Guilty pleasures.

Guilty pleasures.

Een van mijn vele guilty pleasures is om marktplaats af te struinen. Ik blijf toch een beetje snuffelen naar een leuke toeter voor erbij, wellicht een vervanging voor mijn trouwe BMW die toch wat moeite heeft met het trekken van de caravan, ik kijk regelmatig naar wat er op modelspoorbouw-gebied te koop is, en horloges, tablets en noem maar op.
Vaak is het lezen van al die advertenties ook een lust voor de ziel. De taalvaardigheid van vele verkopers doet vermoeden dat menigeen zelfs de lagere school al als een onneembare hindernis moeten hebben ervaren.
Het toppunt was een gozer die de resten van een afhaalmaaltijd van de chinees aanbood.

Inmiddels al weer ruim een jaar geleden, werd het huis van mijn moeder leeggehaald, en in het afgelopen jaar, liep ik zo af en toe aan tegen bepaalde dingen die ik niet had. En dan constateerde ik wat spijtig dat ik dat wel in mijn moeders huis had liggen, maar ja...

Boeken bijvoorbeeld. Als jongetje las ik graag boeken van Thea Beckman (die het gelukkig wel heelhuids tot Tiel gered hebben). Maar ook van Evert Hartman. (Die het helaas NIET tot Tiel gered hebben). Als ik tegenwoordig in een boekwinkel kom, spied ik wel eens rond, om te kijken of er toevallig boeken van deze auteurs staan. Maar helaas. Het zijn allemaal nieuwe (en vast eigentijdsere) auteurs die ik verder niet ken. En omdat ik wel een milde vorm van jeugdsentimentaliteit heb, maar niet kinds ben, voel ik me niet geroepen om eigentijdse auteurs te kopen.
Maar wel die van mijn jeugd. De bovengenoemde twee. En als het even kan, liefst ook nog Anke de Vries erbij.
En voel ik me dus toch een stomme hork, dat ik destijds zo makkelijk die boeken de container in heb laten mieteren. Zonde.

Maar goed, daar is marktplaats dus ook goed voor. Ik ga straks weer eens kijken of ik voor een prikkie een paar van die boekjes op de spreekwoordelijke kop kan tikken.

Een andere guilty pleasure van mij is het kopen van spaarzegels bij de albert heyn. Hoe leuk is het om bij het afrekenen met een beetje besmuikt gezicht te zeggen dat je graag zegeltjes wil. Van die zegelboekjes zijn we toch maar mooi op vakantie geweest.
En het voldane gevoel als je weer zo'n boekje vol hebt gevreten, gezopen, gelikt en geplakt. 

En een van mijn laatste stiekeme pleziertjes is: zo eens in de paar maanden koop ik een kraslot. Voor twee euro. En dan kom ik thuis, en grap ik tegen Ilse dat ik ons huis voor 2 euro heb gekocht. Meestal vang je bot. Want de organisatie achter die krasloten wil ook winst maken. Soms win ik eens een eurootje. Of twee. De hoofdprijs, die likkebaardend op die krasloten staat, ben ik nog niet tegengekomen.
En dan zit er een tussen... De grootste prijs die ik ooit met een kraslot gewonnen heb. Het feest kan losbarsten, mijn facebook puilt uit van de vriendschapsverzoeken, en we hebben het koopcontract voor ons nieuwe huis, en de nieuwe BMW al op tafel liggen, want ik heb. Wel. Tien. Hele. Euro's. Gewonnen. 10 EUROOOOO HOERAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!! SLINGERS, BIER, PARTYSNACKS!!!!!
Juist. Dat zijn 5 krasloten. Dat is 1,5 pakje sigaretten, een kratje bier, en 1/6e van een tank benzine.
En dat lot ligt nu hier op tafel, want zo besmuikt als ik ben, wanneer ik het kassameisje om zegeltjes vraag, zo bescheten ben ik als het aankomt op het innen van de door mij gewonnen 10 euro. Misschien moet ik gewoon 5 krasloten kopen, en hopen op de hoofdprijs. Misschien moet ik gewoon 1,5 pakje sigaretten kopen, en dan DE prijs op de toonbank leggen...

Uit het nieuws: Zeer Guilty, maar de pleasure ontgaat me volkomen.

Vannacht werd er in een cafe in Enkhuizen rookontwikkeling geconstateerd. Waarop logischerwijze de brandweer kwam kijken of er een brandje te blussen viel.
Om de brandweer ruim baan te geven, werd het uitgaansvolk verzocht de tent te verlaten. En dat is waar het misging. Er ontstonden strubbelingen. Mensen wilden niet, en een achterlijke idioot vond het een goed idee om een brandweerman aan te vallen. Een politieagent voorkwam dit.
Wat. De. Fuck.
 De brandweer komt om mensen te redden, en te voorkomen dat er ellende ontstaat, en een of ander aangeschoten stuk vreten, vindt dat hij dan maar een brandweerman moet meppen.
Ergens staat in de taakomschrijving dat je als brandweerman/politieman/ambulancebroeder mensen moet redden. Maar persoonlijk vind ik dat als mensen niet gered willen worden, je dit ook zeker niet moet doen.
Af laten fikken, en de volgende ochtend de verkoolde resten ergens in een naamloos graf flikkeren. Zulke mensen moeten geen aandacht krijgen bij leven, maar na hun dood zal er niemand zijn die zich dit soort figuren met plezier of liefde herinnert.

Wat hebben sommige mensen toch in hun schedel? Waar halen ze het toch vandaan? Als ik aangeschoten zou zijn (ben ik nooit) zou ik dolblij zijn, dat er nog mensen zijn die wel nuchter zijn, en die hun leven in de waagschaal stellen om het mijne te redden. Maar in plaats daarvan, vallen ze brandweer, politie en ambulance personeel aan.

BLIJF VAN ONZE HULPVERLENERS AF!!!!

Tot zover.