Welkom Colette.

Ze is me er eentje.
Donderdag gingen we naar het asiel, in Tiel. Want na het treurige overlijden van Catootje, wilden we beiden toch een nieuw maatje voor Claus.
Hoe moeilijk is een asiel bezoek. Prachtige poezen, katers en honden. Meermaals bekroop me de neiging om met 6 beesten onder elke arm de toko te verlaten. Maar ja, dat kan niet. Ten eerste heb ik geen vergunning tot het houden van een asiel, ten tweede zouden die beesten allemaal nooit een goed leven kunnen hebben.
We werden binnengelaten. Eerst bij de kittens. Die al snel rond en over ons heen kwamen spelen en kruipen. Op zoek naar aandacht. Op zoek naar een nieuw baasje.
En er zaten hele leuke tussen. Van die kleine opduveltjes die je gewoon in je jaszak laat glijden om ze mee te nemen, op naar een mooi leven in huize Coster- van der Wal. Maar precies die, die we wilden zat er toch niet echt tussen. Met bloedend hart namen we afscheid van de kittenkamer.
Want er was nog een kamer. De kamer met de al wat oudere poezen en katers. En daar zat ze: een volledig rood poesje. Van 9 maanden. Een beetje verscholen. In een paar weken tijd was ze door de vorige eigenaars afgestaan. In pijn in hun hart, want ze waren dol op het beestje, maar zoonlief bleek allergisch. Toen ging het snel. Naar het asiel, naar de dierenarts om gesteriliseerd te worden, en toen stonden wij voor haar neus. Dit was het.

We konden haar niet gelijk meenemen. Er moesten nog wat papieren worden ingevuld, en dat ging te lang duren, dus gisteren heeft Ilse onze nieuwe aanwinst opgehaald.
Omdat ik om een voor mij onduidelijke reden een naam met een C wilde (wellicht om hem passend te maken bij Claus) en Catootje niet meer kon (er is maar 1 Catootje in ons huishouden, en die kan niet meer om voor de hand liggende reden) werd het Colette.

Haar entree in ons huishouden is overweldigend. Deze dame, die in het asiel nogal schuw was, is hier in huis nu al de boel danig op stelten aan het zetten.
Haar kennismaking met de overige beestenboel was in eerste instantie letterlijk een kwestie van de kat uit de boom kijken. Met een paar kwieke sprongen zat ze boven in de kast. Te blazen naar Ozzy, die heel nieuwsgierig was naar dit nieuwe stukje leven, en te blazen naar Claus, die (nog steeds) te overdonderd was en is om echt boos te reageren.
Haar lenigheid komt goed van pas, maar helaas: erg subtiel is ze daarbij niet. Inmiddels zijn heel wat boeken als ware dominosteentjes naar beneden gedonderd. In veel gevallen tot haar eigen schrik en verbazing.
En ze laat zich de kaas niet van het brood eten. De kattenbak, het voer van Claus, alles wordt beschouwd als zijnde van haar, en Claus heeft het maar te slikken. Tot heuse vechtpartijen is het (nog) niet gekomen. Af en toe een opgeheven poot, zonder nagels. Dat is het. Claus is toch te zeer een theemuts. Of te zeer op harmonie gesteld. Hij gaat ruzie uit de weg, en eet wanneer het kleine felle mormel uit de buurt is.

Ik noemde al subtiliteit. Ze lijkt haar baasje wel. Subtiel is ze niet. Kopjes geven doet ze graag. En hartgrondig. Bijna hardvochtig. Lijkt meer op een ram die een kopstoot uitdeelt. Maakt niet uit waar ze je raakt, haar affectie zal ze tonen. Boem. Tegen je hand. En als ze aandacht wil, dan krijgt ze het ook. Voor het slapen gaan, lees ik graag nog even. Vergeet het maar. Als het moet, duwt ze mijn boek weg, en ze zal haar kopje komen geven. Is het niet over het boek heen, dan wel onder het boek door. En als mijn hoofd het enige is dat boven de deken uitsteekt, dan krijg ik een dat kopje wel. Boem, tegen mijn oor. Boem tegen mijn neus. Boem in mijn mond, als het moet. Slaap ik al? Jammer dan! Heeft ze totaal geen medelijden mee. Haar gespin is luid. Zeer luid.
En in het verkrijgen en geven van al die affectie dringt ze die arme Claus naar de achtergrond. Die wantrouwt het allemaal nog een beetje, en vertoonde zich slechts eventjes op bed. Ik zorg er uiteraard wel voor dat hij geen aandacht tekort komt. Want ten slotte is hij de heer des huizes.
Ozzy is inmiddels van zijn verbijstering bekomen. En komt wat meer voor zichzelf op. Colette dient zich wel aan wat regeltjes te houden, en hij maakt duidelijk dat ze uit zijn plaats moet blijven. En van zijn voer moet blijven. En dat mag hij. Ook Ozzy heeft bepaalde rechten, bepaalde privileges. En die mag hij best beschermen, ook tegen een klein eigenwijs opdondertje. Dat doet hij dan ook. Als ze te dicht bij zijn bak komt, is het grommen. Als ze te dicht in zijn plaats komt, is het grommen. Ze moet het maar leren.
Ook ik heb grenzen. Vanmorgen maakte ze me wakker door op jacht te gaan naar mijn tenen. Gelukkig zat er nog een deken overheen, anders had ik nu tien bloedende tenen. Daar heb ik duidelijk gemaakt dat er een grens ligt. Dan duw ik haar van bed af. Eerst dacht ze dat ik wilde spelen, maar uiteindelijk heb ik haar bij haar nekvel van bed gezet.

Ik denk dat als iedereen hier aan elkaar gewend is, dat Claus er heus een leuk speelmaatje aan heeft. Ik hoop het. Claus is altijd wat gereserveerd geweest, maar inmiddels gaat het met Ozzy en Claus ook vele malen beter.
Onze harten heeft ze gestolen.

Uiteraard had Colette eerst een andere naam. En ik dacht niet bijzonder goed na toen ik met Colette kwam. Want in mijn vriendengroep op facebook, komt ook een Colette voor. Een aardige dame die viool speelt. Dus ik moet goed onthouden dat ik geen name-tag doe, als ik over onze Colette begin, want dat zou voor de dame in kwestie wel vervelend worden.