet).
Spor...
Sportsssss*kuch*school geweest.
De dag begon met een beëdiging van allemaal kakelverse marechaussees, en toen die allemaal hun belofte hadden afgelegd, hun diploma hadden gekregen was het even lunchtijd. Paresto had zijn best gedaan om malse spare-ribs te maken, en toen was het tijd om me over mijn gene heen te zetten, en me naar de fitnessruimte te begeven. Gelukkig niet alleen, collega van mij ging met me mee.
Mijn gene wat betreft sportscholen is vanwege mijn ronde vormen bij normale sportscholen al behoorlijk aanwezig.
Laat staan in militaire sportscholen, waar allemaal overmatig afgetrainde en gespierde kerels acrobatische toeren uithalen met hun lijf en de ter beschikking staande apparaten. Kom ik daar aan met mijn vol-ronde lijf.
En zie je hartslag maar eens laag te houden terwijl je een fris tempo wil pakken op die fietsjes die er staan. Dat lukt gewoon niet.
Ik heb het precies 15 minuten volgehouden op die fiets. En toen begon mijn bilpartij te protesteren. Blijkbaar heb ik wel een ronde buik, maar hebben mijn billen gewoon niet genoeg zitvlees om op zo'n fiets enigszins comfortabel de kilometers te maken die nodig zijn om een paar kilootjes kwijt te raken.
Ik denk dat een en ander ook wel te maken heeft met het feit dat ik niet ervaren genoeg ben om echt dat zadel in een voor mij optimale stand te zetten.
Later vertelde die collega me dat op die toch wel saaie fiets, het heel prettig is om dan gewoon je telefoon met netflix erop voor je neus te zetten, en dan lekker doortrappen, terwijl je kijkt naar zombie-slachtende-mensen, mensen-slachtende-gladiatoren of zuipende tieners op "band-camp".
Dus na 15 minuten mijn billetjes te hebben mishandeld, wandelde ik (ja, echt, alsof ik onvrijwillig ongenadig hard anaal te pakken ben genomen door de vaste clientèle van de fitnessruimte) naar de loopband. En daar begon voor mij de lol pas echt.
In plaats van als een halve gare hard te gaan hollen, begon ik te spelen met de helling-functie van het apparaat. Veel toffer om je tempo te handhaven, terwijl je steeds stijler omhoog gaat.
Goed, er is zoveel vocht uit me gekomen in dat uurtje, dat ik me afvraag waarom ik er niet bij zit als een extreem verrimpelde krent.
Het uurtje sp...
spor...
Sporten was eigenlijk best lekker. Ik zal het morgen wel voelen.
Wat ik morgen ook zal gaan voelen, is mijn geteisterde huid. Ja, normaal gesproken blesseren mensen hun spieren bij het sporten.
Het leek me een prettig idee om al dat verloren vocht even lekker onder de douche af te spoelen. En in mijn verlangen naar een lekker spetterende douche, draaide ik de kraan vol open.
Ik werd wederom geconfronteerd met het feit dat geduld een schone zaak is, want het warme water is op die kranen gekoppeld aan het openen van de kraan. Hoe verder open, hoe heter de straal.
En daar kwam ik op uiterst hete manier achter.
Godsammekrake, wat was die straal lekker, en wat had ik niet door dat ik op het punt stond om mezelf te frituren.
Vloekend vloog ik achteruit, en ik was ongelooflijk blij dat ik de enige was, anders was ik niet alleen rood van het kokende water, maar ook van schaamte.
Uit het nieuws:
30.000 mensen hebben zich als donor uitgeschreven, omdat ze donor zijn geworden.
Ik herhaal:
30.000 mensen hebben zich als donor uitgeschreven, omdat ze donor zijn geworden.
Dus....
Je schrijft je via de overheid of weet ik veel wat voor pagina in als donor, omdat je bewust de keuze maakt om donor te worden. Op het moment dat de overheid het stelsel omdraait: je kiest ervoor om geen donor te worden, ipv dat je kiest om wél donor te worden, zeg je je donorschap op.
Dan ben je mijns inziens alleen maar aan het protesteren tegen die "stoute" overheid. Die "stoute" overheid die allemaal regeltjes oplegt. En dan ben je stiekem toch niet zo begaan met mensen die mogelijk je organen nodig hebben, als je om de een of andere reden van plan bent te gaan hemelen.
Ik ben het in beginsel ook niet eens met de overheid. Het is een geldverslindend ding, en het bedenkt de meest stupide regels, die het leven in het land vaak alleen maar moeilijker maken.
Maar dit is een goeie regel. In Spanje doen ze het al jaren zo, en werkt het prima.
