Een veelbewogen taptoe.

Twee jaar geleden had ik een blog met dezelfde titel.
Twee jaar geleden liepen we ook de taptoe in Rotterdam.
Ons orkest wisselt namelijk af met het FanfareKorps van de Nationale Reserve. Dit jaar hadden we een show, die ons goed lag. Niet dat we de vorige niet konden lopen, maar eerlijk gezegd, de voorkeur ligt toch wel bij deze show. Ik hoef niet meer als een gek over het veld te dwalen, op zoek naar mijn linkerbeen en collega's waar ik in burgerkleding geen enkele moeite hoef te doen om ze te herkennen, maar die er in ceremonieel tenue allemaal hetzelfde uitzien.

Echter deze show wordt gekenmerkt door gaten. Een collega die het helaas heftig aan zijn rug kreeg bijvoorbeeld. Jammer voor hem, want misschien is een taptoe niet je hoogste hobby, maar zo'n week in Rotterdam is altijd weer gezellig. Bijkletsen met oude bekenden. Het ouwe jongens krentebrood idee.
Maar ook jammer voor ons. Want hij had een vrij groot solo-optreden.
En hier wil ik een hele grote pluim op de kolbak van Martijn plaatsen. Twee dagen voor de taptoe begon, kreeg hij de broodnodige informatie om die solo over te nemen. En hij stond er. 8 keer mijn zijn bakkes vol in beeld. En hij speelde de sterren van de hemel in dat spotlicht. Met camera's op zijn snuit. In de hitte. Op dat kurkdroge (want met doek beklede) veld. En hij speelde geniaal.
Ik geef het je te doen. Gaaf dat er in onze trompetsectie iemand zit die de sterren van de hemel kan soleren.

 We kregen een nieuwe kolbak. En net als met woningen: nieuwe kolbakken kunnen kinderziektes hebben. Om die kolbak zit een band met zilveren ringetjes. En die band zit aan twee haakjes. Maar als die band te lang is (en dat waren ze) dan schuift die langzaam maar zeker naar beneden. Zo kon het gebeuren dat Daan, onze nieuwe saxofonist, tijdens de show de weg kwijtraakte, omdat die band naar beneden zakte, en precies op zijn ogen eindigde. Ook ondergetekende raakte tijdens een van de finales even lichtelijk in paniek toen die band voor zijn ogen belandde. De binnenkant van die nieuwe mutsen is ook eventjes wennen. Als je hem te vast knoopt, zakt hij niet diep genoeg, en is een klein zuchtje wind al voldoende om het ding af te doen waaien, als je hem te los knoopt, dan zakt het ding bij iedere stap verder over je ogen, tot aan je neus aan toe.  Kortom: alles voor het plaatje, zelfs als het plaatje er wat geestelijk gehandicapt uitkomt.

Daarover gesproken: bij elke taptoe zitten er wel minder valide mensen. Die worden al dan niet met rolstoel en begeleiders aan de rand van het taptoe veld geparkeerd, en hebben de avond van het jaar.
Voor ons is het soms schrikken als die mensen niet helemaal reageren zoals we verwachten.
Tijdens het signaal taptoe stonden wij naast dat groepje, en met dat het stil werd, klonk het prrrrrrrrfffffflttttrrrrrrpppprrrrrrtttttffffrrrrrrttttttt. En bij de andere muziekjes was het zeg maar ook niet echt stil.
Maar vooral die scheet (?) was toch wel hilarisch. Niet dat de veroorzaker ervan er veel aan kon doen, maar als je het niet verwacht, werkt het toch op de lachspieren.

Oude contacten even aanhalen. Gezellig samen roken, filosoferen over de ondoorgrondelijke wegen van de baas, en een aanbod krijgen om mee te mogen naar Malta. Niet gek. En wederom dit jaar met raad en daad bijgestaan door de mensen van het ceremonieel. Klaas, Angelique, Roel en Garib.
Die er voor zorgden dat wij (even los van de kolbak) toch weer spic en span het taptoeveld konden betreden.
Ook op andere punten werd het heel gezellig. Maar dat heb ik van horen zeggen, en er was een beetje drank bij betrokken. Iets met een grote-boem-speler van een collega-orkest.

De finale dit jaar was lekker kort en krachtig. Geen ellenlange verhalen, geen ouverture 1812 die door de dirigent tot moes gehakt werd, maar gewoon. Kort en krachtig.
Heerlijk.

Toch blijft het lastig: zo'n ceremonieel tenue. Want je koppel moet met gesp recht hangen. Maar aan dat koppel hangt een zwaard. En dat zwaard (pardon, moet zijn: klewang) weegt nogal wat. Dus dat trekt, waardoor het koppel ook scheef trekt.
En dan is er een tasje. Aan een bandelier. Of hoe zo'n schuin over 1 schouder hangende riem ook heten moge. En je kolbak. En je befje. En je handschoenen.
En als je je befje vergeten bent, dan moet je je dus weer helemaal uitkleden. Dus klewang los, bandelier los, jas los en uit, want anders krijg je dat befje met geen mogelijkheid goed op zijn plaats.
Alles weer omhangen, weglopen. Verrek, bijna beneden, zwaard vergeten. Terug naar boven. Gelukkig maar, want ook mijn marsenboekje lag er nog. Handschoenen die eerst helder wit waren, lijken de vlektyfus te hebben, ook maar een nieuw paar vragen.
En die schoenen. Daar zitten veters van paar meter in, dus driemaal rond je enkels en hopen dat ze niet toch los laten, want met gewone veters is dat onhandig, maar met extra lange veters terwijl je een show moet lopen, is het vragen om desastreuze gevolgen. Daar weet Ido sinds een paar jaar alles vanaf.
Maar ons pak is wel vet gaaf. Met alle witte accenten in het blacklight, licht dat prachtig op in het donker. Dus moet je niet in je neus gaan pulken want dat valt dan, heel raar, toch op. 

En zo worstel je je door een show heen. Dan denk je klaar te zijn, lekker naar huis. Maar dat denkt iedereen. Dus file rijden, de parkeerplaats af. Tegen een 50 kilometer lange omleiding aanhikken. Stoplicht, 2 baans naar rechts. Groen, opgassen. De juffrouw links naast me, nam de bocht wel heel erg krap. Zo krap, dat onze spiegels een heel innig moment hadden. Mijn spiegel ontzet. Haar rechter deur beschadigd. Gezien het niet mijn fout was, en mijn spiegel nog functioneert, geen verzekeringswerk. Wel jammer van mijn zonnebril die in alle geirriteerde consternatie verloren ging. Maar dat kan ik die ouwetjes niet kwalijk nemen. Die stonden al van schrik te bibberen.

Mag allemaal de pret niet drukken.
Ik vond het best weer gaaf om te doen, zelfs ondanks het verkouden geblaf dat ik overhield aan de laatste carpool actie met vriendje Martijn.

Back to business as usual.