Maar de zogenaamd "intelligente" Nederlander, die zo lekker zelfstandig is, en altijd álles beter weet, moet het weer totaal verzieken, met die arrogante betweterige houding.
Chapeau!
De meest bizarre vergelijkingen en de meest bizarre complottheorieën komen langszeilen, de een nog lachwekkender dan de ander.
Het is niet de overheid die je organen wil oogsten als aanvulling op uw jaarlijkse aanslagbiljet inkomsten belasting. Heus, ze gaan die lappen vlees echt niet verpatsen op de illegale organenmarkt in China of India.
Het zijn zieke mensen die die organen willen.
Jamaar... Zelfbeschikking, zullen sommigen zeggen. Nieuwsflits: als je (hersen)dood bent, beschik je niet meer. Dan ben je namelijk dood. En je hebt nog steeds (als je in leven bent, en intelligent genoeg om met een pc om te gaan) de mogelijkheid om een keuze te maken. Maar dan moet je wel even de bewuste keuze maken, om jouw perfect functionerende levertjes, niertjes en ander organisch vlees onder de zoden te stoppen of te verkolen in een oven, liever dan dat iemand er nog goed gebruik van kan maken.
Ik kan er nog wel meer woorden aan vuil maken, maar die 30.000 mensen maken wat mij betreft geen kans op de titel: medelevende burger van het jaar.
Morgen weer een dagje code 95. BHV. Met AED. Reanimatie, om te voorkomen dat ze donor worden (gewild of niet).
zondag 11 februari 2018
Mijn auto, mijn rijbewijs en muzikaal geleuter
Ik heb een karaktervolle auto. Het smoelt goed, het rijdt goed. Maar ze heeft soms haar nukken.
Zo wil de mistverlichting nog niet precies doen wat ik vind dat ze doen moet. Komt goed.
Afgelopen donderdag vond ze het nodig om me te laten schrikken met een melding dat er een storing in het remsysteem en het abs-system zat.
Uitgerekend toen ik in Rotterdam zat. Het kreng.
Contact gezocht met mijn vriendjes, en die adviseerden me dat als het rijdt, en remt, ik er gewoon mee naar huis kon rijden.
Het rijdt, het remt, dus ik na mijn repetitie naar huis.
Toch besloten om vrijdag maar met Ilse haar auto naar mijn werk te gaan, en te wachten tot ik de auto kon uitlezen.
Vrijdagmiddag tóch even proberen of het inderdaad zo'n typisch Franse storing was; en jawel... Geen storing te bekennen. Weg. Het kreng.
Nu, ik had al afgesproken om zondag de computer eraan te hangen, en die afspraak wilde ik door laten gaan. Want ze zou toch wel niet voor niks in de stress schieten, leek mij zo.
En vanmorgen ging ik dus naar een maatje toe om de pc eens aan te sluiten op mijn weerbarstige "madame". Er kwamen een paar storingen langs, die wel opgeslagen werden, maar niet zichtbaar waren. En allen konden we ze uitlezen (niks aan de hand, tijdelijke stressfactoren voor een paar onderkoelde sensoren, of zo) en wissen. Behalve de storing van de cd-wisselaar. Whut? CD-wisselaar? Hoe dan? Die heb ik niet!
Dus besloten om te proberen om de cd-wisselaar uit het systeem te deleten. Dat lukte. Dat lukte heel prima.
Blij vertrok ik naar huis, en omdat ik wel graag naar de radio luisterde, maar zag dat ik hem uit had gezet, drukte ik de betreffende knop in. Doodse stilte (wat de radio betreft) was de reactie.
Oeps... Blijkbaar hadden we in ons enthousiasme om de cd-wisselaar te deleten, gemakshalve maar de hele audio eruit geflikkerd. Gelukkig was ik slechts de hoek om, en kon ik nog terug. Een paar muisklikken verder deed de radio het gelukkig weer. De storing die letterlijk: "geen communicatie cd-wisselaar" heet, is weer terug. Fransen maken prima auto's, maar ik snap wel waarom "we" over Citroen praten alsof het een vrouw is. De logica is vaak ver te zoeken, en de nukkigheid ligt nooit ver op de loer....
Tussendoor moest ik ook naar een dagje code 95 voor mijn bus papieren. Een dagje VCA. Voluit: Veiligheids- Checklist- Aannemers.
Ik moest weten dat als ik op 2,5 meter hoogte ga werken, ik verplicht ben om een valbeveiliging te gebruiken. De cabine van een bus is niet zo hoog, en tegen de tijd dat ik het voor elkaar heb dat een bus spontaan op die hoogte gaat vliegen (het is Schiphol...) denk ik dat ik rijp ben voor een opname in het Pieter Baan centrum.
Ik moest leren over lassen.
Ik moest er leren over sleuven graven.
Ik moest er leren over gevaarlijke stoffen.
Oke, goed. Prima. Lijkt mij allemaal vreselijk overdreven voor een buschauffeur, maar soit: de opdrachtgever stelt het als eis, ik wil die baan, dus vooruit met de geit.
Vooruit met de geit naar het opleidingscentrum, alwaar we met een man (letterlijk geen vrouw te bekennen, behalve een van de examinators) of 25 heel de dag in een net niet goed genoeg geventileerd leslokaal al de bovenstaande info (en meer) tot ons geworpen kregen.
De lunch bij dat opleidingscentrum is werkelijk uit de kunst. Grote schalen lekkere (!!!) macaroni, met lekkere bijgerechten, salade en andere lekkere zut, in meer dan voldoende grote hoeveelheden voorhanden.
Volslagen murw van alle info, was ik dolblij dat er een paar gangmakers in die groep zaten die op gezette tijden, scherpe en komische opmerkingen en reacties gaven. Van die kerels die het hart op twee plekken hebben: op de goeie, en op de tong. Rauwe, droge humor. Daar leefde ik bij op, en ik weet zeker dat het ertoe heeft bijgedragen dat ik het "examen" met een 80% score heb gehaald.
Dat is fijn. Nog 2 van dit soort dagen (zonder examen) en ik kan weer rijden.
Is er dan op muzikaal vlak niets te melden?
Nee, sinds ik mijn lespraktijk stop heb gezet is het ook qua spelen rustig. We zijn bij de kapel in volle vaart een nieuwe show aan het instuderen, waarbij ik moet zeggen dat het erop lijkt dat ik a) beter word in het lopen van een show, of b) deze show op mijn lijf (en (on)kunde) geschreven is, want ik verdwaal weinig. Ik ken de grote lijnen, en zelfs de details beginnen zich in mijn stugge brein te settelen. Het wil nog wel eens voorkomen dat ik te vroeg een 180 graden draai maak, maar dat is sporadisch.
Wel kreeg ik voor het weekend een mail of ik wilde meespelen met een misschien wel, misschien niet betaald project. Een heus symfonie orkest dat uitsluitend John Williams muziek gaat spelen.
John Williams.
Componist van weergaloze filmmuziek. Muziek van ET, Star Wars, Saving Private Ryan, Indiana Jones, en meer van dat soort voor trompettisten uitgeschreven muzikale orgasmes.
John Williams topt Mozart. Topt Beethoven. Topt misschien zelfs wel Bach, maar daar wil ik even vanaf wezen.
Als je dat als trompettist met een beetje deftig symfonie orkest kan spelen, ga je geen nee zeggen. Beter dikke filmmuziek dan een Beethoven symfonie waarvan je maar moet hopen dat je na 60 maten rust die ene noot (waarvoor je maar één kans hebt) op tijd en stemmend in kan zetten.
Dus ja, ook op muzikaal vlak best wel weer leuke dingen in aantocht.
Dan moet mij iets van het hart.
Rapper Sjors. Wie kent hem niet. Dat schlemielerige manneke uit Zuid-Limburg die denkt dat hij rapper is, helemaal idolaat van ene rapper Boef (die hoofdzakelijk in het nieuws komt omdat hij zijn naam eer aandoet, en niet vanwege zijn "muziek") en sinds kort in de porno is gestapt.
Die rapper Sjors.
Een in mijn ogen totaal zielige knul die totaal geen familie of vrienden heeft, die zich om hem bekommeren. Als je als moeder van je zoon houdt, laat je je zoon zichzelf niet op die manier volslagen voor lul zetten. Sterker nog: als je zwakbegaafde zoon zichzelf op die manier wil etaleren, zorg je voor een dwangbuis en medicatie. Echte vrienden zouden Sjors op zijn schouder meppen, zeggen dat hij andere talenten heeft, en een pilsje met hem vatten.
Helaas. Heeft deze jongen niet.
Wel heeft deze jongen "fans". Totaal kritiekloze mutsen die alles leuk vinden wat hij doet.
Maar veel erger: hij heeft "haterzzzz". Mensen die hem zo lomp mogelijk affakkelen. In zo mogelijk nog slechter Nederlands schelden ze deze sneue BN'ner de huid vol. Wensen hem dood op manieren waar de hond geen brood van lust. En dan heb ik het niet over het trieste Nederlands waarmee ze dat doen.
Hoe leuk zou het zijn als we allemaal deze Sjors gewoon eens negeren? Negatieve aandacht is ook aandacht.
Gewoon negeren, zodat hij misschien tot rust komt, en tijd krijgt om zijn therapie af te maken (of te beginnen, dat kan ook).
Hoe dan ook:
Prettige werkweek allemaal!
Zo wil de mistverlichting nog niet precies doen wat ik vind dat ze doen moet. Komt goed.
Afgelopen donderdag vond ze het nodig om me te laten schrikken met een melding dat er een storing in het remsysteem en het abs-system zat.
Uitgerekend toen ik in Rotterdam zat. Het kreng.
Contact gezocht met mijn vriendjes, en die adviseerden me dat als het rijdt, en remt, ik er gewoon mee naar huis kon rijden.
Het rijdt, het remt, dus ik na mijn repetitie naar huis.
Toch besloten om vrijdag maar met Ilse haar auto naar mijn werk te gaan, en te wachten tot ik de auto kon uitlezen.
Vrijdagmiddag tóch even proberen of het inderdaad zo'n typisch Franse storing was; en jawel... Geen storing te bekennen. Weg. Het kreng.
Nu, ik had al afgesproken om zondag de computer eraan te hangen, en die afspraak wilde ik door laten gaan. Want ze zou toch wel niet voor niks in de stress schieten, leek mij zo.
En vanmorgen ging ik dus naar een maatje toe om de pc eens aan te sluiten op mijn weerbarstige "madame". Er kwamen een paar storingen langs, die wel opgeslagen werden, maar niet zichtbaar waren. En allen konden we ze uitlezen (niks aan de hand, tijdelijke stressfactoren voor een paar onderkoelde sensoren, of zo) en wissen. Behalve de storing van de cd-wisselaar. Whut? CD-wisselaar? Hoe dan? Die heb ik niet!
Dus besloten om te proberen om de cd-wisselaar uit het systeem te deleten. Dat lukte. Dat lukte heel prima.
Blij vertrok ik naar huis, en omdat ik wel graag naar de radio luisterde, maar zag dat ik hem uit had gezet, drukte ik de betreffende knop in. Doodse stilte (wat de radio betreft) was de reactie.
Oeps... Blijkbaar hadden we in ons enthousiasme om de cd-wisselaar te deleten, gemakshalve maar de hele audio eruit geflikkerd. Gelukkig was ik slechts de hoek om, en kon ik nog terug. Een paar muisklikken verder deed de radio het gelukkig weer. De storing die letterlijk: "geen communicatie cd-wisselaar" heet, is weer terug. Fransen maken prima auto's, maar ik snap wel waarom "we" over Citroen praten alsof het een vrouw is. De logica is vaak ver te zoeken, en de nukkigheid ligt nooit ver op de loer....
Tussendoor moest ik ook naar een dagje code 95 voor mijn bus papieren. Een dagje VCA. Voluit: Veiligheids- Checklist- Aannemers.
Ik moest weten dat als ik op 2,5 meter hoogte ga werken, ik verplicht ben om een valbeveiliging te gebruiken. De cabine van een bus is niet zo hoog, en tegen de tijd dat ik het voor elkaar heb dat een bus spontaan op die hoogte gaat vliegen (het is Schiphol...) denk ik dat ik rijp ben voor een opname in het Pieter Baan centrum.
Ik moest leren over lassen.
Ik moest er leren over sleuven graven.
Ik moest er leren over gevaarlijke stoffen.
Oke, goed. Prima. Lijkt mij allemaal vreselijk overdreven voor een buschauffeur, maar soit: de opdrachtgever stelt het als eis, ik wil die baan, dus vooruit met de geit.
Vooruit met de geit naar het opleidingscentrum, alwaar we met een man (letterlijk geen vrouw te bekennen, behalve een van de examinators) of 25 heel de dag in een net niet goed genoeg geventileerd leslokaal al de bovenstaande info (en meer) tot ons geworpen kregen.
De lunch bij dat opleidingscentrum is werkelijk uit de kunst. Grote schalen lekkere (!!!) macaroni, met lekkere bijgerechten, salade en andere lekkere zut, in meer dan voldoende grote hoeveelheden voorhanden.
Volslagen murw van alle info, was ik dolblij dat er een paar gangmakers in die groep zaten die op gezette tijden, scherpe en komische opmerkingen en reacties gaven. Van die kerels die het hart op twee plekken hebben: op de goeie, en op de tong. Rauwe, droge humor. Daar leefde ik bij op, en ik weet zeker dat het ertoe heeft bijgedragen dat ik het "examen" met een 80% score heb gehaald.
Dat is fijn. Nog 2 van dit soort dagen (zonder examen) en ik kan weer rijden.
Is er dan op muzikaal vlak niets te melden?
Nee, sinds ik mijn lespraktijk stop heb gezet is het ook qua spelen rustig. We zijn bij de kapel in volle vaart een nieuwe show aan het instuderen, waarbij ik moet zeggen dat het erop lijkt dat ik a) beter word in het lopen van een show, of b) deze show op mijn lijf (en (on)kunde) geschreven is, want ik verdwaal weinig. Ik ken de grote lijnen, en zelfs de details beginnen zich in mijn stugge brein te settelen. Het wil nog wel eens voorkomen dat ik te vroeg een 180 graden draai maak, maar dat is sporadisch.
Wel kreeg ik voor het weekend een mail of ik wilde meespelen met een misschien wel, misschien niet betaald project. Een heus symfonie orkest dat uitsluitend John Williams muziek gaat spelen.
John Williams.
Componist van weergaloze filmmuziek. Muziek van ET, Star Wars, Saving Private Ryan, Indiana Jones, en meer van dat soort voor trompettisten uitgeschreven muzikale orgasmes.
John Williams topt Mozart. Topt Beethoven. Topt misschien zelfs wel Bach, maar daar wil ik even vanaf wezen.
Als je dat als trompettist met een beetje deftig symfonie orkest kan spelen, ga je geen nee zeggen. Beter dikke filmmuziek dan een Beethoven symfonie waarvan je maar moet hopen dat je na 60 maten rust die ene noot (waarvoor je maar één kans hebt) op tijd en stemmend in kan zetten.
Dus ja, ook op muzikaal vlak best wel weer leuke dingen in aantocht.
Dan moet mij iets van het hart.
Rapper Sjors. Wie kent hem niet. Dat schlemielerige manneke uit Zuid-Limburg die denkt dat hij rapper is, helemaal idolaat van ene rapper Boef (die hoofdzakelijk in het nieuws komt omdat hij zijn naam eer aandoet, en niet vanwege zijn "muziek") en sinds kort in de porno is gestapt.
Die rapper Sjors.
Een in mijn ogen totaal zielige knul die totaal geen familie of vrienden heeft, die zich om hem bekommeren. Als je als moeder van je zoon houdt, laat je je zoon zichzelf niet op die manier volslagen voor lul zetten. Sterker nog: als je zwakbegaafde zoon zichzelf op die manier wil etaleren, zorg je voor een dwangbuis en medicatie. Echte vrienden zouden Sjors op zijn schouder meppen, zeggen dat hij andere talenten heeft, en een pilsje met hem vatten.
Helaas. Heeft deze jongen niet.
Wel heeft deze jongen "fans". Totaal kritiekloze mutsen die alles leuk vinden wat hij doet.
Maar veel erger: hij heeft "haterzzzz". Mensen die hem zo lomp mogelijk affakkelen. In zo mogelijk nog slechter Nederlands schelden ze deze sneue BN'ner de huid vol. Wensen hem dood op manieren waar de hond geen brood van lust. En dan heb ik het niet over het trieste Nederlands waarmee ze dat doen.
Hoe leuk zou het zijn als we allemaal deze Sjors gewoon eens negeren? Negatieve aandacht is ook aandacht.
Gewoon negeren, zodat hij misschien tot rust komt, en tijd krijgt om zijn therapie af te maken (of te beginnen, dat kan ook).
Hoe dan ook:
Prettige werkweek allemaal!
zondag 4 februari 2018
Gemeen(te)
In de categorie klein leed:
De gemeente Almere. Na het woordje "gemeente" kan ik waarschijnlijk al wel weer ophouden met typen. Dan zal het wel logisch zijn dat er een weinig opwekkend relaas volgt. Maar om deze blog toch enig 'cachet' te geven, zal ik mijn onvrede toch maar uittypen.
Gemeentes zijn in bepaalde dingen erg goed: hun werk niet goed doen. Daar blinken ze in uit.
Als je daar vervolgens commentaar op hebt, of klachten, dan krijg je veel beloftes. Maar die komen ze niet na. Ook daar zijn ze goed in. De nukubu (marineterm, google maar) afschepen met loze beloften.
Het begon al begin januari. Onze oud-papier-container werd niet geleegd.
Ik heb daar melding van gemaakt.
"Nou meneertje, geen probleem. We laten deze week nog een klachten-rit rijden. Die komt uw container wel uit uw tuin halen en legen".
Je raadt het al: never happened.
Eind januari was het weer bal. Dit keer de duo-bak. Een bak die even groot is als een standaard container, maar waarin je je gft en je restafval moet gooien. En om de een of andere zotte reden heeft er een of andere kloot van een ambtenaar bedacht dat juist die bak slechts 1 keer per 2 weken geleegd mag worden. Dat is al bezopen krap. En, je raadt het niet: als die niet geleegd wordt, dan gaat het gewoon niet passen.
Maar weer met de gemeente gebeld.
"Meneertje geen probleem, we komen deze week nog langs om uw bak te legen". En prompt stonden er zelfs twee ambtenaren aan de deur om die belofte nogmaals uit te spreken.
Je raadt het al: never happened. In elk geval niet deze week, in 2018.
Dat zijn dus 4 keren dat de bak niet is geleegd. Terwijl we er wel recht op hebben, terwijl dat wél beloofd was.
Nu ga ik even de bakker naspelen.
Als ik bij de bakker 2 broden en 1 krentenbrood bestel, en hij kan die laatste niet leveren: dan betaal ik er niet voor. Ik denk dat ik dus ook maar besluit om 4 keer afval ophalen ga aftrekken van de rekening van de gemeentebelasting.
Tenslotte is dat een dienst waarvoor je betaalt, maar niet geleverd krijgt. Waarschijnlijk gaan die onbenullige ambtenaren daar niet mee akkoord. Maar dat zal me jeuken. Op dit moment ben ik gewoon een boze burger....
Ander klein leed...
Als kleine zelfstandige in het muziekleven, hark je soms wat opdrachtgevers binnen, en soms vallen er opdrachtgevers af. Dat hoort bij de cyclus van het (muziek)leven.
Daar heb ik geen moeite mee. Ik heb het druk. Of er zijn andere redenen om niet meer te willen.
In de regel doe ik mijn werk goed, dus als opdrachtgevers bij mij niet terugkomen, zal het ongetwijfeld aan mijn karakter liggen. Of omdat ik te vaak nee moet verkopen, omdat ik andere dingen aan het doen ben.
Nogmaals: dat hoort erbij.
Een jaar of wat geleden speelde ik bij een opdrachtgever waar ik het naar mijn zin had, en omdat ik het naar mijn zin had, deed ik nog meer mijn best. Ik kon het goed vinden met collega's, en het liep allemaal lekker.
Blijkbaar is er een enorm aanbod aan trompettisten bij dat orkest, want na een jaar van behoorlijk veel projecten spelen, was ik *poeffff* uit de gratie.
En werd ik niet meer gevraagd.
Ongetwijfeld toch dat rot-karakter van me. Of iets anders. Aangezien ik niet omkom van de honger, was er bij mij geen behoefte om dat eens goed te analyseren. Ik heb wel wat beters te doen.
Life goes on, andere opdrachtgevers kwamen en iedereen leefde lang en gelukkig.
Hoewel...
Blijkbaar stond ik toch ergens bij die lui op een lijst.
Want vanuit dat orkest, kreeg ik mails met aanwijzingen voor de altviool. (Een naamgenoot van me speelt er altviool). Daar een paar keer een reactie met wat kwinkslagen op gegeven.
En onnoemelijk veel mails met concertaankondigingen. Waar ik niet mee zou spelen, maar wel kaartjes voor mocht kopen.
En onnoemelijk veel mails met crowdfunding-acties voor joost-mag-weten-wat.
Daar kriebelt het dan bij mij.
Als ik niet meer nodig ben, prima. Geen problemen mee. Maar val me dan ook niet lastig met allemaal zaken, waar ik part noch deel aan heb. Mijn inbox loopt vol met mails die wél belangrijk zijn, en spam van orkesten die mij niet meer willen/kunnen inzetten, is nu eenmaal onbelangrijk en vervelend.
Dus ik heb daar op een voor mij onkarakteristieke manier heel vriendelijk een opmerking over gemaakt. En toen kreeg ik als antwoord dat het niet mogelijk was om aanvragen en reclame maillijsten te scheiden. Gelul van de bovenste plank, want toen ik nog wel aanvragen van dit orkest kreeg, waren die ook aan mij, en niet naar iedereen. Jammer dat er dan op zo'n manier tegen je gejokkebrokt moet worden.
Tja...
In de categorie leuk en niet zozeer leed als wel heel erg vermoeiend:
Een cursus lading zekeren.
Die cursus moet ik doen om aan het uren-criterium voor mijn code 95 te komen. En omdat de wetgever wél naar uren, maar niet naar de praktische invulling of het nut van die uren kijkt, en ik vlot aan de slag wil als buschauffeur op schiphol, kwam deze cursus als eerste aan de orde.
In de regel is het zo dat mijn lading zichzelf zekert, en als ze dat niet doen, is het niet mijn probleem. Sterker nog: in de meeste ov-bussen zit niet eens een gordel, dus als je met 80 km/u op een file rost, hebben 50 zittende en 20 staande passagiers een gruwelijke uitdaging.
Maar goed.
Ik ging dus naar die cursus, en die was onverwacht erg gezellig. In een bedompt klaslokaal van 0800 tot 1600 (en ja, daar wordt op gecontroleerd) luisteren naar hoe je lading dient te zekeren. Allemaal ouwe rotten in het vak, en een paar jonge honden.
Op zich was het interessant allemaal, en de foto's en filmpjes waren op zich wel even een reality-check.
Want heel duidelijk werd gemaakt hoezeer een slecht vast gemaakte lading tot ellende kan leiden.
Maar ook kregen we wat rekensommetjes voorgeschoteld over hoe de lading de remweg beinvloedt, en hoeveel ruimte een zwaar geladen vrachtwagen nodig heeft om veilig tot stilstand te komen.
En als je dat weet, weet je als automobilist ook dat je niet moet gaan stunten voor een vrachtwagen.
Want je weet niet of de chauffeur of de verlader zijn werk goed gedaan heeft.
Daar zou je vanuit moeten kunnen gaan.
Maar los daarvan: lading van een paar ton, is gewoon een moordwapen, als je er voor gaat stunten. Want zoveel ton aan goederen en auto gaat dwars door je auto en jou heen.
De lunch was echt enorm goed geregeld, en we hebben als klasje echt wel wat van elkaar op gestoken. Of in elk geval: we hebben er een gezellige dag aan gehad.
Komende week mag ik praktijk gaan doen, en nog een paar daagjes theorie. En dan mag ik als het goed is over een kleine 2 weekjes eens gaan rijden.
De gemeente Almere. Na het woordje "gemeente" kan ik waarschijnlijk al wel weer ophouden met typen. Dan zal het wel logisch zijn dat er een weinig opwekkend relaas volgt. Maar om deze blog toch enig 'cachet' te geven, zal ik mijn onvrede toch maar uittypen.
Gemeentes zijn in bepaalde dingen erg goed: hun werk niet goed doen. Daar blinken ze in uit.
Als je daar vervolgens commentaar op hebt, of klachten, dan krijg je veel beloftes. Maar die komen ze niet na. Ook daar zijn ze goed in. De nukubu (marineterm, google maar) afschepen met loze beloften.
Het begon al begin januari. Onze oud-papier-container werd niet geleegd.
Ik heb daar melding van gemaakt.
"Nou meneertje, geen probleem. We laten deze week nog een klachten-rit rijden. Die komt uw container wel uit uw tuin halen en legen".
Je raadt het al: never happened.
Eind januari was het weer bal. Dit keer de duo-bak. Een bak die even groot is als een standaard container, maar waarin je je gft en je restafval moet gooien. En om de een of andere zotte reden heeft er een of andere kloot van een ambtenaar bedacht dat juist die bak slechts 1 keer per 2 weken geleegd mag worden. Dat is al bezopen krap. En, je raadt het niet: als die niet geleegd wordt, dan gaat het gewoon niet passen.
Maar weer met de gemeente gebeld.
"Meneertje geen probleem, we komen deze week nog langs om uw bak te legen". En prompt stonden er zelfs twee ambtenaren aan de deur om die belofte nogmaals uit te spreken.
Je raadt het al: never happened. In elk geval niet deze week, in 2018.
Dat zijn dus 4 keren dat de bak niet is geleegd. Terwijl we er wel recht op hebben, terwijl dat wél beloofd was.
Nu ga ik even de bakker naspelen.
Als ik bij de bakker 2 broden en 1 krentenbrood bestel, en hij kan die laatste niet leveren: dan betaal ik er niet voor. Ik denk dat ik dus ook maar besluit om 4 keer afval ophalen ga aftrekken van de rekening van de gemeentebelasting.
Tenslotte is dat een dienst waarvoor je betaalt, maar niet geleverd krijgt. Waarschijnlijk gaan die onbenullige ambtenaren daar niet mee akkoord. Maar dat zal me jeuken. Op dit moment ben ik gewoon een boze burger....
Ander klein leed...
Als kleine zelfstandige in het muziekleven, hark je soms wat opdrachtgevers binnen, en soms vallen er opdrachtgevers af. Dat hoort bij de cyclus van het (muziek)leven.
Daar heb ik geen moeite mee. Ik heb het druk. Of er zijn andere redenen om niet meer te willen.
In de regel doe ik mijn werk goed, dus als opdrachtgevers bij mij niet terugkomen, zal het ongetwijfeld aan mijn karakter liggen. Of omdat ik te vaak nee moet verkopen, omdat ik andere dingen aan het doen ben.
Nogmaals: dat hoort erbij.
Een jaar of wat geleden speelde ik bij een opdrachtgever waar ik het naar mijn zin had, en omdat ik het naar mijn zin had, deed ik nog meer mijn best. Ik kon het goed vinden met collega's, en het liep allemaal lekker.
Blijkbaar is er een enorm aanbod aan trompettisten bij dat orkest, want na een jaar van behoorlijk veel projecten spelen, was ik *poeffff* uit de gratie.
En werd ik niet meer gevraagd.
Ongetwijfeld toch dat rot-karakter van me. Of iets anders. Aangezien ik niet omkom van de honger, was er bij mij geen behoefte om dat eens goed te analyseren. Ik heb wel wat beters te doen.
Life goes on, andere opdrachtgevers kwamen en iedereen leefde lang en gelukkig.
Hoewel...
Blijkbaar stond ik toch ergens bij die lui op een lijst.
Want vanuit dat orkest, kreeg ik mails met aanwijzingen voor de altviool. (Een naamgenoot van me speelt er altviool). Daar een paar keer een reactie met wat kwinkslagen op gegeven.
En onnoemelijk veel mails met concertaankondigingen. Waar ik niet mee zou spelen, maar wel kaartjes voor mocht kopen.
En onnoemelijk veel mails met crowdfunding-acties voor joost-mag-weten-wat.
Daar kriebelt het dan bij mij.
Als ik niet meer nodig ben, prima. Geen problemen mee. Maar val me dan ook niet lastig met allemaal zaken, waar ik part noch deel aan heb. Mijn inbox loopt vol met mails die wél belangrijk zijn, en spam van orkesten die mij niet meer willen/kunnen inzetten, is nu eenmaal onbelangrijk en vervelend.
Dus ik heb daar op een voor mij onkarakteristieke manier heel vriendelijk een opmerking over gemaakt. En toen kreeg ik als antwoord dat het niet mogelijk was om aanvragen en reclame maillijsten te scheiden. Gelul van de bovenste plank, want toen ik nog wel aanvragen van dit orkest kreeg, waren die ook aan mij, en niet naar iedereen. Jammer dat er dan op zo'n manier tegen je gejokkebrokt moet worden.
Tja...
In de categorie leuk en niet zozeer leed als wel heel erg vermoeiend:
Een cursus lading zekeren.
Die cursus moet ik doen om aan het uren-criterium voor mijn code 95 te komen. En omdat de wetgever wél naar uren, maar niet naar de praktische invulling of het nut van die uren kijkt, en ik vlot aan de slag wil als buschauffeur op schiphol, kwam deze cursus als eerste aan de orde.
In de regel is het zo dat mijn lading zichzelf zekert, en als ze dat niet doen, is het niet mijn probleem. Sterker nog: in de meeste ov-bussen zit niet eens een gordel, dus als je met 80 km/u op een file rost, hebben 50 zittende en 20 staande passagiers een gruwelijke uitdaging.
Maar goed.
Ik ging dus naar die cursus, en die was onverwacht erg gezellig. In een bedompt klaslokaal van 0800 tot 1600 (en ja, daar wordt op gecontroleerd) luisteren naar hoe je lading dient te zekeren. Allemaal ouwe rotten in het vak, en een paar jonge honden.
Op zich was het interessant allemaal, en de foto's en filmpjes waren op zich wel even een reality-check.
Want heel duidelijk werd gemaakt hoezeer een slecht vast gemaakte lading tot ellende kan leiden.
Maar ook kregen we wat rekensommetjes voorgeschoteld over hoe de lading de remweg beinvloedt, en hoeveel ruimte een zwaar geladen vrachtwagen nodig heeft om veilig tot stilstand te komen.
En als je dat weet, weet je als automobilist ook dat je niet moet gaan stunten voor een vrachtwagen.
Want je weet niet of de chauffeur of de verlader zijn werk goed gedaan heeft.
Daar zou je vanuit moeten kunnen gaan.
Maar los daarvan: lading van een paar ton, is gewoon een moordwapen, als je er voor gaat stunten. Want zoveel ton aan goederen en auto gaat dwars door je auto en jou heen.
De lunch was echt enorm goed geregeld, en we hebben als klasje echt wel wat van elkaar op gestoken. Of in elk geval: we hebben er een gezellige dag aan gehad.
Komende week mag ik praktijk gaan doen, en nog een paar daagjes theorie. En dan mag ik als het goed is over een kleine 2 weekjes eens gaan rijden.
Abonneren op:
Posts (Atom)